บทนำ ท่องฝันนานนับ 10 ปี ก็แค่ตื่นหนึ่ง

ปี 1997

ณ โรงพยาบาลเอกชน ฝูต้า

“อย่ามาเรียกฉันว่าแม่!! แกไม่ใช่ลูกของฉัน!!”

“แกมันก็แค่มารหัวขน ลูกชู้ที่พ่อแกอุ้มกลับมาให้ฉันเลี้ยงดู”

“จุ๊ ๆ คุณแม่ดูสิคะ สารรูปนังเหม่ยถิงดูไม่ได้เลย นี่คงใกล้จะตายเต็มทีทางแพทย์เจ้าของไข้ถึงโทรไปตามให้เรามาดูใจมันนะคะ”

“ดูสิเสื้อผ้าหน้าผมสารรูปผีไม่ใช่คนไม่เชิงนี่ก็ผลงานชิ้นเอกของฉันทั้งนั้น”

ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ถ้อยคำเสียดแทง เสียงหัวเราะเย้ยหยันสะใจดังก้องสะท้อนไปมาภายในจิตใต้สำนึกที่หลับไหลของผู้ป่วยอาการโคม่า มีหยาดน้ำสีใสก่อตัวที่หางตา ร่างผอมบางขาวซีดที่นอนแน่นิ่งมากว่า 1 เดือนเกร็งกระตุก

“คนไข้วิกฤติ เตียง 1 มีการตอบสนอง โทรตามอาจารย์เย่เร็วเข้า!!!”

เสียงพูดรัวเร็วเป็นจังหวะทะลุผ่านโสตประสาทของร่างขาวบอบบางที่กำลังอยู่ในสภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่น สติและความรับรู้ภายนอกยังไม่กลับมาสมบูรณ์ เพียงรู้สึกได้ลาง ๆ เหมือนเปลือกตาถูกแยกออก มีแสงสว่างจ้าส่องตรงเข้านัยน์ตาดอกท้อจนต้องพยายามกะพริบกั้นแสง ไม่นานสติสัมปชัญญะก็ดับวูบลงอีกครั้ง

3 วันผ่านไป

“รุ่นพี่คะ คนไข้ห้องพิเศษ 3 ไม่มีคนทางบ้านมาเฝ้าไข้เลยเหรอคะ?“

“จุ๊ ๆ อย่าเอ็ดไปนะอาจือ นั่นคุณหนูหลี่ลูกสาวคนโตของท่านประธานหลี่”

“ห๊า! เรื่องจริงเหรอเนี่ย ไม่ใช่ว่าประธานหลี่มีลูกสาวคนเดียวเหรอคะ เท่าที่ฉันเคยเห็นมีแค่คุณหนูหลี่เหม่ยหลินมากับคุณนายหลี่เท่านั้น แล้วคุณนายไม่มาเฝ้าลูกสาวคนโตเลยเหรอ เธอนอนโคม่าเกือบเดือนเลยนะคะพี่”

“นี่…อย่าพูดไปล่ะ ฉันเห็นคุณนายกับคุณหนูรองเข้าไปเยี่ยมท่านประธานที่ห้องพิเศษ 1 ทุกวัน แต่ไม่แวะมาห้องนี้เลยน่ะสิ”

“เฮ้อ…น่าสงสาร…ตลอดเดือนมานี้มีเพียงหญิงและชายสูงวัยมาเยี่ยม ฉันยังนึกเลยว่าเป็นปู่ย่าของคนไข้เสียอีกนะคะ”

“ปู่ย่าอะไรกันล่ะ นั่นแม่นมของเธอกับพ่อบ้านของตระกูลหลี่ เธอเพิ่งมาทำงานที่นี่อาจจะไม่รู้จัก แต่คนในโรงพยาบาลนี้คุ้นหน้าคุ้นตา 2 คนนั้นดี”

เสียงกระซิบกระซาบด้านนอกบานประตูห้อง ทำให้หลี่เหม่ยถิงที่กำลังนอนรวบรวมสติอยู่บนเตียงแคบของห้องพักพิเศษในโรงพยาบาลของครอบครัวตัวเองถึงกับชะงักงัน

‘ครอบครัว’ เธอยังมีสิทธิใช้คำนี้เรียกขานคุณแม่ผู้แสนเข้มงวดและน้องสาวผู้อ่อนหวานอยู่อีกหรือ บุคคลที่เธอคิดมาตลอดช่วงอายุ 17 ปีว่าทั้งสองคือคนในครอบครัวจึงทุ่มเทความรัก พยายามเอาอกเอาใจ ปล่อยผ่านความเมินเฉย ยินยอมให้ทุกอย่างตามที่น้องสาวร้องขอ

“ลูกเป็นพี่ ต้องรักน้องให้มากมีอะไรก็ต้องคิดถึงน้อง เสียสละให้น้อง”

นี่คือคำพูดติดปากของผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นคุณแม่ของเธอ คุณแม่มักพูดกรอกหูย้ำเตือนด้วยน้ำเสียงเข้มงวดเรียบเฉย

“ลูกเป็นลูกสาวคนโตของตระกูล แม่ถึงต้องเข้มงวดกับลูก ถ้าเข้าใจแล้วก็เก็บข้าวของเตรียมไปเรียนโรงเรียนประจำที่ไท่หยวนเสีย”

เหตุผลที่เด็กหญิงในวัย 7 ขวบได้รับจาก ‘คุณแม่’ หลังจากเดินร้องไห้น้ำตาอาบหน้าไปขอร้องไม่ให้ส่งเธอไปเรียนโรงเรียนประจำอันห่างไกล

“ลูกเป็นลูกสาวตระกูลหลี่ ต้องรักษาภาพลักษณ์หน้าตาของตระกูลไม่ให้คนนอกมาดูถูกว่าแต่งตัวไม่เหมาะสมเอาได้ แม่ถึงต้องเลือกเสื้อผ้าที่ดูเรียบร้อยมิดชิดให้กับลูก”

เธอไล่ทบทวนความทรงจำและคำพูดของคุณแม่ที่ผ่านมา หลังจากตัดความรักใคร่เทิดทูนที่มีต่อผู้เป็นบุพการีออกไป มองสิ่งเหล่านั้นจากมุมมองของคนนอก รอยยิ้มติดเศร้าให้ความรู้สึกกึ่งสมเพชกึ่งเย้ยหยันตัวเองขยับขยายกระจายบนใบหน้า

จำได้ว่าครั้งนั้นคุณพ่อเพิ่งกลับมาจากงานสัมมนาที่ต่างประเทศ ประกอบกับลูกสาวคนโตปิดเทอมภาคฤดูร้อนกลับมาอยู่บ้าน 3 เดือน คุณพ่อที่งานยุ่งตลอดทั้งปีพอมีเวลาว่างเล็กน้อยจึงคิดพาครอบครัวออกไปเที่ยวเล่น

ครอบครัวเราพากันมาที่ห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในตัวเมือง น้องสาววัย 6 ขวบค่อนข้างดื้อรั้นและซุกซนคุณพ่อคุณแม่จึงต้องคอยจับจูงไม่ให้พลัดหลง ส่วนตัวเธอมีคนงานคนหนึ่งของบ้านคอยจูงมือเดินตามมาทางด้านหลัง ได้แต่เฝ้ามองมือของพ่อแม่ตัวเองทางด้านหน้าด้วยสีหน้าแววตาเหงาหงอยและโหยหา

มองคุณแม่ที่กำลังเลือกซื้อชุดกระโปรงพองฟูสีหวานสวยให้น้องสาว เลือกแล้วเลือกอีกอยู่นานจึงตัดสินใจซื้อมาทั้งหมด ส่วนในมือของตัวเองมีชุดสีเทาเข้มแบบแขนยาวเรียบร้อยที่คุณแม่ใช้เวลาหยิบจับไม่ถึง 3 นาทีก็ยื่นส่งให้อย่างไม่ใส่ใจนักอยู่ 1 ชุด

“คุณแม่คะ หนูขอซื้อชุดนี้ด้วยอีกชุดได้ไหมคะ” เสียงเล็กเบาแกมประหม่าเปล่งถามออกไป ดวงตาจดจ้องเว้าวอน

คิก คิก ฮ่า ฮ่า

เสียงหัวเราะขมขื่นหลุดรอดจากลำคอแห้งผาก ยังต้องคิดทบทวนอะไรอีก ภายในบ้านหลังนั้นหากเป็นสิ่งที่เธอร้องขอบุคคลที่ได้ชื่อว่าเป็นคุณแม่ไม่เคยตอบตกลงแม้สักครั้ง มักจะมีเหตุผลกล่าวอ้างร้อยแปดเพื่อปฏิเสธ

“โง่งม หลี่เหม่ยถิงหนอหลี่เหม่ยถิง เธอมันตัวตลกที่ถูกจับหมุนเล่นอยู่บนฝ่ามือของคนอื่น”

“ฉันไม่ได้ว่าพี่นะคะ ฉันพูดถึงตัวเองนี่ล่ะ” เสียงหวานราบเรียบพึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง แต่สายตากลับปรายจับไปยังเงาร่างโปร่งใสทางขวาของเตียง

ร่างนั้นเป็นหญิงสาววัยสามสิบท่วงท่าหม่นเศร้า วงหน้ารูปไข่หวานสีเหลืองซีดมีเค้าความงามเป็นเอก หากแต่มีริ้วรอยแห่งการผ่านการใช้ชีวิตที่ไม่ราบรื่นให้เห็นประปราย ถ้าคนภายนอกสามารถมองเห็นคงได้ออกอุทานตื่นตกใจถึงความเหมือนกันของร่างบอบบางบนเตียงคนไข้กับหญิงวัยกลางคนคนนี้

เงานั้นขยับส่ายหัวเพียงเล็กน้อยพร้อมทั้งแย้มปากยิ้มบาง ขยับริมฝีปากพูดบางอย่างออกมา แม้ไร้เสียงหลี่เหม่ยถิงยังสามารถอ่านริมฝีปากเป็นคำได้ว่า ‘ใช้ชีวิตให้ดี พี่ต้องไปแล้ว’

อ่านได้ใจความแล้วทำให้จิตใจที่คิดว่าด้านชาไร้ระลอกคลื่นกลับวูบโหวง ความรู้สึกสูญเสียจุกแน่นอยู่ในอกจนหายใจไม่ออก มือบางผอมแห้งสั่นเทากดขย้ำบนอกซ้าย อ้าปากกอบโกยลมหายใจเข้าปอด

“พี่เหม่ยถิง… ตะ… ต้องไปแล้วเหรอคะ” เสียงสั่นเครือแหบแห้งกว่าจะเค้นคำพูดจนจบประโยคก็เล่นเอาร่างเล็กของสาวน้อยวัย 17 สั่นไหวทั้งตัว

ดวงตาดอกท้อดำขลับคลอขังด้วยหยาดน้ำสีใส ดวงหน้าหวานรูปไข่มองเหม่ออย่างไร้จุดหมายหวนนึกถึง ‘ความฝัน’ ไม่สิจะเรียกความฝันก็ไม่ถูกนัก เพราะพี่เหม่ยถิงมีตัวตนอยู่ตรงหน้านี่แล้ว

ความฝันนั้นคือประสบการณ์ชีวิตตลอด 10 ปีของผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อ ‘หลี่เหม่ยถิง’

ไม่ใช่คนชื่อเหมือน แต่เป็นตัวตนของพวกเธอทั้งสองในต่างห้วงเวลาต่างมิติ พี่เหม่ยถิงจับจูงมือของเธอยามดวงจิตตกอยู่ในภวังค์ว่างเปล่าหลังอุบัติเหตุรถชนที่เกือบคร่าชีวิตของเธอเมื่อหนึ่งเดือนก่อน

การมาถึงของดวงจิตที่แตกดับไปแล้วจากอีกห้วงมิติเวลา ผ่านพลังงานฟ้าดินของหยกจักพรรดิสีเลือด พี่เหม่ยถิงมาเพื่อแสดงให้เห็นชะตาชีวิตและจุดจบของพวกเราที่ในแต่ละมิติคงจะไม่แตกต่างกันมาก หากยังไม่ตาสว่างและหลงเชื่อไปกับคำลวงของบุคคลที่เธอเชื่อหมดใจว่าเป็นคนในครอบครัว

การเดินทางนี้ใช้เวลาร่วม 10 ปี ดวงจิตของเธอได้แต่ติดตามเฝ้ามอง ‘หลี่เหม่ยถิง’ อีกคนใช้ชีวิตในแต่ละวันผ่านไปตามคำสั่งและคำแนะนำอันเข้มงวดของผู้เป็นแม่ ชีวิตถูกตีกรอบทั้งเรื่องการวางตัว เสื้อผ้า การทำงาน หรือแม้แต่การแต่งงานยังไม่มีสิทธิเลือก

ชีวิตทั้งชีวิตเหมือนจะราบรื่น ‘หลี่เหม่ยถิง’ เกิดมาเป็นทายาทรุ่นสองของตระกูลหลี่ที่มีเครือกิจการโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังในเฉิงตู คุณพ่อเป็นศัลยแพทย์สมองชื่อดังระดับประเทศ มีคุณแม่ที่ได้ชื่อเรื่องคุณธรรม ทำงานด้านสาธารณกุศลมากมาย น้องสาวผู้งดงามอ่อนหวานโด่งดังในวงสังคมชั้นสูง

แท้จริงสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงภาพมายาในฟองสบู่ หลี่เหมยถิงหลังเรียนจบบริหารเข้ามาบริหารงานกิจการโรงพยาบาลฝูต้า เฝ้าต่อสู้กับพวกตาแก่หัวโบราณในโลกธุรกิจที่เชิดชูผู้ชายเป็นใหญ่กดข่มผู้หญิง

ผ่านชีวิตการทำงานได้ 5 ปี ก็ต้องแต่งงานกับ ‘จ้าวอิงสง’ ตามคำสั่งของผู้เป็นแม่ สามีคนนี้คือจุดเริ่มต้นของความล้มเหลวในชีวิตและประตูสู่ความตายของ ‘หลี่เหม่ยถิง’

จ้าวอิงสง เป็นทายาทคนเล็กของตระกูลจ้าว ตระกูลนี้มีธุรกิจโรงแรมขนาดกลางหลายสิบแห่งครอบคลุมทั่วมณฑล เสฉวน เรียกได้ว่าเป็นการจับคู่ที่ดีหากดูเพียงฐานะทางสังคม

‘รู้ตัวซะบ้าง เธอมันจืดชืดไร้สเน่ห์ ใครมันจะอยากนอนกอดท่อนไม้’ จ้าวอิงสงโยนคำพูดมักง่ายใส่ภรรยาอย่างหลี่เหม่ยถิง

‘แต่งงานมา 3 ปี เธอยังไม่ท้องเลย แม่ไก่ที่ออกไข่ไม่ได้แบบเธอจะรอให้อิงสงของฉันไร้ทายาทหรือยังไง พอเด็กคลอดก็รับมาเลี้ยงในชื่อเธอก็ได้ เธอกับอิงสงจะได้มีทายาทมีคนคอยเลี้ยงดูยามแก่เฒ่า’ แม่สามีที่ดูใจดีพูดออกมาเรียบง่าย ไม่มีการกล่าวโทษคนทำผิดอย่างลูกชายตัวเอง

‘คุณนายเล็กเป็นหมันหรือเปล่า แต่งเข้าตั้งหลายปีไม่ยักกะท้อง คุณชายเล็กเหลวไหลนิดเดียว ดูสิเสี่ยวซาน ข้างนอกจะคลอดแล้ว’ เสียงพูดแผ่วเบาดังมาจากโถงรับแขกของบ้านตระกูลจ้าว

คนพูดไม่ตั้งใจ แต่ทำเอาหลี่เหม่ยถิงสะอึกอึ้ง กำเอกสารทางการแพทย์ในมือจนยับยู่ เอกสารการตรวจร่างกายที่แสดงว่าเธอมีภาวะมีบุตรยาก ดวงหน้าซีดสีผิวค่อนไปทางเหลืองมีรอยยิ้มปลดปลงหมุนตัวเดินออกไป ตั้งใจกลับบ้านตระกูลหลี่

“ตายจริง…ลูกเป็นหมัน อย่าให้ใครรู้เรื่องนี้ ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วอย่าเพิ่งหย่าเลยมันจะมีผลกระทบกับชื่อเสียงของโรงพยาบาลของเราได้ เชื่อแม่ แม่คิดเผื่อลูกเสมอ”

“แต่แม่คะ…หนู หนูทนอยู่บ้านหลังนั้นไม่ไหว”

“วันนี้ลูกก็นอนที่บ้านสักคืน พรุ่งนี้ค่อยกลับไป ลูกจะยอมให้ผู้หญิงหยำฉ่ามาทำให้พ่ายแพ้ไม่ได้ ลูกมีทะเบียนสมรสนะ เอาตามที่แม่ว่า ตอนนี้ขึ้นห้องของลูกไปก่อน”

แต่เช้าวันรุ่งขึ้นกลับมีข่าวลือกระจายไปทั่วว่าทายาทคนโตของตระกูลหลี่เป็นหมัน

“นี่เธอกล้าหลอกลวงตระกูลจ้าวของเรางั้นเหรอ นังแม่ไก่ไข่ไม่ออก นังตัวกาลกิณี คอยดูฉันจะฟ้องแก ไม่ต้องกลับมาเหยียบบ้านของฉันอีกนะ”

โครม

ตรู๊ด…

‘หลี่เหม่ยถิง’ ยกโทรศัพท์แนบหูค้างไว้อย่างมึนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก เธอไม่เข้าใจว่าเรื่องแดงออกไปได้ยังไงเพราะคนที่รู้เรื่องนี้มีเพียงเธอและ ‘คุณแม่’ เท่านั้น

ไม่นานหมายศาลก็ถูกส่งตรงมายังบ้านตระกูลหลี่ เธอถูกฟ้องหย่าเหตุผลเพราะหลอกหลวงให้แต่งงานโดยไม่ยอมบอกว่าเป็นหมัน แทนที่เหยื่ออย่างเธอที่ถูกสามีนอกใจจะยื่นฟ้องกลับกลายเป็นจำเลยสังคมเสียเอง

ทั้งหมดนี้อยู่ในสายตาของดวงจิตของหลี่เหม่ยถิงและพี่เหม่ยถิง เธอติดตามชีวิตของหลี่เหม่ยถิงคนนี้จากสาวน้อยสู่วัยสาว จนตอนนี้เธอมายืนอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยในห้องพักพิเศษของโรงพยาบาลฝูต้า มองดูใบหน้าซูบตอบ ผิวพรรณและนัยน์ตาเหลือง ใต้ตาดำคล้ำจากการนอนไม่หลับเพราะความทรมาน

หลี่เหม่ยถิงคนนี้ เหมือนตะเกียงขาดน้ำมันที่เปลวไฟกำลังจะมอดดับ ลมหายใจผ่านออกมาแต่ละครั้งด้วยความยากลำบาก ‘มะเร็งตับ’ กำลังกัดกินชีวิตของเธอมันถูกส่งผ่านมาจากสามีที่เป็นพาหะของไวรัสตับอักเสบชนิดบี

ครืด!

‘คุณ…แม่ หลินหลิน มาเยี่ยมหนูกันเหรอคะ’ เสียงแหบแห้งแต่บ่งบอกความยินดีเต็มเปี่ยมดังแแผ่วเบาจากร่างผอมจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก

กริ๊ก!

มือขาวของหญิงสาวผู้มาใหม่ปิดประตูห้องทันที แล้วค่อย ๆ ก้าวเดินไม่รีบไม่ร้อนไปยังเตียงอีกด้าน

“จุ๊ ๆ คุณแม่ดูสิคะ สารรูปนังเหม่ยถิงดูไม่ได้เลย นี่คงใกล้จะตายเต็มทีทางแพทย์เจ้าของไข้ถึงโทรไปตามให้เรามาดูใจมันนะคะ”

เรียวปากสีชมพูยิ้มอ่อนหวาน แต่คำพูดที่พ่นออกมากลับเสียดแทง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเกลียดชังขยะแขยง

“หลินหลิน! น้องพูดอะไร แค่ก ๆ” หลี่เหม่ยถิงไอหอบอย่างหนัก ร่างกระตุกเกร็งเพราะความเจ็บปวด ตกตะลึงจากคำพูดที่คาดไม่ถึงของน้องสาวที่เธอรักนักหนา

“คุณแม่ พูด แค่ก แค่ก อะ…ไรหน่อยสิคะ” หลี่เหม่ยถิงหันกลับมาพูดกับมารดาด้วยแววตาสับสน แต่สิ่งที่เห็นบนใบหน้าที่ตกแต่งมาอย่างดีของคนเป็นแม่กลับเป็นรอยยิ้มยินดีกว้างขวางจนดวงตาเปล่งประกายความสุข ออร่ารอบตัวแทบจะดูสว่างจนตาพร่ามัว

ไร้วี่แววของความเป็นห่วงของคนในครอบครัวบนใบหน้านั้น

“คุณแม่...”

“อย่ามาเรียกฉันว่าแม่!! แกไม่ใช่ลูกของฉัน!!” เสียงกระซิบเกรี้ยวกราดเยาะหยันกรอกเน้นทีละคำอยู่ข้างหมอน

ดวงตาดอกท้อเบิกโต ร่างกายเกร็งกระตุก ปากอ้าค้างแบบคนตกใจสุดขีด ในดวงตามีแต่ความสับสนเศร้าโศก ความไม่เข้าใจฉายชัด ขอบตาและหางตาแดงระเรื่อ น้ำตารินรดลงบนแก้มตอบ

“แกมันก็แค่มารหัวขน ลูกชู้ที่พ่อแกอุ้มกลับมาให้ฉันเลี้ยงดู”

“มะ มะ ไม่ ไม่ ไม่จริง แม่รักหนู แม่เลี้ยงหนูอย่างดีมาตลอด”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แม่คะ ดูนังโง่นี่สิ มันยังพยายามหลอกตัวเอง มีผู้หญิงคนไหนจะรักลูกชู้บ้างฮะ!!! นังหน้าโง่ หนูไปนั่งรอที่โซฟานะคะเสียเวลาเสวนากับมันทำไมก็ไม่รู้”

‘ติงหรูอี้’ หรือคุณนายหลี่ที่คนในสังคมเรียกขาน ลดสายตาลงมองลูกเลี้ยงที่เลี้ยงดูมานานถึง 30 ปีด้วยสายตากดข่ม กวาดมองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า รอยยิ้มยินดีประกายสุขสมใจไม่อาจปิดบังไว้ได้อีกต่อไป

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

“ในที่สุด ฮ่า ฮ่า ในที่สุด ดี ดี ดี เหลือเกิน ผ่านมา 30 ปีวันที่ฉันรอคอยก็มาถึงจนได้” เสียงหัวเราะสะใจกึกก้องห้องพักผู้ป่วย หากคนผ่านมาได้ยินคงคิดว่าห้องนี้กำลังมีเรื่องน่ายินดีเกิดขึ้น

“แกรู้หรือเปล่า ว่าฉันต้องลงมือลงแรงสมองไปกับแกขนาดไหน?” เสียงพึมพำพูดกับตัวเองอย่างไม่หวังคำตอบ

“ต้องคอยสอนให้แกรู้จักเจียมเนื้อเจียมตัว ไม่เผยอหน้ามาเทียบชั้นลูกสาวที่แท้จริงของฉันได้ ดูสิเสื้อผ้าหน้าผมสารรูปผีไม่ใช่คนไม่เชิงนี่ก็ผลงานชิ้นเอกของฉันทั้งนั้น”

“ฮึก… คุณแม่ หมายความว่าไงคะ” เสียงครางปนสะอื้นเอ่ยถาม

“แกคิดว่าทั้งเสื้อผ้าไร้รสนิยมยังกับคนแก่ หน้าผมเฉิ่มเชย บุคลิกมืดมนของแกนี่มันเรื่องบังเอิญหรือไง หึ...แกมันโง่ว่าง่ายดีจริง จุ๊ จุ๊ จุ๊ ชั้นพูดอะไรก็เชื่อบอกอะไรก็ทำตาม มันสนุกมากเชียวล่ะ”

“มันว่าง่าย เลี้ยงเชื่องยิ่งกว่าหมาบ้านเพื่อนหนูอีกค่ะแม่ คิกคิก”

“จริงจ้ะ หลินหลิน ลูกรัก”

ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า

สองแม่ลูกในห้องหัวเราะออกมาไม่สนความรู้สึกคนบนเตียงที่เคยเรียกขานกันเป็นพี่หรือลูกแม้แต่น้อย หัวใจทั้งดวงของหลี่เหม่ยถิงแตกสลายไม่เหลือชิ้นดี เจ็บปวดซ้ำซากจากการเฝ้ารอและร้องขอความรักจากแม่

พรวด! แค่ก แค่ก

เลือดสีแดงสดพ่นออกมาจากริมฝีปากแห้งแตก ส่วนหนึ่งล่วงผ่านลำคอจนสำลักกระอักกระไอ

“อ้ออออ ไหน ๆ แกก็ใกล้จะตายแล้ว ฉันจะบอกความจริงให้แกได้รับรู้ไว้ก่อนไปปรโลก เผื่อโลกหน้าจะได้ฉลาดขึ้นมาเสียบ้าง เรื่องที่แกเป็นหมันนั่นก็เพราะสมุนไพรบำรุงที่ฉันให้แกกินตลอด 5 ปีหลังเรียนจบ ส่วนจ้าวอิงสงนั่นฉันก็รู้ว่าเป็นพาหะของไวรัสตับอักเสบบี แต่ไม่คิดว่าแกจะโชคดีขนาดป่วยเป็นมะเร็งทั้งที่โอกาสเป็นก็ไม่ได้มาก ทุกอย่างมันเข้าทางฉันไปเสียหมด”

“กลับกันเถอะลูกหลินหลิน ที่นี่ไม่มีค่าอะไรให้นึกถึงแล้ว ก็แค่ชีวิตของนังเด็กไร้ค่าไร้ราคากำลังจะตาย เรากลับไปใช้เงินที่มันขยันหามาให้เราถลุงตลอด 7-8 ปีนี่กันดีกว่า”

“ไปค่ะแม่ หนูเบื่อจะแย่แล้วเราไปชอปปิ้งกันดีกว่า กระเป๋าที่หนูสั่งไว้เข้ามาพอดี ต้องขอบคุณความสามารถของนังสวะนี่ ถึงมันจะโง่แต่มันก็หาเงินเก่งจริง ๆ” หลี่เหม่ยหลินเดินมาเกาะแขนผู้เป็นแม่แล้วพากันเดินออกไปไม่แม้จะเหลียวหลังมามองอีก

ปัง!

เสียงประตูปิดลงพร้อมความสิ้นหวังกัดกินสติรับรู้ของหลี่เหม่ยถิง ม่านตาแตกสลายโลกทั้งใบพังทลาย แขนขาไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับเขยื้อน

ผ่านไปเนิ่นนาน ตกดึกภายในห้องเงียบสงัดไร้สุ้มเสียงสิ่งมีชีวิตใด ๆ มีเพียงเสียงสัญญาณต่าง ๆ ของอุปกรณ์การแพทย์ในห้อง

“คุณสองคนมองดูอยู่ตรงนั้นตลอดเลยหรือ” เสียงแผ่วเบาตัดผ่านความเงียบ หลี่เหม่ยถิงจดจ้องไปที่ปลายเท้าซึ่งมีเงาโปร่งแสงสองร่างยืนอยู่

!!!

หลี่เหม่ยถิงและพี่เหม่ยถิงไม่คาดคิดว่า หลี่เหม่ยถิงของมิตินี้จะรู้สึกถึงตัวตนของพวกเธอ ไม่เคยมีสัญญาณบอกมาก่อน

“แปลกใจหรือ? เมื่อก่อนเห็นเป็นเพียงกลุ่มพลังงานเบาบางที่คอยตามมา แต่มาวันนี้ไม่รู้ทำไมเห็นรูปร่างหน้าตาชัดเจน พวกเราเหมือนกันเหลือเกิน”

…

ภายในห้องยังคงสงัดเงียบ แม้เงาทั้งสองพยายามขยับปากแต่ไร้ผล เด็กสาวที่ดูอายุน้อยกว่าเหมือนนึกอะไรได้ ชี้นิ้วที่คอเกี่ยวสายสร้อยทองคำขาวห้อยด้วยหยกสีแดงใสมีรอยแตกภายในเนื้อหยกขึ้นมา

“เป็นเพราะหยกนี้ พวกเธอถึงมาที่นี่ได้?” หยกชิ้นนี้พ่อให้เธอใส่ไว้ไม่ให้ถอดออกตั้งแต่ตอน 5 ขวบ และเพราะเนื้อหยกมีรอยร้าวน้องสาวถึงไม่ได้สนใจจะขอไปเหมือนของอื่น ๆ ที่พ่อมอบมันให้เธอ

มือสั่นเทารวบรวมแรงทั้งหมดยกเกี่ยวสายสร้อยออกจากเสื้อคนป่วยสีฟ้า หยกแบบเดียวกัน 3 ชิ้นปรากฏสู่ครรลองสายตาของ 1 คนกับอีก 2 ดวงจิต ราวกับมีพลังงานดึงดูดหยกทั้งสามขยับเข้าหากันหลอมรวมเป็นหนึ่ง กระแสพลังงานพุ่งเข้าสู่ร่างของดวงจิตที่ดูอายุน้อยที่สุดด้วยแรงแห่งการอธิษฐานจากจิตใจอันมุ่งมั่น

‘ขอให้พลังและความสามารถที่มีถ่ายทอดไปสู่บุคคลที่สมควรได้รับ’

‘พลังนี้เป็นเพียงสิ่งเดียวที่พี่สามารถมอบให้ถิงเออร์ได้’

เสียง 2 เสียงที่เหมือนกันดังกึกก้องในห้วงสำนึกสุดท้าย เป็นการสิ้นสุดการเฝ้ามองอย่างยาวนานนับ 10 ปี พร้อมชีวิตและลมหายใจของผู้ถูกเฝ้ามองได้จบสิ้นลง