เจ้าเป็นคนของข้าแล้ว

วางบางเล็กบนแท่นนอน เสี่ยวเจิ้งยังตัวร้อนระอุ ขยับตัวเบาๆ

“หนาว ท่านแม่ลูกหนาวเหลือเกิน ท่านแม่อย่าทิ้งลูกไป”

ไขว่คว้ากอดรัดไม่รู้ว่าคนที่กำลังกอดรัดอยู่นั่นใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ดวงตาคมจับจ้องที่ริมฝีปากที่ขยับขึ้นลง กลิ่นกายยามชิดใกล้ยิ่งทำให้ ใจของอินเฉิงบัดนี้เต้นรัวเร็วเหมือนหนุ่มน้อยที่เริ่มรัก

ภาพความทรงจำ ที่อยู่ท่ามกลางหิมะขาวโพลน ถูกปล่อยทิ้งไว้กลางป่าห่างไกลไร้ผู้คนเสียงหมาจิ้งจอกเห่าหอน และเสียงหมีส่งเสียงคำราม เสียงสรรพสัตว์ที่ออกหากินยามค่ำคืน ซุกมือไว้ในอ้อมกอดของตัวเองร่างเล็กระจ้อยซุกกายอยู่ในโพรงไม้ใหญ่

 ทั้งกลัวทั้งหิวและเหน็บหนาวเด็กหญิงวัยสามขวบ ร้องไห้จนตาบวมแต่ไม่อาจช่วยอะไรได้ ร้องเรียกให้คนช่วยทั้งวิ่งวนหาทางออกฝูงหมาจิ้งจอกวิ่งตามไล่ล่าเหมือนต้องการจะขย้ำเสียให้ตายลงไป พร้อมกับเสียงเห่าหอนเรียกพวกของหมาจิ้งจอกที่ดังขึ้นรอบๆ ตัว สติกำลังจะหลุดลอยร่างกาย ไม่อาจขยับเขยื่อน ภาพที่ปรากฏตรงหน้าคือมารดาที่เดินเข้ามาโอบกอดไว้ ฟงหยงเจิ้งกอดรอบเอวของมารดา หวังความอบอุ่น น้ำตาไหลรินซุกใบหน้าลงบนอกอุ่นของมารดา

“ท่านแม่ ท่านมาช่วยหยงเจิ้งแล้ว”

อินเฉิงพยายามปลดมือบางที่กอดรัดเขาออก แต่อีกคนกลับไขว่คว้ากอดรัดจนในที่สุดเขาก็ต้องปล่อยให้เสี่ยวเจิ้งกอดร่างเขานอนทับอยู่บนร่างบางที่ร่างกายยังร้อนระอุด้วยพิษไข้

“เสี่ยวเจิ้งเจ้าจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ เช่นนั้นจะหาว่าข้าไม่เตือน”

ใจหนึ่งอยากจะหนีแต่อีกใจกลับรู้สึกอยากจะอยู่แบบนี้ไปนานๆ

“หนาว”

มือเล็กดึงร่างใหญ่เข้าใกล้ตัวจนริมฝีปากประกบเข้าที่ริมฝีปากร้อนของเสี่ยวเจิ้ง

“เจ้ายั่วยวนข้าเพียงนี้เชียวหรือ”

เสี่ยวเจิ้งกอดรวบลำคอของอินเฉิงที่กำลังจะปล่อยร่างบางลงบนแท่นนอน

ร่างใหญ่ทาบทับไว้มือเหนียวกอดรัดไม่ยอมปล่อย เพราะคิดว่าเป็นเพียงความฝัน ในวัยเยาว์

มือเล็กซุกเข้าไปที่อกกว้างหวังรับความอบอุ่นแต่หารู้ไม่ว่าอินเฉิงตัวแข็งทื่อด้วยความรู้สึกที่ขัดแย้งภายใน จ้องมองใบหน้าแดงระเรื่อที่หลับตาพร้อมรอยยิ้ม ซุกไซร้ใบหน้ากับอกกว้างอินเฉิงก้มจุมพิตที่ริมฝีปากร้อนระอุ มือเล็กของเสี่ยวเจิ้งล้วงลึกไปที่อกแน่น ซุกมือหาความอบอุ่น ใบหน้ายังเกลือกกลิ้งที่อกของอินเฉิง

“เจ้ายั่วยวนข้าเอง ข้าหาใช่หินผาไม่”

เสียงแหบพร่า ดวงตาบ่งบอกความประสงค์บางอย่าง ยกมืออุ่นขึ้นสอดรัดกอดร่างบางไว้แนบลำตัวจ้องริมฝีปากที่เผยอขึ้นเหมือนตั้งใจยั่วยวน

มืออุ่นปลดแกะอาภรณ์ ออกจากร่างร้อนระอุเผยให้เห็นเนินอกนุ่มที่ออกมาเย้ยสายตาเขา

“หนาว”

ร่างเล็กยิ่งเบียดชิด ริมฝีปากแดงระเรื่อน่าบดจูบยิ่งนักไม่ว่าอย่างไร อินเฉิงก็คงไม่อาจห้ามใจ มือสั่นปลดแกะอาภรณ์ของเสี่ยวเจิ้งออกช้าๆ เนินถันที่เต่งตึงยอดประทุมถันสีชมพูน่าขบกัดเขาไม่รอช้าซุกไซร์ใบหน้าลงบนอกนุ่ม เสี่ยวเจิ้งยังไขว่คว้ากอดรัด ไม่ได้ผลักไสเขาด้วยพิษไข้

ร่างกายยังร้อนระอุท่ามกลางอากาศหนาว จูบซุกไซร้ไปทั่วอกนุ่มและลำคอระหงกลิ่นกายสาวหอมยวนใจ มืออุ่นสำรวจทกตารางนิ้วผิวเนื้อเนียนขาว ลิ้นอุ่นวนไปขบกัดยอดประทุมถันสีชมพู ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกแต่กับกอดเขาไว้ถ่ายความร้อนมาที่ร่างกายเขาจนเหงื่อไหลซึม อินเฉิงยากจะห้ามใจ บางอย่างในกายถูกปลุกด้วยไฟราคะ ซุกไซร้กอดก่ายพลิกร่างบางใช้ลิ้นอุ่นซอกซอนสำรวจไปทั่วแผ่นหลังและหน้าท้องเนียนขาว 

ร่างบางที่ร้อนระอุ อินเฉิงปลดอาภรณ์ทั้งของตัวเองและเสี่ยวเจิ้งออกจนหมด ทาบทับร่างเปลือยลงบนร่างร้อนระอุด้วยพิษไข้ที่ยังหลับตาเผยอริมฝีปากเหมือนตั้งใจยั่วยวน 

เขาไม่รอช้ากดริมฝีปากบดเบียดยาวนาน กลืนน้ำลายลงไปในลำคอที่แห้งผากยากจะห้ามใจความรู้สึกผิดชอบชั่วดี ตีกันวกวนในหัว อีกคนความร้อนในกายลดลงลืมตาพบว่าตัวเองบัดนี้อยู่ใต้ร่างอบอุ่น อาการไข้เริ่มบรรเทาเบาบาง มองเห็นได้ทันทีว่าอยู่ภายใต้ร่างใหญ่ของอินเฉิงใบหน้าหล่อเหลาใกล้แค่เอื้อม ขยับกายหนีดิ้นรนออกจากอ้อมแขนและร่างใหญ่ที่ทาบทับแต่ทว่าไม่อาจสู้แรงของอินเฉิงได้ ขยับกายหนีก็หนีไปพ้น ยกมือบางหมายทุบอกกว้าง แต่กลับถูกรวบมือไว้เหนือหัว ริมฝีปากถูกกดปิดไว้จนหายใจหายคอไม่ทัน

“ปล่อย”

อินเฉิงยิ้มกดเอวหนาลงไปช้าๆ เน้นๆ

“กรี๊ดดดด”

เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แต่คนด้านบนกับรู้สึกสุขสม ยิ้มเป็นสุขจูบปลอบประโลมทั่วใบหน้ากดเอวลงอีกครั้ง คราวนี้ร่างบางกับกอดรัดเขาไว้แน่น ขยับกายเบาๆ กลัวอีกคนจะเจ็บปวดมากไปกว่านี้

“ข้าจะทะนุถนอมเจ้า”

เสี่ยวเจิ้งอยากผลักไสร่างใหญ่ให้พ้นตัว แต่กลับมือกอดรัดเหมือนกลัวว่าตัวเองจะหลุดลอย อินเฉิงขยับกายขึ้นลงความกระสันถึงขีดสุดด้วยกลีบบุปผาแน่นกระชับจนอินเฉิงกระหยิ่มในใจเขาเป็นคนแรกของนาง น้ำตาไหลรินอาบแก้ม อินเฉิงจูบซับน้ำตาให้เบาๆ

“เจ้าเป็นคนของข้าแล้ว”

คำพูดแสดงความเป็นเจ้าของเสี่ยวเจิ้งเบือนหน้าหนี แต่กลับถูกรั้งร่างเปลือยเข้าหาตัว

“จะหนีอย่างไรพ้นเล่า ในเมื่อที่นี่มีเพียงเจ้ากับข้า”

จุมพิตเบาๆ ที่ไหล่เนียนเสี่ยวเจิ้งขยับกายถอยห่างน้ำตายังไหลอาบแก้ม อินเฉิงมอบความหวานให้ ไม่ลดละ เสี่ยวเจิ้งทำเขาสุขสมยิ่งนัก