รอยยิ้มเศร้าๆของพวกเจ้าทุกคน

เดินเข้าไปในครัวเปิดกาดินเผามีขิงทุบอยู่ข้างใน

เสี่ยวเจิ้ง รินน้ำใส่เข้าไปในกาดินเผาอีกครั้ง นั่งกอดอกผิงไฟด้วยความหนาวยามค่ำคืน รินน้ำขิงยกมือขึ้นกุมที่ถ้วยด้วยความหนาว อยู่ๆหยาดน้ำตาก็ไหลรินป่านนี้จงหลินกับป้าจงจะเป็นอย่างไรบ้าง คงเป็นห่วงเสี่ยวเจิ้งไม่น้อย แล้วท่านอ๋องเล่าจะเป็นอย่างไรจะตามหาเสี่ยวเจิ้งหรือเปล่า 

คิดถึงแววตาเศร้าสร้อยกับท่าทีอ่อนโยนของท่านอ๋อง เสี่ยวเจิ้งเผลอยิ้มก่อนจะเอนกายพิงพนังดินหลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม ท่านอ๋องจะต้องมาช่วยท่านอ๋องจะต้องหาส่งคนค้นหาเสี่ยวเจิ้ง

จวนอ๋อง

หยวนกัง ยกถ้วยข้าวตรงหน้าชิงกวานอ๋องที่นั่งบนรถเข็นมีผ้าห่มคลุมท่อนขาไว้กันหนาวอีกชั้น

“ท่านอ๋องเสวยเสียหน่อย”

 ชิงกวานอ๋องสายตาเหม่อลอย

มือใหญ่ ยกขึ้นทุบไปที่หน้าขาแรงๆ หยวนกังรีบยื้อไว้

“ท่านอ๋องได้โปรด อย่าทำแบบนี้” 

หยวนกังมีสีหน้าห่วงใย

“ชินอ๋องปากแข็งไม่ยอมพูดเรื่องที่ลักพาตัวเสี่ยวเจิ้ง ข้าอยากจะฆ่าเขาเสียจริง หากไม่ติดว่าข้า แม้แต่ลุกขึ้นยืนยังทำไม่ได้”

แววตาตัดพ้อต่อโชคชะตา

“ท่านอ๋องอย่าได้โทษตัวเอง”

“ข้าโดดเดี่ยวมานานแสนนานพอพบกับเสี่ยวเจิ้ง เหมือนกำลังจะมีสิ่งดีดีเกิดขึ้น แต่ ทำไมกันสวรรค์จึงได้กลั่นแกล้งข้าเพียงนี้”

“ท่านอ๋องตอนนี้ยังไม่มีข่าวคราวไม่ว่าร้ายหรือดีอย่างน้อย เราก็วางใจได้ว่าคุณหนูยังปลอดภัย”

“ผิดที่ข้าไม่อาจช่วยนางได้ทันเวลาข้า มันแค่อ๋องพิการคนหนึ่ง”

หยวนกังนิ่งงัน สงสารชิงกวานอ๋องจับใจกับรอยยิ้มเศร้าที่พยายามจะปลอบใจชิงกวานอ๋อง

วังหลวง

ร่างสูงของ อินฉางก้าวยาวๆ ยังตำหนักชิงหนิงกงของหมิงเยว่

“อินฉางถวายพระพรพี่สะใภ้”

“จะไม่เรียกข้าว่า ฮองเฮาหรือไร”

“ท่านรู้ดีว่าข้าไม่เคยอยากให้ท่านเป็นฮองเฮา”ยิ้มมุมปาก

“ชินอ๋อง บังอาจนัก จะอย่างไรข้าก็เป็นฮองเฮาเป็นพี่สะใภ้”

“ท่านมันก็ดีแต่ขู่ข้า ยกตำแหน่งฮองเฮามาขู่ข้า ไม่เคยมองตัวเอง เดิมท่านกับข้าเรามีใจให้กัน แต่ท่านเลือกที่จะยืนเคียงข้างอินเฉิงโดดเดี่ยวข้าแล้วยังจะให้ข้าหน้าชื่นตาบานได้อีกหรือ”

“หุบปากเจ้าเสีย หากเรื่องนี้รู้ถึงหูฝ่าบาท”

“หมิงเยว่ อินเฉิงดีกว่าข้าตรงไหน รักเจ้ามากกว่าข้าตรงไหน เขาละเลยเจ้าเพียงนี้ยังคิดว่าเขาดีกับเจ้าอีกหรือ หมิงเยว่ข้ายังทำเพื่อเจ้าไม่จะเป็นตอนนี้หรือก่อนหน้านั้น ขอแค่เจ้า ยังมีข้า หมิงเยว่ได้โปรดเห็นใจข้า”

เอื้อมมือคว้ามือซีดขาวมาดอมดม

“อย่าทำแบบนี้อีก ครั้งนี้ข้าจะถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น ฝ่าบาทรักเมตตาต่อข้าเกินใครไม่มีสนมนางในเพราะมีข้าแล้ว เช่นนี้ชินอ๋องอย่าได้มาที่นี่อีกต่อไป”

“เรียกข้ามาด้วยตัวเอง ข้ารึคิดว่าเหงาที่สามีไม่อยู่ แต่กลับผลักไสข้าแล้วไหนบอกว่ามีเรื่องจะให้ข้าช่วย”

หมิงเยว่เหมือนเพิ่งจะนึกได้ว่าต้องทำสิ่งใด ชินอ๋องก้าวขาช้าๆรู้ดีว่าหมิงเยว่จะต้องรั้งเขาไว้

“เดี๋ยว”

ก้าวลงมาจากแท่นนั่งที่เป็นบัลลังก์สูง

อินฉางตวัดแขนโอบรอบเอวบาง กดริมฝีปากที่ปากบางบดเบียดริมฝีปากเหมือนหิวกระหายมานาน

“ปล่อยข้า”อินฉางยิ้ม

“ลืมรสรักของข้าเสียสิ้น อินเฉิงผู้นั้นรักใคร่เจ้าเช่นข้าหรือไร อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ เจ้าเพียงแต่แสร้งป่วยไข้ รั้งอินเฉิงไว้ด้วยคำว่าสงสาร”

“สู่รู้ ข้าให้เจ้ามาเพราะฝ่าบาทไม่ได้ไปประพาสป่า”

อินฉางเลิกคิ้วยิ้มหยันบนใบหน้า

“เขาก็คงไปหาความสำราญกับหญิงนางโลมหรือหญิงงามที่ไหน สักแห่ง”

“ไม่มีทาง ฝ่าบาทไม่มีทางนอกใจข้า”

“เจ้ายังมีข้าก่อนมีเขา เจ้านี่ร้ายไม่เบา เจ้าทำได้แต่ห้ามอินเฉิงทำอย่างนั้นหรือ”กอดรวบเอวบางอีกครั้ง ก้มลงซุกไซร้ที่ซอกคอจนหมิงเยว่อ่อนระทวยในอ้อมแขนจะว่าไปบทรักของอินเฉิงที่มอบให้ไม่เคยถึงใจเท่ากับบทรักครั้งเก่าของอินฉาง

“ได้โปรดปะปะปล่อยข้า” 

อินฉาง ก้มต่ำซุกไชร้ที่ซอกอกขาวไม่ยอมทำตามคำร้องขอ

“จะให้ข้าตามเขากลับมา ดูเจ้ากับเขาครองรักกัน เจ้าคิดว่าข้าบ้าไปแล้วหรือ หมิงเยว่ เจ้าลืมรักข้าแล้วหรือไร”

หมิงเยว่ผลักร่างสูงออก แม้จะไร้เรี่ยวแรง

“ข้า ข้ารักอินเฉิงได้ยินไหมข้ารักอินเฉิงไม่ใช่เจ้าชินอ๋อง”

ชินอ๋องยิ้มเศร้าๆ กับรอยน้ำตาของหมิงเยว่

ตำหนักฤดูหนาว

อิงเฉิงย่องเบาๆมายังห้องครัว เสี่ยวเจิ้งพิงผนังดินหลับตาพลิ้มมือสองข้างกอดอกไว้แน่นอินเฉิงยกมืออังที่หน้าผาก ตัวเย็นลงบางแล้วเขาสะกิดเสี่ยวเจิ้งเบาๆ

“ตื่น ตื่น ข้าไม่อุ้มเจ้าหรอกนะ และเจ้าจะมานอนที่นี่ไม่ได้ ข้าไม่อยากนอนคนเดียวกลับไปนอนที่ห้องเดี๋ยวนี้”

 เสี่ยวเจิ้งขยับตัวเบาๆ แต่กลับทิ้งตัวลงนอนบนพื้นขดตัวคุ้ดคู้

“ข้าไม่อุ้ม เจ้าได้ยินไหม”

 ก้มลงช้อนร่างบางไว้ในอ้อมแขน ถอนหายใจอุ้มเสี่ยวเจิ้งกลับไปที่ห้องบรรทม

“แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวต่อไปข้าไม่ อุ้มเจ้าอีกแล้ว”