หน้าหลัก / โรแมนติก / สนมใบ้ไร้ศักด์ / ยังไม่อภัย

แชร์

ยังไม่อภัย

ผู้เขียน: จันทร์ส่องแสง

ปรับปรุงล่าสุด: 2024-12-12 07:36:57

“ตอนนี้หยงเจิ้งให้อภัยฝ่าบาทไม่ได้ เพราะสิ่งที่ฝ่าบาททำมันยังติดอยู่ในใจเสมอ มา”

“ขอแค่เจ้าไม่เกลียดข้าให้ข้าได้ใกล้เขา ข้ารู้ว่าข้าไม่อาจมีสิ่งใดมอบให้เขาได้แม้กระทั่งตำแหน่งองค์ชายหรือรัชทายาท แต่สิ่งที่ข้ามอบให้เขาได้คือความรักของคนเป็นพ่อ หยงเจิ้งข้าพิการตาซ้าย ข้ารู้ดีว่ามีคนที่ดีพร้อมสำหรับจ้ามากมายด้วยเจ้าในตอนนี้เป็นถึงองค์หญิงฉะนั้นข้าไม่คาดหวังอะไร”

ชามน้ำในมือจงหลินที่หลุดร่วงลงพื้นเสียงดังสนั่น

“องค์หญิงกับองค์ชายน้อยหายไป”

“ส่งคนค้นหา รัศมี50ลี้ คาดว่าคนที่ลักพาตัวองค์หญิงไปจะต้องยังไปได้ไม่ไกล”

“ลี่อี้เล่ออาสา ออกตามหาองค์หญิงด้วยตัวเองฝ่าบาทโปรดประทานอนุญาต”

“ฝ่าบาทจงหลิน อยากจะออกติดตามองค์ชายเผื่อว่าจะพบองค์หญิงและองค์ชายน้อยตอนนี้องค์หญิงเองยังร่างกายไม่สู้แข็งแรงนัก”

ลี่อี้เล่อเหลือบตามองจงหลิน

“อืม ข้าอนุญาต”

ลี่อี้เล่อและจงหลินรีบไปในทันที

“คนที่ลักพาตัวองค์หญิงกับองค์ชายน้อยไปก็คงเป็น สามีเก่าขององค์หญิงที่พอรู้ว่าองค์หญิง เป็นถึงองค์หญิงจึงคิดร้ายและตั้งใจได้รับเงินทองเพราะหยงเจิ้งตอนนี้ เป็นที่รู้จักไปทั่วแคว้น"

โยว่ฉิงยิ้มหยัน

"หุบปากของเจ้าเสียโยว่ฉิง บางทีข้าควรจะสอบสวนเรื่องเก่าๆ เพราะคนที่จ้องจะ ลักพาตัวหยงเจิ้งไปในครั้งนั้น ยังไม่ถูกลงทัณฑ์”

“ฝ่าบาทตรัสแบบนี้จะไม่ใส่ความกันไปหน่อยหรือ”

“ข้ายังไม่ได้บอกว่าคนผู้นั้นคือใครทำไมเจ้า… ร้อนใจแบบนั้นหรือว่าเจ้า เองเป็นคนที่คิดและทำเรื่องชั่วช้าพวกนั้น”

ส่งเสียงตวาดดังลั่น

“ฝ่าบาท โยว่ฉิงไม่มีเจตนา ฝ่าบาทโปรดเมตตา โยว่ฉิงไม่เคยคิดที่จะทำเรื่องชั่วช้าเพียงนั้น”

หยางเจิ้งยิ้มมุมปาก

“ไม่คิดก็ดีแล้วหากเจ้าคิด ไม่เพียงตำแหน่งฮองเฮาที่จะเสียไปแต่ชีวิตเจ้าก็คงไม่อาจรักษาไว้ได้”

“ฝ่าบาททททท”

"ที่ข้า ไม่รื้อฟื้นเรื่องที่ผ่านมาเพราะคิดว่า บางที่คนผิดอาจมีสำนึกบ้างแต่หากยังทำตัวเหมือนเดิมเกรงว่าคงจะไม่ใช่แค่สั่งสอนแต่จะต้องเอาจริงดูสักที"

ทรุดกายลงกอดขาหยางเจิ้งไว้ แต่หยางเจิ้งกลับเตะขาก้าวเดินจากไป

โยว่ฉิงกำมือจิกเล็บลงไปบนเนื้อจนรู้สึกเจ็บ

อินเฉิงเป่า

“คนของเราพร้อมหรือไม่”

ชิงกวานเอ่ยปากถามหยวนกังและป้อคุน

“ตอนนี้คนของเราพร้อมอย่างที่สุดต่างก็รอเวลานี้มานานแสนนาน หวังว่า จะสามารถทวงบัลลังก์คืนมาจากอินฉางได้ในเร็ววัน”

หยวนกังพูดขึ้น ด้วยใบหน้าแสดงความมั่นใจอย่างที่สุด

“อินเฉิงหายไปคงต้องรอให้เขากลับมาก่อน ข้าคาดว่าเมื่อเขากับหยงเจิ้งเข้าใจกัน แต่ตอนนี้สิ่งที่เราทำได้คือส่งคนสอดแนมตามประกบคนของแคว้นใต้ที่ออกตามหาองค์หญิงหยงเจิ้งเพราะจะได้ช่วยเหลือและอารักขา อินเฉิงได้ทันเวลา”

“นายท่าน เกรงว่าคุณชายอินเฉิงทำแบบนี้ยิ่งจะบาดหมางกับ แคว้นใต้”

“ข้าตั้งใจเข้าพบฟงหยางเจิ้งฮ่องเต้ เพื่อบอกเล่าความจริงใจในครั้งนี้ อินเฉิงแม้จะเป็นฮ่องเต้ที่ไร้บัลลังก์ในตอนนี้ แต่หาใช่จะไร้ตลอดไป และมังกรอย่างไรก็ยังคงเป็นมังกร เชื่อว่าฟงหยางเจิ้งจะต้องเข้าใจในข้อนี้ดี”

ป้อคุนถอนหายใจ

“ข้าผิดเองที่บอกกับคุณชายอินเฉิงว่าลูกในท้องขององค์หญิงหยงเจิ้งเป็นของคุณชาย”

ชิงกวานกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ทั้งเสียดายและเสียใจ แต่ก็ฝืนยิ้มให้หยวนกังและป้อคุนเห็น

“ดีแล้ว บางทีของบางอย่างเราก็ไม่ควรจะเสียมันไป อู่อินเฉิงทำถูกแล้วในเมื่อรู้ว่าหยงเจิ้งกำลังจะหลุดมือไป”

หยวนกังก้มหน้าส่งสาร ชิงกวานอย่างยิ่ง

ป้อคุนจากไป

“นายท่าน คิดดีแล้วหรือ”

หยวนกังถามเสียงอ้อมแอ้ม

“ดีแล้ว บางทีข้าก็อยากจะเห็นรอยยิ้มของเสี่ยวเจิ้งอีกครั้ง แต่คงเป็นรอยยิ้มที่มีไว้สำหรับคนอื่นในคราวที่นางเป็นองค์หญิงหยงเจิ้ง สำหรับข้าขอจดจำแค่เพียงรอยยิ้มสดใสของเสี่ยวเจิ้งเพียงเท่านั้น”หยวนกังถอนหายใจ

ริมลำธาร

“ข้าลงไปจับปลา มาย่างให้เจ้าแล้ว กินเสียหน่อยอาหารของหญิงที่คลอดลูกใหม่ความจริงต้องดีกว่านี้”

หยงเจิ้งรับเอาปลาย่างมาวางไว้ตรงหน้า องค์ชายน้อยเพิ่งจะเสวยนมเสร็จหลับตาปุ๋ยไม่โยเย

อู่อินเฉิง ยกตัวปลาขึ้นมาแกะเอาเนื้อปลาวางลงบนใบไม้ใบใหญ่ให้กับหยงเจิ้ง

“ฝ่าบาทไม่กินหรือไรเอามาให้หยงเจิ้งเสียหมดฝ่าบาทไม่หิวหรือ”

อู่อินเฉิงลอบกลืนน้ำลายด้วยเนื้อปลาย่างที่เหลืองหอม

“ข้าพาเจ้ามาลำบากทั้งๆ ที่อยู่ในวังหลวงแสนสบาย เจ้าคงจะโกรธจะเกลียดข้าไม่น้อย”

วางเนื้อปลาลงบนใบไม้ หยงเจิ้งหยิบเนื้อปลาใส่ปากหิวแสนหิวเพราะสายมากแล้วอีกทั้งยังให้นมองค์ชายน้อย

“หากฝ่าบาท คิดว่าหยงเจิ้งจะโกรธแล้วทำไมถึงทำแบบนี้”

“นั่นเพราะ เพราะข้า…… พูดไปเจ้าก็คงไม่รู้สึกอะไร เพราะข้าหน้าตาอัปลักษณ์เช่นนี้”

หยงเจิ้งยกมือขึ้นลูบที่แผลน่าเกลียดที่ตาข้างซ้าย

อู่อินเฉิงจับมือไว้ แน่นไม่ยอมปล่อย

“เราสองคน จะเลิกบาดหมางกันได้ไหม”น้ำเสียงอ่อนโยนจริงจัง

บทที่แล้ว บทต่อไป

สนมใบ้ไร้ศักด์ ตอนพิเศษ
"แต่ฝ่าบาทหมดหนทางแล้วท่านอ๋องจะต้องไม่เป็นอะไรหยวนกังก็จะพาท่านอ่องหนีออกมาเช่นกันตามที่ตกลงกันไว้ตอนนี้แค่เพียงช่วยให้ฝ่าบาทหนีออกมาก่อน ท่านอ๋องขวางพวกมันไว้เพื่อให้ฝ่าบาทหนีอกมาฝ่าบาทอย่าทำให้ความตั้งใจของท่านอ๋องเสียเปล่า""แต่ท่านอาบาดเจ็บไม่น้อยข้าจะไปช่วยท่านอา เจ้าขลาดเขลาเพียงนั้นเชียวหรือป้อคุน"ป้อคุนทรุดกายลงคุกเข่ากับพื้น"ฝ่าบาท หนีก่อนก่อนเถอะขอรับ ความปลอดภัยของฝ่าบาทสำคัญที่สุดท่านอ๋องทรงเข้าใจข้อนี้ดีจึงพยายามที่จะกันทหารพวกนั้นเพื่อให้ฝ่าบาทหนีไปหากว่าฝ่าบาทยังเป็นว่าสิ่งที่ป้อคุนหยวนกังและท่านอ๋องทำไปทั้งหมดนั้นขลาดเขลาป้อคุนจะขอให้ฝ่าบาททรงสังหารป้อคุนเสียไม่เช่นนั้นป้อคุนก็ไม่อาจปล่อยให้ฝ่าบาท กลับไปที่ด่านปงเปียง"อู่อินเฉิงทรุดกายลงปล่อยกระบี่ลงข้างกาย"ข้าไม่อาจปล่อยท่านอาไว้ที่นั่นป้อคุนเข้าใจไหมท่านอาเป้นเหมือนบิดาเป็นเป็นพี่น้องและเป็นเหมือนคนที่หวังดีกับข้าเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในตอนนี้""ฝ่าบาท ท่านอ๋องจะดีใจหากทว่าฝ่าบาทปลอดภัยและด้วยความภักดีของหยวนกังจะไม่มีทางให้ท่านอ๋องต้องตาย"อู่อินเฉิงพยักหน้า"กันเถอะไปรอที่ด่านชายแดนแคว้นใต้"สูดลมหายใจเข้าลึกๆ
สนมใบ้ไร้ศักด์ ตอนพิเศษ
“ท่านอาเราทั้งหมดลงเรือลำเดียวกันแล้วข้าไม่อาจดูดายปล่อยให้ท่านอาและพวกเขาต้องเผชิญศึกเพียงลำพัง เช่นนั้นจึงขอยืนยันคำเดิมว่าจะอยู่ที่นี่แต่สัญญาว่าหากเราทั้งหมดไม่อาจต้านทัพของอิงฉางได้ข้าจะเร้นกายไปยังที่ปลอดภัยพร้อมกันนั้นท่านอาเองก็สำคัญไม่น้อยการกอบกู้บัลลังก์ของเฉิงอู่ต้องกาศัยท่านอา เช่นนั้นหากเราทั้งหมดไม่อาจต่อกรก็ควรจะหนีไปเสียแต่ในตอนนี้ก็ต้องลองยืนหยัดให้ถึงที่สุดก่อน”ชิงกวานอ๋องถอนหายใจปฏิเสธไม่ได้ว่าที่อินเฉิงพูดมาทุกอย่างล้วนสำคัญเขาเองจากประสบการณ์ที่ผ่านมารู้ดีว่าด่านปงเปียงมีกำลังเพียงหยิบมือไม่อาจต่อกรกับทหารของอินฉางฮ่องเต้ได้แม้จะมีฝีมือดีแค่ไหนก้ไม่อาจต่อกรกับทหารจำนวนมากราวกับมดปลวกได้“ฝ่าบาทอย่าลืมคำมั่นนี้หากว่าไม่อาจต่อกรฝ่าบาทจะต้องหนีไปเสียอย่าได้ห่วงใครไม่ว่าจะใครหรือแม้กระทั่งชิงกวานอ๋อง”อู่อิงเฉิงยิ้มน้อยๆ“อิงเฉิงสัญญาจะไม่ทำให้ท่านอาจต้องเป้นกังวล“ดี เช่นนั้นร่วมรบเคียงข้างสร้างขวัญกำลังใจ ป้อคุนหยวนกังอารักขาฝ่าบาทจนถึงที่สุดหากไม่ไหวสิ่งเดียวที่ต้องทำแบบไม่ต้องคิดคือพาฝ่าบาทเร้นกายไปเสียแล้วพบกันที่จุดนัดพบข้ามผ่านด่านชายแดนแคว้นใต้”สี่แรงร่วมใจฟ
สนมใบ้ไร้ศักด์ ตอนพิเศษ
“เช่นนั้นหยงเจิ้งกลับไปที่นั่น เสด็จพ่อกับฮองเฮาตั้งใจออกผนวช จึงขาดคนคอยดูแล”“จะดีไหมหากให้ป้อคุนไปคอยดูที่นั่น พร้อมกับหยวนกัง”“ข้าตั้งใจประทานงานแต่งงานให้กับป้อคุนและซือหรูเสียเพราะสองคนรอเวลานี้มานาน”หยงเจิ้งพูดยิ้มๆ“ดีเลย เช่นนั้นส่งข่าวให้เจียเกอช่วยดูแลพวกเขา ระหว่างนี้คนทั้งหมดภักดียิ่งนักไม่มีสิ่งใดให้หนักใจ ฝ่าบาทหยงเจิ้งจึงจะออกผนวชได้อย่างหมดห่วงเสียที”“ที่นี่คงเงียบเหงาหากไม่มีป้อคุนหยวนกังและซือหรู”“ชิงกวานน้อย ขอตามไปที่วังหลวงแคว้นใต้กับท่านอาทั้งสอง ข้าเองก็ไม่อาจขัดเพราะหยวนกังกับป้อคุนดูแลชิงกวานน้อยอีกทั้งยังฝึกปรือวรยุทธ์ให้จนเชี่ยวชาญ”“คงจะต้องคิดถึงทุกคน”อินเฉิงกอดรวบร่างอุ้ยอ้ายไว้ในอ้อมแขน“มีข้าอยู่เจ้าจะไม่ต้องเหงา”“ฝ่าบาทเอาแต่ใจใครกันจะลืมได้ เมื่อคราวอยู่ที่ตำหนักฤดูหนาวก็เอาแต่ใจไม่เปลี่ยน”“เช่นนั้นอย่างไรเล่าเจ้าจึงตั้งครรภ์ข้าจึงไม่ต้องรอนาน หากไม่ไปที่ตำหนักฤดูหนาวรำลึกความหลังกันเจ้าจะตั้งครรภ์หรือไร ข้าเองตามใจชิงกวานน้อยที่อยากจะมีน้อง”หยงเจิ้งยิ้มเขินอาย ใบหน้าแดงระเรื่อ อู่อินเฉิงกอดไว้แน่น“ข้ารักเจ้ามีเจ้าคนเดียวตลอดไปข้าสัญญาและจะไม
สนมใบ้ไร้ศักด์ จบ
อินเฉิงลุกขึ้นพิงแท่นบรรทมเหม่อมองไปยังนอกหน้าต่างมองเห็นชัดเจนแจ่มใส ทั้งสองตารอยยิ้มเป็นสุข ก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของหยงเจิ้งที่หลับใหลไปกับอ้อมกอดของเขา ความสุขที่มาถึงยามที่ผ่านความทุกข์ระทม จึงนับว่าเป็นความสุขที่แท้จริงสายลมพัดผ่าน ชิงกวานอ๋องวิ่งหลบซุกตัวยังโขดหิน หยวนกังเกาหัวแกรกๆ ป้อคุนวิ่งตาม หันหน้าหันหลังไม่พบ อ๋องน้อยว่าแอบหลบอยู่ตรงไหนหยวนกังส่ายหน้าไปมา ลูบเคราวยาว“เราสองคนคงจะแก่ไปแล้วจึงไม่อาจหาท่านอ๋องน้อยพบ”“เชิญท่านเพียงลำพังเลยหยวนกัง ข้ายังไม่อยากจะแก่ท่านอ๋องน้อยวิ่งหลบรวดเร็วเหมือนชิงกวานอ๋องที่พลิกพลิ้วยิ่งกว่าใคร อีกหน่อยหากฝึกปรือวิชากระบี่คงหาตัวจับยาก”หยวนกังอมยิ้ม“ข้า ได้ยินว่าท่านอ๋องน้อยทรงขออนุญาตฝ่าบาทฝึกวิชากระบี่ เราสองคนคงต้องลับคมกันหน่อยเพื่อรอวันถวายการฝึกสอน”“ฮ่าาา เหมือนจริงๆ ช่างเหมือนท่านอ๋องชิงกวานเสียจริง มุ่งมั่นยิ่งนัก เราสองคนคงต้อง ทุ่มเทฝึกสอนกันให้มากหน่อย”ป้อคุนเอ่ยขึ้นดังๆ“หยวนกัง…ป้อคุน…..”ชิงกวานน้อยวิ่งออกจากที่ซ่อน กระโดดเข้าสู่อ้อมกอดของหยวนกัง“ฮ่าาาาท่านอ๋องในที่สุดก็ยอมออกมา”ป้อคุนอมยิ้ม“ก็ข้าได้ยินว่า ท่านอาทั้ง
สนมใบ้ไร้ศักด์ จบบริบูรณ์
ดวงตาพร่ามัวกลอกกลิ้งไปมาทั้งซ้ายและขวา เสียงอ้อแอ้ขององค์ชายน้อยดังแว่วมา แต่ไกล“ชิงกวานน้อยของแม่ เจ้าจะรีบตื่นแต่เช้าทำไมกันเสด็จพ่อยังคงหลับใหล”เสียงหวานของหยงเจิ้งทำเอาอินเฉิงยิ้มกว้างยกมือขึ้นคลำที่ดวงตาทั้งสองข้างสูดลมหายใจลึกๆ“เสี่ยวเจิ้ง”หยงเจิ้งขยับกายหันมา มองร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาลืมตาอยู่บนแท่นบรรทม รอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นที่ใบหน้างาม“ฝ่าบาท ท่านฟื้นแล้ว”ดวงตาซ้ายขวากลอกกลิ้งไปมา มองเห็นใบหน้างามเด่นชัด“ข้านอนไปนานแค่ไหน เสี่ยวเจิ้งกับองค์ชายน้อยถึงได้มาอยู่ข้างกายข้าได้”“องค์ชายน้อยชิงกวาน”อุ้มร่างเล็กที่ส่งเสียงอ้อแอ้ปลุกยามเช้ามาใกล้ๆ อินเฉิงรับเอาร่างเล็กจิ๋วไว้ในอ้อมแขน“ชิงกวาน ชื่อนี้เหมาะกับเจ้าเสียจริง เจ้า เป็นคนที่ทำให้ พ่อกับแม่ได้มีวันนี้วันที่เราพร้อมหน้า”หยงเจิ้งปาดน้ำตาที่เอ่อล้นขอบตา อินเฉิงดึงมือหยงเจิ้งให้นั่งลงข้างๆ เขาจูบซับน้ำตาให้เบาๆ“ท่านอาไม่อยากเห็นน้ำตาเจ้าหยงเจิ้งของข้า ดวงตานี้ของท่านอาอยากเห็นรอยยิ้มของเจ้า มิใช่หยาดน้ำตา”หยงเจิ้งยิ้มทั้งน้ำตา“มีวันนี้ได้เพราะท่านอ๋อง ข้าหยงเจิ้งเช่นไรจะกล้าขัดคำสั่ง”ยิ้มกว้างสดใส อินเฉิงกอดรวบร่าง
สนมใบ้ไร้ศักด์ เพื่อเจ้า
“ข้า อัปลักษณ์เพียงนี้ เป็นท่านอาที่จะต้องดูแลหยงเจิ้งต่อไป เป็นท่านอาอินเฉิงจึงวางใจ”หมอหลวงวิ่งถือหลวมยาเข้ามา อินเฉิง ขยับกายให้หมอหลวงตรวจดูอาการของ ชิงกวานอ๋อง“ฝ่าบาท ชิงกวานอ๋องไร้ความสามารถไม่อาจดูแลนาง ฝ่าบาทจึงคู่ควรที่สุด”หมอหลวงลุกขึ้นยืนประสานมือตรงหน้าอินเฉิงพร้อมกับส่ายหน้าไปมาอินเฉิงหลับตาไล่หยาดน้ำตา หยวนกังเบือนหน้าหนีปาดน้ำตาที่ไหลริน“ท่านอา เราไปพักที่ตำหนักให้ท่านหมอ จัดเทียบยาดีไหม”น้ำเสียงอ่อนโยน“หยวนกังตามอาจารย์ให้ข้าทีข้าอยากจะพักเสียหน่อย ฝ่าบาทพยุงชิงกวานไปเถิด ให้หยวนกังตามอาจารย์”หยวนกังยิ้มกว้าง เหมือนจะเริ่มมีความหวังว่าอาจารย์กับวิชาแพทย์เถื่อนจะสามารถช่วยชีวิตท่านอ๋องได้“หยวนกังรีบไปแล้วท่านอ๋องอดทนหน่อย”วิ่งออกจากท้องพระโรงกระโดดขึ้นหลังม้าควบออกไปราวกับลูกดอกพุ่งเข้าสู่เป้าอินเฉิงพยุงชิงกวานอ๋องหมอหลวงตรวจดูอาการของป้อคุนอย่างเร่งรีบบนแท่นบรรทม ร่างสูงองอาจนอนเหยียดยาวใบหน้าหล่อเหลาที่บัดนี้กลับซีดขาว แต่แววตายังอ่อนโยนเหมือนเช่นทุกครั้งที่อินเฉิงเคยเห็น เลือดสดๆ ยังไหลซึมออกจากบาดแผล“ท่านอาอดทนหน่อย อาจารย์ปู่กำลังมา”“เพื่อฝ่าบาทต่างหาก
สนมใบ้ไร้ศักด์ ชิงกวานอ๋อง2
อินฉางดวงตาเหลือกลานเมื่อเห็นว่า หมิงเยว่ล้มลงคว่ำหน้าลงกับพื้นเลือดอาบไปทั่วร่างบาง ตรงเข้าหอบเอาร่างบางที่หายใจรวยริน“ม่ายยยยไม่นะหมิงเยว่ต้องไม่ใช่เจ้าต้องไม่ใช่เจ้าหมิงเยว่ขะขะข้าขอโทษ หมิงเยว่ ข้าไม่ให้เจ้าตายไม่หมิงเยว่ อย่าทำแบบนี้หมิงเยว่”ทว่าร่างโชกเลือดหาได้ขยับเขยื่อนเคลื่อนไหวไม่ยังคงนิ่งงัน ดวงตาอาบไปด้วยหยาดน้ำตา สิ้นลมหายใจโดยไม่ได้ร่ำลา“หมิงเยว่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ”อินฉางอุ้มร่างโชกเลือดไว้ในอ้อมแขนดวงตาแดงก่ำ“อินฉิง ท่านจะต้องรับผิดชอบ ปาถั่วรับบัญชาข้า ฆ่าอู่อินเฉิงกับป้อคุนแล้วสับร่างเป็นชิ้นๆ ”ปาถั่วก้มหน้าประสานมืออินฉางเดินโซเซพาร่างไร้วิญญาณของหมิงเยว่ออกจากท้องพระโรง“ยิง”ปาถั่วสั่งพลธนูทว่ายังไม่ทันได้เหนี่ยวคันธนู พลธนูทั้งหลายต่างล้มลงไปกองกับพื้นองครักษ์หลายนายต่างวิ่งถือกระบี่เข้ามาล้อมชิงกวานอ๋องที่ในมือกำกระบี่ ฟาดฟันสังหารมือยิงธนูจนบาดเจ็บล้มตาย“ฝ่าบาท”พยุง อินเฉิงที่ถูกลูกดอกปักเข้าที่ขาข้างขวา“ท่านอา มาทันเวลาพอดี”“อย่าเพิ่งพูดอะไร ฝ่าบาทจงรีบเปิดประตูให้คนของเรา ชิงกวานจะหันเหความสนใจของคนพวกนี้ ป้อคุนยังไหวหรือไม่”ป้อคุนที่ไม่อาจขยับกาย“ชิงกวา
สนมใบ้ไร้ศักด์ ชิงกวานอ๋อง
ทัพของอู่อินเฉิง ดาหน้าที่ประตูวังหลวงแคว้นเหว่ย พลธนูเหนี่ยวคันธนูสุดแรงรอเพียงคำสั่งให้ยิงอยู่บนป้อมปราการสูงบนประตูวังทั้งสี่ด้าน“ยิง”ป้อคุนทะยานเข้ามาขวางอู่อินเฉิงที่ตกเป็นเป้าของธนูใช้กระบี่ในมือกวัดแกว่งคุ้มภัย อู่อินเฉิงเองก็กำกระบี่ในมือกวัดแกว่งปัดป้อง เหล่าทหารโห่ร้องหาได้สะทกสะท้านต่อความเจ็บความตายตรงหน้า“บุกเข้าไปในวังหลวงจับตัวอู่อินฉางมาคุกเข่าตรงหน้าฝ่าบาท”ป้อตี้ออกคำสั่ง ดังลั่น หทารกล้าทั้งหลายต่างพุ่งตัวเข้าไปยังประตูวัง ออกแรงดันประตู ให้เปิดอ้าออกเพื่อให้กองทัพเข้าไปภายในห่างจากวังหลวงสิบลี้“ท่านอ๋องเปลวไฟ ลุกไหม้อยู่ที่วังหลวงเกรงว่าตอนนี้ทัพของฝ่าบาทคงถึงที่นั่นแล้ว”หยวนกังเอ่ยปากด้วยสีหน้ากังวล“เร่งเดินทางอารักขาฝ่าบาท ข้าไม่อาจวางใจอู่อินฉางหาใช่ผู้ที่ซื่อตรงไม่จะต้องซ่อนกลโกงไว้รอฝ่าบาทเป็นแน่”ชิงกวานอ๋องควบม้าเร็วรี่ยังกลุ่มควันที่ลอยวนบนท้องฟ้าอินฉางนั่ ไขว่ห้างอยู่บนบัลลังก์มังกรในท้องพระโรง ในมือมีจอกสุรารสเลิศ ข้างกายเป็นหมิงเยว่ ที่นั่งก้มหน้ามองมือตัวเอง กับปาถั่วที่กุมกระบี่ข้างเอวไว้แน่นเสียงโห่ร้องใกล้เข้ามา อินเฉิงก้าวขายาวๆยังหน้าบัลลั
สนมใบ้ไร้ศักด์ ปลดข้าออกจากพันธนาการเสียที
“ข้าหากจะต้องตายเพราะการณ์นี้ ก็คงจะต้องยอมเพราะเลือกข้างผิดเดิม อู่อินเฉิงไม่จะไม่เคยใส่ใจ กองทัพแต่ทว่าชิงกวานอ๋องกับผูกใจ เหล่าทหารกล้าบทเรียนครั้งนี้ ไม่อาจแก้ไขแม้ตอนนี้จะมีที่มั่นและกำลังคนแต่หากชิงกวานอ๋อง เอ่ยปากไม่แน่ว่าเหล่าทาหรพวกนี้จะย้ายข้างหรือไม่”“ข้าน้อยได้ยินมาว่า ชิงกวานอ๋องในครั้งนี้ไม่ได้ มาด้วยมีเพียงอู่อินเฉิงเท่านั้น”ปาถั่วขมวดคิ้ว“บางทีนี่อาจเป็นแผนการตลบหลังไม่อาจวางใจ”ถอนหายใจยาวตำหนักชิงหนิงกง“ฮองเฮาอู่อินเฉิงยกทัพกลับมาที่วังหลวง คงจะถึงวังหลวงในอีกไม่ช้า”หมิงเยว่ ลุกขึ้นจากแท่นนอนสีหน้าแสดงความดีใจ“เขากลับมาแล้วเขาไม่ได้ทอดทิ้งข้าเขายังรักข้าอย่างน้อยก็กลับมาทวงบัลลังก์และคงจะมารับข้าเป็นฮองเฮาของเขาเหมือนเคย”ตงฟางหัวถอนหายใจ หมิงเยว่หลายเดือนที่ผ่านมา สติหลุดลอย พูดจาเลื่อนเปื้อนติดอยู่ในความเพ้อฝันเสียมากกว่าความจริง“ฮองเฮา ไม่แน่ว่าอู่อินเฉิงจะกลับมาหาฮองเฮา”“เขาต้องมาในเมื่อในใจเขามีข้าเพียงคนเดียว เขาทำทุกอย่างเพื่อข้า ข้ารู้แล้วข้าเองก็จะทำทุกอย่างเพื่อเขาเช่นกันเขาจะได้ไม่ต้องลำบากทวงคืนบัลลังก์”ดวงตาเป็นประกายสดใสตงฟางหัวถอนหายใจ“ฮองเฮา

แชร์

ยังไม่อภัย

บางทีคุณอาจจะชอบ

สตรีขี่ม้าออกศึก

สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์

แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย

ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา

แชร์

ยังไม่อภัย

บทที่เกี่ยวข้อง

สนมใบ้ไร้ศักด์ ชิงกวานอ๋อง

สนมใบ้ไร้ศักด์ น้อยใจ

สนมใบ้ไร้ศักด์ เพียงพอแล้ว

สนมใบ้ไร้ศักด์ อับจน

สนมใบ้ไร้ศักด์ พี่สาวคนนั้น

สนมใบ้ไร้ศักด์ ต่อไป

สนมใบ้ไร้ศักด์ ปลดข้าออกจากพันธนาการเสียที

สนมใบ้ไร้ศักด์ ชิงกวานอ๋อง

บทล่าสุด

สนมใบ้ไร้ศักด์ ตอนพิเศษ

สนมใบ้ไร้ศักด์ ตอนพิเศษ

สนมใบ้ไร้ศักด์ ตอนพิเศษ

สนมใบ้ไร้ศักด์ จบ

สนมใบ้ไร้ศักด์ จบบริบูรณ์

สนมใบ้ไร้ศักด์ เพื่อเจ้า

สนมใบ้ไร้ศักด์ ชิงกวานอ๋อง2

สนมใบ้ไร้ศักด์ ชิงกวานอ๋อง

สนมใบ้ไร้ศักด์ ปลดข้าออกจากพันธนาการเสียที

บางทีคุณอาจจะชอบ

สตรีขี่ม้าออกศึก

สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์

แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย

ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา