องค์หญิงหยงเจิ้ง

ป้อคุนดึงเสี่ยวเจิ้งมาหลบด้านหลังตวัดกระบี่มาตรงหน้าทันที

“หากคิดว่ากล้าก็เข้ามา”

 เหล่าทหารต่างยืนลังเลด้วยรู้ดีว่าในวังหลวงองครักษ์ฝีมือดีที่สุดคือป้อคุน

“พวกเจ้าจะช้าอยู่ใยจัดการ องครักษ์ป้อคุนขัดขืนฆ่าให้ตาย จับตัวหญิงใบ้นางนั้น ให้กับฝ่าบาท”

ทหารหลายนายพุ่งเข้าใส่ป้อคุนที่กวัดแกว่งกระบี่ ป้องกันตัวมือข้างหนึ่งก็จับมือเสี่ยวเจิ้งไว้ ทหารนับสิบรายล้อมแม้จะรู้ว่าสู้ไม่ได้แต่ก็ไม่ยอมแพ้ กระบี่ในมือหัวหน้ากอง เงื้อข้าใส่ป้อคุนเต็มแรง

“เช้งงงงง”

คมกระบี่ของ เจียเกอตวัดเข้าใส่ทหารที่รายล้อมด้วยทนเห็นคนนับสิบรุมทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้ไม่ได้ แต่ไม่ทันการเมื่อคมกระบี่ของทหารอีกคนเสียบเข้าที่ยอดอกของป้อคุนเลือดสดๆไหลออกจากปากแผล เจียเกอพยุงป้อคุนไว้ เสี่ยวเจิ้งอ้าปากค้าง

“พี่ชาย ช่วยพาพระสนมหนีไปแทนข้าด้วย”

เจียเกอสบตาป้อคุนประเมินกำลังว่าไม่อาจช่วยทีเดียวพร้อมกันทั้งสองคนได้ จึงคว้าข้อมือของเสี่ยวเจิ้ง ทะยานขึ้นบนหลังคาเสี่ยวเจิ้งยอมตามไปโดยดี

ป้อคุนกวัดแกว่งกระบี่ไปมาป้องกันตัว แม้จะไร้เรี่ยวแรงแทบจะทรุดกายลงไปกองกบพื้น แต่สวรรค์ยังมีเมตตาหยวนกังควบม้าเข้ามาตรงกลาง ใช้กระบี่ในมือจัดการกับเหล่าทหาร ดึงร่างโงนเงนของป้อคุนขึ้นบนหลังม้าผ่าวงล้อมออกไปในทันที

กลางป่า

เจียเกอก่อกองไฟกันหนาวอากาศเริ่มเย็นลงแล้ว

“แม่นาง ปลอดภัยแล้ว”

เสี่ยวเจิ้งเงยหน้า ขึ้นช้าๆ ส่งภาษามือแสดงความขอบคุณ

เจียเกออ้าปากค้างด้วยใบหน้างดงามคุ้นตา อีกอย่างใบหน้าของเสี่ยวเจิ้ง งดงามไม่ต่างจากสนมเอกหลิวหลิวของฟงหยางเจิ้งแม้แต่น้อยผิดกันแต่เสี่ยวเจิ้งมีแววตาเศร้าสร้อยและผิวขาวกว่าชัดเจน

วังหลวงแคว้นใต้

"ฝ่าบาท เจียเกอนำตัวหญิงนางหนึ่งเข้าพบฝ่าบาท"

ขันที่ประสานมือตรงหน้าใบหน้าตื่นเต้นดีใจฟงหยางเงยหน้าจากกองฎีกา

"ให้เข้ามา"

ส่งเสียงดังๆ ออกไปให้ได้ยิน เสี่ยวเจิ้งบีบมือเย็นเฉียบของตัวเอง

"เจียเกอถวายพระพรฝ่าบาท "

"ไหน นำใครมาพบข้า"

เจียเกอขยับตัวถอยออกไปยืนข้างๆ ให้ฟงหยางเจิ้งได้เห็นใบหน้าของเสี่ยวเจิ้งชัดเจน

ดวงตาสีสนิมเหล็กขมวดเข้าหากัน เสี่ยวเจิ้งน้ำตาปริ่มขอบตาด้วยความดีใจเหมือนกับฟงหยางเจิ้งที่มีสีหน้าทั้งดีใจตื่นตะลึงและประหลาดใจ

“หยงเจิ้ง”

"เสด็จ...พ่อ"

ความทรงจำพรั่งพรูดุจสายน้ำเสี่ยวเจิ้งทรุดกายลงคุกเข่าเมื่อเรื่องราวแต่หนหลังย้อนกลับมาอีกครั้ง

"เอาตัวนางไป ฆ่าแม่แล้วยังเหลือลูกพวกเจ้าก็แค่อ้างว่ายุ่งเรื่องพิธีศพของพระสนมหลิวหลิวจนเผลอทำให้องค์หญิงหายไป"

"แต่ฮองเฮา องค์หญิงเพิ่งจะสามขวบ ฮองเฮาได้โปรดเพคะทรงเมตตาองค์หญิงด้วย"

มือขาวกับวงเล็บยาวเฟือยสีแดงคว้าเข้าที่ลำคอของนางกำนัลผู้นั้น 

“จะให้ข้าเมตตานางหรือจะให้ข้าไว้ชีวิตเจ้า"

“อะอะอั๊กกกก ไว้ชีวิตหม่อมฉันด้วย”

นางกำนัลอีกคนส่งถ้วยยาในมือฮองเฮาโยว่ชิงกรอกยาพิษลงไปในปากของนางกำนัลที่เคยดูแลฟงหยงเจิ้ง

“องค์หญิงหยงเจิ้งจะต้องหายสาบสูญไปเสีย”ยิ้มโหดเหี้ยม

ประกาศก้องนางกำนัลคนเมื่อครู่ที่โดนกรอกยาดิ้นทุรนทุรายก่อนจะสิ้นใจน้ำลายฟูมปาก ส่วนคนอื่นที่นั่นต่างก็ก้มหน้าด้วยความกลัว

“หยงเจิ้งลูกพ่อ องค์หญิงของพ่อ”

ลุกเดินมาทรุดกายลงโอบกอดด้วยหยาดน้ำตา เจียเกอยิ้มถอนหายใจ

หยวนกังควบม้าพาป้อคุนยังด่านปงเปียง ร่างโชกเลือดหายใจรวยริน ตงฟางหัว ควบม้าตามไปติดๆ ยิ้มหยัน

“มากบดานที่ด่านปงเปียงกันทั้งหมด เรื่องนี้ข้าคงต้องส่งต่อกับฮองเฮากับฝ่าบาทให้ยกทัพมาจัดการพวกเจ้าเสีย”

ชักบังเหียนม้ากลับไปยังวังหลวงแคว้นเหว่ย

“ตามหมอตามหมอเดี๋ยวนี้”

หยวนกังควบม้าเข้าไปในด่านปงเปียงอย่างเร่งรีบ ชิงกวานอ๋องสาวเท้าออกมา ทันที

“เสี่ยวเจิ้งเล่า”น้ำเสียงห่วงใยยิ่งนัก

“ข้าน้อยไปช้าไปคุณหนูถูกคนผู้หนึ่งช่วยไปเสียก่อนข้าน้อยตอนนั้นช่วยได้เพียงป้อคุนที่กำลังเพี้ยงพล้ำอาการสาหัส”

“ใครกันเป็นคน ช่วยเสี่ยวเจิ้งไป”

ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“ไม่ทราบขอรับคงไม่ใช่คนชั่วเพราะเขาก่อนหน้าช่วยป้อคุนและคุณหนูไว้ หากว่าให้คาดเดาตอนนี้คงยังไปไหนได้ไม่ไกล เพียงแต่เร้นกายเพราะพวกทหารของอินฉางฮ่องเต้ลาดตระเวณจนทั่วบริเวณ”

“หวังว่าเสี่ยวเจิ้งจะปลอดภัย ป้อคุนอาการสาหัสให้ท่านหมอดูแลเขาให้เต็มที่เรามีเวลาอีกไม่มากนัก อินฉางจะต้องส่งทัพมาจัดการกับพวกเราแน่”

วังหลวงแคว้นเหว่ย

“หมิงเยว่เจ้าเลิกกินยาเหล่านั้นได้แล้วเจ้าไม่จำเป็นต้องทำเหมือนตอนที่อินเฉิงยังอยู่อย่างไร ข้าก็รักเจ้าคนเดียว”หมิงเยว่หลับตาลงช้าๆ

“ข้า ร่างกายอ่อนแอท่านไม่รู้หรือไร”

อินฉางขมวดคิ้ว

“เจ้ายังยึดติดกับอินเฉิงอยู่เช่นเดิม รั้งเขาไว้ในใจเจ้า”หมิงเยว่ยิ้ม

“ใจข้ามีเขา ใจเขามีนาง ใจท่านมีข้า ก็ถูกต้องแล้วเราทุกคนล้วนวนเวียนในวังวนของความรักใคร่ไม่อาจหลุดออกมาได้”