แก้แค้น

7

แก้แค้น

          “ไข่มุก เราแก้แค้นให้เธอแล้วนะ”

          อลิสยืนองชายหนุ่มที่นอนหลับอยู่บนโซฟาอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะแต่งตัวและรีบออกจากห้องของเขาอย่างรวดเร็ว

          “มาวินทุกอย่างเรียบร้อยใช่ไหม”

          หญิงสาวโทรศัพท์ถามความเรียบร้อย ในการปล่อยภาพที่เธอส่งให้มาวินทำหน้าที่กระจาย ว่าสำเร็จตามแผนไหม

          “ทุกอย่างเรียบร้อย อลิสเธอแน่ใจแล้วนะ”

          มาวินถามเพื่อนอีกครั้ง ถึงแม้จะเป็นการถามหลังจากที่ทำทุกอย่างไปแล้ว

          “เราไปหาไข่มุกกัน เจอกันที่บ้านไข่มุกนะ”

          อลิสเธอไม่จำเป็นต้องตอบอะไรแล้ว เพราะทุกอย่างเดินหน้ามาเกินจะกลับย้อนไปเดินกลับหลังแล้ว

          ตั้งแต่เสร็จสิ้นจากงานศพของไข่มุก ทั้งสองคนยังไม่เคยได้ไปหาไข่มุกที่เหลือเพียงแค่กระดูกที่บ้านอีกเลย

          วันนี้อลิสตั้งใจ จะไปบอกไข่มุกว่าเธอได้แก้แค้นให้เพื่อนได้สำเร็จแล้ว

          “สวัสดีค่ะคุณแม่”

          อลิสกับมาวินมาถึงบ้านของไข่มุก ก็เจอกับแม่ของเพื่อนกำลังนั่งเล่นอยู่หน้าบ้าน

          “สวัสดีจ๊ะ มาหาไข่มุกกันเหรอ”

          แววตาและน้ำเสียงของคนพูด ยังคงมีความเศร้าอยู่ภายในหัวใจ

          “ค่ะคุณแม่ คุณแม่สบายดีใช่ไหมคะ” อลิสถามด้วยความเป็นห่วง

          “กายก็สบายดี แต่หัวใจคงต้องใช้เวลา ไปหาไข่มุกกันเถอะลูก”

          นิตยาแม่ของไข่มุกเดินนำทั้งสองคนไปที่สวนหลังบ้าน ที่เป็นที่เก็บกระดูกของลูกสาว

          “ไข่มุกเพื่อนๆมาหานะลูก”

          นิตยาพูดได้เพียงเท่านี้น้ำตาก็ไหลลงมาท่วมใบหน้าที่เหี่ยวย่น หม่นหมอง

          “คุณแม่คะ ไข่มุกไปสบายแล้ว คุณแม่อย่างอยู่กับความเสียใจแบบนี้เลยค่ะ ไข่มุกจะยิ่งเป็นห่วง”

          อลิสโผเข้ากอดแม่ของเพื่อ เพื่อเป็นกำลังใจ ให้คนที่สูญเสียคลายความโศกเศร้าลง

          “จริงของหนูลูก ไข่มุกเขาไปสบายแล้ว ตั้งแต่ไข่มุกป่วย แม่ก็ไม่เคยเห็นลูกแม่มีความสุขกับโลกใบนี้อีกเลย”

          “ไข่มุกป่วยเป็นอะไรคะคุณแม่”

          อลิสมองหน้ากับมาวินด้วยความตกใจ เพราะทั้งคู่ไม่เคยรู้มาก่อน ว่าเพื่อนของเธอป่วย

          “ไข่มุกเขามีอาการทางจิต หมอเขาบอกว่าเป็นอาการของการหลงผิด บางคนที่เป็นโรคนี้ก็คิดว่ามีคนจะมาทำร้าย บางคนก็คิดว่าตัวเองมีพลังวิเศษณ์ แต่ไข่มุกเธอคิดว่า เธอเป็นผู้หญิงที่โชคดี ได้เป็นแฟนกับพระเอกดัง ”

          อลิสแทบทรุดลงไปกองกับพื้น นี่มันคืออะไร เธอกำลังทำอะไรผิดไปใช่ไหม สิ่งที่แม่ไข่มุกกำลังพูดถึง หมายความว่าทุกอย่างที่ไข่มุกเล่าให้เธอฟัง เพื่อของเธอกำลังคิดไปเองใช่ไหม

          “คุณแม่หมายถึงพระเอกที่ชื่อตะวันใช่ไหมครับ”

          มาวินถามตรงๆ เพราะเวลานี้คงต้องรู้ทุกอย่างให้ชัดเจนที่สุด และอลิสคงอยู่ในอารมณ์ที่พูดอะไรไม่ออกแล้ว

          “นั่นแหละ พ่อของตะวันกับพ่อของไข่มุกเขาสนิทกัน เวลาทั้งสองคนเขาไปไหน บางครั้งก็พกลูกๆไปด้วย ไข่มุกก็แอบปลื้มตะวันมาตั้งแต่เด็กๆ แต่พอมาป่วย เธอก็เห็นภาพและคิดไปเอง ว่าเธอเป็นแฟนกับตะวัน”

          “ทำไมพวกเราไม่รู้เรื่องนี้เลยล่ะคะ” อลิสถามด้วยความสงสัย

         “แม่กับพ่อ พยายามที่จะติดต่อและบอกพวกเพื่อนที่สนิท แต่ไข่มุกไม่ยอม แม่ขอเบอร์โทรศัพท์ก็ไม่ยอมให้ พวกหนูก็ไม่เคยมาที่บ้านนี้เลย แม่ก็เลยไม่รู้จะทำยังไง”

          “ไข่มุกบอกเพื่อนๆทุกคน ว่าคุณพ่อไม่ชอบให้เพื่อนมาบ้าน พวกเราเลยไม่กล้ามา” มาวินอธิบายเหตุผล

          “ช่างมันเถอะลูก ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว แม่ยังไม่เคยบอกใครเลยนะเรื่องนี้ ว่าไข่มุกฆ่าตัวตายเพราะอะไร แม่กลัวตะวันเขาจะต้องมาเสียชื่อเสียงไปด้วย”

          มาวินหันมามองสบตาเพื่อนสาว ที่ตอนนี้หน้าตาซีดเผือด เพราะเธอกำลังทำร้ายคนที่ไม่ได้มีความผิดอะไร และทุกอย่างมันก็สายเกินจะแก้ไขแล้ว

          ทั้งสองคนจุดธูปไหว้กระดูกของไข่มุกและลาคุณแม่ของเพื่อน และสัญญาว่า จะแวะมาหาไข่มุกและ          คุณแม่บ่อยๆ

          “ดูแลตัวเองดีๆนะคะคุณแม่ พวกเราจะทำหน้าที่ลูกแทนไข่มุกเอง มีอะไรโทรศัพท์หาพวกเราได้”

          นางเอกสาวสวดกอดหญิงวัยเดียวกับแม่ของเธอ ด้วยความรู้สึกที่เข้าใจหัวอกของคนที่สูญเสียคนที่รักที่สุดไป

          “เอาไงล่ะที่นี้ รูปคงไปทั่วแล้ว” มาวินถามเพื่อนสาวทันที ที่ประตูถูกปิดลง

          “ไม่รู้ว่ะ นายลองดูสิตอนนี้เรื่องไปถึงไหนแล้ว”         อลิสไม่กล้าเปิดโทรศัพท์ดูเอง

          “โอ๊ย! พัง พังกันหมด ตอนนี้เขากำลังลงข่าวว่า พระเอกตะวันแอบซุกผู้หญิง แถมโดนฝ่ายหญิงถ่ายรูปประจานให้เสียชื่อเสียง” มาวินอ่านตามข่าว

          “คนคงด่าพี่ตะวันกันหนักเลยใช่ไหม” อลิสทำเสียงเศร้า

          “เฮ้ยแก พลิกว่ะ มีแต่คนแห่ไปให้กำลังใจ และด่าผู้หญิงที่เป็นคนปล่อยภาพ”

มาวินอ่านคอมเมนต์อย่างเร็ว เพื่อสรุปให้อลิสที่กำลังขับรถฟัง

“ถ้าพวกแฟนคลับพี่ตะวันสืบจนรู้ว่าเป็นเธอ          อลิสเธอดับแน่ๆ” มาวินอดเป็นห่วงไม่ได้

“สวัสดีค่ะ” อลิสรับโทรศัพท์ มูมู่โทรมา

“อลิสมาที่ช่องด่วนเลย รู้เรื่องตะวันแล้วใช่ไหม ช่องเรียกประชุมด่วน”

มูมู่ส่งเสียงตกใจผ่านทางโทรศัพท์มา จนคนฟังรู้สึกใจคอไม่ดีไปด้วย

“ค่ะ อลิสอยู่นอกเมืองแต่จะรีบไปให้เร็วที่สุดค่ะ”

เมื่อหญิงสาววางหูจากผู้จัดการส่วนตัว เธอมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ มีข้อความทางไลน์จากตะวัน ส่งหาเธอเป็นร้อยข้อความ แต่อลิสไม่กล้าแม้แต่จะเปิดอ่าน

“อลิสแล้วเธอจะจัดการเรื่องนี้ยังไง พี่ตะวันเขาต้องรู้อยู่แล้วว่าเป็นเธอ”

มาวินเป็นห่วง อยากช่วยหาทางออกแต่ก็คิดไม่ออกว่าควรแก้ปัญหาอย่างไรดี

“เราจะยอมรับ” อลิสทำเสียงจริงจัง

“แต่ถ้าเธอทำแบบนั้น เธอจะหมดอนาคตในวงการทันทีเลยนะ และแม่ของเธอจะรู้สึกยังไง” มาวินบอกผลที่จะตามมา

“เราผิด เราก็ต้องยอมรับ เราไม่กลัวหรอกนะ เรื่องที่จะดับ เพราะเรายอเข้าวงการเพราะต้องการแก้แค้น ไม่ใช่เพราะใจรัก เมื่อเราทำผิดเราก็ต้องได้รับผล ส่วนแม่ เราจะเล่าทุกอย่างให้แม่ฟัง เราก็ได้แต่หวัง ว่าแม่จะเข้าใจและให้อภัยเรา”

ภายใต้น้ำเสียงที่ดูเข้มแข็ง และสีหน้าที่ดูนิ่งเฉย ของนางเอกสาว แต่ใครจะรู้ว่าความจริงข้างในหัวใจ มันสุดแสนจะอ่อนแอ แต่ในเมื่อทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้ว ไม่มีทางที่คนทำผิดอย่างเธอจะหนีความจริงนี้ได้

“ไข่มุกเนาะไข่มุก มีอะไรก็ไม่บอกเพื่อนตรงๆ” มาวินเป็นห่วงอนาคตของอลิสและอดคิดโทษไข่มุกไม่ได้

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับไข่มุก” อลิสอ่านใจมาวินถูก ว่าเขากำลังคิดอะไร

“ไม่เกี่ยวยังไง ถ้าไข่มุกบอกกับพวกเราเรื่องป่วย เธอก็คงไม่ต้องมาแก้แค้นแบบนี้” มาวินเถียงกลับ

“แต่คนที่คิดเรื่องแกแค้นคือเราคนเดียว ไข่มุกไม่ได้ใช้ให้เราแก้แค้นเสียหน่อย”

อลิสคิดอย่างที่เธอพูดจริงๆ คนที่ผิดในเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดคือเธอคนเดียว เพราะถ้าเธอมีสติ ค้นหาความจริงเสียก่อน หรือยอมปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามกรรม ทุกอย่างคงไม่ต้องเป็นแบบนี้

“ทำอะไร พูดอะไร ต่อจากนี้ก็คิดดีๆนะ จำไว้นะ อลิส ไม่ว่าหลังจากนี้ จะเกิดอะไรขึ้น เธอยังมีเราอยู่ข้างๆเสมอ”

มาวินคว้ามือเล็กของหญิงสาวมาจับไว้ เพราะสำหรับมาวินแล้ว อลิสเป็นมากกว่าเพื่อน เพราะทั้งคู่สนิทกันจนมองตาก็เข้าใจกันทุกเรื่อง

“ขอบใจนายมากนะมาวิน เพราะความโง่ของเราคนเดียว เลยต้องดึงนายเข้ามาวุ่นวายด้วย”

 หญิงสาวส่งยิ้มแบบแห้งๆให้เพื่อนที่นั่งข้าง ก่อนจะจอดส่งเพื่อน ที่หน้าห้างแห่งหนึ่ง

“มีอะไรก็โทรมานะ”

มาวินยังอดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้ แต่เพราะเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะไปเข้าประชุมด้วย จึงได้แต่กลับไปที่ห้องและรอให้หญิงสาวโทรมาเล่าเรื่องทั้งหมดเอง