ชิงกวานอ๋อง

หยงเจิ้ง ดึงมือบางออกจากดวงตาที่บอดสนิท เบือนหน้าหนีจะไม่ให้บาดหมางได้อย่างไรในเมื่อความทรงจำที่หยงเจิ้งมี มีเพียงที่ถูกอู่อินเฉิงข่มเหง

ใบหน้าของอู่อินเฉิงมีสีหน้าผิดหวังและเศร้าสร้อยอย่างที่สุด เมื่อเห็นว่าหยงเจิ้งไม่ยอมยกโทษให้ ได้แต่ยิ้มหยันให้ตัวเอง เป็นธรรมดาทำกับนางไว้มากเช่นไรจึงจะยอมอภัยง่ายดาย

“ไม่เป็นไร จะสิบปีหรือร้อยปีข้ารอได้เสมอ รอว่าสักวันเจ้าจะอภัยให้กับข้า”

หยงเจิ้งกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น

อินเฉิงเป่าตอนนี้ถูก คนของอินฉางล้อมไว้แม้จะไม่เแสดงตัวว่าเป็นทหารแต่คนทั้งหมดคือทหารฝีมือดีของแปดกองธงที่ถูกคัดมาเพื่อบุกอินเฉิงเป่า ในแคว้นใต้ให้ราบคาบ

“นายท่านไม่ทันการณ์แล้วคนของอินฉางหาพวกเราเจอตอนนี้ล้อมอินเฉิงเป่าไว้แล้ว”

หยวนกัง วิ่งเข้ามาประสานมือ

“ป้อคุนเล่า”

“ป้อคุน ไปแจ้งข่าวกับชือหรูให้นางหนีไปเสีย”

หยวนกังเองก็รีบมาแจ้งข่าวกับชิงกวานอ๋อง

“นายท่านเราคงต้องหนีไปสมทบที่ที่มั่นของเราที่นั่นคนของเรายังพอคุมกันนาท่านได้”

ชิงกวานพยักหน้าขึ้นลง

“อันตรายยิ่งแล้วพวกมันคงไม่มีทางมาจับตัวพวกเราเพื่อนำตัวกลับแคว้นเหว่ยแน่ ที่มาครั้งนี้เพื่อจะสังหารพวกเราทั้งหมด หยวนกังแจ้งข่าวกับป้อคุนให้ดักรอคุณชายอินเฉิงที่ทางเข้ามาที่นี่ อย่าให้เข้ามาในวงล้อมกำชับป้อคุนอารักขาคุณชายให้ดี อย่าให้พลาดส่วนเจ้าเมื่อแจ้งข่าวแล้วมาปักหลักที่นี่กับข้า ดึงความสนใจคนพวกนั้น รอจนกว่าพบคุณชายอินเฉิงจึงไปสมทบที่ที่มั่นของเราเสียพร้อมกัน”

หยวนกังประสานมือจากไปชิงกวานหยิบกระบี่ในมือมากำไว้มั่น

ซือหรู วิ่งเข้ามาจากด้านหน้าของอินเฉิงเป่า

“นายท่าน”

“ชือหรูเจ้าหนีไปเสียเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า”

“ตอนนี้เราลงเรือที่ชื่อว่า ..อินเฉิงเป่าด้วยกัน… ชือหรูไม่มีทางปล่อยให้พวกนั้นทำลายอินเฉิงเป่าของเรา”

ชิงกวานอ๋องยิ้มนับถือน้ำใจของซือหรูถึงแม้จะพบปะกันไม่นาน

“ดีเช่นนั้นเรามาช่วยกันปกป้องอินเฉิงเป่าของเราเถิด”

ชือหรูดึงกระบี่ในมือออกจากฝักในท่าเตรียมพร้อม

นอกประตูวังของแคว้นใต้

“เจ้าไม่ควรตามข้ามา”

ลี่อี้เล่อพูดขึ้นเมื่อกระโดดขึ้นบนหลังม้าพร้อมๆ กันกับจงหลิน

“ฝ่าบาททรงอนุญาตแล้วข้าไม่จำเป็นต้องเชื่อฟังท่าน”

ส่งเสียงแสดงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

“แม่นางน้อยจงหลินห้าวหาญดุจบุรุษ ปากคอดังหญิงงามในหอคณิกามิน่าเล่าองค์หญิงจึงปลอดภัยเพราะมีคนเช่นแม่นางจง”

“นี่ท่าน อย่ามาหลอกด่าข้านะข้าเป็นหญิงงามในหอคณิกาท่านก็เป็นชายงามในหอโคมเขียว”

“หญิงที่งามที่สุดล้วนอยู่ในอาศัยในหอคณิกา”ยิ้มกริ่ม

“ผิด แต่ชายที่งามที่สุดอัธยาศรัยดีอ่อนหวานโยนก็อยู่ในหอโคมเขียวเช่นกัน”

“ ข้าไม่ได้ด่าแค่เพียงชื่นชมฝีปากกล้าของเจ้า ที่ถึงแม้ข้าเป็นองค์ชายเจ้ายังไม่ลดราวาศอกให้”

 กระตุกบังเหียนม้าให้พุ่งไปข้างหน้า จงหลินขมวดคิ้วเมื่อเห็นควันพวยพุ่งขึ้นบนท้องฟ้าเบื้องหน้า หากเดาไม่ผิดที่นั่นเป็นที่ตั้งของอินเฉิงเป่ารีบกระตุกบังเหียนตาม ลี่อี้เล่อไปทันที

“องค์ชาย ข้าไม่ไปกับท่านแล้วตอนนี้ข้ามาเรื่องสำคัญกว่าต้องทำ ข้าคิดว่าหยงเจิ้งไม่ได้เป็นอันตรายอะไร แต่ตอนนี้สหายเก่าของข้ากับองค์หญิงกำลังมีภัย”

ห่วงชิงกวานอ๋องและผู้คนทั้งหมดที่นั่น

“ไม่ได้ นั่นเจ้าจะไปไหน”

 จงหลินแยกไปเสียอีกทาง ถอนหายใจส่ายหน้าเกรงว่าจงหลินจะไม่ปลอดภัย

“รอข้าด้วย มาด้วยกันแต่เจ้ากลับปลีกตัวไปเพียงลำพังได้อย่างไร”

ลี่อี้เล่อกระตุกบังเหียนม้าตามไปติดๆ

เบื้องหน้านั่น กลุ่มควันพวยพุ่งน่ากลัว เสียงคมกระบี่ปะทะกันดังลั่น ที่เห็นมีทั้งหยวนกังชือหรูและชิงกวานอ๋องที่ปักหลักสู้ไม่ถอย มือกำกระบี่ใบหน้าเปื้อนเลือด บวกกับแววตาสิ้นหวังจงหลินกระตุกบังเหียนม้าให้พุ่งทะยานไปข้างหน้า

แต่กลับถูกลี่อี้เล่อเอาม้ามาขวางไว้

“เจ้าจะทำอะไรอันตรายยิ่ง เห็นหรือไม่คนพวกนั้นเท่ากับตายแล้ว คนน้อยจะเอาชนะคนเป็นร้อยได้อย่างไร เท่ากับตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง”

“ไม่ได้ นั่นคือชิงกวานอ๋องคนที่มีบุญคุณกับข้าและองค์หญิง ข้าจะปล่อยให้พวกเขาตายไม่ได้”

ลี่อี้เล่อส่ายหน้าไปมา

“ข้าจะช่วยพวกเขาเองเจ้ากลับไปที่วังหลวง นำกำลังทหารมาช่วยนี่คือป้ายหยกของข้าบอกพวกเขาว่า แขกคนสำคัญของแคว้นใต้ องค์ชายลี่อี้เล่อกำลังมีภัยขอกำลังอารักขา”

กระตุกป้ายหยกห้อยไว้ที่เอวยื่นส่งให้จงหลิน ยกมือฟาดไปที่สะโพกของม้าตัวใหญ่ที่จงหลินนั่งอยู่ให้ม้าทะยานออกไป

ประตูวัง 

ป้ายหยกถูกชูขึ้นเหนือศีรษะ จงหลินควบม้าด้วยความเร็ว

“มีคนปองร้ายองค์ชาย มีคนปองร้ายองค์ชาย ขอกำลังหทารคุ้มกันด้วย”

ป้ายหยกมองเห็นเด่นชัด ทหารของแคว้นใต้ต่างรวบรวมกำลังคนนายกองตรงเข้าสอบถามจงหลินในทันที

“องค์ชายกำลังมีภัยพวกท่านอย่ามัวถามมากความส่งคนอารักขาโดยด่วน”

เสียงฝีเท้าม้าควบออกจากวังหลวงแคว้นใต้ในทันที

จงหลินถอนหายใจกระโดดขึ้นบนหลังม้าควบกลับไปยังอินเฉิงเป่า

ชิงกวานอ๋องขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าคนที่เขาเห็นข้างกายหยงเจิ้งเมื่อวันก่อน บัดนี้กลับจับอาวุธต่อสู้กับพวกเขา องค์ชายผู้นี้นับว่ามีคุณธรรมไม่น้อย มิน่าหยางเจิ้งฮ่องเต้จึงตั้งใจให้เป็นลูกเขย

ลี่อี้เล่อกับคนทั้งสามบัดนี้ตกอยู่ในวงล้อมของคนจากแคว้นเหว่ย

“ยอมจำนนเสียชิงกวานอ๋อง”

 ชิงกวานอ๋องยิ้มหยัน

“ให้ยอมจำนน พวกเจ้ามีความสามารถเอาชีวิตข้าได้หรือ ไม่หากใครคิดว่ามีความสามารถเพียงนั้นก็เข้ามา”

ใช้เท้าแตะกระบี่ที่วางอยู่บนพื้น มือซ้ายคว้ากระบี่ไว้ในมือเป็นกระบี่คู่ คนเหล่านั้นชะงักงันบ้างก็ผงะด้วยความตกใจ

“ฆ่าให้หมด”

เสียงของนายกองสั่งดังลั่น

“ใครอยากตายก่อนเข้ามา”

ลี่อี้เล่อนึกชื่นชม น้ำใจเด็ดเดี่ยวของชิงกวานอ๋องที่สามารถข่มขวัญฝ่ายตรงข้ามได้ดีแม้มีคนน้อยกว่า

“ใครฆ่าชิงกวานฮ่องได้ ข้ายกตำแหน่งหัวหน้ากองให้เลย”

เหล่าทหารต่างกรูกันเข้าใส่ ชิงกวานอ๋องที่ฟาดฟันกระบี่เข้าใส่ หยวนกังและชือหรูเองก็ไม่น้อยหน้าลี่อี้เล่อ หันหลังพิงหลังชิงกวานอ๋อง ปลิดชีพเหล่าทหารล้มตายไปหลายคน แต่กลับไม่อาจวางใจในมีกำลังน้อยกว่า เสียงฝีเท้าม้าควบมายังอินเฉิงเป่า จงหลินตามมาติดๆ

“ข้ามาช่วยแล้ว”

จงหลินตะโกนฝ่าฝูงชนเข้ามา