ฝังใจ

ตอนที่ 9

ฝังใจ

         สองสัปดาห์เต็มที่เดือนอ้ายมาอยู่ที่ไร่ห่มรัก เธอเพิ่งหาเงินใช้หนี้แค่เพียงสามหมื่นจากสองครั้งที่เขานอนกับเธอ หญิงสาวจึงตั้งใจจะพยายามวันนี้อีกครั้งและเป็นการพยายามที่มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ หลังจากที่เธอพยายามแบบธรรมดามาหลายคืนแล้ว

         คืนนี้ชายหนุ่มก็กลับบ้านดึกเหมือนเช่นทุกวันและเดือนอ้ายก็ยังคงรอเขากินข้าวเหมือนเดิม เธอพยายามพูดจาเอาใจชายหนุ่มในแบบที่ไม่ใช่เธอ ทั้งที่ตัวเธอเองก็สัมผัสได้ว่าคนฟังก็รู้ว่าเธอกำลังพยายามเอาใจเขาไม่ได้เกิดจากความรู้สึกที่แท้จริง

         ไฟทุกดวงปิดลงแสงที่ลอดผ่านม่านเข้ามาในห้องทำให้บู๊ที่ยังคงไม่หลับมองเห็นหญิงสาวตรงหน้าในสภาพเปลือยเปล่า

         “เธอทำอะไรของเธอ” ชายหนุ่มตะคอกด้วยความไม่พอใจ

         “ก็ทำให้เสี่ยนอนกับอ้ายไงล่ะ ทำไมคะในเมื่อเสี่ยอยากได้อ้ายมาบำเรอใช้หนี้แต่ตอนนี้เสี่ยกลับนอนเฉย ๆ ทุกคืน เสี่ยไม่พอใจอ้ายเหรอหรือว่าอ้ายมันไม่สวยไม่เก่งเหมือนผู้หญิงคนอื่น”

         หญิงสาวก้าวขึ้นเตียงเธอพยายามจะเอาตัวเองคร่อมล่างชายหนุ่มที่กำลังตกใจแต่ไม่สำเร็จเพราะสู้แรงอีกฝ่ายไม่ไหว

         บู๊ผลักร่างบางที่พยายามจะขึ้นมาอยู่บนตัวเขาให้ลงไปนอนราบกับที่นอนแทน

         “เธอไม่ได้อยาก หรือต้องการฉันแต่ที่เธอทำเพราะเธอต้องการหมดหนี้ให้ไวที่สุด เธอไม่อยากอยู่กับฉันมากใช่ไหม”

         สองมือหนาบีมแก้มนุ่มของเดือนอ้ายอย่างแรงจนแก้มแดงช้ำขึ้นมาทันที

         “มองหน้าฉัน อ้ายฉันบอกให้มอง! ยิ่งเธอเกลียดฉัน ฉันจะยิ่งทำให้เธอเกลียดมากขึ้นในเมื่อวันนี้เธอยอมลงทุนแก้ผ้ามายั่ว              ฉันก็จะสนองให้ เอาแบบที่เธอจะไม่มีวันลืมเลย”

         สิ้นเสียงบทรักที่เร่าร้อนและแสนจะดุดันไม่มีความอ่อนโยนเหมือนสองครั้งที่ผ่านมาก็เริ่มขึ้น

         มือหนาสัมผัสลงไปที่เนื้อบางอย่างรุนแรงไม่ฟังเสียงที่ร้องด้วยความเจ็บของอีกฝ่าย ปากหนาที่เคยดูดเต้าใหญ่อย่างอ่อนโยนตอนนี้ก็แทบจะดูดเข้าไปในปากและขบกัดอย่างหนำใจ

         มือทั้งสองข้างของคนตัวเล็กถูกคนที่กำลังโมโหมัดด้วยผ้าเช็ดตัวไว้เหนือหัวของเธอ

         สองขาเรียวถูกจับให้ยกตั้งชันขึ้น ลิ้นสากเข้าไปตวัดลัดเลาะในกลีบสีชมพูริมฝีปากหนาเล็มต่อมความเสียว จนหญิงสาวบิดกายไปมาร้องครางด้วยความเสียวที่แสนจะทรมาน

         นิ้วใหญ่ยาวสอดใส่ถอดเข้าถอดออกจนปากถ้ำสีชมพูชุ่มฉ่ำและชายหนุ่มก็หยุดอยู่เพียงเท่านั้น

         เขาลุกยืนดูร่างเปลือยเปล่าที่นอนบิดตัวไปมาเมื่อารมณ์สวาทของเธอถูกลอยคว้างอยู่แบบนั้น

         “อย่าทำแบบนี้เลย อ้ายไม่ไหวแล้ว เสี่ยช่วยอ้ายด้วย”

         หญิงสาวร้องอ้อนวอนและมันก็ทำให้คนที่ยืนดูหัวเราะในคออย่างสาแก่ใจ

         เจ้าหนี้สะใจพอแล้วที่ได้ทำให้อีกฝ่ายร้องขอและโหยหา            รสสวาทจากเขา เขาจึงได้บรรเลงบทรักให้ถึงตอนจบทั้งเธอและเขาต่างก็อิ่มเอมใจ

         เดือนอ้ายนอนหายใจหอบเหนื่อยพร้อมหยดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่สามารถจะหักห้ามได้ เธอรู้สึกรังเกียจกิจกรรมที่เพิ่งเสร็จสิ้นไปและขยะแขยงตัวเองมากที่เธอร้องเรียกให้เขามาพาเธอไปให้ถึงสวรรค์ ศักดิ์ศรีความเป็นคนของเธอมันหมดสิ้นถึงไม่มีใครรู้นอกจากเธอกับเขาแต่เธอก็ละอายใจที่ตัวเองทำอะไรบ้า ๆ ลงไปแบบไม่คิด

         ตอนนี้ความคิดของเธอถูกแบ่งออกเป็นสองฝ่าย ฝ่ายแรกบอกให้เธอยอมแพ้และไปจากที่นี่ทิ้งที่ดิน ทิ้งบ้านของพ่อกับแม่และไปเริ่มต้นชีวิตใหม่แต่อีกฝ่ายก็ทำให้เธอคิดบรรยากาศสมัยเธอเด็ก ๆ พ่อกำลังช่วยกันกับช่างสร้างบ้าน แม่ก็ปลูกผักอยู่หลังบ้าน ส่วนเธอก็วิ่งเล่นอยู่กับเพื่อน ๆ

         ห้วงความคิดสุดท้ายก่อนที่เปลือกตาจะปิดลงคือภาพของพ่อกับแม่ที่ยืนยิ้มให้เธอ เดือนอ้ายหลับไปพร้อมกับน้ำตาที่ยังคงไหลออกมากว่าจะมารู้ตัวตื่นอีกทีข้างกายของเธอก็ไม่มีใครนอนอยู่ด้วยแล้ว

         นาฬิกาที่บอกเวลาว่าตอนนี้ใกล้จะเที่ยงแล้ว ทำให้เดือนอ้ายแอบรู้สึกผิดไม่ได้ที่เธอตื่นสายมากจนไม่ได้ทำกับข้าวให้เจ้าหนี้เธอ ทั้งที่หัวใจของเธอยังคงเจ็บช้ำกับเรื่องเมื่อคืนอยู่ก็ตาม

         “นายซื้อโจ๊กมาให้ตั้งแต่เช้า อยู่ในครัวไปอุ่นกินเอา ป่านนี้คงเย็นหมดแล้ว”

         โชคเดินมาหาและบอกความตามที่เจ้านายสั่งไว้ทันที โดยที่โชคเองก็สังเกตเห็นความผิดปกติบนร่างกายของเดือนอ้ายที่แดงช้ำไปหมดทั้งตัว

         “ทนหน่อยนะอ้าย อีกไม่นานเธอก็จะไม่ต้องทนทุกข์อยู่ที่นี่แล้ว”

         เพื่อนเล่นสมัยเด็กพูดตามหลังหญิงสาวที่กำลังเดินเหมือนคนหมดแรงไปที่ห้องครัว

         “ขอบใจโชค”

         วันนี้ทั้งวันเดือนอ้ายไม่ออกจากห้องนอนเลยจนพระอาทิตย์ตกดิน โชคทนไม่ไหวจึงไปเคาะประตูเรียกและตัดสินใจไขกุญแจเข้าไป

         “อ้ายเป็นอะไร เรียกเท่าไหร่ก็ไม่เปิดประตู ตัวร้อนจี๋เลย”

         โชคลุกยืนมองเพื่อนด้วยความสงสารเขาไม่รู้จะทำอย่างไรดีเพราะวันนี้เจ้านายก็บอกไว้ว่าจะไม่กลับมานอนที่บ้าน

         “นายก็ไม่กลับด้วยวันนี้ ทำไงดีวะ”

         โชคบ่นกับตัวเองตอนที่กำลังเดินออกจากห้องของเจ้านายเพราะเขาคิดว่าจะโทรศัพท์ไปบอกกับเสี่ยบู๊และให้เจ้านายสั่งเขาอีกทีว่าให้ทำอย่างไรกับเดือนอ้ายต่อไป

         คนป่วยเมื่อได้ยินว่าเจ้าหนี้ของเธอจะไม่กลับมานอนที่นี่คืนนี้ น้ำตามันก็ไหลออกมาทันที ความเหงา คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อกับแม่ มันทำให้เธอรู้สึกหมดแรง ความคิดหนึ่งแล่นเข้าในหัวของคนที่กำลังเป็นไข้ขึ้นสูงในเวลานี้ คือเธออยากนอนหลับแล้วไม่ต้องตื่นอีกเลย อยากไปหาไปอยู่กับพ่อแม่แล้ว ชีวิตของเธอตอนนี้มันเหงาจนไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

         โชคได้รับคำสั่งจากเจ้านายมาเรียบร้อย เขาให้ป้าพรช่วยทำข้าวต้มและเข้ามาเช็ดตัวให้เดือนอ้าย

         ยาแก้ไข้ที่มีเหลืออยู่เพียงไม่กี่เม็ดก็ถูกนำมาให้หญิงสาวได้กินไปก่อน เพราะโชคคิดว่าอีกไม่ถึงชั่วโมงเจ้านายเขาคงมาถึงที่นี่ ถึงแม้ในโทรศัพท์เข้าจะทำเป็นไม่สนใจกับอาการป่วยของเดือนอ้ายก็ตาม

         “ป้าคะ หนูขอกอดหน่อยได้ไหม”

         ป้าพรกำลังจะลุกจากที่นอนแต่ถูกคนป่วยจับแขนไว้และ             โผกอดหญิงในวัยใกล้เคียงกับมารดาของเธอ

         “เข้มแข็งนะอ้าย พ่อกับแม่คงไปไม่สบายถ้ารู้ว่าลูกสาวทุกข์ใจอย่างนี้ เชื่อป้าไว้อย่างนะ ไร่ห่มรักคือที่ที่ดีที่สุดและปลอดภัยที่สุดสำหรับผู้หญิงที่ทั้งสาวและสวยอย่างหนู นอนพักนะพ่อแม่แค่ไม่อยู่ในสายตาแต่ทั้งคู่อยู่ในใจหนูเสมอ พรุ่งนี้ทุกอย่างจะดีขึ้นนอนเสียคนดี”

         อ้อมกอดของป้าพรถึงแม้จะไม่อุ่นเท่าอ้อมกอดของแม่แต่ในเวลานี้มันก็ช่วยให้คนป่วยที่ป่วยทั่งกายท้อทั้งใจหลับตาและปล่อยหัวใจให้หลับใหลลงได้