ผ่านไปกับใจร้าว

“ข้า เพียงแค่คิดว่าเวลาผ่านไปนานเหลือเกินไม่อาจฉุดรั้งไว้ได้ ท่านอ๋อง หยวนกังป้อคุนและคนผู้หนึ่ง หายไปเป็นตายร้ายดีไม่อาจรู้ได้ ตอนนี้อู่อินฉางนั่งบัลลังก์แคว้นเหว่ย ที่ก่อนหน้านั้นคนร่มเย็น บัดนี้ราษฎรทุกข์เข็ญไปทุกหย่อมหญ้า”

“เรื่องราวต่างๆ ผ่านไปแล้วและผ่านไปรวดเร็วเราสองคนแค่เพียงมองเข้าไปไม่อาจร่วมวง เสด็จพ่อขององค์หญิงทำถูกแล้วที่ไม่ก้าวก่ายเรื่องของแคว้นเหว่ย แม้จะอยากช่วยท่านอ๋องและคนพวกนั้น แต่ด้วยความสัมพันธ์สองแคว้นจึงนิ่งเฉยเสีย”

หยงเจิ้งก้มหลับตาเพียงแค่หยงเจิ้งเอ่ยปาก อย่างที่ฟงหยางพูดแต่หยงเจิ้งเลือกที่จะเงียบ แค่เพียงเจียเกอส่งข่าวว่าคนทั้งหมดยังปลอดภัย แม้ด่านปงเปียงจะถูกโจมตีจนย่อยยับแต่พวกเขากลับปลอดภัย แม้จะหนีไปอย่างทุลักทุเล หยงเจิ้งเพียงแค่ถอนหายใจ ใจหนึ่งอยากจะเอ่ยปากกับฟงหยางเจิ้งให้ส่งคนไปช่วยพวกเขาแต่อีกใจกลับรู้สึกขัดแย้ง หลายเดือนผ่านไป ไม่เคยพบหน้าแม้จะฝันถึงรอยยิ้มกับใบหน้าหล่อเหลาที่มักจะลอยเด่นพูดจายั่วยุ และน้ำเสียงที่เอาแต่ใจของอู่อินเฉิงแต่ก็เป็นแค่เพียงฝันไป

“พระครรภ์ใหญ่เพียงนี้ ยังทรงกังวลเรื่องของคนอื่นเกรงว่าจะทำให้ พระวรกายทรุดโทรม”ยิ้มเศร้าๆ

“เสด็จพ่อตั้งใจเชิญองค์ชายสามแคว้นฉีมาที่นี่ เพื่อดูตัวข้า เจ้าคิดว่าข้ายังยิ้มได้อีกหรือในเมื่อ จะต้องทำสิ่งที่ฝืนใจ”

ป้าจงยกยาบำรุงครรภ์ที่เคี่ยวไว้ร้อนๆ เข้ามา

“ฝ่าบาททรงรักและห่วงองค์หญิงมาก หากเพียงองค์หญิงบอกว่าไม่ฝ่าบาทก็คงไม่ฝืนใจที่ทำไปเพราะกลัวว่าองค์หญิงจะเหงาไร้คนเคียงข้าง องค์ชายสามรั้งตำแหน่งไท่จือของแคว้นฉีที่ยิ่งใหญ่อีกทั้งยังไม่มีทีท่าว่าจะกังวลเรื่องที่องค์หญิงทรงพระครรภ์”

“เช่นนั้นข้าจึงไม่อาจที่จะต้องให้เขาต้องรับบาปเคราะห์ ที่ต้องช่วยข้าดูแลลูกของข้าด้วยเพราะเกรงใจเสด็จพ่อ”

จงหลิน เป่าไล่ลมร้อนในถ้วยยาก่อนจะส่งให้หยงเจิ้ง

“จงหลินให้คนเตรียมเกี้ยวข้าอยากจะออกไปเลือกผ้า สักหลายพับหน่อยมาให้นางกำนัลตัดอาภรณ์สำหรับเด็ก”

“องค์หญิงให้คน นำมันเข้ามาในวังให้จะดีไหม จะได้ไม่ต้องออกไปตากลมหนาว”

“ข้าเบื่อที่จะต้องอยู่แต่ในวังหลวง หลายเดือนมานี่เสด็จพ่อส่งทุกอย่างเข้ามาข้าไม่เคยย่างกราบออกไปไหนด้วยความห่วงใย แม้แต่เครื่องเสวยยังตรวจตราถึงสามด่าน”จงหลินยิ้ม

“เพคะ จงหลินจะกราบทูลฝ่าบาทให้เอง”ย่อกายจากไป

หยงเจิ้งถ้วยยาขึ้นจิบช้าๆ มืออีกข้างลูบหน้าท้องป่องนูน เผลอยิ้มเมื่อคิดว่าอีกไม่กี่วัน จะต้องพบได้พบหน้าเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองที่กำลังจะลืมตาดูโลก เพียงครู่เดียวก็กลายเป็นรอยยิ้มเศร้าสร้อยเมื่อคิดถึง อีกคนที่มีส่วนทำให้เขาเกิดมาย่านตลาดที่ผู้คนพลุกพล่าน องครักษ์นับสิบเดินนำขบวนเสด็จของหยงเจิ้ง บนเกี้ยวหลังใหญ่สมฐานะ อีกทั้งคนหามเกี้ยวต่างก็เป็นยอดฝีมือซุกซ่อนอาวุธข้างกาย หยงเจิ้งกับจงหลินบนเกี้ยวหลังใหญ่เปิดผ้าม่านที่ช่องหน้าต่างเกี้ยวมองสองข้างทางที่ต่างมีชาวบ้านร้านตลาดยืนเรีนยงรายรอรับเสด็จองค์หญิง ของแคว้นไต้

ร่างสูงของ ชิงกวานอ๋องในอาภรณ์มีดำสนิท องอาจแม้อยู่ท่ามกลางผู้คน

ถูกกันออกไปยืนข้างๆ เมื่อขบวนเสด็จมาถึง

“องค์หญิงหยงเจิ้งเสด็จจจ หลบไปหลบไป”

เสียงขานดังๆ หยวนกัง ขยับกายเอาตัวบังชิงกวานอ๋องไว้เพราะกลัวจะเกิดอันตราย

“นายท่าน องค์หญิงของแคว้นไต้”

ชิงกวานอ๋องพยักหน้า

“มีการอารักขาแน่นหนาเพียงนี้คงเป็นที่ลูกรักของฮ่องเต้แคว้นไต้”

“ว่ากันว่ามีองค์หญิงเพียงองค์เดียวนอกนั้น ไม่มีใครสืบสกุล”

“มิน่าเล่าจึงเป็นดังคนสำคัญ”เอ่ยปากยิ้มๆ

เกี้ยวเคลื่อนผ่านมาตรงหน้าชิงกวานอ๋องเหลือบตามองไปบนเกี้ยวที่มีใบหน้างดงามของหยงเจิ้งโผล่ออกมาจากช่องหน้าต่าง ชิงกวานอ๋องยืนนิ่งดังหุ่น ความรู้สึกหลากหลายปะปน ทั้งดีใจตื่นเต้นและคิดถึง

“องค์หญิง องค์หญิงดูนั่น ของขายมากมายเลยเจ้าค่ะ”

หยงเจิ้งไม่ทันได้เห็นชิงกวานอ๋องด้วยซ้ำ เพราะจงหลินชี้ชวนให้ดูของขายสองข้างทาง หยงเจิ้งยิ้มบางๆชิงกวานอ๋องวิ่งตามเกี้ยวไปอย่างรวดเร็วมั่นใจว่าคือเสี่ยวเจิ้งเพราะไม่เพียงแต่หยงเจิ้งชิงกวานอ๋องเห็นจงหลินอยู่กับหยงเจิ้งชัดเจน

“เสี่ยวเจิ้ง เสี่ยวเจิ้งๆๆๆๆๆ ”

กว่าจะรู้สึกตัวตะโกนไล่หลัง เกี้ยวก็ห่างออกไปทุกที

องครักษ์นับสิบ ใช้ทวนในมือกางกั้นไว้ไม่ให้ชิงกวานอ๋องเข้าใกล้ ด้วยห่วงความปลอดภัยของหยงเจิ้ง ตามที่ฮ่องเต้กำชับมาชิงกวานอ๋องตะโกนลั่นแต่ถูกกันตัวออกไปเสีย

หยวนกังรีบพยุงชิงกวานอ๋องให้ถอยออกมา

“ปล่อยข้า”

สะบัดมือจากการเกาะกุมของเหล่าองครักษ์

“ขบวนเสด็จองค์หญิงหยงเจิ้ง ใครขวางให้ประหารได้ทันที”

เสียงประกาศก้องชาวบ้านต่างก้มหน้าด้วยกลัวอาญา

“นายท่านคุณชายข้าวันนี้ดื่มมากไปหน่อย ต้องขออภัยนายท่านด้วย”

หยวนกังดึงชิงกวานอ๋องออกห่างจากเหล่าองครักษ์ แก้ต่างให้กับชิงกวานอ๋อง

“หยวนกังข้าพบเสี่ยวเจิ้งแล้ว นางอยู่บนเกี้ยวนั้นข้าจะต้องพบนาง”