มันอ่อนที่ใจ

ตอนที่ 3

มันอ่อนที่ใจ

         ณรงค์ฤทธิ์กลับมาที่ไร่เขานั่งครุ่นคิดกับสิ่งที่ธนาและพิมพ์พูดเกี่ยวกับเดือนอ้าย ชีวิตของเธอตอนนี้มีเพียงแค่บ้านของยลดาและผู้ใหญ่บ้านเท่านั้นที่ดูแลอยู่ ซึ่งทั้งสองบ้านนี้ก็ได้เงินจาก               ชายหนุ่มนั่นแหละที่ไปคอยช่วยเหลือ

         เวลาผ่านมาไม่ถึงครึ่งเดือนนับจากวันที่ชายหนุ่มไปกินข้าวที่บ้านของยลดา ธนาก็โทรศัพท์มาส่งข่าวว่าตอนนี้พ่อของเดือนอ้ายได้เสียชีวิตแล้ว

         “ผมรับเป็นเจ้าภาพทั้งสามคืนเลยนะครับ ส่วนค่าใช้จ่ายอย่างอื่นเดี๋ยวผมให้ทางผู้ใหญ่บ้านจัดการ เดือนอ้ายจะได้ไม่กระดากใจที่ต้องรับ”

         งานศพทั้งสามคืนเป็นไปแบบเรียบง่ายแม่ของเดือนอ้ายไม่ได้มาร่วมงานเพราะป่วยติดเตียงอยู่แต่ก็รับรู้ว่าสามีของเธอได้จากไปแล้ว

         “แม่จ๊ะอ้ายไปสวดศพพ่อก่อนนะ สวดเสร็จจะรีบกลับมาเพราะตอนกลางคืนมีพวกที่เขาเล่นการพนันกันมาอยู่เป็นเพื่อนพ่อให้”

         ละเอียดได้แต่นอนน้ำตาไหลรินที่ถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิตเธอก็ไม่มีโอกาสไปส่งสามีเพราะตัวเองก็คงเหลือเวลาอีกไม่นานที่จะตามสามีไปอยู่ห่วงก็แต่ลูกสาวที่จะต้องอยู่คนเดียวพร้อมกับหนี้สินจำนวนมาก

         เดือนอ้ายเมื่อเสร็จจากสวดศพบิดาเธอก็อยู่ส่งแขกได้ไม่ถึงสิบนาทีก็รีบปั่นจักรยานกลับมาดูแม่เพราะไม่อยากทิ้งให้มารดาอยู่คนเดียวนาน ๆ เพราะหญิงสาวรู้ว่าตอนนี้ทุกนาทีมีค่า แม่ของเธอจะจากไปตอนไหนก็ไม่รู้

         “แม่ แม่นอนหรือยัง”

         เดือนอ้ายส่งเสียงมาก่อนที่ตัวจะถึงบนบ้านเพราะเธอแค่หวังจะได้ยินเสียงตอบกลับจากมารดา มันก็ทำให้หัวใจของเธอ              ชุ่มชื้นได้ว่าแม่ยังอยู่กับเธอ

         “หลับไปเพิ่งตื่น” ละเอียดตอบด้วยเสียงที่แผ่วเบา

         “วันนี้ผู้ใหญ่บ้านเอาขนมมาเลี้ยงแขกให้อร่อยมากเลยนะ อ้ายได้ยินคนที่มาในงานพูดกันว่า ราคาชิ้นหนึ่งสิบกว่าบาทเลย                                   อ้ายเอามาฝากแม่ด้วย”

         หญิงสาวค่อย ๆ พยุงมารดาให้ลุกขึ้นนั่งเพื่อจะได้กินขนมที่เธอเอามาให้ได้ถนัด

         “อ้ายหนูฟังแม่นะลูก บ้านกับที่ดินพ่อของลูกเอาไปจำนองเสี่ยบู๊ไว้สามแสนและไหนจะเงินที่แม่ยืมมาอีกหนึ่งแสนบาท ถ้าแม่เป็นอะไรไปอ้ายอย่ายอมเสียบ้านไปนะลูก”

         ละเอียดโผกอดลูกสาวที่กำลังนั่งนิ่งด้วยความตกใจเพราะเธอไม่เคยบอกเรื่องนี้ให้ลูกสาวได้รู้เลย

         “พ่อเอาเงินสามแสนไปไหนหมดล่ะแม่ ทำไมเรายังลำบาก”

         “พ่อเขาเอาเงินมารักษาแม่บางส่วนและอีกส่วนก็ไปเล่นมวยคิดว่าจะได้คืน สุดท้ายเงินก็หมดเรื่องนี้แหละที่ทำให้พ่อเขาอยากตายอยู่ทุกวัน เพราะที่ดินผืนนี้แม่กับพ่อเก็บเงินซื้อกันมาด้วยน้ำพักน้ำแรง สัญญากับแม่ได้ไหมว่าจะไม่ยอมให้ใครมาเอาไป”

         เดือนอ้ายพยักหน้าทั้ง ๆ ที่ยังคิดไม่ออกว่าเงินตั้งสี่แสนเธอจะไปเอาจากที่ไหนมาแค่สี่ร้อยตอนนี้เธอยังไม่มีเลย

         “เสี่ยบู๊เขาสนใจในตัวลูกอยู่ ถ้าเขาจะรับลูกไปดูแลเพื่อแลกกับหนี้สินทั้งหมดลูกจะยอมไหม แต่แม่หมายถึงในวันที่แม่ไม่อยู่แล้วนะ แม่ไม่บังคับใจอ้ายหรอกลูก อยู่ที่ลูกจะตัดสินใจ”

         “พี่บู๊มาหาแม่เหรอคะ เขาให้แม่มาพูดกับอ้ายใช่ไหม”

         หญิงสาวทำท่าโมโหขึ้นมาทันที เมื่อคิดว่าชายหนุ่มที่เธอเคยรักมาพูดกับมารดาของเธอเพื่อยื่นข้อเสนอ

         “อ้ายเอ๊ย! เสี่ยเขาเคยมาเยี่ยมแม่ก็จริงตอนอ้ายออกไป              ขายผักแต่เขาไม่เคยพูดเรื่องนี้เลย แต่ทุกอย่างที่แม่พูดมาจากคำแนะนำของผู้ใหญ่และน้าพิมพ์ เพราะทุกคนรู้ว่าแม่ไม่อยากเสียบ้านไปและที่สำคัญถ้าสุดท้ายอ้ายไม่เหลือใคร บ้านก็ไม่มีก็จะไม่พ้นถูกไอ้พวกหัวงูเข้ามาหลอกลวง เสี่ยบู๊ถึงเขาจะเป็นนักเลงแต่เขาก็ไม่ได้เลวร้ายไปหมดทุกเรื่อง อย่างน้อยกับลูกก็เคยเป็นคนรักกัน เขาอาจไม่ได้ยกให้ลูกเป็นเมียแต่แม่เชื่อว่าลูกจะสบายและเราจะหาทางได้ที่ดินกับบ้านคืน ถ้าลูกรับปาก แม่ก็จะได้นอนตายตาหลับสักที พ่อเขาก็ไม่ทันได้พูดกับลูกไปคนหนึ่งแล้ว แม่เลยต้องรีบพูดเสียตั้งแต่วันนี้”

         หญิงสาวรับปากมารดาทั้งน้ำตา ชีวิตของเธอเหมือนถูกบีบให้ไม่มีทางเลือกแต่คำขอของแม่มีค่ากว่าชีวิตของเธอ เดือนอ้ายจึงตัดสินใจยอมทำตามคำขอของมารดาเพื่อเอาที่ดินคืนมาให้ได้เมื่อไหร่ที่เธอได้ของที่เป็นของเธอคืน เธอก็จะเดินออกมาเริ่มต้นชีวิตใหม่

         งานศพของพ่อผ่านไปด้วยดีด้วยเงินจากชาวบ้านและผู้ใหญ่ที่คอยช่วยเหลือ บู๊มาเป็นเจ้าภาพในทุกคืนแต่ไม่มีคืนไหนที่                เดือนอ้ายจะพูดคุยทักทายกับเขา เธอทำแค่เพียงยกมือไหว้ทั้งขาไปและขากลับเท่านั้น

         งานศพของพ่อจบไปได้ไม่ถึงเดือนแม่ของเธอก็ตามไปอยู่กับพ่อ ชีวิตของเดือนอ้ายตอนนี้เหมือนนกที่ไร้รัง บ้านที่เคยคิดว่าคือ            ที่เดียวที่เธอจะมีไว้อาศัยสุดท้ายมันก็กำลังจะกลายเป็นของคนอื่นถ้าเธอหาเงินมาไถ่ถอนคืนไม่ได้

         ธนาและผู้ใหญ่เรียกเดือนอ้ายมาคุยหลับจากเสร็จจากงานศพของละเอียด เรื่องที่ดินและบ้านของเธอ

         “ละเอียดบอกพวกฉันไว้ว่าได้คุยกับหนูแล้ว ฉันกับธนาก็แค่จะมาถามหนูว่า หนูยินดีจะไปอยู่ในการดูแลของเสี่ยบู๊ไหม             ส่วนรายละเอียดพวกเราคงปล่อยให้สองคนไปคุยกันเองว่าจะเป็นในรูปแบบไหน ”

         “ค่ะ อ้ายตัดสินใจแล้วบอกเสี่ยนะคะ พรุ่งนี้เที่ยงอ้ายจะไปหาที่ไร่”

         บู๊นั่งเฝ้ารอเวลานัดและเดือนอ้ายก็มาตามเวลาที่นัดหมายไว้พอดี

         หญิงสาวถูกลูกน้องคนสนิทของชายหนุ่มพามายังห้องทำงานของเจ้านาย

         “ออกไปได้”

ชายหนุ่มที่ยืนกอดอกในชุดสบาย ๆ สั่งลูกน้องที่ทำท่าจะไม่ยอมออกไป

“นั่งลงก่อน ฉันเสียใจด้วยนะทั้งเรื่องพ่อกับแม่”

“อย่ามามัวเกริ่นให้เสียเวลา ตกลงจะเอาอย่างไรเรื่องของบ้านและที่ดิน จะให้อ้ายมาอยู่ที่นี่ทำงานอะไรรับใช้ก็บอกและต้องทำจนถึงเมื่อไหร่ถึงจะได้ที่ดินคืน”

หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง แสดงท่าทางว่าไม่แม้แต่อยากจะมองหน้าคนที่เธอกำลังพูดด้วย

อีกฝ่ายยิ่งยโสใส่แบบนี้มีหรือที่คนอย่างเสี่ยบู๊จะไม่เกิดอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นมา

“มาเป็นเมียฉัน ทุกครั้งที่เธอนอนกับฉัน เธอจะได้ครั้งละหมื่นห้า ก็คิดเอาเองว่าสี่แสนต้องนอนกี่ครั้งและทุกครั้งเธอต้องทำให้ฉันมีความสุข ถ้าตกลงก็กลับไปเก็บข้าวของและย้ายมาอยู่ที่นี่แต่ถ้าไม่...ก็เตรียมย้ายออกจากบ้านเธอไปในวันพรุ่งนี้เลย”

“เย็นนี้เจอกันค่ะเสี่ยบู๊”

เดือนอ้ายกระแทกเสียงตอบและหันหลังเดินออกจากประตูห้องทำงานคว้าจักรยานปั่นออกไปอย่างไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ เหมือนคนที่มีแต่ร่างกายแต่ไร้ความรู้สึก