จบ

อินเฉิงลุกขึ้นพิงแท่นบรรทมเหม่อมองไปยังนอกหน้าต่างมองเห็นชัดเจนแจ่มใส ทั้งสองตารอยยิ้มเป็นสุข ก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของหยงเจิ้งที่หลับใหลไปกับอ้อมกอดของเขา ความสุขที่มาถึงยามที่ผ่านความทุกข์ระทม จึงนับว่าเป็นความสุขที่แท้จริง

สายลมพัดผ่าน ชิงกวานอ๋องวิ่งหลบซุกตัวยังโขดหิน หยวนกังเกาหัวแกรกๆ ป้อคุนวิ่งตาม หันหน้าหันหลังไม่พบ อ๋องน้อยว่าแอบหลบอยู่ตรงไหน

หยวนกังส่ายหน้าไปมา ลูบเคราวยาว

“เราสองคนคงจะแก่ไปแล้วจึงไม่อาจหาท่านอ๋องน้อยพบ”

“เชิญท่านเพียงลำพังเลยหยวนกัง ข้ายังไม่อยากจะแก่ท่านอ๋องน้อยวิ่งหลบรวดเร็วเหมือนชิงกวานอ๋องที่พลิกพลิ้วยิ่งกว่าใคร อีกหน่อยหากฝึกปรือวิชากระบี่คงหาตัวจับยาก”

หยวนกังอมยิ้ม

“ข้า ได้ยินว่าท่านอ๋องน้อยทรงขออนุญาตฝ่าบาทฝึกวิชากระบี่ เราสองคนคงต้องลับคมกันหน่อยเพื่อรอวันถวายการฝึกสอน”

“ฮ่าาา เหมือนจริงๆ ช่างเหมือนท่านอ๋องชิงกวานเสียจริง มุ่งมั่นยิ่งนัก เราสองคนคงต้อง ทุ่มเทฝึกสอนกันให้มากหน่อย”

ป้อคุนเอ่ยขึ้นดังๆ

“หยวนกัง…ป้อคุน…..”

ชิงกวานน้อยวิ่งออกจากที่ซ่อน กระโดดเข้าสู่อ้อมกอดของหยวนกัง

“ฮ่าาาาท่านอ๋องในที่สุดก็ยอมออกมา”ป้อคุนอมยิ้ม

“ก็ข้าได้ยินว่า ท่านอาทั้งสองจะสอนวิชากระบี่ข้า ข้าเลยจะออกมาเอาใจเสียหน่อย”

“จะต้อง รอเสด็จพ่อกับเสด็จแม่กลับมาก่อน ตอนนี้ทั้งสองอยู่ที่ตำหนักฤดูหนาว”ป้อคุน เอ่ยปากยิ้มๆ

“องค์ชายจะต้องรอ ไม่กี่วันก็จะกลับแล้ว”

“ก็ได้ระหว่างนี้ท่านอาหยวนกังจะต้องพา ชิงกวานไปเลือกกระบี่”

ป้อคุนขำ

“ท่านอาหยวนกังยินดีมอบกระบี่ข้างกายที่ท่านปู่ชิงกวานมอบไว้ให้กับท่านอ๋องน้อย”อ๋องน้อยยิ้มกว้าง

“กระบี่ของท่านปู่เย้ๆๆๆ ดีใจที่สุด”

หยวนกังกับป้อคุนถอนหายใจพร้อมกัน หวนรำลึกถึงชิงกวานอ่องที่จากไปนานหลายปี แต่ยังไม่มีใครในที่นี้ลืมเลือนท่านอ๋องผู้องอาจผู้นี้

“ฮ่องเต้เสด็จจจจจจฮองเฮาเสด็จจจจจจ และไท่จือไท่จือเฟยจากแค้วนฉี เสด็จเยือน แคว้นเหว่ยยยยยย”

ป้อคุนอมยิ้ม ชิงกวานน้อยกระโดดลงจากอ้อมแขนของหยวนกังดึงมือ ท่านอาทั้งสองวิ่งไปรับ อู่อินเฉิงกับคนทั้งหมด

“เสด็จพ่อ เสด็จแม่”

อู่อินเฉิงย่อกายลงรับเอาร่างเล็กไว้ในอ้อมแขนหอมแก้มซ้ายขวา ดิ้นออกจากอ้อมแขน กอดขาหยงเจิ้งไว้ 

เสด็จแม่พา ท่านอาทั้งสองมาด้วย”

หยงเจิ้งยิ้ม ดึงมือชิงกวานน้อยมา ใกล้ๆกอดแนบกายด้วยความคิดถึง

“คิดถึงเสียจริง”

อ๋องน้อยชิงกวานเหลือบตามอง ลี่อี้เล่อกับจงหลินที่หน้าท้องป่องนูน

“ในนั้นต้องมีน้องข้าอยู่แน่ๆ เลยใช่ไหมท่านอา”

ลี่อี้เล่อย่อกายลงอุ้มชิงกวานน้อยขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน จงหลินยิ้ม

“น้องของเจ้า อยู่ในนี้อีกไม่นานน้องจะออกมาพบเจ้า”

“ดีใจจัง ข้าอยากได้น้องชาย”

ลูบท้องของจงหลินเบาๆ

คนทั้งหมดหัวเราะสนุกสนาน ดอกไม้เบ่งบาน รอบวังหลวง เสียงหัวเราะครื้นเครงของคนทั้งหมด แสดงถึงความสุขที่ลอยวนรอบกาย

ความสุขในวันนี้แลกมาด้วยหยาดเหงื่อและคราบน้ำตา รอเวลาเก็บเกี่ยวความสุข ที่ย่างกรายเข้ามาได้เต็มที่ รอรับมันพร้อมรอยยิ้มสุขสมที่ผลิบานเต็มใบหน้า

เรื่องราวร้ายๆ ผ่านไปเสียทีต่อแต่นี้จะมีเพียงรอยยิ้มสดใสก็เท่านั้น

ในห้องบรรทม กว้างใหญ่

“ค่อยๆเดิน”

อู่อินเฉิงประคองร่างอุ้ยอ้ายของหยงเจิ้ง เสด็จพ่อของเจ้าให้เรากลับไปเยี่ยมแคว้นใต้ข้าจะรอจนกว่าลูกของเราจะคลอดจึงพาทั้งสองคนไปเยี่ยมเสด็จปู่เสียพร้อมกัน”

หยงเจิ้งยิ้มกว้าง

“ชิงกวานน้อยอยากจะไปเยี่ยม องค์ชายที่ที่เพิ่งคลอดเช่นกัน”

“ป่านนี้ลี่อี้เล่อคงกำลังหัวหมุนกับการเอาใจจงหลินกับองค์ชายที่เพิ่งคลอด”

“พี่สาวจงหลินเข้มแข็งจะต้องเลี้ยงองค์ชายน้อยได้ดี เหมือนที่เคยดูแลชิงกวานน้อยมาก่อน”

“ข้าหวังให้ทั้งสามแคว้นสงบร่มเย็นเช่นนี้ไปตลอด ฝ่าบาทหยางเจิ้งเตรียมสละราชบัลลังก์ข้าเองยังกังวลว่าไม่อาจดูและสองแคว้นได้ทั่วถึง”