บทที่7.

บทที่7.

อาเธอร์คิดอย่างกระหยิ่มใจ พลางจูบไซ้ซอกซอนหาความหวานจากโพรงปากนุ่ม ที่หวานล้ำอย่างที่เขาไม่เคยสัมผัสได้จากหญิงสาวคนไหนมาก่อน พลอยไพลินทำให้เขาอยากจะจูบ อยากจะลูบไล้เรือนกายงามของเธอได้โดยที่ไม่ต้องยั่วยวนเขาสักนิด และพลอยไพลินเป็นหญิงไทยคนแรก ที่เขาจูบเธอเสียด้วย

ริมฝีปากร้อนผ่าวจูบซับความหวานจากปากสาวอย่างหิวกระหายค่อยๆ ไล้ละเรื่อยมายังแก้มแดงจัด และใบหูบางที่แดงไม่แพ้กัน ก่อนจะจูบไซ้ลงมาที่ซอกคอขาวผ่องขบเม้มเล่นทั้งดอมดมกลิ่นเนื้อสาวเข้าปอดอย่างพอใจ ริมฝีปากร้ายร้อนระอุไม่หยุดเท่านั้น แต่กำลังเลื่อนต่ำลงมายังร่องอกอวบอิ่มที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อชีฟองลายสวยแขนกุดเผยไหล่มนผุดผ่อง ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนทรวงสาวจะเบ่งบานรอคอยบางอย่าง ยอดอกเครียดคัดไหวระริกอยู่ใต้บราเซียตัวสวยยั่วให้ดูดดึงดื่มกินยิ่งนัก...

“เธอหวานเหลือเกินพลอยไพลิน หวานอย่างไม่น่าเชื่อ...” อาเธอร์ ครางเหมือนเพ้อละเมอไม่รู้ตัว ในขณะผ่อนร่างอ่อนระทวยของหญิงสาวลงบนโซฟาตัวใหญ่ แล้ววกกลับมาจุมพิตริมฝีปากแดงปลั่งอย่างเร่าร้อนอีกครั้ง มือร้อนระอุราวเปลวไฟลูบไล้สอดซุกเข้าไปในชายเสื้อตัวบาง เสาะหาสิ่งที่เขาปรารถนาจะจับต้อง และเมื่อพบมันเขาก็ไม่รอช้าที่จะสัมผัส...

“อุ้ย คุ คุณ อาเธอร์ อย่า...” หญิงสาวเอ่ยห้ามอย่างตื่นตระหนก เมื่อมือร้อนๆ ทาบลงบนทรวงอวบอิ่มเต็มตึงของตน

เขาปลดตะขอบราออกตอนไหนกัน และเธอมานอนระทวยอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร... ทำไมเขาทำทุกอย่างได้รวดเร็วปานนี้

 พลอยไพลินคิดอย่างมึนงง ทั้งยังไม่หายหวามไหวจากจุมพิตเร่าร้อนของเขา และไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเหมือนตอนที่ดอนจะจูบเธอ... สิ่งที่อาเธอร์ทำไม่ได้ทำให้เธอหวาดกลัวหรือขยะแขยงด้วยซ้ำ แต่กลับทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...   

“ไม่ทันแล้วจ้ะคนสวย ฉันอยากสัมผัสเธอ... โอ สวยเหลือเกินพลอยไพลิน...”

อาเธอร์กล่าวเสียงแหบพร่าปัดมือที่พยายามปิดป้องทรวงสาวของตนออกเบาๆ ชายหนุ่มมองดวงตากลมโตสีนิลไหวระริกเหมือนกำลังสับสนหวั่นไหว ใบหน้านวลใสที่ดูจืดชืดแดงปลั่งน่ามอง ดวงตากลมโตที่มีแววไม่มั่นใจในตนเองหรี่ปรือเหมือนกำลังเคลิบเคลิ้ม ริมฝีปากบวมเจ่อแดงเรื่อน่าจุมพิต และทรวงอกอวบใหญ่เกินตัวขาวผ่อง ยอดอกสีชมพูหดเกร็งที่ไหวระริกอยู่ตรงหน้าของเขา ช่างงดงามเหนือสิ่งอื่นใดเมื่อเสื้อตัวสวยพ้นจากร่างงาม

“อื้มมม มะ ไม่นะ อย่า อ๊า...” พลอยไพลินห้ามอาเธอร์เสียงแผ่ว แล้วก็ต้องครางเสียงดังอย่างไม่อาจทานทนกับความเสียดเสียวที่พุ่งเข้าใส่ร่างเล็กๆ ของเธอ ซึ่งพลอยไพลินไม่รู้จะทำอย่างไร ให้ความร้อนระอุและเสียวรัญจวนนี้หายไป จึงได้แต่ครวญครางระงม มือบางดึงทึ้งเรือนผมหยักศกนุ่มสลวยของเขาเพื่อระบายความเสียวซ่าน เมื่อเขาก้มลงดูดกลืนยอดอกและเคล้นคลึงทรวงสาวของเธออย่างเมามันเอร็ดอร่อย

เสียงลิ้นและริมฝีปากที่บรรเลงเพลงชิวหากับทรวงอวบใหญ่ดังไม่ขาดสาย ไม่แพ้เสียงครางกระเส่าของเธอยิ่งสร้างความพอใจให้อาเธอร์ มากยิ่งขึ้น เธอช่างหวาน เร่าร้อน และช่างมีชีวิตชีวาอย่างไม่น่าเชื่อ ว่าผู้หญิงแสนธรรมดาเช่นพลอยไพลินจะสามารถทำให้เขาหลงใหลไปกับเธอได้ขนาดนี้ เขาต้องการเธออย่างไม่ต้องสงสัย เขาอยากจะถอดเสื้อผ้าของเธอออกให้หมดรวมถึงเสื้อผ้าของเขาด้วย แล้วโจนจ้วงเข้าไปในร่างงามควบขับเธออย่างเร่าร้อนถึงใจ...

เขาต้องการเธอมากมายได้อย่างไม่น่าเชื่อ ว่าเขาจะต้องการผู้หญิงสักคนได้ถึงเพียงนี้ พลอยไพลินทำได้อย่างไร... ผู้หญิงไทยที่เขาแสนรังเกียจทำให้เขาต้องการเธอมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร...

อาเธอร์คิดอย่างมึนงงและเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ ตอนนี้เขาอยากดื่มกินเธอและเร็วเท่าความคิดกางเกงขาสั้นสีเดียวกันกับเสื้อก็มีอันถูกรูดลงมาพร้อมๆ กับบิกินีตัวจ้อย ซึ่งปกปิดความงดงามแห่งอิสตรีก็เลื่อนลงมาด้วย

และแล้วความงดงามของสตรีเพศปรากกฎอยู่ตรงหน้ากลิ่นหอมเย้ายวนรวยรินออกมาจากผกาช่องามฉ่ำเยิ้มด้วยฝีมือโอ้โลมของเขา ความงามของดอกไม้ช่อสวยทำให้ลำคอแกร่งแห้งผากราวขาดน้ำหล่อเลี้ยงมานับสิบปี และตอนนี้เขากระหายน้ำเหลือเกิน ตอนนี้เขาไม่สนว่าพลอยไพลินจะเป็นใครมาจากไหน หากเขาไม่ได้ดื่มกินเธอเขาต้องขาดใจตายแน่ๆ 

“อย่านะคะ ไม่ได้ อ๊ะ อุ๊ย... อา...” เสียงหวานครางห้ามเพราะเสียวกระสัน เมื่อลิ้นหนาร้อนผ่าวของเขาแตะแต้มลงบนยอดเกสร พร้อมนิ้วแกร่งลูบไล้ซอกซอนกลีบผกาสีสดที่หลั่งรินน้ำหวานแห่งความรัญจวนออกมาให้เขาได้ดื่มกินอย่างแสนอร่อย เรียวขางามเสลาถูกรั้งให้ตั้งชันบนโซฟาตัวใหญ่ ที่ตอนนี้ได้ปรับเป็นเตียงกว้างพอที่คนสองคนจะขึ้นไปนอนกอดก่ายกันได้ ในขณะที่อาเธอร์คุกเข่าอยู่ตรงหน้าร่างงาม และก้มหน้าก้มตาดูดกลืนยอดเกสรสาวอย่างลุ่มหลงมึนเมาในความหวานหอม ทั้งบีบเฟ้นทรวงอกอวบอย่างหนักมือ สร้างความเสียวซ่านหวั่นไหวให้แก่ผู้อ่อนด้อยในเกมกาม ให้หลงเตลิดไปกับรสสวาทที่เขาหลอกล่อ พลอยไพลินได้แค่ครางกระเส่าจิกทึ้งเรือนผมและบ่าแกร่งของเขาอย่างหวามไหว

“อืม หวาน หวานที่สุด โอว ฉันอยากทำมากกว่านี้เหลือเกินลินจ๋า” ชายหนุ่มครางอย่างพลุ่งพล่าน แล้วระรัวลิ้นให้หนักและเร็วขึ้นแรงขึ้นลึกขึ้น เข้าไปในโพรงดอกไม้สดฉ่ำ จนหญิงสาวครางพลิ้ว ส่ายร่อนสะโพกเข้าโรมรันลิ้นร้อนอย่างลืมตัว ในขณะที่พลอยไพลินรู้สึกเหมือนว่าตนกำลังลอยขึ้นสูง สูงขึ้นๆ ขึ้นไปในอากาศ ร่างกายร้อนระอุอัดแน่นด้วยบางอย่างที่เธอไม่เข้าใจ จนในที่สุดเธอก็ระเบิดพร่างพรายออกมาพร้อมด้วยสะโพกมนเกร็งค้างอยู่ในอุ้งมือหนา และริมฝีปากร้ายกาจที่กำลังเล็มเลียหยาดน้ำหวานหยาดสุดท้ายจากกลีบกายสาวสดฉ่ำ...

พลอยไพลินปรือตามองเขาอย่างเหนื่อยหอบ ทั้งสับสนทั้งอับอายที่ทำอะไรแบบนั้น ทั้งไม่เข้าใจว่าเขาทำอะไรกับตน แต่ก็เป็นสุขอย่างประหลาด และไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจับมือเธอไปหาบางสิ่งที่แข็งแกร่ง และร้อนระอุราวกับว่ากำลังจับท่อนฟืนร้อนๆ พลอยไพลินก้มมองสิ่งที่อยู่ในมือตาโต และไม่อาจจะละสายตาจากมันได้ทั้งๆ ที่เธอบอกตัวเองว่าอย่ามองอย่าจับ มัน..