ยืดเวลา

ตอนที่ 8

ยืดเวลา

         อาหารมื้อเย็นวันนี้แม่ครัวคนใหม่ทำเมนูง่าย ๆ เพราะเธอยังไม่คุ้นชินกลับครัวที่นี่จากเคยใช้เตาถ่านก็เปลี่ยนมาใช้เตาแก๊สแทน

         “มื้อนี้ขอแบบเบา ๆ ก่อนนะคะ ยังไม่ชินกับครัวใหม่เลยกว่าจะใช้เตาแก๊สเป็นก็กลัวแทบแย่ ทำอีกสักครั้งสองครั้งก็คงดีขึ้น เสี่ยทน ๆ กินไปก่อนแล้วกัน”

         คนนั่งรอกินไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพราะสำหรับชายหนุ่มที่ชีวิตโหยหาคำว่าครอบครัวมานานแสนนานแค่ได้มีโอกาสได้กินข้าวที่บ้าน ณ ไร่ห่มรักโดยมีผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าตอนนี้เป็นเมียเขา ทำกับข้าวให้กินก็สุขใจเกินพอแล้ว

         “พรุ่งนี้ให้โชคพาไปดูในไร่หน่อยได้ไหมคะ ไม่อยากไปคนเดียวไม่รู้จักใคร”

         ตอนแรกอ้ายคิดว่าเธออยู่ที่นี่แค่ไม่นานคงไม่ทันเบื่อแค่คอยทำกับข้าวในแต่ละวันก็คงหมดวันแล้ว แต่พอมาคิดมาคิดไปเธอเริ่มอยากรู้ว่าในไร่ห่มรักมีอะไรบ้าง ทำไมจึงทำให้บู๊จากเด็กชายธรรมดามีฐานะดีขึ้นมาเร็วแบบนี้

         “ได้สิ นัดกับโชคเอาแล้วกัน เพราะตอนนี้พี่ให้โชคอยู่เป็นเพื่อนเราทุกวัน มันก็คงไม่อยู่หน้าประตูไร่ก็เดินไปเดินมาแถวนี้แหละ”

         พรุ่งนี้งานนอกเข้ามาเสี่ยจำเป็นต้องไปจัดการสะสาง       เมื่อวานมีสายรายงานมาว่า มีนักการเมืองท้องถิ่นให้ชาวบ้านเซ็นรับเงินช่วยเหลือแต่ความจริง ชาวบ้านได้รับเงินแค่เพียงครึ่งเดียวของที่เซ็นรับไป ชาวบ้านอยู่อีกอำเภอบู๊จึงคิดว่าคงต้องใช้เวลาในการจัดการเรื่องนี้นานหน่อยเพราะไม่ใช่คนคุ้นเคย เขาจึงเอาลูกน้องไปทั้งสามคนทิ้งไว้แค่โชคและคนงานในไร่ให้ดูแลเดือนอ้ายเท่านั้น

         “ลดากลับไปเรียนหรือยัง อ้ายอยากไปหา”

         “ยัง แต่ไม่ต้องไปหา เดี๋ยวว่างจะพาไปเองไม่ได้ไปกินข้าวบ้านนู้นมาหลายวันแล้ว จะได้ไปหาน้าพิมพ์น้าธนาด้วย เวลาคิดจะไปไหนทำอะไรคิดถึงสายตาของไอ้เสี่ยที่เธอเจอที่ห้างด้วยว่ามันมองเธอน่ากลัวแบบไหน เราไม่รู้หรอกว่ามันแอบมองเราอยู่หรือเปล่า ทำอะไรก็ระวังตัวเพราะตอนนี้เธอเป็นเมียเสี่ยบู๊ไม่ใช่แค่เดือนอ้าย  สาวน้อยธรรมดา”

         คนฟังเริ่มรู้สึกกลัว เธอไม่เคยคิดว่าชีวิตคนธรรมดาอย่างเธอต้องมากลาย ๆ เป็นเหมือนเมียมาเฟียที่ต้องคอยระวังตัวแบบนี้

         คืนนี้เดือนอ้ายได้ขีดจำนวนครั้งที่เธอนอนกับเจ้าหนี้เพิ่ม เธอกอดสมุดจดไว้แน่นตอนนี้เธอล้างหนี้ได้สามหมื่นแล้วและตอนนี้เธอก็ไม่ต้องใช้จ่ายอะไรเรียกได้ว่าอยู่อย่างสบาย

         เช้านี้เธอตื่นตั้งแต่เช้ามืดเพราะกลัวจะไม่ทันทำกับข้าว   ตอนเช้าให้คนนอนข้าง ๆ กิน

         “โจ๊กหมูอร่อยจัง เติมได้ไหมหรือหมดแล้ว”

         เจ้าของไร่กินจนเกลี้ยงถ้วยคนทำก็ยิ้มอย่างภูมิใจเพราะเธอไม่ได้ทำโจ๊กมานานแล้ว

         “อ้ายทำหม้อใหญ่เลยค่ะ ตั้งใจจะทำเพื่อคนในไร่ด้วยเผื่อใครไม่ได้กินข้าวเช้ามา เสี่ยไม่ว่าใช่ไหมคะ”

         หญิงสาวคว้าถ้วยจากมือของสามีชั่วคราวและเดินไปเติมโจ๊กให้ใหม่

         “ไม่ว่าหรอก ดีเหมือนกันพวกเขาจะได้ไม่ต้องเสียเงินซื้อกับข้าวทุกมื้อ ตอนแม่อยู่คนงานไม่มากแบบนี้แม่ก็ทำเลี้ยงบ่อย ๆ ”

        

         โชคพาเดือนอ้ายและโจ๊กของเธอขับเข้าไปในไร่ หญิงสาวอยากไปทำความรู้จักกับทุกคนอย่างน้อยเธอก็อยากให้คนในไร่รู้ว่าเธอเป็นมิตรที่ดีเวลามีอะไรทุกคนจะได้ไม่ทิ้งเธอ

         “โจ๊กร้อน ๆ มากินกันได้เลยนะ วันนี้ภรรยานาย  ทำมาเลี้ยง”

         โชคส่งเสียงเรียกคนงานที่อยู่แถวนั้น พร้อมกับแนะนำตัวเดือนอ้ายให้ทุกคนได้รู้จักด้วย

         หญิงสาวเดินทักทายพูดคุยกับทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นและหลายคนก็พักงานมานั่งกินโจ๊กกันไม่นานหม้อใบใหญ่ก็ไม่มีอะไรเหลืออยู่ในนั้น

         ใกล้เวลาช่วงบ่ายแล้วโชคจึงชวนเพื่อนเก่าสมัยเด็กให้กลับไปที่บ้านได้แล้ว เพราะจะได้ไปทำกับข้าวรอเจ้านายของเขาในมื้อเย็น

         “ยังมีเวลาตั้งหลายชั่วโมง ตำส้มตำกินกันไหมโชค นั่นไงมะละกอลงไปเด็ดให้อ้ายหน่อย”

         บ่ายนี้ทั้งสองคนนั่งกินส้มตำกันอย่างอร่อย ตำแบบเครื่องไม่ครบรสชาติก็ยังใช้ได้อยู่

         “อ้ายเตรียมเครื่องไว้เผื่อนายบ้างก็ดีนะ เจ้านั้นเขาชอบกินส้มตำมากที่เห็นหาย ๆ กันไปก็ไปกินส้มตำกันนี่แหละ”

         หญิงสาวแสนจะหมั่นไส้ลูกน้องผู้พักดีจัง ทำอะไรก็ต้องคิดถึงเจ้านายตัวเองตลอด

         “จ้า ลูกน้องผู้รักเจ้านายยิ่งชีพ”

         บู๊กลับมาถึงไร่เกือบสองทุ่มเขาโทรศัพท์บอกโชคแล้วว่าให้เดือนอ้ายกินข้าวก่อนได้เลยแค่เหลือไว้ให้เขากับลูกน้องอีกสามคนก็พอ

         แม่ครัวขัดคำสั่งเพราะเธอไม่อยากนั่งกินข้าวคนเดียวและช่วงบ่ายเธอก็กินส้มตำไปเยอะจึงยังไม่หิวเลยรอกินพร้อมกับเจ้าหนี้

         คนมาถึงก็ยิ้มเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะรอเขา จากที่ตั้งใจจะไปนั่งกินข้าวกับลูกน้องก็เปลี่ยนมากินข้าวกับภรรยาปลดหนี้แทน

         “มีส้มตำด้วย ตำไว้หรือเพิ่งตำ”

         ของโปรดของเสี่ย ความอยากทำให้คนกินลืมใช้ช้อนเลยใช้มือกินตามประสาเสี่ยชาวไร่

         “ตำไว้ก่อนเสี่ยมาถึงแต่ไม่นานลองกินดูว่าใช้ได้ไหมแต่เครื่องมันไม่ค่อยครบนะคะ”

         มื้อเย็นที่ถูกเลื่อนมาเป็นมื้อดึกอาหารถูกฟาดเรียบเพราะมื้อสุดท้ายที่เจ้านายและลูกน้องสามคนได้กินข้าวก็ตอนเที่ยงและหิ้วท้องร้องกลับมาถึงไร่กว่าจะได้กินข้าวเย็นก็สองทุ่มกว่า

         คืนนี้เดือนอ้ายคิดว่าเธอจะได้จดบันทึกเพิ่มแต่กลับไม่เป็นอย่าที่คิดเพราะพอเธอกลับมาจากล้างจานในครัวแค่เปิดประตูห้องนอนมาเธอก็ได้ยินเสียงกรนแล้ว

         “คงไปมีเรื่องกับใครเขามาอีกถึงได้กลับมาเพลียหลับไวแบบนี้”

         เดือนอ้ายพูดกับตัวเองเพราะในหัวของเธอ บู๊คือนักเลงที่     วัน ๆ ก็รีดไถเก็บดอกเงินกู้ชาวบ้านหรือไม่ก็คอยไประรานคนที่พยายามทำตัวเป็นคู่แข่งกับเขาเพื่อให้ตัวเองทำธุรกิจได้อย่างสบาย

         ดึกแล้วในไร่ยังมีแสงสว่างพอให้มองเห็นต้นไม้และดอกไม้ที่ปลูกไว้แต่ตรงบ้านของเจ้าของไร่มีแค่แสงไฟจากโคมไฟหัวเสาประตูไร่เท่านั้นที่ส่องแสงมาถึง

         เดือนอ้ายเธอเดินไปนั่งเล่นที่โต๊ะกินข้าวที่อยู่ระเบียงหน้าห้อง เธอคิดว่าป่านนี้ทุกคนในไร่คงหลับหมดแล้ว แต่เท่าที่เธอมองไปรอบ ๆ ยังมีหลายคนที่เดินไปเดินมา บางคนก็ผูกเปลนอนมองเห็นไกล ๆ จากที่เธออยู่ ชีวิตของทุกคนที่นี่ดูทุกคนมีความสุขและเต็มใจที่จะอยู่ที่ไร่ห่มรักเป็นลูกน้องและคนงานของเสี่ยบู๊ที่สำหรับเดือนอ้ายแล้วเธอไม่เคยคิดว่าจะมีคนอยากอยู่กับเจ้านายที่เป็นนักเลงแบบนี้

สามวันผ่านไป

         สามวันแล้วที่ลูกหนี้ไม่ได้ทำงานใช้หนี้เลย ตอนนี้สมุดบันทึกไม่ได้ถูกจดเพิ่ม ชายหนุ่มเองก็กลับมาถึงไร่ดึกและกลับมาด้วยท่าทางเหนื่อยทุกวันและตอนนี้เขาก็เอาคนงานไปด้วยเต็มรถ    เดือนอ้ายถามโชคว่าบู๊ขนคนงานไปไหน โชคก็บอกแต่ว่าไม่รู้ ซึ่งเธอคิดว่าโชคแค่ไม่อยากบอกเธอมากกว่า

         คืนนี้เดือนอ้ายพยายามคิดว่าเธอจะทำอย่างไรให้เจ้าหนี้ของเธอยอมมีอะไรกับเธอเสียทีเพราะเธอไม่อยากยื้อเวลาให้นานมากไปกว่านี้เธออยากออกไปเริ่มต้นชีวิตใหม่แล้วแต่ทุกอย่างก็เป็นเหมือนเช่นทุกคืนเพราะไม่ว่าเธอจะกอดจะหอมเขาแค่ไหน เขาก็นอน   หันหลังให้เธอเหมือนไม่สนใจกับสิ่งที่เธอกำลังพยายาม