บทที่5.

บทที่5.

หญิงสาวบ่นกับตัวเอง เธอไม่ได้โง่พอที่จะไม่เข้าใจความหมายในแววตาของเขา ผู้หญิงไทยก็คงเป็นโสเภณีในสายตาของเขาสินะ อาเธอร์จึงได้มองเธอด้วยแววตาเหยียดหยันอยู่เสมอ... และนี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เธอด่าใครสักคน หญิงสาวยันกายลุกขึ้น สูดลมหายใจลึกๆ บอกตัวเองให้พร้อมเผชิญกับทุกสิ่ง...

ในขณะที่คนตัวเล็กกำลังทำอาหารอยู่ในครัว จนกลิ่นอาหารหอมฟุ้งไปทั้งบ้านหลังงาม ทำให้ทุกคนซึ่งอยู่ในที่แห่งนี้หันมองไปตามกลิ่นและเห็นร่างเล็กๆ ของพลอยไพลินกำลังทำอาหารอยู่ในครัวหรู ซึ่งพวกเขาทำได้แค่มอง ผู้หญิงของเจ้านาย ที่กำลังทำอาหารเงียบๆ ริชาร์ตมองร่างบางผ่านกระจกใสอย่างครุ่นคิด พลางเหลือบสายตาไปยังห้องนอนของเจ้านายหนุ่ม

“พวกแกไปทำงานได้แล้วไป ส่งคนของเราไปดูความเคลื่อนไหวของคุณลูเซียส แล้วแกสามคนไปดูลาดเลาที่คาสิโนที่ไอ้ดอนมันเข้าออกบ่อยๆ ส่วนแกไปตามดูที่บ้านของคุณพลอยไพลินว่าพี่สาวของเธอติดต่อกลับมาบ้างมั้ย”

ชายหนุ่มสั่งงานแทนเจ้านายอย่างรู้หน้าที่ บรรดาชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ ซึ่งเป็นลูกน้องฝีมือดีของอาเธอร์รับคำอย่างเสียดายเล็กน้อย ที่จะไม่ได้อยู่รับประทานอาหารกลิ่นหอมฟุ้งนั้น ใช่ว่าพวกเขาจะเห็นแก่กิน แต่กลิ่นอาหารที่หญิงสาวคนนั้นทำ มันเรียกน้ำย่อยได้ไม่ใช่น้อย ซ้ำพวกเขายังไม่เคยได้เห็นว่าที่มาของอาหารที่รับประทานนั้นมันมาจากไหนและปรุงอย่างไร เพราะได้เห็นหน้าตามันก็ตอนที่จะกินแล้วเท่านั้น การที่เห็นว่ามีคนมาทำอาหารและมีกลิ่นหอมขณะที่กำลังปรุงนั้น ทำให้พวกเขาตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย... 

“พี่ริค หากเจ้านายกินอาหารไม่หมดเก็บไว้ให้พวกเรามั่งนะ”

“ไอ้โจ แกนี่ทะลึ่งแล้ว ไปรีบไปเลย...” ริชาร์ตหันมาเอ็ด โจ บอดีการ์ดหนุ่มรุ่นน้องหน้าทะเล้น แล้วส่ายหน้าอย่างระอาในความทะเล้นของโจ

อาเธอร์มองคนของตนที่ออกไปทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายเงียบๆ ร่างสูงเดินไปยังชายหาดขาวสะอาดหน้าบ้านพักอย่างไม่สบอารมณ์ ความรู้สึกที่หัวใจเต้นกระหน่ำเมื่อครู่ก่อนยังก่อกวนจิตใจเขาไม่หาย

กลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างสาวที่เขาสัมผัสได้ว่าร่างบางๆ นั้นซ่อนความอวบอิ่มเต็มตึงไว้อย่างมิดชิด ผิวเนื้อเนียนละเอียดที่เขาได้แตะต้องอย่างไม่ตั้งใจเมื่อครู่ก็นุ่มมือน่าลูบไล้ จนเขาใจสั่นแทบจะยั้งมือไว้ไม่ได้ อีกทั้งริมฝีปากอิ่มระเรื่อที่เผยอค้างด้วยความตกใจนั้นเหมือนสั่นระริกชวนเชิญจนเขาเกือบจะอดใจไม่ไหว ทาบริมฝีปากหยักของตนลงไปแล้วจูบเธออย่างที่ใจนึก เป็นไปไม่ได้ เขาจะรู้สึกอย่างนั้นกับผู้หญิงที่เขาเพิ่งเจอหน้า ซ้ำยังเป็นผู้หญิงไทยที่เขาจงเกลียดจงชังอีกด้วย

“เธอมันก็แค่นั้นล่ะ ฉันไม่มีทางหวั่นไหว กลืนน้ำลายตัวเองหรอก” ชายหนุ่มพูดกับตัวเองอย่างฉุนเฉียวจนเสียงเรียกของริชาร์ตดังขึ้นแทรกเข้ามาในความคิด

“คุณอาร์ครับ”

“อะไรวะ...” อาเธอร์หันมาตวาดคนสนิทเสียงขุ่น ดวงตาสีฟ้าเข้มนั้นเข้มจัดเลยทีเดียวบ่งบอกว่าเจ้าตัวอยู่ในอารมณ์ที่ไม่น่าอยู่ใกล้นัก ริชาร์ตคิดในใจ

“อาหารเที่ยงพร้อมแล้วครับ”

“ฉันไม่กิน กินไม่ลง” ชายหนุ่มตอบเสียงห้วน จนริชาร์ตอยากจะหัวเราะ เพราะเขาเองได้ยินกับหูว่าเจ้านายหนุ่มอยากรับประทานอาหารจึงให้พลอยไพลินทำให้ แต่พอตอนนี้ก็บอกว่ากินไม่ลงเสียอย่างนั้น

“แต่ว่า...”

“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่กิน”

“ครับ ถ้าอย่างนั้นผมจะกินเองแล้วจะเก็บไว้ให้พวกนั้นด้วย คุณลินทำกับข้าวเสียเยอะเชียวครับ” ริชาร์ตกล่าวแล้วเดินกลับเข้าบ้าน ปล่อยให้เจ้านายหัวเสียอยู่คนเดียว ยิ่งได้ยินริชาร์ตเอ่ยชื่อของหญิงสาวเสียสนิทสนม เขาก็ยิ่งรู้สึกโมโห ไม่รู้ทำไมสิน่า...

“บ้าจริง พลอยไพลิน ฉันจะให้เธออยู่ต่อไม่ได้แล้ว...”

เสียงหัวเราะพูดคุยอย่างสนุกสนาน ทำให้เท้าแกร่งชะงักเดินแล้วตามเสียงนั้นไป พบว่าริชาร์ตกำลังคุยอยู่กับพลอยไพลินอย่างออกรส ซึ่งทั้งสองกำลังช่วยกันล้างจาน ท่าทางสนิทสนมจนน่าหมั่นไส้

“พี่ริคว่าพวกพี่ๆ เขาจะชอบอาหารที่ลินทำมั้ยคะ ไม่รู้ว่าทานเผ็ดได้มั้ย”

“โอ๊ย ลินไม่ต้องห่วงหรอก ไอ้พวกนั้นมันลิ้นจระเข้ กินอะไรก็ได้ทั้งนั้น มีเท่าไหร่ก็ไม่พอ”

“ดีจังค่ะ ลินดีใจที่ได้ทำอะไรบ้าง ไม่อย่างนั้นฟุ้งซ่านแย่เลย”

หญิงสาวพูดจากใจจริง และรู้สึกไว้วางใจผู้ชายคนนี้ แววตาใสซื่อทว่าแข็งแกร่งของเขา ทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจเหมือนเขาเป็นพี่ชายของเธอคนหนึ่ง และเมื่อได้พูดคุยกับริชาร์ตแล้วก็พบว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่มีอารมณ์ขันมากทีเดียว และยังเป็นคนที่น่าเข้าใกล้กว่าเจ้านายหน้าดุของเขาเป็นไหนๆ   

“ทำอะไรกันอยู่ไอ้ริค” เสียงห้าวเข้มขุ่นด้วยอารมณ์ถามขึ้นอย่างไม่เบานัก ทำให้คนที่กำลังเช็ดจานเพลินๆ แทบทำจานหลุด มือดีที่ว่าริชาร์ตเอื้อมมือมาคว้าไว้ได้ทัน และกลายเป็นว่าเธอกับเขากุมมือกันมั่นมองผู้เข้ามาใหม่ตาโต

“เอ่อ... คือ ผม...”

“นายออกไปทำงานของตัวเองได้แล้วริค ส่วนเธอตามฉันเข้าไปในห้องทำงาน” อาเธอร์สั่งเสียงเข้มหน้าคมนั้นก็เข้มจัดตามไปด้วย หากพลอยไพลินตาไม่ฝาด เธอเห็นว่าเขาหนวดเครากระตุกเลยละ เหมือนเขาโกรธเธออีกแล้ว โกรธเธอด้วยเรื่องอะไรอีกล่ะ หรือว่าโมโหหิว...

“เร็วๆ เข้า พลอยไพลินอย่าให้ฉันรอนาน”

เสียงนั้นร้องตามมา ทำให้เธอหันมามองหน้าริชาร์ต เมื่อเขาพยักหน้าให้ช้าๆ หญิงสาวรีบวางจานในมือ แล้วรีบตามร่างสูงใหญ่ไปทันที ริชาร์ตมองตามร่างเล็กๆ ที่วิ่งจี๋ตามติดเจ้านายของตนไปอย่างนึกขัน ดูเหมือนอาเธอร์จะแปลกๆ ไป จนเขารู้สึกได้ แต่ก็ภาวนาว่าให้เจ้านายของเขาเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น

“ฉันจะปล่อยให้เธอกลับบ้าน” อาเธอร์กล่าวเสียงเรียบในขณะที่ยืนหันหลังให้ ซึ่งมันทำให้คนฟังดีใจแทบกระโดดตัวลอย เธอจะได้กลับบ้านแล้ว แม้ว่ามารดาอาจจะไม่ยินดียินร้ายที่เธอหายตัวไป แต่เธอก็คิดถึงท่านที่สุด

“จริงๆ นะคะ ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวพูดอย่างดีใจ โดยไม่ทันได้สังเกตว่าเขาใจดีกับเธอเกินไปหรือเปล่า

“แน่นอน ฉันอนุญาตให้เธอกลับบ้านได้ กลับตอนนี้ก็ได้นะ”

“แล้ว เอ่อ แล้วฉันจะกลับอย่างไรล่ะค่ะ ในเมื่อฉันไม่รู้เลยว่าที่นี่ที่ไหนและจะกลับอย่างไร” พลอยไพลินถามเขาอย่างยังไม่หายตื่นเต้น และก็เพิ่งนึกได้ว่าเธอไม่มีอะไรมีค่าติดตัวเลย