ยอม

“ท่านองครักษ์ป้อคุนรีบหนีไปเถิด ตอนนี้ชินอ๋องโค่นบัลลังก์เสียแล้ว”

“ฝ่าบาทเล่าเป็นอย่างไรบ้าง”

คนแรกที่คิดถึงคืออู่อินเฉิง

“ ฝ่าบาทตอนนี้ ถูกท่านอ๋องช่วยไว้ ข้าได้ข่าวว่าชินอ๋องส่งคนคุมตัวท่านกับพระสนมหากขัดขืนฆ่าได้ทันที” 

ป้อคุนถอนหายใจแต่ทว่า สีหน้ายังเป็นกังวลไม่น้อย

“เจ้าเองก็หนีไปเสียอาจหนีไปสมทบกับท่านอ๋อง อารักขาฝ่าบาทส่วนข้า จะอารักขาพระสนมฟังข่าวคราวฝ่าบาทไม่แน่เราอาจพบกันในไม่ช้าตอนนี้แยกกันหนีจึงปลอดภัย”

คนที่ภักดีต่ออู่อินเฉิงมีไม่น้อย องครักษ์ผู้นั้นเดิมเคยอยู่ภายใต้การสั่งการของป้อคุน

ป้อคุนเตรียมม้าและอาวุธ ก่อนจะรีบสาวเท้ายาวๆไปยังห้องครัวของตำหนักฤดูหนาว เสี่ยวเจิ้งเงยหน้าจากหม้อดินที่กำลังหุงข้าว

“หนี พระสนมเราสองคนต้องหนีแล้ว”

เสี่ยวเจิ้งขมวดคิ้วส่งภาษามือบอกว่าทำไมต้องหนี

“ตอนนี้ ฝ่าบาทถูกคนชั่วโค่นล้มบัลลังก์แล้ว แล้วคนชั่วเหล่านั้นยังสั่งให้คนของเขาจับตัวพระสนม”

เสี่ยวเจิ้งเลิกคิ้วสูง ยกหม้อข้าวลงมาก่อนจะหยิบเอาหมั่นโถวที่อุ่นไว้ใส่ในห่อผ้าพยักหน้ากับป้อคุนให้นำทาง

ด้านล่างหุบเขาที่เป็นที่ตั้งของตำหนักฤดูหนาว หยวนกังควบม้าเร็วรี่ยังด้านบนเขา ก่อนจะกระตุกบังเหียนม้าให้หลบเข้าในพุ่มไม้ ยืนม้าเงียบกริบเมื่อเสียงฝีเท้าม้านับสิบสวนทางลงจากเขามา ไม่มีเสี่ยวเจิ้งหรือว่าป้อคุน

“กลับ วังหลวง”

เสียงตะเบ็งแข่งกับเสียงฝีเท้าม้า หยวนกังรอจนกระทั่งเสียงฝีเท้าม้าเงียบลงจึง ควบม้ามุ่งหน้ายังตำหนักฤดูหนาวแม้หวั่นๆว่าทั้งสองอาจโดนสังหาร แต่ก็อยากจะให้เห็นกับตา

กระโดดลงจากหลังม้าเข้าไปภายในตำหนัก เดินวนจนทั่วแต่ไม่พบใครเดินเข้าไปในห้องครัว เหลือบตามองหม้อข้าวก่อนจะยกมืออังหม้อข้าวทำจากดินเผายังอุ่น

หันหน้าหันหลัง ก่อนจะถอนหายใจยาวสาวเท้าไปม้าที่ยืนคอยอยู่

“ขอให้คุณหนูเสี่ยวเจิ้ง และป้อคุนปลอดภัย”

ด่านปงเปียง อู่อินเฉิงลืมตาขึ้นช้าๆดวงตาข้างซ้ายมืดสนิทค่อยๆ ยกมือขึ้นด้วยความยากลำบากกุมที่ดวงตาข้างซ้าย ชิงกวานอ๋องที่ยืนหันหลังให้ หันหลับมามองอู่อินเฉิง

“ม่ายยยยยยยย”

 อู่อินเฉิงคว้ากระบี่ของชิงกวานอ๋องข้างแท่นนอน ชิงกวานอ๋องปัดกระบี่ร่วงลงพื้น

“อินเฉิง อย่าได้คิดสั้นแบบนี้”

อินเฉิงหลับตาหยาดน้ำตาไหลริน

“ท่านอา ท่านอา ข้าหมดสิ้นทุกอย่างแล้ว ดวงตาข้ามืดบอดไปเสียข้างหนึ่งไม่ควรจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว”

“เหลือดวงตาข้างเดียวไม่ได้ตายเสียหน่อย ตอนนี้ยังหายใจยังมีลมหายใจ”

อู่อินเฉิง ยิ้มหยันให้กับตัวเอง

“มีลมหายใจแต่ไร้ซึ่งความหวัง จะต่างอะไรกับคนที่ตายไปแล้ว”

“เสี่ยวเจิ้ง เล่า”

ชิงกวานกลืนน้ำลายลงคอยากเย็นในใจเจ็บลึก

“ท่านอา ..ท่านอารู้ได้อย่างไรเรื่องเสี่ยวเจิ้ง” 

ชิงกวานอ๋องยิ้มเศร้าๆ

“บางที่ ในใจเจ้าก็คงมีนางอยู่ใช่ไหม ไม่เช่นนั้นยามที่ไร้สติคงไม่เอ่ยชื่อนางออกมา ข้ารู้เสี่ยวเจิ้งน่านางเอ็นดู ใครเข้าใกล้คงอดที่จะ…รักนางไม่ได้”

“ท่านอา ข้าเป็นห่วงนาง”

ชิงกวานอ๋องยิ้ม

“ข้าให้หยวนกัง ตามไปอารักขานางแล้วหยวนกังกับป้อคุนคงพอจะปกป้องนางได้ด้วยฝีมือไม่ธรรมดาทั้งคู่”

“ท่านอา นางคงเกลียดหลานยิ่งแล้ว”

“ข้ารู้ว่าอินเฉิงมีฤิทธิ์เดชไม่น้อย แต่เสี่ยวเจิ้งเสียอีกที่มีเหตุมีผลมากกว่าอินเฉิงผู้เอาแต่ใจ”

“ท่านอาหลานขอโทษ หลาน…. ทำผิดกับท่านอา หลานทำลาย…. หญิงที่ท่านอาหมายปอง ลักพาตัวนางไปเสียจากท่านอา ซึ่งความจริงแล้วแค่เพียงต้องการ ให้ท่านอา ลืมเลือนนางไปแล้วช่วยงานข้าที่ราชสำนักตามเดิม”

“เรื่องนั้น เป็นข้าเองที่พลาด ไม่ได้ให้ความกระจ่างกับฝ่าบาทแต่แรก ยามคับขันเช่นนี้ ข้าจึงไม่อาจจะโกรธฝ่าบาทได้อีก ข้าก็เพียงแค่หมายปอง แต่อินเฉิงกลับไวกว่า ขอแค่เพียงเจ้าดีกับนางข้าก็พอใจแล้ว แต่หากวันไปอินเฉิงรังแกทอดทิ้งนาง อย่าหาว่าข้าใจร้าย”

อู่อินฉางก้มหน้านิ่ง

“นางอาจรังเกียจหลานที่สูญเสียดวงตา เวลานั้นท่านอาก็คงจะดูแลนางได้ดีกว่าหลาน” 

เบือนหน้าหนี ใบหน้าเศร้าหมอง

ผู้คนล้วนพลุกพล่าน เสี่ยวเจิ้งในอาภรณ์สีทึมมีหมวกไม้ไผ่สานใบใหญ่ปิดบังใบหน้า กับป้อคุนที่ซ่อนกระบี่ไว้ในแขนเสื้อก้าวเดินปะปนกับผู้คนในตลาด

“หยุดดดดด”

เสียงตวาดลั่นจากด้านหลัง ป้อคุนกระชับกระบี่ในมือไว้แน่น ทวนของทหารต่าง ถูกจ่อมาที่ป้อคุนและเสี่ยวเจิ้ง

“ท่านหมดโอกาสหนีแล้ว องครักษ์ป้อคุน”