เปลื้องผ้า

“แต่ไม่ใช่ข้าข้าไม่มีทางหลงใหลเจ้าแน่”

วางร่างบางลงบนแท่นหินที่เขาเพิ่งลุกขึ้นเมื่อครู่ มองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าหญิงใบ้เช่นไรจึงมีใบหน้างดงามเพียงนี้ หรืออาจเพราะนางเสแสร้งให้ชิงกวานอ๋องหลงใหลนางเพื่อแผนการบางอย่างเห็นได้ชัดว่า นางใช้ชีวิตปกติกับชิงกวานอ๋องเขาได้ยินว่านางฟังออกทว่าไม่ยอมเปล่งเสียง เป็นไปได้มากว่าแสร้งทำเพื่อให้ชิงกวานสงสาร

ใช้กระบวยทำจากผลฝักแห้ง ผ่าครึ่งตักน้ำในอ่างหิน สาดเข้าใส่ใบหน้าของเสี่ยวเจิ้งอย่างแรง

“แค่กๆๆๆ แอ่กๆๆๆๆ ปล่อย…”

 ด้วยความตกใจและยังคิดว่าถูกจับตัวไว้จากบุรษผู้อำพรางตัว เสี่ยวเจิ้งจึงเผลอพูดออกมาเป็นคำพูดชัดเจน อินเฉิงยิ้มหยันสาดน้ำเข้าใส่ใบหน้าอีกครั้ง

เสี่ยวเจิ้งลืมตามอง ใบหน้าหล่อเหลาที่จำได้ขึ้นใจว่าคือฮ่องเต้แคว้นเหว่ยที่เคยดูแคลนเสี่ยวเจิ้งกับจงหลินในวันนั้น ก็ผละถอยห่างด้วยความกลัว

“เสแสร้งยิ่งนัก”

เสี่ยวเจิ้งผุดลุกขึ้น อาภรณ์สีขาวเปียกปอนหนาวสั่น ผ้าแพรบางเบาแนบเนื้อเนียนมองเห็นเนื้อหนังและอกอวบอิ่มชัดเจน แม้จะหนาวแค่ไหนก็ฝืนใจรีบวิ่งออกจากตรงนั้น แต่อินเฉิงคว้ามือบางกระชากสุดแรงจนร่างเล็กชนเข้ากับแท่นหินจุกแอ่ก

“จะไปไหน เจ้าต้องอยู่ที่นี่”

เสี่ยวเจิ้งส่ายหน้าไปมาแววตาอ้อนวอนส่งภาษามือวุ่นวายบอกว่า เสี่ยวเจิ้งทำอะไรให้จึงต้องจับตัวมาแบบนี้ ก่อนจะก้มลงคุกเข่ากับพื้นคิดว่าตัวเองเผลอไผลล่วงเกินอะไรอินเฉิงจึงถูกจับตัวมา

“พูดมา ข้าเห็นชัดว่าเจ้าพูดได้ไม่จำเป็นต้องมาทำให้ข้าสงสารคนอย่างข้าไม่หลงกลเจ้าแน่”

เสี่ยวเจิ้งส่งภาษามือบอกว่า ฝ่าบาทจับเสี่ยวเจิ้งมาแบบนี้ท่านอ๋องจะต้องวุ่นวายตามหาเพราะความเป็นห่วง

อินเฉิง แววตาวาวโรจน์ด้วยความไม่พอใจรู้สึกว่า เสี่ยวเจิ้งเอาชิงกวานอ๋องมาขู่เขา

“เปลื้องผ้าเจ้าออก” 

เสี่ยวเจิ้งยกมือกอดอกด้วยความกลัวลุกขึ้นตั้งใจจจะวิ่งหนีอีกครั้ง

“เขา เหมันต์เป็นที่ตั้งวังฤดูหนาวของข้ามีทางลงเพียงทางเดียวนอกนั้นเป็นหุบเขาล้อมรอบคิดว่าจะหนีได้หรือ แล้วอีกอย่างทางขึ้นลงข้าเลี้ยงเสือไว้ มันจะคอยขบกัดคนที่ไม่คุ้นเคยนอกจากข้าจึงขึ้นลงได้ เจ้าไม่อาจจะผ่านพยัคฆ์ร้ายตัวนั้นไปได้” เสี่ยวเจิ้งทรุดกายลงกับพื้นทั้งหนาวทั้งเหนื่อย ปวดไปหมดทั้งร่างเพราะต้องพาดอยู่บนหลังม้าระหว่างเดินทาง ไร้หนทางต่อกรนั่งนิ่งไม่ยอมขยับกาย

“หากได้ยินแล้วก็ถอดอาภรณ์เจ้าออกเสีย”

จวนอ๋อง

“ท่านอ๋องจนป่านนี้ยังไม่พบคุณหนูเจิ้ง”

หยวนกังเข้ามารายงานความคืบหน้าในการค้นหาเสี่ยวเจิ้ง ชิงกวานอ๋องหลับตาช้าๆ

“บางที อาจเป็นคนพวกนั้นพวกที่ต้องการเอาชีวิตข้า พวกเขารู้ดีว่านางช่วยข้าจึงแค้นเคืองกลับมาทำร้ายนาง ข้าผิดเองที่วางใจคิดว่าไม่มีอะไรน่าห่วง หยวนกังหยิบกระบี่มาให้ข้าข้าจะเข้าวังหลวง สอบถามชินอ๋องเรื่องการจับตัวเสี่ยวเจิ้ง”

ชิงกวานอ๋องปักใจว่าเป็นชินอ๋องอินฉาง ด้วยคนที่เป็นคนกล้าคิดกล้าทำจึงตั้งใจไปสอบถามเอาความจริงด้วยตัวเอง

“ท่านอ๋อง ชินอ๋องตอนนี้ดูแลวังหลวงแทนฝ่าบาทที่ออกไปประพาสป่า”

“ฮ่องเต้ไปประพาสป่าอย่างนั้นหรือ ทำไมข้าจึงไม่ทราบเรื่องนี้”

“ครั้งนี้ฝ่าบาทเดินทางกับองครักษ์คนสนิทไม่กี่คน และขบวนเสด็จน้อยนิด ไม่เท่ากับปีก่อนๆ แล้วอีกอย่างฝ่าบาทคงเห็นว่าท่านอ๋องทรงบาดเจ็บจึงไม่ได้ชวน”

“เพราะเหตุนี้อินฉางจึงกระทำตามใจ ข้าจะต้องสืบหาความจริงให้ได้ว่าเขานำเสี่ยวเจิ้งไปซ่อนไว้ที่ไหน”

โบกมือให้หยวนกังเข็นรถไม้ไปยังวังหลวง

วังหลวง

“เจ้าว่าอย่างไรนะตงฟางหัว”

“ฝ่าบาททรงแยกไปเพียงลำพัง ป้อคุนคุมกำลังคนยังด่านกวงเหมินไม่ได้ติดตามฝ่าบาทไปประพาสป่า”

หมิงเยว่ผุดลุกขึ้นจากแท่นนอน

“ท่านหาป้อคุนพบไหม ส่งข่าวบอกเขาว่าข้าป่วยหนักอาการเป็นตายเท่ากันกราบทูลฝ่าบาทให้รีบเสด็จกลับ”ตงฟางหัวประสานมือ

“แล้วอย่าลืม แพร่ข่าวออกไปว่าข้าตอนนี้ร่างกายอ่อนแรงห้ามใครเข้ามารบกวน” แววตาเจ้าเล่ห์ผิดกับเมื่อครั้งอยู่ต่อหน้าอินเฉิง

“เจ้าเรียกชินอ๋องพบข้า บอกว่าข้ามีเรื่องหารือเรื่องที่ฝ่าบาททรงเร้นกายออกจากขบวนประพาสป่า”

หันไปทางนางกำนัลข้างกาย

นางกำนัล ย่อกายก้าวขาออกจากห้องไป หมิงเยว่ลุกขึ้นมายืนที่หน้าต่างทอดสายตาออกไปไกลสุดไกล

“ฝ่าบาทปิดบังซ่อนเร้นเรื่องอะไรไว้กันแน่ ข้าพยายามทำทุกอย่างให้ได้อยู่ในใจฝ่าบาท แต่ที่ได้มาเพียงแค่ความสงสารหาใช่ใจของฝ่าบาทไม่”

หลับตาลงช้าๆ รู้ดีว่าการแสร้งว่าป่วยอีกไม่นานคงไม่อาจเสแสร้งต่อไปได้ แม้จะอยากตั้งครรภ์เพื่อผูกมัดและทำให้ตำแหน่งฮองเฮามั่นคง ทว่าหมอหลวงกับพูดไว้ชัดเจนว่าเป็นเพราะหมิงเยว่ใช้ยาเพื่อทำให้ร่างกายอ่อนแรง และซูบผอมเพื่อให้ฝ่าบาทสงสารบัดนี้มีผลต่อการตั้งครรภ์

“เปลื้องอาภรณ์เจ้าออกเสีย”

เสี่ยวเจิ้งยกมือบางดึงอาภรณ์ลงช้าๆ จากหัวไหล่ไล่ลงมาเรื่อยๆ จนเผยให้เห็นไหล่เนียนที่น่าจุมพิตอย่างที่สุด เวลานานเหมือนชั่วกัปชั่วกัลป์แต่ในที่สุดก็หยุดมือก่อนจะเผยให้เห็นอกอิ่ม อินเฉิงกลืนน้ำลายลงคอ เกลียดตัวเองที่รู้สึกเสียดาย

เสี่ยวเจิ้งส่งภาษามือบอกว่าเสี่ยวเจิ้งแค่เพียงหญิงบ้านป่าอย่าทำอะไรเลย ฝ่าบาทมีสนมนางในงดงามมากมาย อินเฉิงยิ้มมุมปากระชากร่างบางให้ลุกขึ้น จ้องตากลมโตที่ตื่นกลัว

“ข้าไม่มีทางแตะต้องเจ้า ในเมื่อเจ้ามันก็แค่หญิงที่อาศัยความน่าเห็นใจ ยั่วยวนผู้คนรอบกาย ข้าแตะต้องเจ้าก็เท่ากับหลงกลเจ้าเหมือนท่านอา ที่ให้เปลื้องผ้าเพราะอาภรณ์ที่เจ้าสวมใส่มันเป็นผ้าเนื้อดีเกินไป”

โยนอาภรณ์สีทึมเก่าคร่ำคร่าลงบนใบหน้าเสี่ยวเจิ้งก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในตำหนัก

“ข้าหิวแล้ว เปลี่ยนอาภรณ์และทำเครื่องเสวยอย่าคิดว่าจะได้อยู่สบายที่นี่ เจ้ามันก็แค่สาวใช้ต่ำชั้น คิดจะมาเป็นชายาอ๋องอย่างท่านอาไม่มีทาง”

เสี่ยวเจิ้งตะลึงตาค้างเมื่ออินเฉิงเผยคำพูดออกมา คิดไปเองว่าเสี่ยวเจิ้งเข้ามาเพื่อหวังเป็นชายาอ๋อง