พลาด

 แต่ทุกอย่างหาได้เป็นดั่งใจคิด ปาถั่วจี้กระบี่เข้าที่คอหอยของอู่อินเฉิง อินฉางยืนยิ้มอยู่ใกล้ๆ

“ท่านพี่ มีสิ่งใดจะสั่งเสียหรือไม่”

หมิงเยว่ถลาเข้ามากอดอินเฉิงไว้แน่น

“ไหนว่าจะไม่ฆ่า เขา”

“นั่นมันแค่คำพูดบนแท่นนอน เจ้าคิดจริงจังเพียงนั้นเชียวหรือ หมิงเยว่ยามที่ข้าอยาก ก็มักจะยอมตกลงง่ายดาย”

“อินฉางข้าขอร้อง อย่าสังหารเขา”

น้ำตาปริ่มขอบตา อินเฉิงสะบัดตัวไม่ยอมให้หมิงเยว่กอดรัด

“เจ้าไปเสียอย่าได้มาตีสองหน้า ในเมื่อใจและกายของเจ้าอยู่กับคนชั่วอินฉาง เป็นข้าที่โง่งมมาตลอด เป็นข้าที่คิดว่าเจ้ามีข้าเพียงคนเดียว เป็นข้าที่คิดว่าเจ้ามีเพียงข้าคนเดียวมาตลอด สงสารเห็นใจเจ้า”

อินฉางกระชากแขนหมิงเยว่ให้ลุกขึ้นโอบรอบไหล่บาง

“บอกฮ่องเต้โง่งมนั่นไปว่าเราสองคนรักกันมาก่อน เป็นเขาที่แย่งเจ้าไปจากข้า แล้วตอนนี้เขายังคิดว่าไม่มีใครรู้ว่าเขาแอบซ่อนหญิงงามไว้ที่ตำหนักฤดูหนาว เฝ้าพูดให้ตัวเองน่าเห็นใจ รอให้ข้าจัดการกับท่าน ข้าก็จะจับตัวนางมาให้หมิงเยว่ ทรมานให้สาสม”

อู่อินเฉิงลุกขึ้นยืน ด้วยความรู้สึกไม่พอใจที่อินฉางพูดถึงเสี่ยวเจิ้ง องครักษ์ใช้ทวนในมือกดตัวอินเฉิงให้คุกเข่า

“ฆ่าเขาเสีย”

“ม่ายยยยยย”

 อินฉางลากร่างบางของหมิงเยว่ออกไป

“ฆ่าอินเฉิงแล้วส่งคนจับตัวชิงกวานอ๋อง”

สั่งดังๆก่อนจะลากหมิงเยว่ไปจากตรงนั้น ปาถั่วเงื้อกระบี่ในมือ

“ฝ่าบาท ปาถั่วไม่มีทางเลือก”

“เขาสัญญาอะไร กับเจ้าปาถั่ว”

“ตำแหน่งผู้สั่งการแปดกองธง”

“แล้ว เจ้าคิดว่าเขาจะทำตามสัญญาหรือ” 

เงื้อกระบี่ขึ้นสุดแขน อินเฉิงลุกขึ้นใช้มือปัดคมกระบี่ให้พ้นตัวจนกระบี่ในมือของปาถั่วกระเด็นหลุดมือไปไกล แต่องครักษ์ที่ถือทวนสองคนกับยกทวนขึ้นแทงเข้าไปตรงหน้า อินเฉิงสะดุ้งเฮือกเมื่อคมทวนเสียบเข้าที่เบ้าตาข้างซ้าย และแผ่นหลัง ร่างสูงใบหน้าเหยเก ยิ้มเศร้าๆทรุดกายลงกับพื้นล้มคว่ำหน้าลงไปในทันที

“เพล้งงงงง”

ถ้วยในมือของเสี่ยวเจิ้งร่วงลงบนพื้นแตกกระจาย เสี่ยวเจิ้งก้มลงหยิบเศษถ้วยกระเบื้องในมือ

ป้อคุนวิ่งเข้ามาในห้องครัว เศษกระเบื้องบาดลึกเข้าที่มือบางเลือดสีแดงสดไหลหยดลงกับพื้น

“พระสนม”

คว้ามือบางที่มีเลือดไหลซึม บีบไว้ก่อนจะฉีกชายเสื้อเช็ดให้อย่างเบามือ

“ระวังหน่อยก็ดี ป้อคุนเก็บกวาดให้จะดีกว่า” 

เสี่ยวเจิ้งพยักหน้า ดึงมือออกจากมือป้อคุน ไปนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง

“ฝ่าบาท หายไปนาน ป้อคุนรู้ว่าพระสนมก็ไม่กดดันแต่หากพระสนมห่วงฝ่าบาท ป้อคุนจะลองส่งข่าว”

เสี่ยวเจิ้งส่ายหน้าไปมารัวเร็ว

“ป้อคุนเห็นว่า อยู่ที่นี่กับป้อคุนไม่ได้พบปะผู้คนพระสนมก็คงจะเหงา แต่หากฝ่าบาทกลับมาพระสนมก็คงจะมีคนคอยดูแลไม่เหงาเหมือนอยู่เพียงลำพัง”

ส่ายหน้ายิ้มๆ ส่งภาษามือว่าถ้าไม่อยากให้เหงาก็ปล่อยเสี่ยวเจิ้งไปเสีย”ป้อคุนถอนหายใจ

“ไว้ให้ฝ่าบาทกลับมาป้อคุนจะขอร้องฝ่าบาทแทนพระสนม ว่าปล่อยพระสนมไปเสียดีไหม แต่ป้อคุนมองว่าฝ่าบาทเองก็ห่วงพระสนมไม่น้อย”

เสี่ยวเจิ้งส่งภาษามือบอกว่า เขาไม่ห่วงแค่กลัวว่าเสี่ยวเจิ้งจะหนีไป

“ฝ่าบาทเป็นคนที่ปากแข็ง บางทีไม่ถึงที่สุดก็จะไม่เอ่ยปาก ฮองเฮาที่ทรงสงสารเพราะป่วยไข้เป็นประจำ แต่ที่ผ่านมาไม่เคยได้ยินคำรักจากปากแม้ฝ่าบาทจะเอาใจฮองเฮาแค่ไหนก็ตาม”

เสี่ยวเจิ้งยิ้มส่งภาษามือบอกว่าก็ให้เขาอยู่กับฮองเฮาดีแล้ว ป้อคุนก็อยู่ที่นี่หากไม่อยากอยู่ก็ให้แอบปล่อยเสี่ยวเจิ้งไปเสียแล้วก็กลับวังหลวง

ป้อคุนหัวเราะในลำคอนึกขำความคิดของเสี่ยวเจิ้ง คิดว่าการหนีจากอินเฉิงที่มีอำนาจล้นมือจะกระทำได้หรืออีกทั้งอินเฉิงไม่ใช่คนที่ยอมรามือง่ายดาย เหล่าขุนนางต่างเกรงกลัวจนหัวหดเพราะมีอินเฉิงที่แข็งแกร่งและชิงกวานอ๋องที่คอยสนับสนุน

วังหลวง

“ท่านฆ่า เขาทำไมอินฉางท่านใจร้ายที่สุดอีกหน่อยก็คงฆ่าข้า”

หมิงเยว่ร้องไห้ฟูมฟาย

“หมิงเยว่ ข้ารักเจ้ารักเจ้าเกินใครข้าจะทำร้ายเจ้าได้อย่างไรแต่กับอินเฉิงก็ปล่อยไว้ไม่ได้เช่นกัน”

“เขาไม่ควรตาย ท่านได้ทุกอย่างแล้วยังจะฆ่าเขาอีกหรือ”

อินฉางดึงร่างบางมากอดแนบกาย

“หากให้เขาอยู่เขาต้องกลับมาแย่งเจ้าและบัลลังก์มังกรคืน ข้ารู้ดีอู่อินเฉิงเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ”

“แต่เขาเป็นพี่น้องของท่าน”

“แล้วที่เขานอกใจเจ้าเล่าหมิงเยว่ ข้าส่งคนตามจับตัวหญิงแพศยา มาให้เจ้าลงทัณฑ์เป็นของกำนัลกับเจ้า ที่นั่นคงมีป้อคุนอยู่คงต้องส่งคนไปมากหน่อย”

เปลี่ยนเรื่องพูดเสียกลัวว่า หมิงเยว่จะฟูมฟายไม่เลิก

“นำตัวนางมาที่นี่ ข้าอยากจะเห็นหน้านางนักว่า นางมีใบหน้างดงามแค่ไหนอินเฉิงถึงกลับต้องซุกซ่อนนางไว้”

ลืมเรื่องเมื่อครู่ไปเสียสนิท

“ฮองเฮาของข้า ข้าทำทุกอย่างเพื่อเจ้าต่อไปเราสองคนจึงจะไม่ต้องกังวลอีกต่อไป

”อินฉางประคองกอดหมิงเยว่ไว้แน่น ปาถั่ววิ่งเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าตื่นกลัว

ชิงกวานอ๋อง ควบม้าตะบึงเร็วรี่เร่งออกจากเขตวังหลวงไม่หันหลังกลับ