บทที่ 3

ในขณะที่ต่างคนต่างไม่ยอมกัน ก็มีร่างหนึ่งถลาเข้ามาดึงเผยลี่ซูไว้

“ลูกแม่ ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เป็นแม่สามีนั่นเอง เธอมองใบหน้าบวมแดงของเผยลี่ซูด้วยความสงสาร แล้วก็ด่าว่าฉันอย่างโกรธเกรี้ยว

“เจียงเหยียน! เธอตบลี่ซูจนเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร? นางมารร้ายชัด ๆ !”

“ตอนนี้สถานการณ์ของเสี่ยวหยวนก็หมดหวังแล้ว นี่ก็ไม่ใช่ความผิดลี่ซูด้วย อย่ามาลงที่เขาสิ!”

“อีกอย่าง แค่เซ็นสัญญาบริจาคจะเป็นอะไรไป คนตายแล้วก็ฟื้นไม่ได้! อย่างไรก็ต้องเผาอยู่ดี เธอจะทำไม จะเอาลูกไปไว้ที่บ้าน คอยเฝ้าตลอดหรือไง?”

แม่สามียิ่งพูดยิ่งอารมณ์ยิ่งรุนแรง สิ่งที่พูดออกมายิ่งไร้เหตุผล ฉันโกรธจนทนไม่ไหว ตาแดงก่ำ ง้างมือ ตบเข้าไปอีกหนึ่งฉาดที่ใบหน้าด้านซ้ายของเผยลี่ซู

สองฉาดติดกัน เผยลี่ซูเหมือนจะถูกตบจนมึนงง แม่สามีก็ไม่นึกว่าจะเป็นเช่นนี้ กรีดร้องและไปลูบหน้าลูกชาย สงสารใจจะขาด

ฉันมองมือของตัวเองที่ตบจนแดงอย่างนิ่ง ๆ

“เจ็บไหมล่ะ? เจ็บก็ถูกแล้ว ลูกใคร ใครก็เจ็บ!”

“รีบไปให้พ้น! ขืนพูดอีกคำละก็ ฉันจะเอากระติกน้ำร้อนฟาด!”

แม่สามีจ้องตาเขม็ง โกรธจนปากสั่น

“นางมารร้าย! นางมารร้ายแท้ ๆ!”

สถานการณ์ชุลมุนไปหมด เผยลี่ซูอดกลั้นความโกรธไว้ ถามฉันว่า

“เจียงเหยียน คุณตบ คุณด่าไปแล้ว ระบายอารมณ์พอแล้วหรือยัง?”

“ไปเซ็นชื่อกับผม! ไม่มีอะไรต้องพูดแล้ว เมื่อกี้คุณพยักหน้าแล้วที่สำนักงานแพทย์ เปลี่ยนใจไม่ได้แล้ว!”

พูดจบ เขาก็แย่งโทรศัพท์ไปจากมือฉัน ใช้กำลังบังคับจับแขนสองข้างของฉันไว้ แม่สามีช่วยอีกแรง ดันฉันให้เดินออกไป

ฉันกัดฟันแข็งขืนสุดแรง เห็นว่าสู้พวกเขาสองคนไม่ได้ ก็แหกปากตะโกนสุดเสียง

“หมอ! พยาบาล! ยามล่ะ!? มีคนจะลักพาตัวที่นี่!”

พยาบาลจำนวนหนึ่งรีบเข้ามา เห็นเผยลี่ซูที่คุ้นเคยแล้ว ก็หยุดฝีเท้าลงอย่างทำตัวไม่ถูก

เผยลี่ซูทำหน้ายิ้มเจื่อน

“ไม่เป็นไร ภรรยาผมอารมณ์แปรปรวนนิดหน่อย ไม่ต้องรบกวนพวกคุณหรอก”

ฉันตะโกนต่ออย่างไม่ลดละ

“พวกเขาเป็นคนลงไม้ลงมือก่อน ไม่ห้ามพวกเขาไว้ละก็ ฉันก็จะตะโกนไปตลอดทาง ให้ผู้ป่วยและญาติทุกคนมาดูให้หมด!”

เหล่าพยาบาลมองหน้ากัน ได้แต่เข้ามาห้ามพวกเรา

เผยลี่ซูปล่อยมืออย่างไม่เต็มใจ จากที่กังวล ในที่สุดฉันก็วางใจได้ รีบดูเวลาแวบหนึ่ง

อีกหนึ่งชั่วโมงกว่าทีมส่งตัวผู้ป่วยจะมาถึง

เพียงแค่ยืนหยัดอีกชั่วโมงเดียว ฉันก็จะพาลูกสาวไปจากที่นี่ได้ตลอดกาล!

“ลี่ซู เกิดอะไรขึ้น รอพวกคุณตั้งนานแล้วยังไม่เห็นมา”

เสียงหวานออดอ้อนออเซาะดังขึ้น จากหลิ่วเจิน

เธอมองเผยลี่ซูแวบหนึ่งด้วยความห่วงใย เห็นว่าใบหน้าเขาบวมแดง ก็รีบเข้ามาตรวจเช็ก

เผยลี่ซูเห็นเธอแล้ว จากที่เกรี้ยวกราดก็อ่อนโยนในพริบตา

“ไม่เป็นไร เจียงเหยียนไม่ยอมเซ็นชื่อ พวกเราทะเลาะกันนิดหน่อย”

หลิ่วเจินเงยหน้ามองฉันที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง

“คุณเจียงคะ ลูกสาวคุณสมองตายแล้ว เรื่องการเซ็นสัญญาบริจาคอวัยวะ คุณเป็นคนตกลงเองกับปาก”

“ทางโรงพยาบาลขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งสำหรับน้ำใจอันยิ่งใหญ่และการเสียสละของคุณ หมอก็ทราบดีว่า เรื่องแบบนี้ ยังไงก็ต้องก้าวข้ามอุปสรรคในใจไปให้ได้”

“คุณวางใจเถอะ แม้ลูกจะไม่อยู่แล้ว แต่ชีวิตของเขาดำเนินต่อไปในอีกรูปแบบหนึ่ง…”

ฉันตัดบทการบรรยายมือถือสากปากถือศีลของเธอ

“เธอพูดเหลวไหล ลูกสาวฉันยังไม่ได้สมองตาย การวินิจฉัยของเธอเป็นเรื่องหลอกลวง! อย่าพูดเรื่องเซ็นสัญญาอะไรนั่น ฉันจะย้ายโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!”

หลิ่วเจินส่ายหัว เสแสร้งทำเป็นเสียใจ

“คุณเจียงคะ หมอรู้ดีว่าคุณเสียใจ แต่อย่าใส่ร้ายป้ายสีกันจะดีไหม?”

“หมอช่วยชีวิตลูกสาวคุณอย่างต่อเนื่องอยู่เกือบสิบชั่วโมง ไม่ได้นอนทั้งคืน แล้วยังต้องรักษาคนไข้คนอื่นต่ออีก แต่นึกไม่ถึงว่าในสายตาคุณ ดิฉันเป็นหมอไร้ฝีมือ!”

“เพื่อเซ็นสัญญา พวกเราทั้งทีมเตรียมตัวมาอย่างดี ทีมสื่อ ผู้สื่อข่าวก็รออยู่ คุณจะให้หมออธิบายกับพวกเขาอย่างไร?”

คนไข้และพยาบาลที่อยู่รอบ ๆ ฟังถึงตรงนี้แล้ว ก็อดซุบซิบกันไม่ได้

“ผู้อำนวยการหลิ่วเป็นหนึ่งในหมอที่เก่งที่สุดในโรงพยาบาลนะ จะวินิจฉัยผิดได้อย่างไร”

“ฉันว่าคนที่เป็นแม่นี่คุมอารมณ์ไม่อยู่แล้วหาเรื่องก่อกวนไม่เลิกน่ะสิ”

“เฮ้อ คนที่น่าสงสารก็ต้องทำตัวเองอยู่บ้างแหละ คุณหมอหลิ่วทุ่มเทขนาดนี้ยังโดนด่า นี่ก็คือการที่ผู้ป่วยจงใจหาเรื่องหมอไม่ใช่หรือไง!”

ฝูงชนรอบข้างวิพากษ์วิจารณ์ฉัน เผยลี่ซูยิ้มได้ใจให้เห็นเล็กน้อย

“เจียงเหยียน ตอนนี้คุณหุนหันเกินไปแล้ว พวกเราเข้าไปคุยในห้องทำงานเถอะ ดีไหม?”

ขณะที่พูด เขาก็จะเข้ามาดึงฉัน

ฉันถอยหลังหนึ่งก้าวด้วยอย่างระแวดระวัง

“ใครก็อย่ามาแตะฉัน!”

ที่ด้านข้าง หลิ่วเจินส่งสายตาเป็นสัญญาณให้พยาบาลคนอื่น ๆ ที่กำลังรีบเข้ามา

ไม่รู้ว่ายามโผล่มาจากที่ไหน เข้ามากดบ่าฉันไหวอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ยันฉันไว้กับกำแพงอย่างสุดแรง

หลิ่วเจินสั่งการพยาบาล

“เธออารมณ์รุนแรงเกินไปแล้ว ต้องฉีดยาระงับประสาทเดี๋ยวนี้!”