อับจน

ป้อคุนยิ้มรู้ดีว่าสิ่งใดที่อินเฉิงกล่าวไว้เขามักใช้สิ่งนี้ในผลักดันความหาญกล้าในจิตใจให้โหมกระพือความกล้า

รับหยกเนื้อดีไปวางตรงหน้านายด่าน ที่รีบตระคลุบเอาหยกไว้ในมือ

“หืมมม อย่างนี้ค่อยสมน้ำสมเนื้อหน่อย ปล่อยสองคนนั่นไปเสีย”

หยิบหยกขึ้นมาพิจารณาด้วยสายตาปนไปด้วยความโลภ ไม่สนใจจะมองอินเฉิงกับป้อคุนว่ากำลังไปแล้ว

“พ่อค้า ธรรมดาทำไมถึงมีหยกเนื้อดีอีกทั้งลวดลายงดงามดั่งของชิ้นพิเศษเพียงนี้เจ้าโง่ทั้งสองนั่น หารู้ไม่ว่าของสิ่งนี้มีค่ามากมายเพียงใดฮ่าาาาา”

อินเฉิงกับป้อคุนรีบสาวเท้า อย่างเร่งรีบแต่หาได้เดินตามทางเดินไม่กลับเร้นกายไปยังป่ารกเรื้อ เพื่ออยากแก่การติดตามตัว เบื้องหน้านั้นเองกลางหุบเขาที่แวดล้อมด้วยอันตรายค่ายกองกำลังที่มีอินเฉิงเป่าคอยส่งเสบียงข้าวปลาอาหารและของใช้จำเป็นเร้นกายอยู่ภายใต้หุบเขาที่ไม่มีใครกล้าผ่านเข้ามา

“ฝ่าบาท พวกเราฝ่าบาท ทรงเสด็จมาแล้วพวกเรา”

“เฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ” เสียงโห่ร้องด้วยความฮึกเหิม

ป้อคุนยิ้มปลดเสื้อคลุมสีทึมออกจากร่างสูงของอู่อินเฉิง สวมทับเข้าไปใหม่ด้วยเสื้อคลุมมังกรของอินเฉิงเป่าที่ตัดเย็บอย่างปรานีตด้วยฝีมือของซือหรู

“ข้าน้อย ป้อตี้และพวกเราทั้งหมดรอเวลานี้มานานแล้วเราพร้อมยิ่งกว่าพร้อมที่จะทวงบัลลังก์คืนเพื่อฝ่าบาท”

อู่อินเฉิงยิ้ม ป้อคุนตบไหล่น้องชายเบาๆ

“ขอบใจพวกเจ้ายิ่งนักอินเฉิงเป่า ถูกเผาทำลายราบคาบข้ารีบมาที่นี่คิดว่าท่านอา คงเร้นกายที่นี่”

“ท่านอ๋อง ข้าน้อยไม่ได้ข่าวท่านอ๋องแต่มีคนส่งข่าวเรื่องอินเฉิงเป่าถูกเผาข้าน้อยจึงส่งคนของเราตามสืบเรื่องความปลอดภัยของทุกคนที่นั่น คาดว่าคงกลับมาแจ้งข่าวในไม่ช้านี้”

“ดีมากเตรียมเสบียงและอาวุธให้ครบมือเมื่อท่านอามาถึงเราทั้งหมดคงถึงเวลาต้องกลับไปดื่มสุรารสดีของแคว้นเหว่ยในวังหลวงดูเสียที”

เสียงโห่ร้องดังกึกก้องกำปะนาทดังลั่นหุบเขาสูงเสียดฟ้า

“ฝ่าบาท ข้าน้อยตาม สืบข่าวของอินเฉิงเป่าตอนนี้ ท่านอ๋องท่านองครักษ์หยวนกังและแม่นางซือหรูอาศัยลี้ภัยในแคว้นใต้ด้วยการอารักขาและต้อนรับขับสู้จากหยางเจิ้งฮ่องเต้”

อู่อินเฉิงยิ้มรู้สึกยินดียิ่งนักที่ชิงกวานอ๋องปลอดภัย แต่เพียงครู่เดียวเมื่อคิดว่าชิงกวานอ๋องจะต้องมีโอกาสได้พบกับหยงเจิ้งอีกครั้ง กลับคิดถึงสีหน้าตื่นเต้นดีใจของหยงเจิ้งที่ได้พบกับชิงกวานอ๋องอีกครั้ง เขากลับหลับตาไล่ความข่มขื่นในใจ

“ดียิ่งแล้ว เราคงไม่ต้องรอท่านอาแล้ว พรุ่งนี้เคลื่อนทัพบุกวังหลวงแคว้นเหว่ยรวบรวมกำลังคน ตามหัวเมืองต่างๆ ระหว่างทางพร้อมโจมตีทัพของอินฉาง”

 ส่งเสียงตะโกนดังๆ เหล่าทหารนับหมื่นต่างโห่ร้องกึกก้องด้วยความดีใจที่จะได้รบเสียทีหลังจากที่ฝึกปรือฝีมือมานาน

“ฝ่าบาท แล้วท่านอ๋องเล่า”

“ท่านอากับหยงเจิ้งพบกันสมใจแล้วข้าไม่อยากให้ ท่านอากบหยงเจิ้งต้องพลัดพรากกันอีกเป็นข้าที่ทำเรื่องชั่วช้าจนเขาสองคนไม่อาจครองรักกัน เราแค่เพียง ทำในส่วนของเราเสีย ความแค้นครั้งนี้เป็นของข้า หาใช่ท่านอาไม่ แพ้หรือชนะข้ารับผิดชอบเพียงลำพัง ท่านอาเพียงดูแลหยงเจิ้งแทนข้าไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงเพียงนั้น หยางเจิ้งฮ่องเต้ต้อนรับท่านอาเป็นอย่างดีเจ้ายังจะคิดเป็นอื่นได้อีกหรือ หากมิใช่องค์หญิงหยงเจิ้งนางบอกกล่าวกับบิดาเรื่องท่านอากับนาง ข้าต่อแต่นี้…แค่สะสางความแค้นของตัวเอง คืนตำแหน่งอ๋องให้ท่านอาก็เพียงพอแล้ว”กลืนน้ำลายช้าๆ

ป้อคุนถอนหายใจยาว

“ท่านอ๋อง หยวนกังกลับไปที่อินเฉิงเป่าแล้วแต่ทว่ากลับพบเพียงลุงเฉากับม้าคู่กายของฝ่าบาทและป้อคุนถูกผูกไว้ที่บ้านลุงเฉา ลุงเฉาเองบอกว่า…ฝ่าบาทกับป้อคุนเร้นกายไปตั้งแต่เมื่อวาน ไม่ได้บอกว่ากำลังจะไปที่แห่งใด”

“ อู่อินเฉิงคงเดินทางไปที่หุบเขา ด้วยคิดว่าข้าไปที่นั่น เราเองควรเริ่งเดินทางไปสมทบเสีย”

“คนของเราที่นั่นก็คงจะพร้อมที่จะยกทัพกลับไปยังวังหลวงแล้ว ผิดแต่ว่าเราทั้งหมดจะผ่านด่านชายแดนแคว้นเหว่ยคงยากสักหน่อย”

“ข้าเห็นว่าเราควรอ้อมไปเสียอีกทางไม่จำเป็นต้องฝ่าด่านชายแดนไปอู่อินเฉิงตอนนี้ก็กำลังรออยู่ที่นั่น เตรียมตัวออกเดินทางเดี๋ยวนี้เลย” หยวนกังประสานมือ

“เอ่อ เอ่อท่านอ๋องไม่อยากพบองค์หญิงเสียหน่อยหรือหยวนกังได้ยินว่าองค์หญิงเสด็จกลับมาแล้วตอนนี้หากท่านอ๋องจะไปจากแคว้นใต้ควรพบองค์หญิงเสียหน่อยจะดีไหม”

ชิงกวานอ๋องยิ้มเศร้าๆ

“ไม่มีความเจำเป็นข้าบอกแล้วข้าเพียงแค่จดจำรอยยิ้มของเสี่ยวเจิ้งในคราที่พำนักที่จวนอ๋องก็พอแล้ว …ที่เหลือต่อจากนั้นนางไม่ใช่เสี่ยวเจิ้งอีกต่อไปข้าจะพาตัวเองไปพบความเจ็บปวดใจเพื่ออะไรกัน มิสู้ตัดใจเสียไม่พบก็ไม่ต้องเจ็บและคาดหวัง”

“แต่..แต”

“ไม่มีแต่แล้วหยวนกัง ตำแหน่งอ๋องไร้บัลลังก์จะคู่ควรกับนางหรือแม้แต่ข้าสู่ขอนางในตำแหน่งฮองเฮาของฮ่องเต้ไร้บัลลังก์ ฝ่าบาทหยางเจิ้งยังลังเล เจ้าคิดว่า ข้าควรจะดันทุรังอาจเอื้อมดึงฟ้าลงมาหรือไร”

“หยวนกังคิดว่าองค์หญิงหาใช่คนที่จะยึดติดกับฐานันดรไม่”

“เป็นข้าที่จะต้องเจียมตัว การทวงบัลลังก์คืนให้กับอู่อินเฉิงสำคัญยิ่ง ข้าอยากให้เขาสองคนสมหวัง บางทีนี่อาจเป็นทางเดียวที่ ข้าควรทำเพื่อให้ทุกคนมีความสุข เตรียมม้าเร่งออกเดินทางกันเถิด”