ตอนพิเศษ

"แต่ฝ่าบาทหมดหนทางแล้วท่านอ๋องจะต้องไม่เป็นอะไรหยวนกังก็จะพาท่านอ่องหนีออกมาเช่นกันตามที่ตกลงกันไว้ตอนนี้แค่เพียงช่วยให้ฝ่าบาทหนีออกมาก่อน ท่านอ๋องขวางพวกมันไว้เพื่อให้ฝ่าบาทหนีอกมาฝ่าบาทอย่าทำให้ความตั้งใจของท่านอ๋องเสียเปล่า"

"แต่ท่านอาบาดเจ็บไม่น้อยข้าจะไปช่วยท่านอา เจ้าขลาดเขลาเพียงนั้นเชียวหรือป้อคุน"ป้อคุนทรุดกายลงคุกเข่ากับพื้น

"ฝ่าบาท หนีก่อนก่อนเถอะขอรับ ความปลอดภัยของฝ่าบาทสำคัญที่สุดท่านอ๋องทรงเข้าใจข้อนี้ดีจึงพยายามที่จะกันทหารพวกนั้นเพื่อให้ฝ่าบาทหนีไปหากว่าฝ่าบาทยังเป็นว่าสิ่งที่ป้อคุนหยวนกังและท่านอ๋องทำไปทั้งหมดนั้นขลาดเขลาป้อคุนจะขอให้ฝ่าบาททรงสังหารป้อคุนเสียไม่เช่นนั้นป้อคุนก็ไม่อาจปล่อยให้ฝ่าบาท กลับไปที่ด่านปงเปียง"

อู่อินเฉิงทรุดกายลงปล่อยกระบี่ลงข้างกาย

"ข้าไม่อาจปล่อยท่านอาไว้ที่นั่นป้อคุนเข้าใจไหมท่านอาเป้นเหมือนบิดาเป็นเป็นพี่น้องและเป็นเหมือนคนที่หวังดีกับข้าเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในตอนนี้"

"ฝ่าบาท ท่านอ๋องจะดีใจหากทว่าฝ่าบาทปลอดภัยและด้วยความภักดีของหยวนกังจะไม่มีทางให้ท่านอ๋องต้องตาย"

อู่อินเฉิงพยักหน้า

"กันเถอะไปรอที่ด่านชายแดนแคว้นใต้"สูดลมหายใจเข้าลึกๆ

ด่านปงเปียง ที่ถูกเผาไหม้ตะวันแดงฉานโผล่พ้นขอบฟ้าสีแดงราวกับเปลวเพลิง

“จับตัวไว้อย่าให้หนีไปได้” เสียงนายกองสั่งเหล่าทหารกบฎที่ห้อมล้อมชิงกวานอ๋องไว้

ชิงกวานอ๋องที่บัดนี้ทรุดกายลงกับพื้นใช้กระบี่ในมือช่วยพยุงร่างอ่อนแรง แต่ก็พยายามลุกขึ้นด้วยเลือดนักสู้ที่ผ่านการรบมาไม่น้อยแม้จะย่ำแย่แค่ไหนก็ไม่ควรแสดงออกต่อหน้าศัตรูว่ากำลังจะไม่ไหว

หยวนกังที่หันหลังชนกันกับชิงกวานอ๋องสอดส่ายสายตาพยายามหาทางเอาตัวรอดไปจากที่นี่ให้ได้

"ฆ่า"คมกระบี่นับสิบเงื้อง่าขึ้นพร้อมกับยังร่างของชิงกวานอ๋องและหยวนกังที่ยืนเป็นเป้าตรงกลางวงล้อม

"หยวนกังรับบัญชาข้า หนีไปเสีย"ชิงกวานอ๋องกัดฟันหลับตา เปล่งเสียงเบาๆหยวนกังยิ้มเศร้าๆ

"หยวนกังบังอาจขัดบัญชาท่านอ๋องครั้งแรกและครั้งเดียวในครั้งนี้ข้าน้อยหยวนกังยอมตายเขียงข้างท่านอ๋อง"

ยกระบี่ขึ้นกางกั้นคมกระบี่นับสิบรวบรวมกำลังผลักระบี่ที่พุ่งเป้าเข้าใส่ด้วยแรงทั้งหมดที่มีเหล่าทหารล้มระเนระนาด

"พวกเจ้ารออะไรอยู่ฆ่าชิงกวานอ๋องให้ได้"ทหารที่เหลือต่างสับเปลี่ยนกันเข้ามาชิงกวานอ๋องยิ้มเศร้าๆพยักหน้าให้กับหยวนกังพร้อมจะยอมตายไไปพร้อมกัน

ในขณะที่สิ้นหวังนั่นเอง

"บึ๊มมมมมมมมม"เสียงระเบิดดังลั่นที่กลางวงล้อมของทหารกบฎร่างทหารเหล่านั้นกระเด็นไปคนละทิศละทาง ควันสีขาวลอยคลุ้งไปทั่วบริเวณร่างสุงของชิงกวานอ๋องถุกใครบางคนลากออกจากตรงนั้นหยวนกังเองก็ตามไปติดๆ ควันสีขาวพวยพุ่งจางหายไปแล้วชิงกวานอ๋องก็หายไปเช่นกัน

"ค้นให้ทั่ว อย่าให้ชิงกวานอ๋องหนีไปได้ เจ็บใจนักใครบังกันบังอาจมาช่วยชิงกวานอ๋องไว้"

ภูเขาด้านบนด่านปงเปียงที่ห่างไกลออกไป

ซือหรูยืนมองเปลวควันสีดำของการเผาไหมค่ายทหารในด่านปงเปียง 

ที่โคนไม้ให้ใหญ่ชิงกวานอ๋องเอนกาย ตรงนั้นหยวนกังกำลังดับไฟที่ก่อเพื่อย่างแผ่นแป้งดิบแทนอาหารเช้า

"ได้ข่าวฝ่าบาทหรือไม่"ชิงกวานอ๋องเอ่ยปากถามซือหรู

"ข้าน้อย ไม่ได้ถามข่าวมุ่งหน้าช่วยท่านทั้งสองเพราะคนของเราไม่เหลือใครแล้ว"

"แม่นางซือหรูต้องขอบใจเจ้า"ซือหรูยิ้ม

"ข้าน้อยไร้วรยุทธ์มีเพียงอุบายหลอกล่อ ดีที่เมื่อวานได้ระเบิดควันและระเบิดแรงดันสูงมากจากพ่อค้าต่างแคว้นจึงนำมันติดตัวมาด้วยพอได้ช่วยเบ่งเบา"

ชิงกวานอ๋องถอนหายใจ

"นับว่าต้องขอบใจแม่นางซือหรูที่ช่วยเราทั้งสองออกมาจากวงล้อม"

"ซือหรูรับใช้ฝ่าบาทมาเนิ่นนานแล้ว ท่านอ๋องเป็นท่านอาของฝ่าบาทเปรียบเสมือนว่าเราคือพวกพ้องในเมื่อพวกท่านกำลังเข้าตาจนมีหรือซือหรูจะปล่อยผ่าน หนีออกมาได้แบบนี้ก้นับว่าดีแล้ว ฝ่าบาทจะได้ไม่ต้องกังวลใจเกี่ยวกับความปลอดภัยของท่านอ๋องต่อไปก็แค่หาโอกาสทวงแค้นคืนก็เท่านั้น ครั้งนี้ซือหรูหอบเอาทองคำมาไม่น้อยตั้งใจใช้ในการหลบหนีพวกท่านมีจุดนัดพบกับฝ่าบาทที่ไหนหรือไม่บางทีฝ่าบาทอาจรอเราที่นั่นก็ได้"

ชิงกวานอ๋องพยักหน้าขึ้นลง

"เร่งออกเดินให้เร็วที่สุดเพื่อใ้เข้าไปยังแคว้นใต้ที่นั่นเราจะปลอดภัยเพราะทหารของอินฉางไม่อาจแทรกแซงได้"

"แต่ท่านอ๋องกำลังบาดเจ็บหยวนกังแสดงความห่วงใย"

"ไม่ถึงตายหรอกผ่านไปจากตรงนี้เสียก่อนทหารกบฎเหล่านั้นจะต้องตามหาพวกเราแน่ๆ"

"ซือหรูก็คิดว่าฝ่าบาทป้อคุนคงกำลังหนีไปที่แคว้นใต้เช่นกัน"

"หยวนกังพยุงข้าเราเร่งเดินทางกันทั้งกลางวันกลางคืนเผื่อบางทีอาจพบกับอินเฉิงและคอยอารักขาเขา"

ซือหรูกับยวนกังรีบเข้ามาพยุงชิงกวานอ๋อง

แคว้นใต้

"ฝ่าบาทโรงเตี๊ยมเอ่อหยง"ป้อคุนชี้มือไปที่โรงเตี๊ยมตงหน้าด้วยสีหน้าตื่นเต้นดีใจ

"หวังว่าท่านอาจะมาที่นี่เร็วๆนี้เข้าไปข้างในกันเถอะรอที่นั่นจนกว่าจะพบท่านอา"สีหน้าแช่มชื้นขึ้นมาบ้างอย่างน้อยก็มาถึงที่นัดพบโดยปลอดภัย

"ไหลไหลไหลเชิญคุณชายทั้งสอง"

"สุราหนึ่งจอกดื่มกับชิงกวาน"ป้อคุนส่งรหัส เจ้าของโรงเตี๊ยมยิ้ม ประสานมือนอบน้อม

"สุราอยู่ในห้องแล้วมีคนจ่ายเงินแทนคุณชายทั้งสองแล้วเชิญหาความสำราญและกินอาหารรสดีของโรงเตี๊ยมของเราได้ตามสาบยที่นี่กินได้นอนสบายรอจนกว่าชิงกวานผู้ร่วมดื่มมาถึงข้าน้อยจึควรบอกลา"

หนึ่งเดือนผ่านไป

อินเฉิงเป่าที่มีซือหรูคอยจัดการเรื่องราวต่างๆออกหน้าและส่งข่าวซ่องสุมกำลังคนเพื่อให้นายท่านของอินเฉิงเป่าทั้งสองได้พักรักษาตัวที่นั่น

ทุกอย่างกำลังเข้ารูปเข้ารอยมีเพียงความคิดถึงเท่านั้นที่มากขึ้นในทุกวันอู่อินเฉิงที่เอาแต่ยืนเหม่อมองในตอนที่ตะวันลับฟ้าเฝ้าครุ่นคิดถึงหญิงงามที่เขาไม่อาจลืมเลือน สนมใบ้คนนั้นป่านนี้นางจะคิดถึงเขาไหม