EP : 9 มันสมแล้วที่เธอโดนแบบนี้

                   บทที่ 9

งานหมั้นที่ยิ่งใหญ่แต่หญิงสาวผู้หนึ่งนั่งเสียใจที่ตนเองนั้นต้องมาหมั้นกับผู้ชายที่ไม่ได้รัก หลังจากงานหมั้นจบเสร็จพิธีนิตาเดินตรงเข้ามาหาพ่อตนเองในห้อง เรือนร่างบางคุกเข่าลงที่พื้นพ่อของเธอนั้นนั่งอยู่บนเตียงสายตาของเขาจับจ้องมองลูกสาวและถอนหายใจก่อนหน้านี้ยังมีหลานสาวอยู่ด้วยถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ลูกแต่เขาก็รักอันนาเหมือนกับลูกสาวแต่ใจก็เห็นแก่ตัวไม่อยากให้ลูกสาวที่แท้จริงต้องไปเจ็บปวด

"คุณพ่อ…นิตาสงสารน้อง" นิตาเงยหน้ามองพ่อของตัวเองทั้งน้ำตาเสียงสะอึกสะอื้นพร้อมเอ่ยพูดบอกกับพ่อว่าสงสารอันนา 

"ถ้าสงสารน้องแกก็ไปแทนสิ! ถ้าไม่อยากเจ็บและทุกข์ทรมานเหมือนอันนาก็อยู่เฉยๆ วันนี้เป็นงานหมั้นของแกไม่ควรขึ้นมาบนนี้และถ้าคนอื่นมาได้ยินแกนั่นแหละที่จะไม่มีชีวิตอยู่! ทำอะไรไม่รู้จักคิดตั้งแต่แรกเหมราชมันไม่ใช่คนธรรมดาไม่อย่างนั้นท่านรองคงไม่ออกตัวให้มันขนาดนี้! สิ่งเดียวที่ทำได้คือแกต้องเกาะคู่หมั้นของแกไว้ให้ดีเพราะเขาจะทำให้แกหลุดพ้นแล้วไม่ต้องไปเจ็บปวดแบบอันนา" 

"คุณพ่อไม่รักอันนาบ้างเลยเหรอ แล้วทำไมคุณพ่อถึงไม่ช่วยน้องอำนาจและบารมีคุณพ่อมีเพียงแค่ท่านรอง!...”

นิตาถูกเป็นพ่อนั้นตบหน้าทันทีในขณะที่เธอเอ่ยพูดว่าไม่รักอันนาน้องสาวตนเอง

"ทำไมฉันจะไม่รักอันนาเป็นหลานสาวของฉัน ฉันก็รักไม่แตกต่างจากแกหรอก แต่ฉันรักแกมากกว่าไงถึงได้ยอมให้มันเป็นแบบนี้" เขาถอนหายใจไม่อยากทำร้ายหลานสาวที่ตนเองรักแต่ก็ไม่อยากให้ลูกสาวตัวเองต้องเจ็บอย่างที่อันนาโดนกระทำ

"เป็นเพราะนิตาจริงๆ มีวิธีไหนที่จะทำให้อันนารอดพ้นจากเขาได้ไหม" เรือนร่างบางหันใบหน้าตัวเองกลับมามองผู้เป็นพ่อและเอ่ยถามหาวิธีที่จะให้น้องสาวนั้นหลุดพ้นจากคนใจร้าย

กรณ์ส่ายหน้าไปมาให้กับลูกสาวไม่มีวิธีไหนนอกจากดวงของอันนาที่จะรอดพ้นเพราะคนอย่างเหมราชคงไม่ปล่อยให้อันนาใช้ชีวิตหรือมีชีวิตต่ออย่างแน่นอน แต่ถ้าโชคดีหรือว่าดวงเข้าข้างผู้ชายคนนั้นหลงรักหลานสาวอาจจะเป็นไปได้ที่ความแค้นทั้งหมดจะกลายเป็นความรัก

"มันไม่มีทาง! อยู่เฉยๆ และอย่าลืมทำอะไรที่ฉันบอกเป็นไปได้ก็เป็นเมียของมันไปเลย จะได้รีบแต่งงานกันไวๆ ถ้ามันรู้ความจริงว่าแกเป็นคนฆ่าน้องสาวมัน แกไม่รอดแน่นิตา" 

นิตาได้เพียงแต่ก้มหน้ายอมรับ ตัวเธอเองก็ขี้ขลาดไม่กล้าพอกลัวว่าเขาจะรู้ความจริงและทำร้ายเธอแทนน้องสาว เมื่อนิตาลงมาด้านล่างว่าที่คู่หมั้นของเขานั้นจับจ้องมองเหมือนดั่งว่านิตาไม่เต็มใจที่จะหมั้นแต่เป็นเพราะผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายให้หมั้นกัน

"ดูหน้าซีดๆ นะ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า" ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาผู้เป็นคู่หมั้นนั้นเดินมาใกล้ๆ รีบจับมือของนิตาทั้งสองคนไม่รู้จักกันมาก่อนทางชายหนุ่มเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ ผู้เป็นแม่และพ่อรีบจัดงานหมั้นให้โดยกะทันหันแต่เขาก็ไม่ขัดและยอมหมั้นกับเธอ

"อคินย์เราไม่ได้รักคุณ คุณก็ยังไม่ได้รักเราคือขอคุยแบบตรงๆ เลยนะ มันมีความจำเป็นที่เราต้องหมั้นกับคุณ" อคินย์ยิ้มให้กับนิตาเขาเข้าใจเพราะตนเองก็คิดแบบนั้นเช่นกัน ใบหน้าหล่อกระซิบเข้ามาข้างๆ หูของเธอพร้อมกับพูด

"เราก็แกล้งรักกันไปก่อนเอาไว้ทุกอย่างจบเราก็เป็นเพื่อนกัน" นิตายิ้มให้กับอคินย์ทันที

"ขอบใจมากๆ นะ อคินย์….ขอบใจจริงๆ"

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันทางพ่อและแม่ของอคินย์เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มดีใจที่ลูกชายนั้นชื่นชอบว่าที่คู่หมั้นจนดูเหมือนหยอกล้อกัน

"แม่ดีใจนะที่อคินย์ชอบว่าที่คู่หมั้นที่แม่หาให้ คิดว่าจะไม่ชอบซะแล้ว ต้องดูแลหนูนิตาดีๆ นะลูกอีกไม่นานทั้งสองคนก็จะต้องแต่งงานกัน"

อคินย์จับมือของนิตาทั้งสองคนได้คุยกันแล้วและเข้าใจกันว่าหลังจากจบทุกอย่างเสร็จสิ้น เขาทั้งคู่จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน 

"ครับ…คุณแม่ผมจะดูแลน้องให้ดีที่สุด"

"นิตาขอบคุณ คุณหญิงแม่นะคะ ที่เมตตานิตาแล้วก็ขอบคุณคุณพ่อด้วนนะคะ" 

งานหมั้นในวันนี้เต็มไปด้วยความสุข เสียงหัวเราะมากมายดื่มฉลองให้กับลูกทั้งสอง เมื่อนิตาเดินมาเข้าห้องน้ำเธอหยุดชะงักได้ยินเสียงพ่อของตนเองคุยกับลูกน้องจึงเดินเข้ามาใกล้ๆ และแอบฟังยังหน้าประตูห้องทำงาน

"มันทำอันนาขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วตอนนี้อันนาอยู่โรงพยาบาลไหนอาการเป็นยังไงบ้าง" คิ้วน้อยขมวดเข้าหากันเมื่อพ่อของเธอนั้นพูดถึงอันนาผู้เป็นน้องสาวเข้าโรงพยาบาลนิตาจะจับลูกบิดประตูเปิดเข้าไป แต่เธอต้องหยุดชะงักแอบฟังลูกน้องคนสนิทกับพ่อตัวเองดีกว่าพรวดพราดเข้าไปถาม

"เมื่อวานนี้คุณอันนาอาการแย่หลังจากกลับไปจากที่นี่เข้าโรงพยาบาลแต่ทางนั้นไม่ยอมให้นอนและลากตัวกลับบ้าน ได้ข่าวว่าถูกขังไว้ในกรงจนโดนงูกัดตอนนี้ยังอยู่ในห้องฉุกเฉิน หมอยังให้คำตอบไม่ได้ครับ" นิตาได้ยินแบบนั้นเธอตกใจที่น้องสาวของตัวเองต้องเจ็บตัวเข้าโรงพยาบาลช่วงจังหวะที่ถอยหลังทำให้ลำตัวของนิตาชนแจกันดอกไม้ร่วงหล่นลงพื้นดังสนั่น

ผู้เป็นพ่อรีบออกมาดูทันทีจึงรู้ว่าเป็นลูกสาวแอบฟัง

"คุณพ่อ…คุณพ่อจะปล่อยให้อันนาตายจริงๆ เหรอ นิตาไม่ยอมหรอกนะ นิตาไม่ให้น้องตาย" ใบหน้าน้อยร้องไห้น้ำตาไหลริน เธอจับแขนของผู้เป็นพ่อกลัวว่าอันนานั้นจะตายจริงๆ

"แล้วจะให้กูทำยังไงวะ! ถ้าไม่ให้หลานตายลูกก็ต้องตายเพราะว่าไปทำน้องสาวของมันไว้ ยังไงก็ต้องตาย" เรือนร่างบางของนิตาทรุดเข่าลงตรงหน้าผู้เป็นพ่อ เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเจ็บปวดสงสารผู้เป็นน้องสาวที่ต้องมารับกรรมแทน

"นิตาจะไปบอกความจริงกับเขา" นิตาเธอลุกขึ้นบอกกับพ่อนั้นว่าจะไปบอกความจริงว่าตัวเองเป็นคนทำเพลงพิณ 

"อย่าโง่นะนิตา! มีสติหน่อยตอนนี้อันนาก้าวเข้าไปเกินกว่าครึ่งชีวิตแล้ว ถ้ามันจงใจและอยากให้ตายจริงๆ มันไม่พามาที่โรงพยาบาลหรอก รอในวันที่ความรักของมันเกิดขึ้นกับอันนาทุกอย่างมันจะจบลงเชื่อพ่อ" 

ผู้เป็นพ่อคุกเข่าลงต่อหน้าลูกสาวลูบหัวของลูกสาวเบาๆ ในความคิดของเขานั้นเชื่อว่าเหมราชจะหลงรักอันนาสักวันและไม่มีวันที่จะฆ่าอย่างแน่นอน ถ้าตั้งใจที่จะฆ่าเขาคงไม่ปล่อยให้มีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้

"มันจะเป็นไปได้เหรอคะ มันจะเป็นไปได้เหรอ เขาจะรักคนที่ฆ่าน้องสาวตัวเองได้เหรอ" 

"ความใกล้ชิดมันเป็นบ่อเกิดแห่งความรักและคนที่ใกล้ชิดโดยที่มีเพศสัมพันธ์กันมันมากกว่าความรักอีก ไม่มีทางที่ผู้ชายเหมราชจะปล่อยให้อันนาหลุดพ้น"

ราวกับว่าพ่อของเขานั้นเดาทางออกว่าเหมราชทำอะไรกับอันนาไว้บ้าง และคอยสอดส่องส่งลูกน้องตามดูอันนาตลอดเวลา เขาไม่สามารถช่วยหลานสาวได้ ได้เพียงแต่ภาวนาให้เหมราชรักหลานสาวตัวเองขึ้นมาจริงๆ ถึงจะรอดพ้น

ตัดมาทางโรงพยาบาล 

เมื่อคุณหมอออกมาจากห้องฉุกเฉินใบหน้าของเขาซีดเซียวโชคดีที่พิษไม่แล่นสู่หัวใจของอันนา งูตัวที่ฉกเป็นงูเห่าและมีพิษพร้อมกับเรือนร่างบางที่อ่อนแรงจึงทำให้เธอล้มลงโดยไร้สติอย่างง่าย

"แล้วมึงจะเอายังไงในเมื่อจะแก้แค้นทำไมมึงถึงไม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นตายไปเลยล่ะ ทุกอย่างมันจะได้จบพ่อของเธอก็ไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว ดูเหมือนว่าพ่อของเธอจะรักลูกคนเล็กมากกว่านะ" ถ้าเป็นอย่างที่เหมราชพูดให้คลาสฟังผู้เป็นพ่อของฝ่ายนั้นก็ต้องรักลูกสาวคนเล็กมากกว่าถึงยอมปล่อยให้ลูกสาวคนโตมาชดใช้กรรม

"มันไม่สามารถขัดได้ต่างหาก ถ้ามันขัดได้มันคงไม่ปล่อยให้ลูกของมันมาเจอกับความเจ็บปวดหรอก ที่มึงถามว่าทำไมถึงไม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้ตายใช่ไหม มันยังไม่สาแก่ใจกูไง มันทำน้องสาวของกูต้องตาย มันก็ต้องเจ็บปวดทั้งครอบครัวของมันด้วย" เหมราชกำหมัดเข้าหากันเขายังคงโกรธแค้นและเกลียดกรณ์

"งั้นกูจะช่วยนายเอง!” 

เขาหันมองหน้าคลาสเพื่อนสนิทตนเองที่พูดว่าจะช่วยในการแก้แค้นให้น้องสาวของเขา

"หมายความว่ายังไงวะ'

"ในเมื่อมันเล่นด้วยอำนาจ เราก็ต้องเล่นด้วยอำนาจใส่มัน! อยากรู้เหมือนกันว่าคนที่เคยมีอำนาจสั่งนู่นนี่นั่นได้ตอนที่มันไม่มีแล้วมันจะเป็นยังไง"

คลาสเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ตนเองนั้นได้รับตำแหน่งมอบหมายมาจากพ่อของเขาและพร้อมที่จะช่วยเหมราชจัดการพ่อของอันนา

เวลาผ่านไปเรือนร่างบางค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดเธอฝันร้ายว่าตัวเองนั้นถูกจับขังไว้ในกรงและโดนงูกัด เมื่อเธอสะดุ้งตื่นลืมตาขึ้นหันมองซ้ายและขวาที่นี่ไม่ใช่บ้านของเขาไม่ใช่บ้านของตัวเอง แต่ที่นี่มันคุ้นๆ จนกระทั่งเธอเงยหน้าขึ้นมองเห็นกระปุกน้ำเกลืออยู่ด้านบน และครวญคิดว่าเกิดอะไรขึ้นจนกระทั่งรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นไม่ใช่ความฝัน แต่คือความจริงเธอถูกจับขังไว้ในกรงหมาและในขณะนั้นที่เธอนั่งกอดเข่าอยู่มีงูตัวหนึ่งเลื่อยเข้ามาใกล้ๆ มันชูคอใส่อย่างน่ากลัว เธอพยายามที่จะหนีแต่ด้วยกรงที่คับแคบไม่สามารถให้เธอหลบงูได้ เมื่องูฉกเข้ามาที่ขามันรีบพุ่งตัวออกไป เธอพยายามกรีดร้องให้คนเข้ามาช่วงขาของเธอปวดขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเรือนร่างบางที่เปลือกตาหนักลงเรื่อยๆ

"ทำไมฉันยังมีชีวิตรอดอยู่อีกเหรอ" อันนาเธอถอนหายใจให้กับชีวิตตัวเอง ถ้างูกัดเมื่อวานนี้แล้วเธอตายไปทุกอย่างคงจะจบแต่นี่ยังมีชีวิตอยู่เพื่อรอรับความเจ็บปวดอีกทำไม 

เสียงประตูเปิดเข้ามาเรือนร่างบางหันหน้าไปมองเขาคนใจร้ายเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม

"สะใจดีนะ ขังไว้ในกรงหมาไม่พองูยังกัดอีก แต่ก็อย่างว่านะ คนมันมีเวรมีกรรมเยอะตายง่ายๆ มันก็จะง่ายเกินไป" เธอหลับตาลงเมื่อได้ยินคำพูดเยาะเย้ยของคนใจร้าย 

"จะหลับตาทำไมฟังไหมในสิ่งที่กูพูด" 

มือหนาคว้าจับต้นแขนจนอันนาลืมตาขึ้นมองเขา

"คุณมันโรคจิต" 

"อย่าคิดว่าอยู่โรงพยาบาลแล้วกูจะทำอะไรไม่ได้นะอันนา! อย่ามาปากดีแล้วอย่ามาว่ากู ถ้าไม่ทำน้องสาวของกูก่อนทุกอย่างมันคงไม่เป็นแบบนี้และไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ด้วย!”

"ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตายไปเลย ทุกอย่างมันจะได้จบ คุณแก้แค้นให้น้องสาวของคุณมันจะได้จบไง ช่วยฉันไว้ทำไม" มือน้อยทั้งสองข้างยกผลักหน้าอกของเขาในขณะที่เขาจับเข้าที่ปลายคางของเธอและปล่อยออก ด้วยแรงที่มีผลักไปเขาแทบจะหงายท้องเรือนร่างบางตะเบ็งเสียงใส่เขา

"ก็บอกแล้วไงว่าการตายมันง่ายเกินไป! เธอต้องอยู่ชดใช้เวรกรรมอีกเยอะ ฮ่าๆ หรือว่าจะใช้เวรกรรมในตอนนี้เลยดี" ไหล่ทั้งสองข้างถูกมือหนาจับกดลงในขณะที่อยู่บนเตียงใบหน้าหนาซุกไซ้ เข้าที่ซอกคอทั้งซ้ายและขวาที่นี่โรงพยาบาลไม่ใช่ที่บ้านที่เขาจะมาเสพสมร่างกายของเธอ ทั้งขาซ้ายขวาพยายามถีบเขาออกแต่ยิ่งพยายามขัดขืนเขายิ่งโต้ตอบกลับเธอรุนแรงขึ้น

"โอ๊ย!! ฮื่อๆๆ” 

ร่างบางร้องไห้สายน้ำเกลือนั้นหลุดออกจนเลือดเปรอะเปื้อนบนที่นอนและเสื้อผ้าตัวเองเขาจึงดีดตัวออกจากเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่จับจ้องด้วยความสะใจ

"สะใจว่ะ แต่มันยังไม่พอ!”

เพียงสิ้นสุดคำพูดเหมราชเดินออกไปจากห้องและทันใดนั้นพยาบาลวิ่งเข้ามาทันที 

"คุณอยู่เฉยๆ นะคะ เดี๋ยวฉันจะเสียบสายน้ำเกลือให้ใหม่"

"ไม่ต้องหรอกค่ะ ปล่อยให้ฉันตายไปเลยทุกอย่างจะได้จบ ฉันเหนื่อยแล้วฉันเจ็บ ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วพี่พยาบาลได้ยินไหมว่าฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ไม่ต้องจับฉันไม่ต้องเสียบน้ำเกลือให้ฉันแล้ว ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว" มือน้อยทั้งสองข้างยกปัดพยาบาลไม่ให้ช่วยตัวเองเธอร้องไห้ฟูมฟายดั่งคนไร้สติจนเสียงดังออกไปถึงข้างนอก 

ชายหนุ่มร่างแกร่งที่คิดว่าตัวเองนั้นใจร้ายยืนพิงผนังห้องยืนกอดอกมอง.เขาก้มหน้าลงยิ่งได้ยินเสียงร้องไห้ของคนด้านในเขายิ่งรู้สึกใจคอไม่ดี 

"สมแล้วมันสมแล้วนี่…จะไปสงสารทำไมวะ" เสียงในใจได้เพียงแต่คิดต่างกับตัวเองจนหัวใจของเขานั้นมันรู้สึกแปลกๆ