บทที่2.

บทที่2.

“อย่าทำอะไรลินเลยนะคะ ได้โปรดปล่อยลินไปเถอะ”

พลอยไพลินตื่นขึ้นมาในห้องกว้างดูหรูหรางดงามพร้อมกับเจอหน้าของชายหนุ่มต่างชาติผู้หล่อเหลา แต่สายตาของเขากลับทำให้เธอนึกกลัว และเมื่อรู้ตัวว่าจะต้องเจอกับอะไร พลอยไพลินถึงกับเข่าอ่อนหวาดหวั่นอย่างที่สุด ไม่นึกเลยว่าพี่สาวแท้ๆ จะทำกับเธอได้ถึงเพียงนี้

“ฉันไม่ทำให้เธอเจ็บหรือผิดหวังหรอกน่าสาวน้อย แต่ฉันจะทำให้เธอมีความสุขที่สุด มีผัวฝรั่งมันดีนะ แล้วเธอจะติดใจเหมือนพี่สาวเธอ”

“ไม่ค่ะ ปล่อยลินไปเถอะ ลินไม่ได้อยากมีผัวหรือต้องการผัวฝรั่งเลย..” พลอยไพลินพูดลนลาน พลางเดินถอยห่างจากเขาที่สืบเท้าเข้ามาหาด้วยแววตาที่น่าขยะแขยงนัก

“เธอไม่มีทางไปจากที่นี่ได้หรอกพลอยไพลิน หรือหากเธอก้าวออกจากห้องนี้ไป โดยที่ฉันไม่ได้อนุญาต เธออาจจะมีผัวทีเดียวหลายคน ฮ่าๆ” ดอนกล่าวพลางหัวเราะด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม จนพลอยไพลินขนหัวลุกด้วยความกลัว และขยะแขยง ดวงตากลมโตดำขลับราวนิลเนื้อดี กวาดมองหาช่องทางหนีแต่มันไม่มีเสียเลย...

“กรี๊ดดดด ปล่อยนะ ปล่อยฉันนน...” พลอยไพลินกรีดร้อง เมื่อร่างสูงของดอนกระโดดเข้ามาคว้าตัวของเธอไว้ได้ ก่อนจะโยนเธอลงบนเตียงกว้างอย่างไม่ปราณี ใบหน้าหล่อเหลาดูหื่นกระหายจนน่ากลัว มือหนาฉีกเสื้อยืดตัวเก่งของเธอออกอย่างไม่เบามือ ผิวขาวลออในร่มผ้าทำให้ดวงตาสีเขียวของเขาวาววับด้วยความตื่นเต้น ไม่น่าเชื่อว่าพลอยไพลินมีผิวที่สวยมาก สวยกว่าแพรดาวด้วย และมันทำให้ร่างกายของเขาร้อนรุ่มด้วยความหื่นหิว อยากสัมผัสเนื้อนวลของคนที่ดิ้นรนอย่างหวาดหวั่นตรงหน้า ยิ่งเธอดิ้นกรีดร้องด้วยความกลัว เขายิ่งสนุกและคึกคัก...

ดอนกระชากเสื้อผ้าที่เหลือออกจากเรือนร่างของพลอยไพลินอย่างป่าเถื่อน ในขณะที่พลอยไพลินดิ้นรนหนีอย่างบ้าคลั่งเนื้อนวลขาวผ่องเป็นรอยแดงช้ำแต่ดอนก็ไม่ได้รามือหรือเบาแรงลงเลย กลับยิ่งกดน้ำหนักมือลงไปมากขึ้น เมื่อเห็นว่าพลอยไพลินไม่ละความพยศ เขาก็ชกลงที่หน้าท้องนวลเต็มแรง จนร่างที่ดิ้นหนีอย่างบ้าคลั่งของเธอหยุดชะงักงองุ้มหน้าซีดขาวทันตา

“หึ เป็นไงล่ะดีดดิ้นเหมือนไม่เคยดีนัก ทีพี่สาวเธอล่ะวิ่งเข้าใส่ แต่อีกหน่อยเธอก็จะเหมือนพี่สาวของเธอนั่นล่ะ เห็นฝรั่งต่างชาติหน่อยไม่ได้อยากได้เป็นผัว แต่รู้อะไรมั้ยคนสวย เพราะความอยากของพวกเธอนั่นล่ะที่ทำให้ฉันมีรายได้งามขนาดนี้ ฮ่าๆๆ”

ดอนพูดชิดใบหน้าซีดเผือดของพลอยไพลินที่พยายามหันหน้าหนีอย่างขยะแขยง แต่ทำได้เพียงน้ำตารินอย่างอดสู เมื่อรู้สึกได้ว่ากางเกงยีนตัวเก่าหลุดออกจากเรียวขางาม ความเย็นจากอากาศที่กระทบกายช่างหนาวเหน็บเหมือนจะเกาะกินไปทั้งกายและใจของเธอ หญิงสาวหลับตาลงทันทีที่ริมฝีปากร้อนผ่าวและฟันของดอน กระแทกลงมาบนผิวเนื้อเนินอกอวบของตนอย่างหยาบคาย...

เสียงร้องโอดโอยและเสียงปืนดังสนั่นไปทั้งบ้านหลังงามพร้อมกับประตูห้องนอนหรูหราที่พร่าความสาวของหญิงสาวมานับไม่ถ้วน ถูกกระแทกอย่างแรง จนบานประตูที่ว่าแข็งแรงนั้นพังลงมา ทำให้ร่างสูงของผู้เป็นเจ้าของห้อง ที่กำลังก้มลงดอมดมความหอมละมุนจากทรวงสาวอวบอิ่มต้องชะงัก มองผู้บุกรุกด้วยความโกรธ แต่เมื่อเห็นว่าเป็นใคร ใบหน้าหล่อเหลาที่มีแววยโสอวดดีนั้นก็พลันซีดขาวราวไก่ต้ม ในขณะที่พลอยไพลินพยายามตะเกียกตะกายหาผ้ามาปกปิดร่างเปลือยเปล่าของตน ด้วยความทุลักทุเล แล้วกลิ้งมาหลบอยู่ข้างเตียงอย่างใจหายใจคว่ำ มองดูกลุ่มคนตรงหน้าด้วยสายตาพร่าเลือน พร้อมกับความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั้งกาย เพราะดอนได้ชกเธออีกหลายทีทั้งใบหน้าและตามร่างกาย

“ไอ้อาร์...” ดอนเอ่ยชื่อของผู้บุกรุกเสียงแผ่ว ก้าวลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว มองหาทางหนีทีไล่แต่ดูเหมือนจะหมดสิ้นหนทาง จากหางตาที่มองเห็นลูกน้องฝีมือดีของเขาหลายคนนอนจมกองเลือดอยู่

“เออ กูเอง”

“มะ มึง กล้าเข้ามาในบ้านกู ฆ่าคนของกูเลยเหรอ”

“กูกล้าทำมากกว่านี้อีกหากกูไม่ได้ของกูคืน” ชายหนุ่มสองคนยืนประจันหน้ากัน โดยไม่มีใครสนใจหญิงสาวที่หลบอยู่ในห้องอีกคน เสียงพูดแว่วๆ ของคนทั้งสองฟังดูวุ่นวายจนจับใจความไม่ได้ แต่พลอยไพลินก็พยายามที่จะฟังว่าเขาคุยอะไรกันทำไมถึงได้ทำเหมือนจะเข่นฆ่ากันเช่นนี้ แล้วดวงตากลมโตของพลอยไพลินก็เบิกกว้างเมื่อชายผู้มาใหม่จ่อยิงดอนอย่างเลือดเย็นพร้อมกับสติของเธอที่ดับวูบไป เสียงปืนและเสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดของดอนก้องอยู่ในหัว...

“เก็บกวาดให้เรียบร้อย เอาตัวมันไปด้วยหากไม่ได้ของคืนก็ค่อยจัดการมันทีหลัง” อาเธอร์สั่งลูกน้องที่ติดตามเข้ามาเสียงเครียด เมื่อดอนไม่ยอมเอ่ยปากถึงของที่ขโมยมา ทั้งยังไม่ยอมบอกด้วยว่าของยังอยู่กับตัวเองหรืออยู่กับใคร

สำหรับอาเธอร์แล้วเขาไม่มีวันปล่อยอะไรจากมือง่ายๆ และยิ่งหากเกี่ยวกับของสำคัญของตนแล้ว ต่อให้นำร่างไร้วิญญาณของดอนกลับไปถามหาความจริงได้เขาก็จะทำ อาเธอร์มองร่างที่ไร้สติเพราะความปอดแหกของดอนนิ่งอย่างสมเพช นี่เขาแค่ยิงขู่มัน มันยังกลัวจนสลบไป หากยิงโดนมันจริงๆ ดอนคงช็อกตายตรงนี้แน่ๆ แต่เขายังให้มันตายไม่ได้...   

“คุณอาร์ครับ มีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ตรงนี้ครับ เธอหมดสติไปไม่รู้ว่ารู้เรื่องที่เกิดขึ้นมากน้อยแค่ไหน”

ริชาร์ตรายงานเมื่อเขาเดินมาสำรวจรอบห้องก็พบว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งนอนสลบอยู่ข้างเตียงกว้าง สภาพเธอเหมือนหนอนดักแด้ไม่มีผิด เพราะผ้าห่มที่ห่อหุ้มกายซึ่งเขาเดาได้ไม่ยากว่าภายใต้ผ้าห่มหนาเธอคงเปลือยเปล่า...

“สงสัยเป็นพวกอยากมีผัวฝรั่งล่ะสิ อยากได้ผัวฝรั่งรวยๆ จนตัวสั่นสุดท้ายก็เป็นเหยื่อของไอ้ดอนได้หากิน”

“ไม่ทราบครับ แต่ผมว่าเธอคงไม่ได้เต็มใจ ดูหน้าเธอสิครับช้ำไปหมดน่าสงสารนะครับ” ริชาร์ตกล่าวอย่างที่รู้สึกจริงๆ และเขารู้สึกถูกชะตากับหญิงสาวนิรนามคนนี้ อาเธอร์เดินมามองหญิงสาวที่กล่าวถึงอย่างนึกสมเพชและชิงชัง ผู้หญิงไทยก็เป็นแบบนี้ล่ะ คิดแต่จะหาสามีต่างชาติรวยๆ

“ถ้าอย่างนั้นเอาตัวเธอไปด้วย ไม่แน่ เธออาจจะรู้ก็ได้ว่าของฉันอยู่ไหน”

“ครับ เดี๋ยวผมจะอุ้มเธอไปเอง”

“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันจัดการเอง นายไปดูความเรียบร้อยรอบๆ บ้านของมัน ค้นทุกห้อง หาให้ทั่วอย่าให้อะไรเล็ดลอดสายตาไปได้อีก” อาเธอร์บอกเสียงห้วนจัด ริชาร์ตค่อนข้างแปลกใจอยู่ไม่น้อย ที่เจ้านายหนุ่มจะพาหญิงสาวคนนี้ไปเอง เพราะปรกติแล้วเจ้านายของเขาเกลียดผู้หญิงไทยมากที่สุดเพราะมีปมในใจ

“ครับ” แต่สุดท้ายริชาร์ตก็ได้แต่รับคำสั่งแล้วเดินออกไป