จบบริบูรณ์

ดวงตาพร่ามัวกลอกกลิ้งไปมาทั้งซ้ายและขวา เสียงอ้อแอ้ขององค์ชายน้อยดังแว่วมา แต่ไกล

“ชิงกวานน้อยของแม่ เจ้าจะรีบตื่นแต่เช้าทำไมกันเสด็จพ่อยังคงหลับใหล”

เสียงหวานของหยงเจิ้งทำเอาอินเฉิงยิ้มกว้างยกมือขึ้นคลำที่ดวงตาทั้งสองข้างสูดลมหายใจลึกๆ

“เสี่ยวเจิ้ง”

หยงเจิ้งขยับกายหันมา มองร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาลืมตาอยู่บนแท่นบรรทม รอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นที่ใบหน้างาม

“ฝ่าบาท ท่านฟื้นแล้ว”

ดวงตาซ้ายขวากลอกกลิ้งไปมา มองเห็นใบหน้างามเด่นชัด

“ข้านอนไปนานแค่ไหน เสี่ยวเจิ้งกับองค์ชายน้อยถึงได้มาอยู่ข้างกายข้าได้”

“องค์ชายน้อยชิงกวาน”

อุ้มร่างเล็กที่ส่งเสียงอ้อแอ้ปลุกยามเช้ามาใกล้ๆ อินเฉิงรับเอาร่างเล็กจิ๋วไว้ในอ้อมแขน

“ชิงกวาน ชื่อนี้เหมาะกับเจ้าเสียจริง เจ้า เป็นคนที่ทำให้ พ่อกับแม่ได้มีวันนี้วันที่เราพร้อมหน้า”

หยงเจิ้งปาดน้ำตาที่เอ่อล้นขอบตา อินเฉิงดึงมือหยงเจิ้งให้นั่งลงข้างๆ เขา

จูบซับน้ำตาให้เบาๆ

“ท่านอาไม่อยากเห็นน้ำตาเจ้าหยงเจิ้งของข้า ดวงตานี้ของท่านอาอยากเห็นรอยยิ้มของเจ้า มิใช่หยาดน้ำตา”

หยงเจิ้งยิ้มทั้งน้ำตา

“มีวันนี้ได้เพราะท่านอ๋อง ข้าหยงเจิ้งเช่นไรจะกล้าขัดคำสั่ง”

ยิ้มกว้างสดใส อินเฉิงกอดรวบร่างบางและร่างกระจ้อยไว้ในอ้อมแขน

“โอ๊ะ ๆๆๆ ”

ยกมือขึ้นกุมดวงตา ข้างซ้าย

หยงเจิ้งรับเอาองค์ชายน้อยไปส่งต่อให้นางกำนัลข้างกายพาเดินออกจากห้องไป

“ฝ่าบาทเป็นอะไรไป เจ็บที่ดวงตาหรือหยงเจิ้งให้คนเคี่ยวยาบรรเทาปวด”

นางกำนัลออกไปแล้ว อินเฉิงยกมือขึ้นกอดรวบร่างบางไว้แนบกาย หยงเจิ้งทำสีหน้า ตื่นตกใจ

เมื่ออีกคนกดจมูกโด่งกับพวงแก้ม

“ฝ่าบาทอย่าแกล้งแบบนี้หยงเจิ้งตกใจยิ่งนัก”

“ไม่แกล้งอย่างไรจะได้ หอมเจ้าอย่างไรจะได้”

ก้มลงกดริมฝีปากกับปากบางมอบจูบหวานฉ่ำเกินกว่าที่หยงเจิ้งจะคาดถึง

“อืออ ฝะฝ่าบาท”

“ในที่สุดเวลาที่ข้ารอคอยมาตลอดก็มาถึงแต่ที่แปลกใจคือหยงเจิ้งยอมมาถึงนี่ เพื่อข้า”

“หยงเจิ้งมาเพื่อท่านอ๋อง”พูดไปยิ้มไป

“ยอม ยอมให้ท่านอาคนเดียวเจ้าจะมีใจให้ท่านอาเจ้าจะรักท่านอาหรือไม่เคยลืมเลือนเขาเลยข้าก็จะไม่ว่า หากแต่เป็นข้าที่เอาเปรียบท่านอาได้เจ้ามาครอบครองเพียงคนเดียว”

“ท่านอ๋องอยู่ตรงนี้”

ชี้มือไปที่ดวงตาข้างซ้าย

“ท่านอาคอยมองรอยยิ้มสดใสของเจ้า หยงเจิ้งข้าจะทำให้เจ้ายิ้มในทุกวันหาใช่เพื่อตัวข้าแต่เพื่อท่านอาให้สมกับที่ท่านอาเสียสละเพื่อเราสองคนมาโดยตลอด”

หยงเจิ้งยิ้มเศร้าๆ

อินเฉิงจุมพิตที่ปากบางอีกครั้ง

“อย่ายิ้มแบบนี้อีกรอยยิ้มของเจ้าที่ท่านอาอยากเห็นคือรอยยิ้มของความสุขเท่านั้นท่านอารักเจ้า หวังดีกับเจ้า เป็นข้าที่แย่งชิงเจ้ามาจากท่านอา หยงเจิ้งเจ้าจะโกรธข้าไหม”

“หยงเจิ้งซาบซึ้งน้ำใจท่านอ๋องยิ่งนัก แต่คำแรกที่พูดกับท่านอ๋องคือท่านพ่อในใจตอนนั้นท่านอ๋องคือบิดาที่อ่อนโยน และปกป้องหยงเจิ้ง เหมือนเสด็จพ่อไม่มีผิดแววตาอ่อนโยนนั้นไม่อาจแปรเป็นอื่น”

อินเฉิงกอดแนบแน่น

“แล้วข้าเล่า”

“ฝ่าบาทก็แค่เพียงฮ่องเต้รูปงามในเจ็ดคาบสมุทรที่เสี่ยวเจิ้งในตอนนั้นอดคิดไม่ได้ว่า คนอะไรจะหล่อเหลาราวเทพสวรรค์แต่เอาแต่ใจสิ้นดี”

“เจ้าจึงเกลียดข้า”

“หากเปรียบกับท่านอ๋องฝ่าบาทเหมือนไฟเพียงเข้าใกล้ก็อบอุ่นแต่ใกล้เกินไปก็ร้อนจนไม่อาจทน ท่านอ๋องคือน้ำที่ฉ่ำเย็น”

“ตอนนี้ข้าก็ร้อนร้อนรุ่มเพราะไม่อาจ หักสวาทจากเจ้ายิ่งกอดยิ่งอยากทำมากกว่านั้น”

“แน้ฝ่าบาทเราสองคนคุยกันเรื่องท่านอ๋องและเรื่องที่ผ่านมา”

“นั่นอย่างไรเล่าข้าจึงคิดถึงวันคืนหอมหวานบน… ตำหนักฤดูหนาวนั่น”

โน้มตัวลงช้าๆ กดริมฝีปากกับปากบางบดเบียดอ่อนหวาน

หยงเจิ้งยิ้ม ยอมตามใจอินเฉิง

ปลดเปล้องอาภรณ์ออกจากร่างงาม ก้มลงจุมพิตไปทั่วร่างมืออุ่นลูบไล้ พร่ำคำหวานข้างหูไม่มีเบื่อ หยงเจิ้งหลับตารับรู้ความสุขสมที่อีกคนตั้งใจปรนเปรอให้อย่างที่ไม่เคยให้ใครมาก่อน ร่างบางใต้ร่างใหญ่สะท้อนขึ้นลงตามแรงขยับกายริมฝีปากถูกกดปิดไว้แนบแน่นอ่อนหวาน

ร่างแนบชิดบดเบียดแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน หยงเจิ้งกอดรัดร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาดวงตากลมใสไว้แน่น อีกคนมอบความรักให้ด้วยความอ่อนโยน รักใคร่ปนเปจนหยงเจิ้งแทบสำลัก เอวหนาขยับกายรัวเร็ว เร่งจังหวะเมื่อมือเล็กจิกลงบนแผ่นหลังแน่น จุมพิตที่หน้าผากแผ่วเบากระซิบข้างหูหวานแว่ว

“ข้ารักเจ้า หยงเจิ้งของข้า ฮองเฮาของข้า”