บทที่ 6

ฉันตะโกนอย่างมั่นใจเต็มที่

“เผยลี่ซู ในเมื่อคุณบีบฉันขึ้นมาเรื่อย ๆ ไม่ยอมปล่อย งั้นฉันจะให้คุณได้สมใจ!”

เพิ่งสิ้นเสียงพูด จอใหญ่นอกห้องพักผู้ป่วยที่เดิมทีเงียบอยู่ จู่ ๆ ก็มีเสียงออดอ้อนของหลิ่วเจินดังออกมา

“จริง ๆ เหรอ? คุณนี่ใจร้ายจังเลย ฉันกลัวหน่อย ๆ แล้วนะเนี่ย”

สายตาทุกคนถูกดึงดูดไปทางนั้น สิ่งที่ฉายอยู่บนจอใหญ่ ไม่น่าเชื่อว่าเป็นคลิปกล้องวงจรปิดตอนหนึ่งจากห้องทำงานส่วนตัวของหลิ่วเจิน

เห็นเพียงหลิ่วเจินกอดคอเผยลี่ซูด้วยจริตมารยาร้อยเล่มเกวียน ขึ้นคร่อมขาเขา หันหน้าเข้าหากัน พูดพลางส่ายเอวเล็กน้อย

“พอเถอะ พอเถอะ หยุดขยับได้แล้ว ถ้าของขึ้นขึ้นมาคุณจะรับผิดชอบเหรอ?”

เผยลี่ซูมองที่หลิ่วเจิน สีหน้าหื่นกระหาย

“ผมไม่ใจร้ายกับเสี่ยวหยวน แล้วจะช่วยอวิ๋นอวิ๋น ลูกสาวผมกับคุณได้ยังไงล่ะ?”

“ไอซียูวันหนึ่งตั้งหลายแสน ยังไม่รู้ว่าจะช่วยกลับมาได้หรือเปล่า แทนที่จะเททรัพย์สมบัติที่บ้านหมดหน้าตักไปกับเขาและยัยแกนั่น เก็บไว้ให้อวิ๋นอวิ๋นของพวกเราดีกว่า”

“เอาตามนี้แหละน่า ร่างกายอวิ๋นอวิ๋นก็ทนไม่ไหวแล้ว รีรอต่อไปไม่ได้อีก! โอกาสนี้หายากมาก คุณรีบลงมือซะ!”

แสงแวบขึ้นมาในดวงตาทั้งสองของหลิ