พี่สาวคนนั้น

ตำหนักเงาจันทร์ของหยงเจิ้ง

“ลี่อี้เล่อทูลลา หวังว่าหากมีวาสนาคงได้พบกันอีก” 

ลี่อี้เล่อยืนยิ้มไม่ไกลจากแท่นนั่งของหยงเจิ้ง

“องค์ชายแคว้นใต้ ไม่มีสิ่งใดจูงใจหรือไรจึงรีบเร่งเดินทางกลับเพียงนั้น”

ลี่อี้เล่อเหลือบตามองจงหลินที่ก้มหน้านิ่ง ภายในใจรู้สึกใจหายไม่น้อย

“ที่นี่มีหลายอย่างที่ลี่อี้เล่อหาไม่ได้จากที่อื่น แต่บางทีก็ต้องรอสวรรค์เมตตา”

“เอะอะก็สวรรค์ คิดหรือว่าไม่ทำแล้วจะได้มันมา”

จงหลินบ่นพึมพำเบาๆ หยงเจิ้งอมยิ้ม

“แคว้นใต้ยินดีต้อนรับเสมอหวังว่าองค์ชายจะกลับมาอีกครั้งในฐานะสหายที่ดีของเราหากมีสิ่งใดที่หยงเจิ้งจะให้หยงเจิ้งรับใช้ในฐานะสหายหยงเจิ้งยินดีไม่น้อย”เหลือบตามอง จงหลินอีกครั้ง

“หากจะกลับมาอีกครั้งคงจะพร้อมด้วยขันหมาก”

จงหลิน รีบย่อกายเดินออกจากห้องไปในทันที

“องค์ชายหมายความว่าอย่างไร” หยงเจิ้งยิ้มบางๆ

“ พี่สาวขององค์หญิงคนนั้น คนที่พูดจาตรงไปตรงมาแล้วก็ คนที่กำลังจะออกไปจากห้องตอนนี้ ลี่อี้เล่อขอองค์หญิงโปรดเมตตา พูดกับฝ่าบาทแทนลี่อี้เล่อ สู่ขอนางเป็นไท่จือเฟย” 

หยงเจิ้งยิ้มปรายตามองจงหลินที่ก้าวเดิน หายวับไปเสียแล้ว

“องค์ชายไม่กลัวว่าพี่สาวคนนี้จะพยศจนต้องยอมแพ้หรือ”

ลี่อี้เล่อหัวเราะในลำคอเบาๆ

“บางที นางอาจชอบให้การกระทำมากกว่าคำพูด ลี่อี้เล่อจึงแสดงให้เห็นว่าลี่อี้เล่อพร้อมที่จะทำหาใช่พูดลอยๆ ”

“หยงเจิ้ง กับพี่สาวจงหลิน เติบใหญ่มาด้วยกันเรื่องนี้หยงเจิ้งยินดียิ่งหากองค์ชายจะยกย่องพี่สาว ไม่ สนใจว่านางเป็นเพียงหญิงบ้านป่าแต่ถึงกระนั้น หยงเจิ้งจะกราบทูลให้เสด็จพ่อแต่งตั้งพี่สาวจงหลินองค์หญิงเมื่อพี่สาวไปที่แคว้นฉีจึงไม่ได้ไม่ถูกใครครหา แต่เรื่องถูกรังแกนั้นเกรงว่าคนที่นั่นจะต้องหาทางรับมือกับพี่สาวจงหลินเอาเอง”

“เรื่องนี้ลี่อี้เล่อรู้ดีว่านาง มีความสามารถเพียงใด”

“องค์ชาย ตอบหยงเจิ้งมาตามความจริงองค์ชายมิได้ตั้งใจล่อหลวงนางใช่หรือไม่องค์ชายมิได้เห็นเพียงพี่สาวเป็นของเล่นใช่หรือไม่”

“ข้าลี่อี้เล่อสาบาน ว่า ทั้งหมดคือสิ่งที่ไตร่ตรองมาแล้ว และเป็นสิ่งเดียวที่ติดค้างในใจหากจะต้องไปจากแคว้นใต้สิ่งเดียวที่ว่า ข้ารู้สึกใจหายรู้สึกว่า…ไม่อยากจากจงหลินไปไม่อยากจะต้องปล่อยนางให้เป็นแค่เพียงคนที่มีวาสนาได้พบมิได้ครองคู่ ข้าจึงพร้อมที่จะน้อมรับทุกคำครหายกตำแหน่งไท่จือเฟยให้กับนางเสีย”

หยงเจิ้งถอนหายใจยิ้มกว้างในรอบหลายวัน

“เช่นนั้นให้เป็นธุระของหยงเจิ้ง”

ลี่อี้เล่อถอนหายใจยาวก้าวขายาวๆ ตามจงหลินไปติดๆ

จงหลินอุ้มองค์ชายน้อยเห่กล่อมด้วยความเอ็นดู ลี่อี้เล่อรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนของจงหลิน

“ข้ามาลาพี่สาว”

“จะไปก็รีบไปเสีย รีบยกขันหมากมาเสียไม่อย่างนั้น ฝ่าบาทแคว้นเหว่ยก็คงจะกลับมารับองค์หญิงเช่นกัน แล้วท่านก็จะพ่ายแพ้”

“ เจ้า อยากให้ข้ายกขันหมากมาสู่ขอองค์หญิงจริงๆ หรือ”

“ก็แน่ละสิ”

“ข้าอยากอุ้มองค์ชาย”

จงหลินขยับเข้าใกล้ส่งองค์ชายน้อยให้กับลี่อี้เล่อ ที่กอดรวบเอาร่างบางของจงหลินไว้

“นี่ท่าน ข้าไม่ได้ เป็นหญิงใจง่ายเพียงนั้นท่านจะแต่งกับองค์หญิงแล้วมาทำเรื่องน่าอายเช่นนี้กับข้าได้หรือ”

ดิ้นรนออกจากอ้อมแขนแต่ไม่สำเร็จ ลี่อี้เล่อกอดรวบไว้แน่น

“ข้ากำลังจะบอกว่า ข้าจะยกขันหมากมาเพื่อเจ้าหาใช่องค์หญิงหยงเจิ้ง”

“องค์ชาย หากคิดว่าจะมาล้อเล่นกับจงหลินที่เป็นเพียง สาวบ้านป่าองค์ชายคิดผิดแล้วจงหลินไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรเพราะไม่เคยคาดหวังอะไร องค์ชายไปเสีย จงหลินจึงจะไม่ถือโทษ แต่ความจริงจะถือโทษได้อย่างไรในเมื่อจงหลินแค่เพียง สาวใช้ไม่ได้เป็นแม้เพียงนางกำนัลขององค์หญิงด้วยซ้ำไป”

แก้มบางถูกโขมยหอมเสียฟอดใหญ่

“ข้าไปไม่ได้ หากไม่ได้ทำความเข้าใจกับเจ้า”

“เชอะ เห็นว่าผิดหวังจากองค์หญิงเลยคิดจะพาข้ากลับไปเป็นหญิงบำเรอคิดผิดแล้ว จงหลินไม่มีทางยอม”

ยกเท้ากระทืบลงไปบนเท้าของลี่อี้เล่ออย่างแรงอุ้มองค์ชายน้อยหายไป

“โอ๊ยยยยย”ลี่อี้เล่อกุมหลังเท้าปรอยๆ

“ร้ายจริงๆ”อมยิ้ม

 หยงเจิ้ง ตื่นตกใจเมื่อจงหลินวิ่งเข้าไปในห้อง

“คนอะไร แย่ที่สุดคิดว่าคนอื่นเขาเพียงแค่ของเล่น โป้ปดเรื่องใหญ่เพื่อหาความสนุกไปวันๆ”

“ใครกันเจ้าโมโหใครกันจงหลิน”

“ก็คนบ้าผู้นั้น เอ่อ ข้าหมายถึง”