บทที่ 7

เด็กผู้หญิงคนนั้นที่ชื่ออวิ๋นอวิ๋นอายุพอ ๆ กับเสี่ยวหยวน กำลังนั่งอยู่ที่เบาะหลังในรถของเผยลี่ซู ในมือถือไอศกรีมที่กำลังจะละลาย

หลิ่วเจินนั่งข้างคนขับ ทำทีเป็นโกรธแล้วทุบอกเผยลี่ซู ทำให้อวิ๋นอวิ๋นหัวเราะใหญ่ ไอศกรีมในมือที่ละลายจึงหยดเต็มเบาะไปหมด

เขาไม่โกรธ ทั้งสามคนยิ่งหัวเราะเฮฮากว่าเดิม

เผยลี่ซูเป็นคนรักความสะอาดมาตลอด ไม่อนุญาตให้ฉันกับลูกสาวกินอะไรทั้งสิ้นในรถเขา

ครั้งหนึ่งเนื่องจากรถติด ลูกหิวมานานเกินไปแล้ว ฉันทนไม่ไหวจึงให้ลูกกินช็อกโกแลตแท่งหนึ่ง เศษช็อกโกแลตชิ้นเล็กจิ๋วที่ละลายร่วงลงไม่กี่ชิ้น เผยลี่ซูโมโหเกรี้ยวกราดทันที ไล่ฉันกับลูกลงจากรถ

ฉันกอดลูกไว้ท่ามกลางหมู่รถที่กำลังเคลื่อนตัว ไม่รู้จะเดินหน้าหรือถอยหลัง เห็นเผยลี่ซูขับรถออกไปอย่างรวดเร็วชนิดไม่เห็นฝุ่น เสี่ยวหยวนร้องไห้โฮ ขอความเมตตา

“พ่อคะ! พ่ออย่าทิ้งหนูกับแม่ไป! หนูผิดเองทั้งนั้น! หนูจะเชื่อฟัง ต่อไปหนูจะไม่ทำให้รถพ่อสกปรกอีกแล้วค่ะ!”

คิดถึงตรงนี้แล้ว ฉันก็ยิ้มอย่างเจ็บปวดรวดร้าวและหลับตาลง น้ำตาพรั่งพรูออกมา

เป็นเพราะฉันคิดไปเองว่ายอมทนลำบากกายเพื่อความรักได้ ถึงได้ทำให้เผยลี่ซูมีโอกาสทำร้าย จะเอาชีวิตล