หนึ่งเดือนผ่านไป

ตอนที่ 11

คิดถึง

         หนึ่งเดือนผ่านไป

         บ้านซ่อมแซมเสร็จนานแล้วแต่เดือนอ้ายก็ยังคงไม่ย้ายออกมาจากไร่ เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมและในเกือบทุกคืนเธอกับอดีตเจ้านี้ก็มีความสัมพันธ์กันทั้งที่มันไม่จำเป็นต้องเกิดขึ้นแล้ว

         วันนี้หญิงสาวตัดสินใจเก็บของกลับบ้าน เธอมาแค่เพียงกระเป๋าใบเดียว เธอก็กลับไปเพียงแค่นั้น เธอบอกเรื่องนี้ให้เสี่ยรู้ตั้งแต่เมื่อคืน เธอคิดว่าเขาคงจะไปส่งเธอกลับบ้านแต่เขากลับให้โชคไปส่งเธอและเอาจักรยานของเธอขึ้นท้ายรถไป

         “เริ่มต้นใหม่นะอ้าย ว่าง ๆ ก็มาเที่ยวที่ไร่ได้นะ ทุกคนยินดีต้อนรับ”

         โชคบอกร่ำลาเพื่อนหลังจากที่ช่วยถือกระเป๋าไปไว้บนบ้านและเอาจักรยานของเธอลงไว้ที่ใต้ถุน

         “โชคดีนะโชค ขอบคุณที่ดูแลอ้ายมาตลอด”

         สองคนเพื่อนรักโบกมือลากันทั้งที่ความจริงไร่ห่มรักกับบ้านของเธออยู่ห่างไม่ได้มากอะไร

        

         บ้านหลังเดิมที่ไม่เหมือนเดิม หลังคาเปลี่ยนใหม่ผนังบ้านเปลี่ยนใหม่ จากที่เป็นบ้านโ ล่ง ๆ ตอนนี้ก็มีห้องนอนสองห้อง หน้าต่างติดเหล็กดัด มีโทรทัศน์เครื่องใหญ่ ตู้เย็นและมีห้องครัวอยู่ที่ระเบียงหลังบ้านที่ตอนนี้ไม่โล่งเหมือนเดินแต่กลายเป็นเหล็กดัดล้อมไว้หมด

         เดือนอ้ายเปิดประตูห้องแรกเข้าไปเป็นห้องนอนที่มีเตียง     ขนาดหกฟุตมีเครื่องปรับอากาศ มีโต๊ะเครื่องแป้ง ตู้เสื้อผ้า ทุกอย่างให้ห้องเป็นสีเดียวกันหมดคือสีขาว สีที่เธอชอบ

         ห้องที่อยู่ข้าง ๆ กันเป็นห้องพระ ในนั้นยังคงเก็บพระของพ่อเธอไว้และมีกระดูก รูปของพ่อและแม่ของเธออยู่ด้วย

         หญิงสาวเดินดูทุกอย่างรอบตัวบ้านก่อนจะกลับมาที่ห้องนอน ทำไมเธอได้กลับบ้านแต่กลับรู้สึกเหงา วันนี้เธอไม่ต้องรอใครกลับมากินข้าวด้วยแล้ว และคืนนี้ก็ไม่มีใครนอนกอดเธออีกต่อไป

         “อ้ายจำไว้แกมันแค่เมียชั่วคราว หมดหน้าที่แล้ว แกจะรักเขาไม่ได้เพราะเขาไม่ได้รักแก”

         หญิงสาวพูดกับตัวเองเพื่อเรียกสติให้กลับมาอยู่กับปัจจุบันที่คือความจริงที่สุดท้ายแล้ว เธอเหลือแค่เพียงตัวคนเดียวเท่านั้น

         เดือนอ้ายเริ่มลงมือปลูกผักขายเหมือนที่เธอเคยทำ เธอพอมีเงินติดอยู่ในบัญชีเป็นเงินที่ได้จากคนที่มาร่วมทำบุญในงานศพของพ่อกับแม่ของเธอ

         หนึ่งเดือนกับการกลับมาอยู่บ้าน มันคือหนึ่งเดือนที่เธอนอนคิดถึงผู้ชายที่เธอเคยบอกตัวเองว่าเธอจะไม่มีวันกลับไปหาเขาเด็ดขาด

         เดือนอ้ายหลอกตัวเองทุกวันว่าเขาคงต้องคิดถึงเธอเหมือนที่เธอคิดถึงเขาแต่หนึ่งเดือนที่ผ่านมามันก็ทำให้เธอรู้แล้วว่ามีแต่เธอคนเดียวเท่านั้นที่คิดถึงเขา

         หญิงสาวหยิบสมุดบันทึกขึ้นมาดูว่าเธอจดอะไรไปบ้างระหว่างที่เธออยู่ที่ไร่ ทำให้เธอคิดขึ้นมาได้ว่าประจำเดือนของเธอยังไม่มาตั้งแต่วันที่เธอเข้าไปอยู่ในไร่จนถึงวันนี้เลย

         “อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด”

         เดือนอ้ายตัดสินใจที่จะเข้าไปในตัวอำเภอในวันพรุ่งนี้เพื่อไปหาหมอเธอไม่อยากซื้อที่ตรวจมาตรวจเองเพราะสุดท้ายเธอก็คงไม่สบายใจต้องไปหาหมอเหมือนเดิม

         สิ่งที่เธอกลัวในที่สุดมันก็เป็นจริง เธอท้อง ท้องตอนที่เธอไม่มีสามีแล้วความสับสนเสียใจดีใจตกใจ รวมกันกันอยู่ในสมองของเธอตอนนี้

         เดือนอ้ายตัดสินใจที่จะไม่บอกบู๊เพราะการที่เขาไม่มาหาเธอเลยมันก็แสดงได้ชัดเจนแล้วว่าเขาไม่ได้รักและต้องการเธอ ดังนั้นเขาก็คงไม่ต้องการลูกของเธอกับเขาด้วย

         “ลูกคนเดียวแม่เลี้ยงได้ ลำบากไปด้วยกันนะลูก”

         โชคดีที่หญิงสาวไม่แพ้ท้องเลยเธอจึงปลูกผักและเก็บผักไปขายได้เหมือนเดิม

         เวลาผ่านไปเร็วมากตอนนี้เธอท้องได้สามเดือนแล้วแต่ก็ยังไม่มีใครรู้ เพราะเธอเลือกที่จะใส่เสื้อผ้าตัวใหญ่ ๆ

         ค่ำคืนนี้ฟ้าดูมืดกว่าทุกวัน เดือนอ้ายรู้สึกใจคอไม่ดีเลย              เธอจึงเข้าไปสวดมนต์ไหว้พระในห้องที่อยู่ข้างห้องนอนเพื่อความสบายใจ

         ไฟในห้องนอนปิดได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เสียงปืนก็ดังขึ้นบริเวณข้างบ้านของเธอ เดือนอ้ายรีบลุกมาแอบดูที่หน้าต่าง เธอเห็นเงาคนเหมือนมีฝ่ายหนึ่งกำลังหนีและอีกฝ่ายกำลังตาม เธอจึงรีบโทรแจ้งตำรวจ และนึกขึ้นได้ว่าในโทรศัพท์ของเธอเปิดเสียงรถตำรวจได้เธอจึงเปิดเข้ากับโทรทัศน์เพื่อให้เสียงดังขึ้น

         “ตำรวจคะ ยิงกันข้างบ้านค่ะ”

         เดือนอ้ายตะโกนเสียงดังหวังให้คนที่กำลังยิงกันได้ยินและมันก็ได้ผลเสียงปืนเงียบไปมีรถกะบะขับมารับใครบางคนที่หน้าบ้านเธอก่อนจะออกตัวไปอย่างเร็ว

         ห่างกันไม่ถึงห้านาทีรถของไร่ห่มรักก็มาจอดที่หน้าบ้านของเธอ และคนที่ลงมาคนแรกก็คือโชค เดือนอ้ายจึงรีบวิ่งลงจากบ้านทันที

         “โชคใครยิงกัน” หญิงสาวถามอย่างร้อนรน

         “จะใครล่ะเสี่ยไงที่ถูกยิง บอกแล้วว่าไม่ให้มาคนเดียวก็มาได้ทุกคืน ขึ้นบ้านไปเปิดไฟทุกดวงให้สว่างที่สุดจะได้หาเสี่ยเจอ”

         เดือนอ้ายรีบทำตามด้วยหัวใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ตลอดเวลาที่เธอคิดว่าเขาไม่เคยมาหาเธอที่แท้เขามาแอบดูเธอทุกคืน จนคืนนี้เขาถูกยิง

         “เจอเสี่ยแล้ว”

         เสียงของพี่ตะโกนดังมาจากหลังกองฟืนของพ่อหญิงสาวที่ทำไว้ตั้งแต่ก่อนตายจนตอนนี้หญ้าขึ้นคลุมจนหมด เสี่ยงคงเข้าไปหลบสู้อยู่ในนั้น

         เดือนอ้ายและโชควิ่งตามเสียงไปภาพที่เห็นคือชายหนุ่มเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดแต่ยังมีสติพูดได้อยู่

         “ฉันโดนยิงที่ขาและที่แขน ไปเอารถลงมาฉันเดินไม่ได้”

         โชคตะโกนสั่งเสกให้ขับรถถอยหลังมาส่วนพี เพื่อน และโชคช่วยกันอุ้มคนเจ็บขึ้นท้ายรถ เดือนอ้ายกระโดดขึ้นตามไปด้วยทั้งที่ใส่ชุดนอนเพราะความเป็นห่วง

         “เสี่ยอย่าหลับนะ” โชคบอกเจ้านาย

         “เสี่ยฟังอ้ายนะ เสี่ยต้องอดทน เสี่ยรู้ไหมว่าเสี่ยตายไม่ได้และห้ามตายเด็ดขาด”

         “เธอห่วงฉันด้วยเหรอเดือนอ้าย ทำไมถึงไม่อยากให้ฉันตายเธอจะได้สาแก่ใจที่ฉันทำร้ายเธอ”

         หญิงสาวก้มลงกอดชายหนุ่มจนเสื้อผ้าของเธอเปื้อนไปด้วยเลือด

         “ถ้าเสี่ยเป็นอะไรแล้วใครจะช่วยอ้ายเลี้ยงลูกของเราล่ะ”

         ประโยคเพียงสั้น ๆ ทำเอาทุกคนในรถหันมามองคนพูดด้วยความตกใจ

         “จริงเหรออ้าย ฉันกำลังจะมีลูกเหรอ”

         หญิงสาวพยักหน้ากอดพ่อของลูกร้องไห้ตลอดทางเพราะกลัวว่าคนรักของเธอจะเป็นอะไรไป

         บู๊ถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินต่อไปก็เป็นหน้าที่ของหมอ ทุกคนสั่งให้รออยู่แค่ข้างนอกเท่านั้น