คืนอิสระ

ตอนที่ 10

คืนอิสระ

         โชคยิ้มให้กับตัวเองเมื่อเขาคิดไว้ไม่มีผิดไม่ถึงชั่วโมงเจ้านายของเขาก็ขับรถมาถึงทั้งที่ความจริงจากตัวจังหวัดมาที่ไร่เกือบชั่วโมงแต่คนปากแข็งใช้เวลาไม่ถึงสี่สิบนาที

         “ไหนว่าจะไม่กลับอย่างไรล่ะครับเจ้านาย”

         โชคยิ้มแซวทั้งที่รู้ว่าเวลนี้เจ้านายของเขาคงไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะเล่นด้วยก็ตาม

         “ลืมของโว๊ย!” บู๊ตะโกนตอบลูกน้องแบบไม่ใส่ใจเพราะรีบเดินเข้าไปยังห้องนอน

         “นายเขาลืมหัวใจไว้ เอ็งก็ทำเป็นไม่รู้นะไอ้โชค”

         เสกและลูกน้องอีกสองคนลงจากรถพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าที่ตั้งใจว่าคืนนี้จะไปนอนโรงแรมกัน

         เจ้าหนี้จอมปากแข็งเปิดประตูห้องนอนเข้าไป เขานั่งข้าง ๆ เดือนอ้ายอยู่นานจนแน่ใจว่าเธอหลับสนิท เขาจึงเอาฝ่ามือแตะที่หน้าผากของเธอ

         “กินยาไปแล้วยังตัวร้อนอยู่เลย”

         บู๊ไม่คิดว่าเดือนอ้ายจะไม่สบายเป็นไข้ตัวร้อนหนักแบบนี้              ดีนะที่เขาตัดสินใจกลับมา

         ผ้าชุบน้ำแตะลงที่ตัวของคนป่วยเธอจึงค่อย ๆ ลืมตา                  พอเห็นว่าเป็นใครที่กำลังเช็ดตัวให้เธออยู่เธอก็หลับตาลงอีกครั้งด้วยความอ่อนแรง

         ทั้งคืนเสี่ยหนุ่มผู้ดุดันนั่งเช็ดตัวให้ภรรยาปลดหนี้อย่างไม่ยอมหลับยอมนอนและคอยปลุกเธอให้ลุกขึ้นมากินยาแก้ไข้ที่เขาแวะซื้อตอนกลับมา

         เช้าแล้วอาการไข้เริ่มลดลง เดือนอ้ายลืมตามองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างล่างเตียงข้างเธอ ที่ตอนนี้กำลังฟุบหลับลงกับแขนของตัวเองเพราะคงง่วงที่ต้องนั่งเฝ้าเธอทั้งคืน

         “เสี่ย ๆ เสี่ยคะ” หญิงสาวใช้มือจับไปที่แขนเพื่อปลุกคนหลับ

         “เอ้า! โทษทีเผลอหลับไป หิวแล้วใช่ไหม”

         “เสี่ยไปนอนเถอะค่ะ อ้ายดีขึ้นแล้ว”

         คนเฝ้าไม่ได้สนใจกับคำพูดของคนป่วยเขาลุกออกจากห้องแล้วกลับมาพร้อมกับข้าวต้มร้อน ๆ

         “ลุกมากินข้าวต้มก่อนจะได้กินยา ป้าพรมาทำไว้ให้สงสัยเจ้าโชคมันคงไปบอก”

         เดือนอ้ายรีบลุกขึ้นกินเองเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายกำลังจะทำท่าเหมือนจะป้อนเธอ

         บู๊ดูแลภรรยาปลดหนี้ของเขาทั้งวัน จนเธอดีขึ้นไข้ลดลงและลุกไปอาบน้ำได้เองในตอนเย็น

         “ดีขึ้นไหม”

ชายหนุ่มถามด้วยเสียงที่อ่อนโยนแต่คนฟังกับสะดุ้งเหมือนตกใจกลัว

“ดีขึ้นแล้วค่ะ เสี่ยไปทำธุระของเสี่ยเถอะเสียเวลาย้อนกลับมาดูแลอ้ายเดี๋ยวจะเสียงานเอา”

“คำพูดของเธอเหมือนอยากไล่ฉันมาก แต่ฉันจะถือว่าไม่ได้ยินแล้วกัน นอนเถอะ พรุ่งนี้เย็นเธอคงดีขึ้นมากฉันจะพาไปกินข้าวบ้านลดา นัดกับน้า ๆ ไว้แล้ว”

เช้าวันใหม่อาการไข้ก็ไม่มีแล้ว ยังมีก็แค่เพียงความเพลียเพราะหญิงสาวนอนทั้งวันมาสองวันเต็ม ๆ

“เย็นนี้เรามีนัดไปกินข้าวบ้านลดากันนะ ช่วงเย็นจะแวะเข้ามารับแต่งตัวรอแล้วกัน”

วันทั้งวันเสี่ยก็ออกไปข้างนอกทิ้งให้เดือนอ้ายนอนเล่นนั่งเล่นอยู่คนเดียวเพราะถูกห้ามไปไหนเกินกว่าหน้าบ้าน

ถึงเวลานัดหมายบู๊ก็ขับรถมารับแต่ก่อนจะไปเขาขอตัวอาบน้ำแต่งตัวใหม่ก่อนเพราะเนื้อตัวของเขามีแต่เหงื่อเต็มไปหมด

“ดีใจจังวันนี้พี่บู๊พาอ้ายมาด้วย ลดาไม่ได้เจออ้ายมาหลายวันเลย”

ลดากับอ้ายเธอรุ่นราวคราวเดียวกันอ้ายแก่กว่าลดาแค่ไม่กี่ปีแต่ก็ไม่ได้เรียกกันว่าพี่เพราะเคยชินแบบนี้ตั้งแต่เด็ก ๆ

“เป็นอย่างไรบ้างอ้ายได้ข่าวว่าไม่สบายดีขึ้นหรือยัง ตอนนี้ไข้เลือดออกยิ่งกำลังระบาดอยู่ ดีนะที่เมื่อวานบู๊ไปเอาคนของราชการมาพ่นยาให้ทั้งตำบล”

พิมพ์ตักข้าวไปก็ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบไปด้วย เธอรู้ข่าวเดือนอ้ายจากบู๊ตลอดเพียงแต่ชายหนุ่มไม่เคยบอกเดือนอ้ายว่าเขาคุยกับครอบครัวของลดาตลอด

“ดีขึ้นแล้วค่ะน้าพิมพ์”

หญิงสาวรับข้าวมาวางตามที่นั่งของแต่ละคนส่งยิ้มให้คนถามไถ่เพราะไม่อยากให้ใครต้องมาเป็นห่วงอาการไม่สบายของเธอ

ระหว่างที่นั่งกินอาหารกันเดือนอ้ายทำหน้าที่เป็นผู้ฟังอย่างเดียว หลายสิ่งที่เธอได้ยินทุกคนคุยกันมันทำให้เธอแปลกใจ ทำไมพิมพ์กับธนาถึงพูดแต่ละเรื่องเหมือนกับเสี่ยบู๊นักเลงโตในความคิดของเธอเป็นเหมือนฮีโร่ของคนในชุมชน

ลดาเองก็ดูชื่นชมในตัวของพี่ชายต่างสายเลือดเอามาก ๆ เธอพูดถึงทุนที่ชายหนุ่มให้กับทางมหาวิทยาลัยว่าเธอจะเอาไปให้ในวันเปิดเทอม ยิ่งทำให้เดือนอ้ายรู้สึกสับสนไปหมด ว่าสรุปแล้วผู้ชายที่เธอนอนด้วยมาเกือบเดือนเขาเป็นคนอย่างไรกันแน่

เมื่อของคาวหมดก็ถึงคราวของหวาน บรรยากาศในโต๊ะยังคงพูดคุยอย่างสนุกสนาน จนธนาพูดแทรกขึ้นมา

“บู๊มีอะไรจะพูดใช่ไหมลูกวันนี้”

“ครับน้าธนา”

เจ้าของไร่หยิบเอกสารออกมาจากกระเป๋าที่อ้ายเองก็ไม่รู้ว่ามันมาอยู่ข้าง ๆ ชายหนุ่มตั้งแต่เมื่อไหร่เพราะตอนลงรถมาก็ไม่เห็นเขาถือมาด้วย

“โฉนดทีดินเอาคืนไปและสัญญากู้ยืมเงินฉันฉีกทิ้งหมดแล้ว เก็บเอาไปด้วย ฉันคืนทุกอย่างให้เธอ นับจากนี้ไปเธอได้อิสระและทรัพย์สินทุกอย่างคืนแล้วนะ”

เดือนอ้ายรู้สึกตัวลอยเหมือนกำลังจะกลับมาเป็นไข้อีกครั้งมันร้อน ๆ หนาว ๆ เหมือนตัวเองกำลังฝันไป

“แต่ฉัน...”

คนพูดละอายเกินกว่าจะพูดออกมาว่าเธอยังนอนกับเขาแค่ไม่กี่ครั้งเองนะ

พิมพ์เอื้อมมือมาจับมือของหญิงสาวคราวลูกด้วยรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนและเมตตา

“ตอนนี้บู๊กำลังซ่อมแซมบ้านให้เธอ มันยังไม่เสร็จ อ้ายก็อยู่ที่ไร่ไปก่อนบ้านเสร็จเมื่อไหร่ค่อยกลับมาบ้านเพราะถ้ากลับมาอยู่ในสภาพเดิมไม่ปลอดภัยแน่ ๆ ”

เดือนอ้ายยกมือขอบคุณเธอไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรต่อ                ลดาจึงชวนคุยเรื่องอื่นเพื่อให้บรรยากาศดูสนุกขึ้น

ถึงเวลากลับบรรยากาศในรถยังคงเงียบกริบ เพราะตอนแรกที่หญิงสาวคิดว่าเธอยอมอดทนอยู่ทุกวันนี้ก็เพื่อได้บ้านและที่ดินคืน แต่วันนี้พอเธอได้คืนจริง ๆ ทำไมเธอถึงรู้สึกใจหายที่รู้ว่าอีกไม่กี่วันเธอก็ต้องไปจากไร่ห่มรักแล้ว

“ทำไมถึงคืนทุกอย่างให้ฉัน” ความรู้สึกมันอัดอั้นจนเธอต้องถาม

“ฉันทนเห็นเธอทุกข์ใจที่อยู่กับฉันไม่ได้และตอนนี้เธอก็ควรจะได้ทุกอย่างคืนเพราะมันเป็นของเธอ ต่อไปนี้เธอเป็นอิสระแล้วนะ บ้านเสร็จเมื่อไหร่อยากย้ายกลับไปเมื่อไหร่ก็ไปได้เลย ช่างบอกว่าอีกประมาณห้าวันทุกอย่างน่าจะเรียบร้อย”