ใครกันที่เปลี่ยนไป

ตอนที่ 4

ใครกันที่เปลี่ยนไป

         พระอาทิตย์ยังไม่ทันตกดินเดือนอ้ายก็ปั่นจักรยานกลับมาที่บ้านของเสี่ยบู๊ ทั้งที่ความจริงชายหนุ่มตั้งใจจะขับรถไปรับแต่เธอดันมาถึงก่อน

         “ให้อ้ายเอาเสื้อผ้าไปไว้ที่ไหนคะ”

         หญิงสาวกลับมาด้วยสีหน้าที่ดูแจ่มใสมากกว่าเดิมแต่ภายในดวงตากลมคู่สวยยังคงดูเหมือนคนที่ไม่มีหัวใจเช่นเดิม

         “ตามมา”

         ชายหนุ่มเดินนำไปที่ห้องนอนของเขาที่เขาสั่งให้แม่บ้านจัดไว้ให้เรียบร้อยเพื่อให้มีพื้นที่สำหรับที่เดือนอ้ายจะได้ใช้ส่วนตัว

         ประตูห้องถูกปิดลง บู๊หันหน้ามาหาหญิงสาวที่เดินตามมาด้านหลัง คว้ากระเป๋าจากมือของเธอวางลงและเปลี่ยนมาจับมือเล็กของเดือนอ้ายแทน

         “อ้ายเรากลับมาสนิทกันเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้เหรอทำไมเราต้องเปลี่ยนไปแบบนี้ด้วย”

         เสี่ยบู๊ที่เคยวางท่าว่าดูยโสไม่ได้สนใจอะไรในตัวหญิงสาวชาวบ้านอย่างเดือนอ้ายเท่าไหร่ก็เปลี่ยนเป็นคนละคนทันที

         มือเล็กบีมมือหนาที่จับเธอไว้แน่น หญิงสาวค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้กับเสี่ยหนุ่มจนหน้าแทบจะติดกัน

         “อ้ายยังเป็นอ้ายคนเดิม เด็กสาวที่เคยจนและก็จนมาถึงตอนนี้ อ้ายยังเป็นอ้ายที่ไม่เคยทำร้ายใครและก็ยังคงเป็นคนเดิม ถามตัวเองดูให้ดีเสียก่อนว่าใครกันที่เปลี่ยนไป ก่อนจะมาเรียกร้องความเหมือนเดิมจากคนอื่น พี่บู๊ที่เคยใจดีเป็นผู้ชายที่คอยดูแลปกป้องน้อง ๆ ผู้หญิง พี่บู๊ที่เคยกินข้าวกับแกงส้มที่มีแต่มะละกอด้วยกัน เขาตายไปแล้วเหลือไว้เพียงแต่เสี่ยบู๊ผู้มีอำนาจล้นมือ มีเงินเต็มกระเป๋าที่นอกจากหน้าตาก็ไม่มีอะไรเหมือนพี่บู๊ของอ้ายอีกเลย”

         นักเลงที่ไม่เคยกลัวใครแต่เมื่อเจอกับคำพูดที่แสนเย็นชาและสายตาที่แสนจะผิดหวังในตัวเขาเข้าไปทำเอาชายหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนไม่ดี สกปรกและดูไร้ค่ามาก

         “เก็บเสื้อผ้าใส่ตู้อาบน้ำใส่ชุดนอนที่ฉันเตรียมไว้ให้และเจอกันที่โต๊ะอาหารหน้าระเบียงบ้านตอนหนึ่งทุ่มตรง”

         คนที่รักมองเขาไร้ค่า ชายหนุ่มก็คิดว่าคงไม่จำเป็นแล้วที่เขาจะต้องทำดีกับเธอ เพราะต่อให้เขาพยายามแค่ไหน เดือนอ้ายก็สร้างกำแพงใจขึ้นมาแล้วและตีค่าเขาเป็นแค่เพียงนักเลงเท่านั้น

         บู๊ขับรถออกไปข้างนอกไร่โดยลืมไปว่าเขาไม่ควรไปไหน              คนเดียวเพราะความเป็นนักเลงของเขาย่อมมีทั้งมิตรและศัตรูบางครั้งศัตรูก็มาในคราบมิตรอย่างไม่รู้ตัวเหมือนกัน

         “อ้าย ๆ ”

         หญิงสาวกำลังจะเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้ต้องละมือและเดินมาเปิดประตูเพราะเธอจำเสียงที่เรียกได้ว่าไม่ใช่ใครแต่เป็นเสียงของโชค

         “มีอะไรโชค ทำไมทำหน้าตื่นแบบนั้น”

         “เสี่ยไปไหน”

         หญิงสาวส่ายหัวและเปลี่ยนสีหน้าจากตกใจเป็นไม่รู้ไม่ชี้และเตรียมจะปิดประตู

         “ได้ยินไหม ถามว่าเสี่ยไปไหน รู้ไหมว่าเสี่ยออกไปข้างนอกคนเดียวแบบนี้โดนยิงกลับมาตั้งสองรอบแล้วดีนะที่มีชาวบ้านแถวนั้นขับรถเข้ามาชนรถไอ้พวกที่ยิงจนมันต้องหนี ไม่อย่างนั้นเป็นศพไปแล้ว แล้วนี้ตกลงรู้ไหมว่าเสี่ยไปไหน”

         “อ้ายไม่รู้ โชครีบตามไปเถอะ ลองคิดสิว่าเสี่ยเขาชอบไปที่ไหนบ้าง”

         จากที่ตอนแรกเดือนอ้ายทำเป็นไม่อยากจะสนใจว่าอีกฝ่ายไปไหน แต่พอได้ยินว่าบู๊อาจได้รับอันตรายหัวใจของเธอมันก็เต้นไม่เป็นจังหวะไม่มีสมาธิจะจัดเสื้อผ้าใส่ตู้หรือทำอะไรแล้ว

         โชคและเสกขับรถตามออกไปโดยให้ลูกน้องอีกสองคนมาอยู่ที่หน้าห้องของเดือนอ้ายตอนแรกหญิงสาวคิดว่าพวกนั้นกลัวเธอจะหนีแต่พอได้ออกไปคุยกับสองคนหน้าห้องเธอจึงรู้ว่ากลัวเป็นแผนล่อเสือออกจากถ้ำและย้อนกลับมาทำร้ายคนในไร่แทน

         “เสี่ยของพวกนายเขามีศัตรูด้วยเหรอเห็นบารมีคับจังหวัด”

         เดือนอ้ายหลอกถามพวกลูกน้องของไร่ห่มรักที่มายืนเฝ้าเธอที่หน้าประตู

         “เสี่ยสร้างศัตรูไว้เยอะแต่ที่หนักสุดก็พวกค้ายา เวลาไอ้พวกนี้มันไปหลอกเด็กวัยรุ่นมาส่งยาพอตำรวจจับเสี่ยเขาก็จะไปช่วยเพราะรู้ว่าเด็กพวกนี้มันไม่รู้เรื่อง พี่โชคน่ะคนสำคัญเลยเกือบโดนพวกมันฆ่าตัดตอนแล้วดีที่เสี่ยไปช่วยไว้ทัน”

         หญิงสาวฟังแล้วอดคิดไม่ได้ว่าตกลงพี่บู๊ของเธอเป็นนักเลงหรือว่าเป็นคนดีกันแน่

         “แล้วที่เขาว่าเสี่ยอยู่เบื้องหลังพวกนักการเมืองท้องถิ่นน่ะจริงไหม”

         “ก็จริงสิ พวกนั้นอาศัยบารมีของเสี่ยในการหาเสียง บางคนก็ใช้เงินเสี่ยซื้อเสียง พอได้ตำแหน่งเสี่ยก็ต้องหาผลประโยชน์คืนแต่เสี่ยไม่เคยเอาเปรียบประชาชนนะเอาเปรียบพวกมันอย่างเดียว”

         หญิงสาวฟังทั้งสองคนพูดก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าไม่เอาเปรียบประชาชนแต่ไปเอาเปรียบพวกนักการเมื่องแทนอย่างไรกัน

         “เข้าใจอะไรยากจริง ๆ  สมมุตินะว่าจะทำถนน เสี่ยก็จะต้องประมูลได้และราคาถูกด้วยแต่เสี่ยก็หาบริษัทมาทำถนนต่อและตรวจดูตลอดว่ามีคุณภาพไหม บริษัทพวกนั้นก็แบ่งกำไรให้เสี่ยแทนที่จะเข้ากระเป๋าพวกนักการเมือง เข้าใจหรือยัง กลับเข้าไปในห้องเถอะแล้วมีอะไรก็ไม่ต้องออกมา”

         เดือนอ้ายรออยู่เกือบครึ่งชั่วโมงยังไม่เห็นใครกลับมาเธอจึงตัดสินใจอาบน้ำและใส่ชุดนอนตามที่บู๊สั่งไว้เพราะกลัวถ้าฝ่ายชายกลับมาแล้วเธอยังอยู่ในชุดเดิมเขาจะว่าเอา เพราะเธอคงไม่กล้าบอกเหตุผลว่าที่ไม่อาบน้ำก็เกิดจากเป็นห่วงคอยเขากลับมา

         เกือบถึงเวลาที่ชายหนุ่มนัดเธอให้ออกไปรอที่โต๊ะอาหารแล้วแต่ยังไร้วี่แววของรถทั้งสองคันที่ขับออกไป

         เดือนอ้ายเริ่มเดินไปเดินมา ใจคอไม่ดีเธออยากจะร้องไห้ออกมาเพราะเธอไม่อยากสูญเสียใครอีกแล้ว สองเดือนมานี้เธอเสียพ่อกับแม่ ถ้าเธอต้องเสียผู้ชายที่เป็นรักแรกของเธอไปอีกเธอคงต้องตายทั้งเป็นแน่ ๆ

         รถยนต์ขับเข้ามาหนึ่งคันหญิงสาวแอบมองทางหน้าต่างคนที่ลงมาคือโชคกับเสก

         “โชคเสี่ยล่ะเจอไหม” คนเป็นห่วงเผลอตัวรีบวิ่งออกจากห้องมาถาม

         “ไม่เจอ แต่คงไม่มีอะไรเพราะไม่มีเสียงปืน คงขับรถไปเรื่อยล่ะมั้ง พูดถึงก็มาพอดีถามกันเองเองนะว่าไปไหนมา บอกเสี่ยด้วยว่าเป็นห่วงเขาจะได้ยิ้มเหมือนกับคนอื่นเป็นบ้าง”

         โชคเป็นลูกน้องคนเดียวของบู๊ที่กล้าพูดแซวพูดล้อกับ            เดือนอ้ายได้เพราะทั้งสามคนก็เป็นเพื่อนเล่นต่างวัยกันมาตั้งแต่เด็ก ส่วนเสกอยู่อีกตำบลเดือนอ้ายจึงไม่รู้จัก

         รถของบู๊เข้ามาในไร่แล้วหญิงสาวจึงรีบวิ่งเข้าห้องไปเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอออกมายืนรอด้วยความเป็นห่วง

         โชคยืนมองการกระทำของเดือนอ้ายเห็นแล้วเขาก็อดขำไม่ได้เพราะโชคมั่นใจว่าทั้งสองคนยังรักกันเหมือนเดิมเพียงแต่ไม่มีใครยอมอ่อนให้ใครก่อน ต่างก็ว่าตัวเองเป็นฝ่ายทำถูกทำดีกันทั้งคู่