ลูกของข้า

วังหลวงแคว้นใต้

“ท่านหมอ ท่านหมอองค์หญิงทรงใกล้จะคลอดแล้ว ท่านแม่คอยดูอยู่ให้ข้ามาตามท่านหมอ”

จงหลินวิ่งมาที่เรือนรักษา

“รีบนำข้าไป”

หมอหลวงวิ่งไปยังตำหนักที่พักของหยงเจิ้ง

หยางเจิ้งฮ่องเต้สาวเท้ายังตำหนักตรงกลางของหยงเจิ้ง

เสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดนางกำนัลวิ่งวุ่นวาย บ้างก็ต้มน้ำบ้างก็เคี่ยวยา จงหลินเข้าไปอยู่ในห้องพยุงหยงเจิ้งไว้ ใบหน้าที่เจ็บปวดเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ก่อนที่เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดจะดังขึ้น ร่างกระจ้อยร่อยน่าชัง ร้องไห้จ้า เมื่อออกมาพบโลกกว้าง

หยางเจิ้งยิ้มกว้าง เมื่อป้าจงออกมาด้านนอกย่อกายลงช้าๆ

“องค์หญิงทรงประสูติพระโอรสเพคะตอนนี้แข็งแรงทั้งแม่ทั้งลูก” หยางเจิ้งยิ้มพยักหน้าขึ้นลง

ลี่อี้เก่อสาวเท้าเข้ามา อย่างรวดเร็ว

“อี้เก่อถวายพระพรฝ่าบาท”

“ปลอดภัยแล้ว ทั้งสองคนองค์ชายอุตส่าห์แวะมา”

“อี้เก่อ เดิมตั้งใจแวะมาเยี่ยมตามธรรมดา มาเพื่อคุยแก้เหงา แต่เมื่อมาพบข่าวดีแบบนี้จึงยิ่งเป็นโชคได้พบหน้าองค์ชายน้อยก่อนใคร”

หยางเจิ้งยิ้ม รู้สึกชอบอัธยาศัยของลี่อี้เล่อไม่น้อย

 "เช่นนั้นก็คงจะต้องเตรียมงานมงคลได้แล้วใช่ไหม" ลี่อี้เก่อยิ้มอ่อนโยน

อินเฉิงเป่า คนทั้งหมดหนีตายอาศัยอินเฉิงเป่าที่ทำกิจการผ้าบังหน้าซือหรูที่ยอมทิ้งกิจการที่แค้วนเหว่ยคอยดูแลทุกคนที่นี่หลังจากที่ทหารนับหมื่นของอินฉางบุกเข้าทำลายด่านปงเปียงราบคาบ

ดีที่อินเฉิง ป้อคุน ชิงกวานอ๋อง และหยวนกังเอาตัวรอดมาได้ถึงกระนั้นซือหรูก็ต้องเป็นคนกลางคอยส่งข่าวเพื่อนำทุกคนมากบดานที่นี่ เพื่อรักษาอาการบาดเจ้บทั้ตัวและหัวใจ

“คุณชาย องค์หญิงหยงเจิ้ง คนนั้น”

อู่อินเฉิงพยักหน้าขึ้นลงเมื่อป้อคุนพูดถึงหยงเจิ้ง

“ข้าจะบุกเข้าไปในวังหลวงแคว้นใต้”

“คุณชายท่านจะทำแบบนั้นไม่ได้หากถูกจับได้”

“ข้าแค่เพียงอยากจะขอโทษนางอยากจะเห็นว่านางสบายดีไหม อยากถามนางว่าที่ผ่านมานางสบายดีใช่ไหม”

“ องค์หญิงจะต้องสบายดีแน่ คุณชายอย่าได้ห่วง”

“นางมี องค์ชายแคว้นฉีข้างกาย อีกทั้งกำลังตั้งครรภ์เขาคงรักและเอาใจไม่น้อย”ป้อคุนถอนหายใจ

“ ป้อคุน… มีบางอย่างจะบอกกับคุณชาย”

“เรื่องใดกัน”สีหน้าแสดงความสงสัย

“คุณชาย องค์หญิงอุ้มท้องเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณชาย”

อู่อินเฉิงทรุดกายลงกับเก้าอี้ ทว่ากลับมีรอยยิ้มกว้างกว่ากว้าง

“ป้อคุนเจ้าแน่ใจหรือ”

“องค์หญิงเป็นคนบอกกับป้อคุนด้วยตัวเอง”

อู่อินเฉิงหลับตาลงช้าๆ ทั้งดีใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน เสียใจที่ไม่ได้อยู่เคียงข้างนางยามยากลำบาก ดีใจที่นางฟูมฟักเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาอย่างดี

“ข้าควรจะพบนาง”

“คุณชายเรื่องนี้ต้องปรึกษา ท่านอาชิงกวานก่อนจะดีไหม”

“ข้าให้เจ้าเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ” 

สวมใส่อาภรณ์สีดำใช้หมวกปิดบังใบหน้าเร้นกายออกจากอินเฉิงเป่าในทันที

วังหลวงแคว้นใต้

“องค์ชายน้อยน่าเอ็นดูจริงๆ ดื่มน้ำนมจากอุทธรณ์ของเจ้าแล้วหลับสบายดูสิ”

จงหลินอุ้มร่างกระจ้อยไว้ในอ้อมแขนหยงเจิ้งก้มลงจุมพิตที่ หน้าผากนุ่ม

“เขา เป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดสำหรับข้า”

รับเอาร่างเล็กมากอดไว้แนบอก

จงหลินออกไปแล้ว

หยงเจิ้งพิศมองใบหน้าเล็กกระจ้อยในมือคิดถึงใบหน้าหล่อเหลาของ อู่อินเฉิง ทารกน้อยใบหน้าไม่ต่างจากอู่อินเฉิงแม้แต่น้อย หยงเจิ้งยิ้มบางๆ

“หวังว่าองค์ชายน้อยของแม่ จะไม่งี่เง่าเหมือนเขาคนนั้น”

เงยหน้าขึ้นช้าๆ สายตาพบเขากับร่างสูงยืนนิ่งมองมายังสองแม่ลูก หยงเจิ้งกำลังจะตะโกน แต่กลับถูกรวบร่างบางไว้พร้อมกับถูกยกมือขึ้นอุดปากไว้แน่น เปิดผ้าแพรที่ปิดบังใบหน้าออกเผยให้เห็นใบหน้าภายใต้แสงเทียน ที่มีบาดแผลน่าเกลียดที่ตาข้างซ้าย

“ฝะฝ่าบาท” 

หยงเจิ้งอ้าปากค้าง อู่อินเฉิงทรุดกายลงหอบเอาร่างกระจ้อยไว้ในอ้อมแขนน้ำตาไหลริน จุมพิตที่หน้าผากเล็กซ้ำรอยจุมพิตของหยงเจิ้งซ้ำแล้งซ้ำอีกน้ำตาไหลพราก

“เขาคือลูกของข้าใช่ไหม”

หยงเจิ้งส่ายหน้าไปมา หอบเอาร่างเล็กไว้ในอ้อมแขนแน่นเหมือนกลัวว่าอีกคนจะเยื้อแย่งของสำคัญจากไป

“ข้าให้โอกาสเจ้าพูดอีกครั้ง เขาเป็นลูกของข้าใช่ไหม”

“ไม่ ไม่เขาคือลูกของข้าเพียงผู้เดียว” อู่อินเฉิงกัดฟันแน่น

“ข้าน่าจะรู้ว่าเจ้า ก็ควรจะพูดแบบนี้อยู่แล้วข้าไม่ควรจะหวังอะไร ในเมื่อเจ้าไม่ได้มีใจให้ข้าแต่แรก”

ยื้อแย่งเอาร่างกระจ้อยไว้ในอ้อมแขน ร่างเล็กกระจ้อยยังหลับปุ๋ย

“ตามข้ามาดีดี ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน”

หยงเจิ้งลุกขึ้นกำมัดทุบไปที่ร่างสูงอย่างแรง

อู่อินเฉิงใช้มือข้างที่ว่างคว้ามือบางไว้

ส่งเสียงลอดไรฟัน

“จะตามข้ามาดีดีหรือว่าเจ้าอาจไม่ได้พบลูกของเจ้าอีกต่อไป”

“ข้าจะเรียก องครักษ์”

“หากส่งเสียงข้าจะพาลูกของข้าหายไปทันที แล้วเจ้าจะรู้ว่าข้าพูดจริงแค่ไหน ข้าอู่อินเฉิงไม่มีอะไรต้องเสียอีกแล้ว รังเกียจข้าได้ในเมื่อข้าอัปลักษณ์เช่นนี้แต่ อย่า มาพรากลูกพรากพ่อเพราะเขาคือเลือดเนื้อเชื้อไขของข้า” 

หยงเจิ้งพยุงตัวลุกขึ้น ยอมเดินตามอู่อินเฉิงไปโดยดี