ปลดข้าออกจากพันธนาการเสียที

“ข้าหากจะต้องตายเพราะการณ์นี้ ก็คงจะต้องยอมเพราะเลือกข้างผิดเดิม อู่อินเฉิงไม่จะไม่เคยใส่ใจ กองทัพแต่ทว่าชิงกวานอ๋องกับผูกใจ เหล่าทหารกล้าบทเรียนครั้งนี้ ไม่อาจแก้ไขแม้ตอนนี้จะมีที่มั่นและกำลังคนแต่หากชิงกวานอ๋อง เอ่ยปากไม่แน่ว่าเหล่าทาหรพวกนี้จะย้ายข้างหรือไม่”

“ข้าน้อยได้ยินมาว่า ชิงกวานอ๋องในครั้งนี้ไม่ได้ มาด้วยมีเพียงอู่อินเฉิงเท่านั้น”

ปาถั่วขมวดคิ้ว

“บางทีนี่อาจเป็นแผนการตลบหลังไม่อาจวางใจ”ถอนหายใจยาว

ตำหนักชิงหนิงกง

“ฮองเฮาอู่อินเฉิงยกทัพกลับมาที่วังหลวง คงจะถึงวังหลวงในอีกไม่ช้า”

หมิงเยว่ ลุกขึ้นจากแท่นนอนสีหน้าแสดงความดีใจ

“เขากลับมาแล้วเขาไม่ได้ทอดทิ้งข้าเขายังรักข้าอย่างน้อยก็กลับมาทวงบัลลังก์และคงจะมารับข้าเป็นฮองเฮาของเขาเหมือนเคย”

ตงฟางหัวถอนหายใจ หมิงเยว่หลายเดือนที่ผ่านมา สติหลุดลอย พูดจาเลื่อนเปื้อนติดอยู่ในความเพ้อฝันเสียมากกว่าความจริง

“ฮองเฮา ไม่แน่ว่าอู่อินเฉิงจะกลับมาหาฮองเฮา”

“เขาต้องมาในเมื่อในใจเขามีข้าเพียงคนเดียว เขาทำทุกอย่างเพื่อข้า ข้ารู้แล้วข้าเองก็จะทำทุกอย่างเพื่อเขาเช่นกันเขาจะได้ไม่ต้องลำบากทวงคืนบัลลังก์”

ดวงตาเป็นประกายสดใสตงฟางหัวถอนหายใจ

“ฮองเฮา ท่านลืมเขาเสียเถิด พอแล้วท่านควรมองรอบกายว่าใครกันที่อยู่เคียงข้างท่านตลอดมา อู่อินเฉิงเขาหาได้มีหัวใจเพื่อท่าน”

“ไม่จริง อู่อินเฉิงรักข้าสงสารข้าคนเดียว เจ้าใส่ร้ายเขา”

ตงฟางหัว รวบร่างบางไว้แนบอก หมิงเยว่ดิ้นรนตกใจไม่น้อย

“ฮองเฮา ท่านอย่าทำแบบนี้อย่าเป็นแบบนี้ท่านมองที่ข้า ข้าภักดีแม้ชีวิตก็ให้ท่านได้เพียงแค่ข้าเห็นว่าท่านมีความสุขแต่นี่ทุกวันคืนท่านมีแต่ความทุกข์ทรมานเช่นไรจึงจะเรียกว่าสุข”

“ปล่อยข้า เจ้า องครักษ์ถ่อย”

มือบางฟาดลงบนใบหน้าของตงฟางหัว

“ไม่เจียมกะลาหัว เจ้าแค่องครักษ์ต่ำชั้นอ้างว่าภักดี ภักดีแล้วอย่างไรภักดีแล้วเจ้าคือความสุขของข้าหรือ ความสุขของข้าคืออู่อินเฉิงเท่านั้นความสุขของข้าคือความรักความสงสารที่อินเฉิงมีให้ข้า ข้าพอใจแค่นั้นหาใช่คนที่ภักดี”

“มิใช่แค่ภักดีตลอดมา ข้ามีใจให้ท่านฮองเฮาตั้งแต่เยาว์วัยข้ามีสายตาไว้เพียงมองท่านเท่านั้น ฉึกกกกกก”

คมกระบี่เสียบทะลุมาด้านหน้าตรงกลางอกพอดี ตงฟางหัวหันหันกลับไปอินฉาง ในมือกดคมกระบี่เข้าไปสุดแรงก่อนจะกระชากกระบี่ให้หลุดอออกจากร่างสูงของตงฟางหัว หมิงเยว่ดวงตาเหลือกลาน

“จะ..เป็นหรือ…ตายข้าก็รักท่าน”

อินฉางยกเท้าถีบไปบนหน้าอกของตงฟางหัวล้มลงกับพื้น

“ไม่ควรจะต้องมาตายแบบนี้ แต่คนอย่างอินฉางไม่ต้องการเห็นใครห่วงใยฮองเฮาของข้าเพราะเจ้าคือสมบัติของข้าคนเดียว อู่อินเฉิงเองก็จะมีจุดจบไม่ต่างจากนี้หากเขายังต้องการจะแย่งชิงเจ้าไปจากข้า”

หมิงเยว่ถลาเข้ากอดอินฉางไว้แน่น

“ม่ายยยยไม่ ไม่ ท่านจะฆ่าอินเฉิงไม่ได้ ได้โปรด อย่าฆ่าเขา”

“ฮ่าาาายิ่งเจ้าขอร้องแทนเขายิ่งเจ้าห่วงใยเขา สิ่งเดียวที่ข้าจะมอบให้เขาคือความตาย”

อินฉาง แกะมือของหมิงเยว่ออกจากท่อนแขนของเขา สะบัดกายจากไป หมิงเยว่ทรุดกายลงกับพื้นน้ำตาไหลริน

“ข้าไม่มีทางให้ท่านตายอู่อินเฉิง”

วังหลวงแคว้นใต้

“ฝ่าบาท อู่อินเฉิงยกทัพกลับไปที่วังหลวงแคว้นเหว่ยแล้วในตอนนี้”

“หยงเจิ้งเล่านางมีท่าทีเช่นไร”เจียเกอประสานมือตรงหน้า

“องค์หญิงไม่ได้มีท่าทีเช่นไรเพียงแต่กอดองค์ชายน้อยแนบกายก็เท่านั้น”

“นั่นคือหยงเจิ้งนางหาได้ร้องขอสิ่งใดไม่แต่เดิมนางก็ไม่เคยจะมีน้ำตาแม้ในวันที่มารดาของนางสิ้นลมนางแค่เพียงกอดแขนข้าไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เจียเกอข้าวางใจให้เจ้านำคนของเราไปที่วังหลวงแคว้นเหว่ยคอยช่วยเหลือทัพของอู่อินเฉิงหากมีสิ่งใดที่ไม่อาจรับมือพวกเจ้าแค่เพียง …พาอู่อินเฉิงกลับมาอย่างปลอดภัย ข้าไม่อยากเห็นน้ำตาของหยงเจิ้งแม้นางจะบอกว่าไม่เป็นไรเหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมาก็ตาม”

เจียเกอประสานมือจากไป

ตำหนักเงาจันทร์ของหยงเจิ้ง

“องค์หญิง จงหลินได้ยินว่าฝ่าบาทอินเฉิงยกทัพกลับไปที่แคว้นเหว่ย”

“ข้ารู้แล้ว” หยงเจิ้งนั่งมองมือตัวเอง

“องค์หญิงท่านจะมาทำเฉยชาแบบนี้ไม่ได้ องค์หญิงท่านควรจะขอให้ฝ่าบาทส่งคนไปช่วยฝ่าบาทแคว้นเหว่ย”

“เจ้าคิดว่าข้าไม่อยากทำเช่นนั้นหรือ ในใจข้าอยากจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยเขาในใจข้าอยากจะไปที่นั่นกับเขา อยากช่วยเขา แต่จงหลินในฐานะใดกันในเมื่อเขาไม่เคยที่จะบอกข้าสักครั้งว่าเขาคิดเช่นไรกับข้า”

อาการน้อยใจ พุ่งเข้ามาจุกที่อก

จงหลินยิ้มกอดปลอบหยงเจิ้งที่น้ำตาปริ่มขอบตา

“เพียงแค่องค์หญิงรู้ว่าตัวเองโศกเศร้าเพราะเขาเพียงแค่องค์หญิงห่วงใยเขาก็นับว่าดียิ่งแล้วองค์หญิงอย่าได้ฝืนใจตัวเองอีกเลย รักเกลียดเป็นเรื่องที่ทุกคนต้องพานพบอย่าฝืนทำหัวใจด้านชาก็พอแล้ว ไม่จำเป็นว่าจะอยู่ในฐานะอะไร เพียงแค่ได้รักก็เป็นสุข เพียงแค่ได้ห่วงก็ลืมทุกข์”

หยงเจิ้งยิ้มทั้งน้ำตา ปลดเปลื้องพันธนาการแค้นเคืองออกจากหัวใจได้เสียที