บทที่ 1

ร่างกายที่ยังเล็กของลูกสาวเต็มไปด้วยอุปกรณ์และท่อ ใบหน้าอันซีดเผือดมีความแดงจากการเจ็บป่วยปรากฏให้เห็น

ฉันขยี้ตาซ้ำ ๆ นึกไม่ถึงว่าจะกลับมาสู่ฉากที่คุ้นเคยนี้ และได้เห็นภาพที่ทำให้ฉันเจ็บปวดใจแทบขาดเมื่อชาติที่แล้วอีกครั้ง

ฉันตัวสั่นเทา เอื้อมไปจับมืออุ่น ๆ ของลูก หัวใจเจ็บแปลบ น้ำตาไหลอาบแก้ม

“แม่คิดถึงลูกจัง คิดถึงมาก ๆ แม่ขอโทษลูกจริง ๆ …”

เผยลี่ซูสามีของฉันตบไหล่ฉันอยู่ข้าง ๆ

“อย่ารบกวนลูกเลย ออกไปเถอะ ถึงเวลาแล้ว”

หลังพยาบาลห้ามปราม ฉันขยับขาสองข้างที่อ่อนแรง เดินออกจากห้องไอซียูพร้อมเผยลี่ซู

เข้าไปนั่งในห้องทำงานแคบ ๆ ห้องหนึ่งแล้ว เขาก็ยัดปากกาด้ามหนึ่งใส่มือฉัน

“คุณก็เห็นแล้วว่าหลังจากสมองตาย ลูกทุกข์ทรมานทุกวินาทีที่ยังมีลมหายใจอยู่”

“สัญญาบริจาคอวัยวะนี่ เซ็น ๆ ไปเถอะ ให้ลูกได้หลุดพ้น”

ได้ยินน้ำเสียงเขาที่ไม่แยแสขนาดนี้ ความเกลียดชังก็โหมกระหน่ำในพริบตา แผดเผาหยาดน้ำตาของฉันจนแห้งไป

ฉันใช้ปากกาตบโต๊ะอย่างรุนแรง สะบัดมือของเขาที่วางอยู่บนหัวไหล่ของฉันออก

“ฉันไม่เซ็น! ลูกสาวฉันยังไม่ได้สมองตายแน่นอน!”

เผยลี่ซูชะงักไปชั่วขณะ

“เมื่อกี้คุยกันแล้วไม่ใช่เหรอ? คำวินิจฉัยของหมอคุณก็ดูแล้ว ที่นี่คือโรงพยาบาลที่ดีที่สุดในเมืองแล้วนะ คุณยังจะไม่เชื่ออะไรอีก?”

เชื่อ?

มองที่ดวงตาที่เสแสร้งทำเป็นบริสุทธิ์และตื่นตกใจของเผยลี่ซูแล้ว ดูเหมือนว่าฉันได้มองทะลุเห็นความโหดเหี้ยมอำมหิตที่ซ่อนอยู่เบื้องหลัง

ชาติที่แล้วต้องโทษฉันที่ไว้ใจเขามากเกินไป

เสี่ยวหยวนลูกสาวฉันเข้าโรงพยาบาลที่ดีที่สุดในเมืองแห่งนี้เพราะปอดบวม

แต่ฉันคาดไม่ถึงว่าหลิ่วเจิน แพทย์เจ้าของไข้ที่เผยลี่ซูหามาเป็นคนที่เขาเคยแอบรักฝังใจและยังตัดเยื่อใยไม่ขาดมาหลายปี

เดิมทีอาการปอดบวมไม่ใช่เรื่องที่อันตรายมากนัก แต่หลังลูกจากอ้อมอกฉันไปหนึ่งคืน อาการกลับแย่ลงกะทันหันจนต้องเข้าห้องฉุกเฉิน

เมื่อฉันรีบรุดกลับมาถึงโรงพยาบาล กลับได้ยินว่าหลิ่วเจินประกาศว่าลูกสมองตายแล้ว

ยังไม่ทันที่ฉันจะตั้งสติได้จากความสะเทือนใจครั้งใหญ่หลวง เผยลี่ซูก็ลากฉันไปเซ็นสัญญาบริจาคอวัยวะ

“เสี่ยวหยวนจิตใจดีมาตั้งแต่เล็ก ตอนนี้ชีวิตของเขาสามารถช่วยชีวิตคนได้มากมาย ผมเชื่อว่าวิญญาณของเสี่ยวหยวนบนสวรรค์ก็ต้องเห็นด้วยแน่ ๆ”

ฉันร้องไห้จนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แล้ว เผยลี่ซูกึ่งบังคับกึ่งหลอกล่อให้ฉันเซ็นชื่อตัวเองลงบนหนังสือสัญญา

แต่สิ่งที่ฉันไม่รู้ก็คือ หลังถอดเครื่องช่วยหายใจแล้ว หัวใจของลูกก็ถูกเปลี่ยนไปใส่ให้ลูกสาวของหลิ่วเจินที่เป็นโรคหัวใจตั้งแต่กำเนิดอย่างรวดเร็ว

ฉันไม่สามารถกลับสู่สภาพปกติได้อยู่เป็นเวลานานจากความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียลูก เผยลี่ซูกลับใช้ชีวิตตามปกติอย่างรวดเร็ว

ด้วยความบังเอิญคราหนึ่ง ฉันเห็นเผยลี่ซูที่สวนสนุกในเมืองข้างเคียง มีเด็กหญิงแปลกหน้านั่งอยู่บนบ่าของเขา และมีหลิ่วเจินซุกอยู่ในอ้อมแขนของเขา

ฉันสะกดรอยตามพวกเขา ตอนที่ไปขอความจริงถึงหน้าประตูบ้าน กลับถูกพวกเขาร่วมมือกันผลักตกจากบันไดสูง

ในกองเลือด ฉันกำจี้ที่บรรจุเส้นผมของลูกไว้แน่น

กี่ครั้งแล้วที่อยากใช้ความตายปลดปล่อย แต่วินาทีนั้น ที่เห็นพวกเขาสามคนหน้าตาแช่มชื่น เพลิงแห่งความเคียดแค้นก็เผาทำลายความอ่อนแอของฉัน

วินาทีนี้ที่ได้เกิดใหม่ ฉันโชคดีอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

สวรรค์ก็ต้องการให้ฉันแก้แค้นให้ลูก!