เขาปล่อยเธอให้อยู่บนห้องส่วนเขานั้นเดินมาด้านล่างที่สระน้ำ ความรู้สึกที่เคยมีน้องสาวอยู่ด้วยมีเสียงหัวเราะที่อยู่ด้วยกันในตอนนี้กลับมีแต่เงียบงันกลับความเคว้งคว้างที่อยู่ในจิตใจ เหมราชยังทำใจไม่ได้ที่น้องสาวของเขานั้นจากไปกะทันหันบุหรี่ไฟฟ้าราคาแพงถูกหยิบขึ้นมาสูบและปล่อยออกเป็นควันลอยละล่องไปตามอากาศ
เขาเอื้อมหยิบแก้วไวน์บนโต๊ะกระดกดื่ม ในทุกๆ วันไม่มีวันไหนที่เขาไม่คิดถึงน้องสาวตัวเองอยากจะดื่มเพื่อให้ลืมความเจ็บปวดในการสูญเสียคนที่รัก อยากจะดื่มและตื่นขึ้นมาเจอแต่ความสุขที่มีน้องสาวอยู่ด้วยแต่มันกลับไม่มีแบบนั้นอีกแล้ว
"นายครับ นายทำกับคุณอันนามากเกินไปหรือเปล่า" เหมราชกวาดสายตามองลูกน้องคนสนิทด้วยความไม่พอใจเพราะในขณะที่กำลังคิดถึงน้องสาวคิดในเรื่องความตายที่เธอนั้นจากเขาไปเร็วเกินไป จนไม่มีโอกาสได้ร่ำลา แต่ลูกน้องคนสนิทของเขานั้นกลับเอ่ยพูดว่าทำกับอันนาผู้ฆ่าน้องสาวตนเองเกินไป
แก้วไวน์ในมือของเขาถูกเขวี้ยงลงด้านข้าง ลำตัวหนาลุกขึ้นพรวดพราดคว้าจับคอเสื้อของลูกน้องคนสนิทกระชากเข้าหาตัวเองแววตาและใบหน้าจับจ้องมองด้วยความโกรธน้ำเสียงเข้มตะคอกใส่
"ทำไมมึงเห็นผู้หญิงคนนั้นดีกว่ากูอย่างนั้นเหรอ กูเคยบอกมึงกี่ครั้งแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นคือฆาตกรที่มันฆ่าน้องสาวกู! มึงไม่มีสิทธิ์ออกความคิดเห็นมึงเป็นเพียงแค่ลูกน้อง ผู้หญิงคนนั้นน่าเกลียดและน่าขยะแขยงไม่ได้น่าสงสารเลยมีแต่น่าสมเพช!!"
เขาไม่ได้ที่จะสู้เจ้านายตัวเองแต่ในทุกครั้งที่เห็นอันนาเจ็บปวด ผู้เป็นลูกน้องอยากจะช่วยแต่เขาไม่สามารถช่วยได้จึงพยายามบอกกับเจ้านายและในครั้งนี้เขาใช้คำพูดที่ทำให้เจ้านายโกรธ
"ขอโทษครับนาย แต่ถ้านายตั้งใจที่จะให้ชดใช้ทำไมนายถึงไม่ฆ่าให้คุณอันนาตายไป มันจะได้จบอีกอย่างพ่อของคุณอันนาก็ไม่ได้สนใจลูกสาวคนโตอยู่แล้วไม่ว่าจะเป็นหรือตายยิ่งในตอนนี้ ถ้านายจัดการฆ่าก็ไม่มีใครสนใจเผลอๆ นายโยนความผิดให้กับพ่อของคุณอันนาได้ด้วยซ้ำ"
เขาไม่มีคำตอบให้กับลูกน้องคนสนิทได้เพียงแต่ปล่อยคอเสื้อออก
"รับรองว่าผู้หญิงคนนั้นไม่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้แน่นอน วันที่กูหมดสนุกเธอก็ต้องตาย"
สิ้นสุดคำพูดเหมราชเดินหันหลังให้กับลูกน้องกลับเข้ามาบนห้อง เมื่อเขาเปิดประตูเข้ามาเรือนร่างบางนอนอยู่บนเตียง เธอหันหลังหลับตาพริ้มอยู่ในชุดนอน
"อย่ามาแกล้งนอน ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้หลับ" ฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ฟุ้งซ่านกับความโกรธที่มีต่อเธอในขณะที่อันนานอนหลับอยู่นั้นเขากระชากผ้าห่มออกและจับข้อมือของเธอกระชากขึ้นตามแรง
ดวงตาคู่น้อยเบิกกว้างเธอตื่นมาตกใจกับการกระทำของเขาจนสะดุ้งร่างบางต้องการพักผ่อนเพราะร่างกายของเธอนั้นยังไม่แข็งแรงพอ
"คุณเหมราช โอ๊ย คุณเหมราชหยุดเดี๋ยวนี้ คุณจะทำอะไร ฉันบอกให้คุณหยุด เดี๋ยวสิคุณ…"
ใบหน้าแดงก่ำจับจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความเสน่หา เธอพยายามขัดขืนจนกระทั่งหยุดยอมใบหน้านิ่งเฉยถูกบดขยี้ด้วยริมฝีปากหนาของเขา
มือน้อยจากที่พยายามผลักกลายเป็นโอบกอดคอดึงให้ชายหนุ่มโน้มขยับเข้ามาใกล้ๆ จนลำตัวเองลงนอนราบไปกับเตียง
ร่างหนาแทรกกายเข้าระหว่างกลางบดขยี้ริมฝีปากน้อยที่กำลังโต้ตอบเขา
ใบหน้าหนาซุกไซ้เข้ายังซอกคอทั้งซ้ายและขวามือที่ซุกซนเลื่อนจับชุดนอนกระชากออกจนเผยให้เห็นด้านในต้นไหล่ทั้งสองข้างสัมผัสกับความเสียวของปากร้อนผ่าว
"คุณกำลังเมา" เขาหยุดชะงักในขณะที่เสพสมเรือนร่างบางด้วยความโหยหาดื่มด่ำผิวกายขาวอวบอิ่มอมชมพูพร้อมกลิ่นฟุ้งความสาวของเรือนร่างเธอ
"ไม่ได้เมา"คนใบหน้าแดงก่ำจับจ้องมองหน้าเธอเอ่ยเถียงว่าตนเองนั้นไม่ได้เมา
"ฉันไม่ได้เมาอย่าไปไหนนะ แล้วก็ห้ามรักใครเธอต้องมีฉันและฉันก็เป็นผัวเพียงแค่คนเดียวเธอ" ใบหน้าน้อยเผยรอยยิ้มถึงแม้ว่าคนที่จู่โจมเธอนั้นจะเมามายแต่ในครั้งนี้เขาบอกรักเธอจนหัวใจน้อยเต้นตึกๆ ตักๆ
เมื่อเธอส่งรอยยิ้มให้กับเขาและลิ้มรสจูบของริมฝีปากหนาที่บดขยี้ริมฝีกปากของกันและกันอย่างดูดดื่มจนกระทั่งเรือนร่างบางถูกพลิกขึ้นให้คล่อมเขา
"นมสวยจังเลย" มือหนาทั้งสองข้างขยำเต้านมทั้งซ้ายและขวาบีบเคล้นในขณะที่เรือนร่างบางจัดการถอดเสื้อที่เหลืออยู่และเขวี้ยงลงไปด้านล่าง
มือน้อยจับลูบไล้เข้าแผงอกของเขาเลื่อนไปจนถึงเป้าอูม
"ชอบเหรอ…ถ้าชอบก็ช่วยดูดมันที??"
เรือนร่างบางที่เร่าร้อนไม่สามารถหยุดยั้งอารมณ์ตัวเองได้ เมื่อเธอได้รับคำบอกรักยิ่งทำให้อารมณ์ที่ฟุ้งซ่านนั้นมากจนลืมความเจ็บปวดที่เขากระทำต่อตัวเองลำตัวน้อยแทรกกายลงไประหว่างขาปลดกางเกงของเขาออกเผยให้เห็นแท่งเอ็นร้อนที่ชู้ชันอยู่ตรงหน้า
ดวงตาคู่น้อยเบิกกว้างมืออ่อนโยนสัมผัสจับเข้าที่แท่งเอ็นชักเข้าและออก ใบหน้าของเธอค่อยๆ โน้มต่ำลงไป
ลิ้นน้อยตวัดรูด้านบนเงี่ยงเล่นอย่างตื่นเต้นที่ได้ลิ้มรสชาติของแท่งเอ็นร้อน มีน้ำใสๆ เอ่อล้นออกจากปลายรูเล็กน้อยปากนุ่มค่อยๆ สัมผัสลงไปวนรอบๆ แท่งเอ็นร้อนที่ปูดและอูมออก
ใบหน้าหนาเงยขึ้นลิ้มรสความเสียวและฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ฟุ้งซ่านจึงกลายเป็นความร้อนและเม็ดเหงื่อมากมายบนใบหน้า
เสียงร้องครวญครางในขณะที่ปากน้อยครอบงับแท่งเอ็นร้อน เรียวปากน้อยเม้มเข้าดูดแท่งเอ็นร้อนรางกับว่าเป็นไอติมอันโปรด
"เสียวมากๆ เลย" เสียงหายใจถี่ๆ กับน้ำเสียงที่สั่นเครือ มือหนาเอื้อมลงไปจับหัวและกดให้เรือนร่างบางครอบงับแท่งเอ็นอยู่ในปากที่คับแคบเขาใช้จังหวะเร่งสวนเอวหนาขึ้น
"อื้ม~อ้าส์"
ใบหน้าน้อยเผยรอยยิ้มเธอรู้สึกดีกับผู้ชายคนนี้ตั้งแต่ตอนไหนกันทั้งๆ ที่เขาทำร้ายเธอและด่าเธอสารพัดอีกอย่างเธอยังเป็นเหมือนผู้ต้องหาที่ไม่รู้ว่าเขาจะฆ่าเธอเพื่อชดใช้ให้กับน้องสาวหรือเปล่า เหมราชกระดกใบหน้าขึ้นมามองพร้อมกับรอยยิ้มหลังจากที่เธอขยับตัวขึ้นนั่งบนหน้าท้องแกร่ง
"เดี๋ยวสิ" เหมือนว่าร่างบางจะดูรีบเธอเอื้อมจับแท่งเอ็นร้อนที่อยู่ด้านหลังตนเองเตรียมที่จะยกก้นขึ้นเพื่อให้ขยับตรงกับแท่งเอ็นร้อนแต่ร่างบางถูกเหวี่ยงลงที่นอนก่อน
เรือนร่างหนาแทรกายลงไประหว่างขาที่ตั้งฉากเป็นรูปตัวเอ็มเรียวรอขาบางถูกกดด้วยมือหนาถ่างออกเห็นโหนกนูนได้ชัด
ใบหน้าหล่อพุ่งตรงเข้าไปเชยชมกลีบอูมขาวอวบอิ่มอมชมพูด้านในขาวดั่งกลีบกุหลาบ ลิ้นหยาบตวัดเข้าปลายจุดเสียวเลื่อนลงจนถึงรูคับแคบ
ใบหน้าน้อยลิ้มรสความเสียวซ่านเงยขึ้นเฉิดฉายด้วยเม็ดเหงื่อที่มากมาย มือทั้งสองจิกผ้าปูที่นอนบิดไปมา
ลิ้นหยาบยิ่งตวัดในขณะที่เรือนร่างของเธอนั้นดิ้นทุรนทุราย
เขาเผยรอยยิ้มเงยมองเธอแต่ปากยังไม่ละออกจากกลีบบาง นิ้วทั้งสามสอดเข้าช่องสวาทชักเข้าออกและมีน้ำหล่อลื่นไหลหยาดเยิ้มมาตามนิ้วมือของเขา
"ไม่ไหวแล้ว" เขาเชยชมเรือนร่างของเธอจนอดใจไม่ไหวเรือนร่างหนาขยับขึ้นมานั่งคุกเข่าอยู่ระหว่างขาในระยะใกล้ชิดจนปลายแท่งเอ็นร้อนที่ชูชันถูสัมผัสกับกลีบบาง
เหมราชยกก้นกระดกเพียงเล็กน้อยขยับเลื่อนมาใกล้ๆ เนินนูนกลั่นแกล้งเรือนร่างบางให้ร้องครวญครางโดยที่ใช้ปลายเงี่ยงของเอ็นร้อนเขี่ยเลื่อนขึ้นและลงตรงจุดเสียวสอดเข้าช่องสวาทถอดออกยังไม่ทันจะได้เข้าลึก
"อ๊อย" ร่างบางเกร็งเพราะความเสียวที่แท่งเอ็นร้อนนั้นกลั่นแกล้งตนเองยังไม่ยอมสอดเข้าช่องสวาทให้กับเธอ
แท่งเอ็นร้อนอันใหญ่สอดเข้าช่องสวาทดันพรวดกระแทกจนเรือนร่างบางนั้นสะดุ้งเธอผวาจนมือทั้งสองข้างจับแขนของเขาที่ค้ำลงบนที่นอน เอวหนาเริ่มออกแรงกระแทกสวนเอ็นร้อนเข้าช่องสวาทอย่างใจเย็น
"เสียวมากเลย" ร่างบางหายใจหอบเหนื่อยลิ้มรสความเสียวจนใบหน้าเฉิดฉายรอยยิ้มออกมา
ครั้งแรกที่เธอนั้นยอมเขาและเขากระทำอย่างอ่อนโยน ใบหน้าหนาก้มลงมาสัมผัสเนินนมทั้งสองเต้าบีบขยำเคล้นดูดดื่มในขณะที่เอวนั้นกระแทกแท่งเอ็นร้อนเข้าออก
"อุ๊ย! อื้ม~อ๊อย" ร่างบางต้องการปลดปล่อยเพราะเขากระแทกเข้าถี่ๆ อยู่หลายครั้งเธอร้องครวญครางโอบกอดคอของเขาและแอ่นสะโพกให้เขากระแทกแรงๆ ใบหน้าน้อยหลับตาลง
"จะเสร็จแล้วเหรอ…จะเสร็จแล้วเหมือนกัน" มือหนาคว้าจับเอวทั้งสองดึงให้เข้าหาตนเองโน้มเอวมาข้างหน้าเอนลำตัวไปข้างหลังเงยหน้าขึ้นในขณะที่ร่างกายของเขาเสียวซ่านและอยากปลดปล่อยพร้อมกับเธอเขายิ่งเร่งจังหวะกระแทกเอ็นร้อนเข้าออก
"อ๊อย~อู๊ยเสียวไม่ไหวแล้ว" เสียงร้องครวญครางของอันนายิ่งทำให้เขาอยากปลดปล่อย เหมราชกระแทกเพียงแค่ไม่นานช่องสวาทของเธอตอดรัดเอ็นร้อนของเขาและก้นน้อยกระตุกถี่ๆ ความรู้สึกอัดอั้นของเขานั้นต้องการที่จะปล่อยตามเธอจึงกระแทกเข้าอีก
"แตกในนะ ไม่ไหวแล้ว" เสียงหอบเพียงครั้งสุดท้ายเขาดันแท่งเอ็นร้อนเข้ามาจนสุดความรู้สึกที่เหมือนน้ำอุ่นๆ พุ่งเข้าไปในโพรงน้อย
หลังจากเสร็จสิ้นคนตัวโตโน้มตัวลงนอนหมอนด้านข้าง
"คุณเหมราช!”
อันนาขยับลุกขึ้นนั่งเธอดึงผ้าห่มปกปิดร่างกายตัวเองก้มหน้าลงครวญคิดว่าทำอะไรลงไปทำไมเธอถึงยอมเขาทั้งๆ ที่ทั้งเกลียดและโกรธผู้ชายใจร้ายคนนี้ใบหน้าน้อยเอียงคอหันมองคนตัวโตนอนหลับอยู่ด้านข้าง
"นี่เราทำอะไรลงไป"
"นอนได้แล้วไม่ไหวแล้ว" อยู่ๆ มือหนาของเขาคว้าลำตัวน้อยเข้าไปโอบกอดใต้ผ้าห่มแถมทั้งยังไม่ปล่อยให้เธอขยับเคลื่อนออกจากเขาจนต้องนอนหลับไปพร้อมๆ กัน
ในยามเช้า
แสงอาทิตย์สอดส่องผ่านหน้าต่างบานน้อยทะลุม่านเข้าไปจนถึงดวงตาของทั้งคู่ เหมราชรู้สึกตัวและปวดหัวมากเขาจึงยกมือจับหัวของตัวเองแต่ทำไมแขนอีกข้างถึงยกไม่ขึ้นเหมือนมีอะไรกดทับลำตัวหนาสะดุ้งเมื่อสายตาของเขามองเห็นร่างบางอยู่ในอ้อมแขน
"เกิดอะไรขึ้นวะ!”
มือหนาคว้าจับผ้าห่มตนเองยกขึ้นมองด้านในไม่ใช่แค่ตัวของเขาเปลือยเปล่าแต่หญิงสาวด้านข้างที่อยู่ในอ้อมแขนของตนเองนั้นก็ไม่มีอะไรปกปิด ยิ่งเขามองความรู้สึกต้องการก็เกิดขึ้น
"อื้อ" ร่างบางหันตนเองพลิกไปอีกทางเมื่อออกจากแขนของเขาเหมราชจึงลุกขึ้นนั่งทำให้อันนาสะดุ้งตื่น เธอลืมตาขึ้นยังไม่ทันจะได้ขยับ ร่างบางถูกเท้าของเขานั้นถีบจนหล่นเตียง !!
"โอ๊ย!!"
คนตัวโตลุกขึ้นยืนจับจ้องมองเรือนร่างบางที่ตนเองนั้นถีบ
"ผู้หญิงแบบเธอไม่สมควรนอนกับฉัน! ฉันเกลียดเธอได้ยินไหมว่าฉันเกลียดเธอ"
เธอได้เพียงแต่จ้องมองเขา เมื่อคืนเขายังพูดว่ารักเธอแต่ทำไมในตอนเช้ากลับกลายเป็นความเกลียด อันนาได้เพียงแต่ก้มหน้ายอมรับเพราะว่าเมื่อคืนเขาเมาจนไม่รู้สติ
"ออกไปจากห้องของฉันเดี๋ยวนี้! ออกไป!!"
บทที่ 16 อันนารู้สึกเกลียดตัวเองในขณะที่เธออยู่ในห้องน้ำมือน้อยกำหมัดและทุบลงไปที่อ่างล้างหน้าได้แต่โทษตัวเองว่าทำไมเมื่อคืนเธอถึงเผลอตัวเผลอใจให้กับผู้ชายคนนี้ทั้งๆ ที่เขาโกรธและเกลียดเธอมากยิ่งรู้สึกน้อยใจเมื่อตื่นขึ้นมาตอนเช้าแล้วเขาบอกว่าเกลียดตัวเองทั้งที่บอกรักเธอมื้อคืนนี้ เรือนร่างบางจับจ้องมองตัวเองในกระจกร่างกายของเธอยังไม่ฟื้นตัวและยังมีรอยช้ำมากมายบนผิวกาย ได้เพียงแต่ถามตัวเองว่าถูกเขากระทำขนาดนี้ทำไมถึงยังรู้สึกดีกับผู้ชายใจร้ายคนนี้อยู่ เหมราชลงมาด้านล่างนั่งดื่มกาแฟอย่างสบายใจ "ขอโทษค่ะ ป้าหนูไปตามแล้วคนสวนไม่ว่างมาจริงๆ จะให้หนูทำยังไง" ในขณะที่เหมราชนั่งดื่มกาแฟอยู่นั้นได้ยินเสียงแม่บ้านกำลังคุยกันและเหมือนจะมีปัญหาเกี่ยวกับคนสวนที่ไม่มาทำงานเหมราชจึงลุกขึ้นเดินตรงมาหาป้าแม่บ้านพร้อมกับแม่บ้านอีกคนที่เข้ามารายงาน"เกิดอะไรขึ้นเหรอครับป้า" ป้าแม่บ้านคนนี้อยู่ที่นี่มานานจนเหมราชเรียกว่าป้า"ก็คนสวนสิคะ เบี้ยวแถมทั้งยังโกงเงินไปเป็นพันให้มาใช้หนี้โดยการตัดหญ้าก็ไม่ยอมมา ป้าต้องขอโทษด้วยนะคะ" เหมราชพยักหน้าให้กับป้าแม่บ้านเงินพันเดียวเขาไม่ได้รู้สึกเสียดายเลย"ช่างเถ
บทที่ 17 หญิงสาวคนสวยเธอชื่อควีนเป็นเพื่อนสนิทของเหมราชและคลาสตั้งแต่สมัยเรียน วันนี้เธอไปเซอร์ไพรส์คลาสที่บ้านก่อนที่จะให้คลาสพามาเซอร์ไพรส์เหมราช ทั้ง 3 คน เป็นเพื่อนที่สนิทกันมากกว่าคนอื่นมักจะโทรคุยกันอยู่เรื่อยๆ ควีนเธอเคยมีใจให้กับเหมราชแต่หยุดความสัมพันธ์กลัวว่าจะเสียเพื่อน ทั้งสามจึงเป็นเพื่อนกันมาโดยตลอดแต่คนที่สนิทกันและรักกันมากคือเหมราชกับคลาส "ไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าวันนี้จะโดนเซอร์ไพรส์ดีใจมากๆ เลยนะที่มาหา" เหมราชขยับเข้าไปใกล้ๆ ควีนโดยที่ใช้มือนั้นโอบกอดไหล่เหมือนกับสมัยเรียน แต่ว่าสายตาของเธอที่มองมือของเหมราชนั้นไม่ได้คิดเพียงแค่เพื่อนใบหน้าน้อยแดงระเรื่อพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่มขึ้นดั่งกับคนที่เขินอาย"ยิ้มแบบนี้อย่าบอกนะว่าเขินเหมราชมัน" คลาสเอ่ยแซวควีนเพื่อนของตัวเองจนเขานั้นต้องถูกควีนตีเอา "พูดอะไรเพื่อนกันต่างหากป่ะ อื้อลืมถามเลยในตอนที่เรามาผู้หญิงที่นั่งอยู่กับพื้นเธอเป็นใครเหรอ แล้วเธอโดนอะไรทำไมสภาพถึงเป็นแบบนั้นล่ะ" เหมราชกับคลาสหันมองหน้ากันในขณะที่ควีนเอ่ยถามถึงอันนา"ไม่มีอะไรหรอกแค่คนใช้ที่นั่งล้างอ่างปลาเท่านั้น" อันนาเธอเดินออกมาหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำพูด
บทที่ 18 หลังจากที่ควีนและเหมราชทานข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันไปนอนที่ห้องของแต่ละคน เมื่อเขานอนลงกลับรู้สึกกระสับกระส่ายและร้อนวูบวาบราวกับว่าตัวเองนั้นมีอารมณ์เกิดขึ้นๆ แท่งเอ็นร้อนของเขานั้นก็พองตัวขึ้นทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้เป็นแบบนี้ "หรือว่าฉันจะเสพติดร่างกายของเธอแล้วนะ" เสียงหายใจหืดหอบยิ่งพยายามไม่คิดถึงเรื่องนั้นแต่มันก็ฟุ้งซ่านจนทำให้เขาจับเข้ายังเป้าของตัวเอง ร่างหนาลุกขึ้นเดินมายังหน้าต่างเพื่อก้มมองไปที่ห้องของอันนาเห็นเธอนั่งอยู่หน้าห้อง เขาไม่รอช้าที่จะพุ่งตัวเตรียมออกมาหาแต่ทันใดที่เปิดประตู เขาเห็นควีนเพื่อนของตนเองนั้นยืนอยู่เธอสวมใส่ชุดนอนสายเดี่ยวบางๆ จนมองเห็นแทบจะทะลุเนื้อ เหมราชหลบสายตาของเพื่อนเขายิ่งครวญคิดสิ่งที่ไม่ดีแถมทั้งอารมณ์ที่ฟุ้งซ่านที่เกิดขึ้นอยากจะดึงเรือนร่างสวยของเพื่อนเข้าไปกระทำ "เป็นอะไรหรือเปล่าเหมราชทำไมเหงื่อถึงเต็มใบหน้าขนาดนั้น" เรือนร่างบางขยับเข้ามาใกล้ๆ เพื่อน เธอใช้ความสวยอ่อยและทันใดที่เอ่ยถามหลังมือของเธออันนุ่มสัมผัสเข้ายังหน้าผากของเหมราช "เดี๋ยวมานะ" เหมราชฟุ้งซ่านกลัวจะหักห้ามใจไม่ไหว เขารีบดันตัวของควีนเพื่อนสนิทของตนเองนั้น
บทที่ 19 ลำตัวหนาดีดออกจากร่างบางสายตายังคงจับจ้องมองเรือนร่างบางและช่วงล่างที่เปรอะเปื้อนเต็มไปด้วยน้ำกามของเขาไหลออกมาจากรูน้อย "ผู้หญิงแบบเธอมันน่าสมเพชจริงๆ นี่ เธอร่านจนต้องเอายาปลุกเซ็กส์ให้กับฉันกินเลยเหรอ มันยังไม่สาแก่ใจเหรอที่ฉันเอาเธออยู่ทุกวัน" ความผิดที่เธอไม่ได้ทำแต่ถูกกล่าวหาพร้อมทั้งคำพูดที่ต่อว่าด่าทอรุนเเรง"แน่ใจเหรอคะ ว่าฉันเป็นคนทำฉันจะไปเอายาปลุกเซ็กส์พวกนั้นมาจากที่ไหนวันๆ ฉันอยู่แต่ในห้องอยู่แต่ในบ้าน" มือน้อยคว้าจับผ้าห่มปกคลุมเรือนร่างของตัวเอง เธอขยับลุกขึ้นเอ่ยเถียงเขาด้วยแววตาแดงก่ำ แต่ทันใดนั้นมือหนาคว้าจับปลายคางของเธอบีบเอาไว้"ไม่มีสิทธิ์เถียงกู!! จำเอาไว้ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิตไม่มีวันที่คนแบบกูจะให้อภัยฆาตกรที่ฆ่าน้องสาวตัวเอง" คำต่อว่าให้เธอเพียงเท่านั้นและเขาปล่อยมือออกจากตัวเธอ เข้าไปในห้องน้ำส่วนเธอนั้นได้เพียงแต่นั่งร้องไห้ ทำไมตัวเองต้องหวั่นไหวกับผู้ชายใจร้ายคนนี้ ทำไมเธอต้องน้อยใจในคำพูดด่าทอของเขาที่รู้ทั้งรู้ว่ายังไงก็ไม่มีวันเป็นไปได้ ร่างบางนั่งมองผ้าปูที่นอนที่เปรอะเปื้อนเต็มไปด้วยคราบเลือด เธออดที่จะมองไม่ได้จึงลุกขึ้นดึงผ้าปูที่นอนนั้
บทที่ 20 อันนารู้สึกหิวน้ำเธอจึงเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับเหยือกน้ำในห้องแต่เธอต้องหยุดชะงัก เมื่อออกมาเจอคนใจร้ายที่ตนเองหวั่นไหวและรู้สึกดีกอดอยู่กับผู้หญิงคนอื่น โดยเฉพาะผู้หญิงคนนั้นที่จ้องจะเอาเขาทำสามีทั้งๆ ที่เป็นเพื่อนสนิทกันในขณะที่เขาทั้งคู่ยืนโอบกอดกันแน่นดั่งคู่รักร่างบางได้เพียงแต่เงียบอยู่ๆ น้ำตาไหลเอ่อล้นทำไมจะต้องหวงหึงผู้ชายคนนี้ด้วย เธอได้เพียงแต่ถามตัวเองจนกระทั่งมือน้อยเผลอปล่อยเหยือกน้ำตกร่วงลงพื้นเสียงเพร๊งดังสนั่นเมื่อเหยือกน้ำในมือของอันนานั้นร่วงหลุดลงพื้นเหมราชกับควีนรีบดีดตัวออกจากกันด้วยความตกใจ เหมราชหันไปมองเสียงที่เกิดขึ้นเห็นเป็นอันนา เขารีบดีดตนเองออกจากเพื่อน เหมือนดั่งว่ากลัวอันนานั้นเข้าใจผิดทั้งๆ ที่เขาไม่จำเป็นต้องแก้ตัวก็ได้"ขอโทษค่ะ…พอดีว่าจะมาเอาน้ำ" อันนารีบก้มลงเก็บเศษแก้วที่แตกกระจายทั่วพื้น เธอทำท่าทีรนจนเศษแก้วนั้นบาดมือ "โอ๊ย!"ร่างน้อยสะดุ้งจนตัวโยกปลายนิ้วมือของเธอเต็มไปด้วยเลือด เหมราชส่ายหน้าไปมาเขาเดินมามองใกล้ๆ พร้อมกับเปิดไฟสว่างทั่วบ้าน"ทำบ้าอะไรเนี่ยเลือดออกขนาดนี้มานี่ไม่ต้องเก็บเอาไว้ให้คนอื่นเก็บ" แขนน้อยถูกจับกระชากให้ลุ
บทที่ 21 ประตูนั้นถูกปิดแต่ไม่สามารถใส่กลอนได้เหมือนเดิมเพราะว่าเขาถีบมัน ประตูพังหลังจากควีนเดินออกมาแล้ว เขาจับจ้องมองหน้าอันนา"เมื่อคืนนี้คุณคงมีความสุขกับเพื่อนของคุณมากสินะ โอบกอดกันขึ้นไปบนห้องขนาดนั้น" อันนาหึงเขาจนเผลอหลุดพูดและทำให้เหมราชรู้ว่าเธอนั้นหึงตัวเอง"พูดแบบนี้หึงฉันอยู่เหรอ? เธอไม่มีสิทธิ์มาหึงฉัน ผู้หญิงแบบเธอเป็นเพียงแค่นางบำเรอของฉันก็เท่านั้น เมื่อฉันเบื่อฉันก็ฆ่าเธอทิ้งเพราะว่าฉันไม่มีวันปล่อยฆาตกรที่ฆ่าน้องสาวของฉันไปใช้อย่างมีชีวิตอยู่หรอก" "ถ้าจะฆ่าก็ฆ่าเลยสิ เพราะฉันก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่เหมือนกัน""อย่าคิดว่าฉันไม่กล้านะอันนา! อย่าคิดว่าฉันจะหลงรักในตัวของเธอ เพราะว่าเธอมันไม่มีอะไรดีเลย! ส่วนเรื่องเมื่อคืนที่ฉันมีอะไรกับเธอก็เพราะว่าฤทธิ์ยา ฉันไม่ได้พิศวาสอะไรในตัวเธอเลยสักนิด ผู้หญิงก็เหมือนกันทั้งนั้นและฉันสามารถเอาใครก็ได้ เอาผู้หญิงสวยที่ไหนก็ได้ไม่จำเป็นจะต้องเป็นเธอ" "ผัวะ!" อันนาทนคำพูดดูถูกของเขาไม่ไหวจึงยกมือตบหน้าของเหมราชทันที เขาหันกลับมาพร้อมกับมือหนาจับเข้าที่มุมปากตัวเอง"หึงเหรอ! จำเอาไว้ว่าเธอไม่มีสิทธิ์หึงหวงฉัน อยากตายมากใช่ไหม! ไ
บทที่ 22หลังจากที่เขากลับไปเพื่อนของเขานั้นได้เข้ามาหาเธอหลังจากที่พยาบาลและหมอได้ทำแผลแล้วใส่น้ำเกลือให้เธอเหมือนเดิม ร่างบางหันไปมองหน้าประตูในขณะที่มองทีวีอยู่ได้รับรู้ข่าวของลุงตัวเอง"เขากลับไปแล้วเหรอคะ' คลาสเดินเข้ามาพร้อมกับถุงของกินที่ใช้ลูกน้องนั้นไปซื้อ เขาพยักหน้าให้กับเธอเพื่อตอบคำถามคลาสวางถุงของกินไว้บนโต๊ะและมองไปที่หน้าจอทีวีเพราะอันนาเอ่ยถามเขาโดยที่ไม่ละมองจากทีวี"ฉันคุยกับเหมราชแล้วนะ" อันนาเธอหันมองหน้าของคลาสเธอไม่เข้าใจความหมายที่เขานั้นกำลังจะบอกว่าคุยกับเพื่อนแล้ว“คุยอะไรเหรอ หรือว่าพร้อมที่จะฆ่าฉันกันแล้ว ฉันเองก็พร้อมแล้วเหมือนกัน" ร่างบางน้ำตาไหลออกมาพูดตอบกลับแต่ก็ยังไม่มองหน้าเขาเช่นเคย "ถ้าคนแบบฉันจะฆ่าเธอ ฉันเอาปืนยิงเข้าที่หัวมันก็จบแล้วฉันคงไม่เอาไปทรมานแบบนั้นหรอก!""ทำไมคุณถึงไม่ช่วยให้ลุงของฉันได้ทุกอย่างคืนมาเหมือนเดิม ทำไมต้องทำร้ายเขาด้วย" อันนาหันมองหน้าคลาสทั้งน้ำตาและเธอเผลอหลุดพูดว่าลุงจนทำให้เขาคิ้วขมวดเข้าหากันแต่อันนาเธอไม่รู้ตัวว่าตนเองนั้นหลุดพูดว่าลุง"เธอเป็นลูกสาวของกรณ์จริงๆ เหรอ" "โอเคไม่ตอบก็ไม่เป็นไร ฉันมีอะไรจะบอกกับเธอ ฉัน
บทที่ 23วันเวลาล่วงผ่านเลยมาหลายวันจากวันจนกลายเป็นเดือน สายตาคู่ร้ายจับจ้องมองนาฬิกาทรายบนโต๊ะทำงานเขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ทำไมในใจของเขาถึงไม่มีความสุขยิ่งเห็นเวลาที่ผ่านไปเร็วเหลือเพียงอีกแค่ไม่ถึงอาทิตย์แล้วเหรอ "ป้าฮ่าๆ อย่าแกล้งอันนา" คนตัวโตเดินออกมาจากห้องทำงานหลังจากที่รู้สึกหงุดหงิดยิ่งจับจ้องมองนาฬิกาทรายที่ควรจะใจเย็น แต่เขานั้นรู้สึกร้อนรุ่มและกลุ้มใจมากกว่าเดิมยิ่งเห็นนาฬิกาเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ เขายิ่งรู้สึกเหมือนจะสูญเสียอะไรบางอย่างจนไม่อยากอยู่ในห้องทำงาน เขาเดินออกมาด้านนอกได้ยินเสียงแว่วจากสนามหญ้าข้างบ้านเสียงนี้ทำไมคุ้นๆ สายตาของเหมราชจับจ้องมองสนามหญ้าจึงรู้ว่าอันนากับแม่บ้านกำลังวิ่งหยอกล้อกัน เขากอดอกมองเธอดั่งเด็กสาวคนหนึ่งที่ร่าเริงแจ่มใส"พรึ่บ!" เสียงพื้นดังสนั่นเมื่ออันนาสะดุดขาตัวเองล้มเขาตกใจจนจะพุ่งตัวเข้าไปช่วยแต่นึกขึ้นได้และไม่ควรที่เขานั้นจะช่วยเหลือเธอเพราะผู้หญิงคนนี้ทำให้น้องสาวของเขาตาย แม่บ้านที่วิ่งเล่นด้วยกันอยู่นั้นตกใจรีบวิ่งเข้าไปช่วยพยุงอันนาลุกขึ้นพร้อมกับขอโทษ ส่วนอันนาเธอได้เพียงแต่ยิ้มและหัวเราะบอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไร "ดูเธอมีความสุ
บทที่ 43เด็กชายตัวเล็กนั้นยังไม่หายจากอาการป่วยเพราะว่าบาดแผลยังไม่หายดีแต่หมอให้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว เหมราชพาอัคคีและอันนามาที่ห้างเพราะอันนาจะมาซื้อของใช้ส่วนตัวให้กับลูกและจะพาลูกมาทานไอศกรีมด้วย ระหว่างที่อยู่ในร้านไอศกรีมแสดงเหมือนครอบครัวที่อบอุ่นต่อหน้าลูกทั้งคุยกันและหัวเราะหยอกกันอย่างกับว่าสามีภรรยาที่รักกันมากแต่จริงๆ แล้วอันนาเธอแกล้งแสดงต่อหน้าลูกเพียงเท่านั้น"อัคคีดีใจดีใจมากๆ ที่คุณพ่อกับคุณแม่อยู่ด้วยกันไม่เหมือนเมื่อก่อนที่อัคคีอยู่กับคุณแม่ 2 คน ไม่สนุกเลย" "อัคคีครับคุณพ่อซื้อบ้านให้อัคคีหลังอย่างใหญ่เลยนะ วันนี้เราไปดูกันไหมครับ" มือหนาลูบหัวของลูกชายเบาๆ บ้านหลังนั้นเหมราชตั้งใจซื้อให้อันนากับอัคคีตั้งแต่วันคลอดแต่เธอกลับพาลูกหนีไปซะก่อนจึงไม่ได้เข้าไปอยู่ส่วนเหมราชให้คนดูแลแต่ไม่เคยเข้าไปอยู่เลยสักครั้ง"คุณพ่อซื้อบ้านหลังใหม่ให้เลยเหรอครับ""ใช่แล้วครับ จริงๆ คุณพ่อตั้งใจซื้อให้อัคคีตั้งแต่อัคคีคลอดเลยนะ""คุณแม่บอกว่าคุณพ่อไปทำงาน" "คุณแม่บอกว่าคุณพ่อไปทำงานเหรอครับ" เหมราชยิ้มด้วยความดีใจที่แท้แล้วอันนาไม่เคยสอนให้ลูกเกลียดพ่อเลยสักนิด"ขอบคุณนะที่ไม่ทำ
บทที่ 42 อันนานั่งกุมมือของลูกชายที่นอนหลับอยู่บนเตียงเฝ้ารอให้ลูกชายฟื้นตื่นขึ้นมานั้นเป็นเวลาหลายชั่วโมงทุกคนกลับบ้านเหลือเพียงแต่เหมราชที่ยังไม่ยอมกลับ เขานั่งอยู่ที่โซฟากังวลใจและก็รอลูกชายตื่นด้วยเช่นเดียวกัน"ตื่นมาสิครับเดี๋ยวคุณแม่จะพาไปกินไอศกรีมนะ คุณแม่ไม่อยากให้อัคคีนอนหลับนานแบบนี้เลย" น้ำเสียงสั่นเอ่ยบอกกับลูกชายที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงในแววตาคู่น้อยกั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ยิ่งเห็นลูกเจ็บเธอนั้นเจ็บยิ่งกว่า ถ้าเป็นไปได้คนเป็นแม่ขอยอมเจ็บแทนเหมราชลุกขึ้น เขาเดินไปอยู่อีกฝั่งของเตียงตรงข้ามกับอันนามือหนากุมจับมือน้อยของลูกชาย"พ่อขอโทษนะที่ไม่ได้มีโอกาสดูแลลูกเลยตื่นขึ้นมานะครับ" ใบหน้าของลูกชายช่างคล้ายกับเขาในวัยเด็กสายตาของผู้เป็นพ่อจับจ้องมองหัวใจดวงน้อยที่พลัดพรากหายไป 2 ปี"หิวน้ำ" ทั้งคู่สายตาเบิกกว้างเมื่อได้ยินเสียงของคนตัวเล็กเอ่ยขึ้น อันนาเธอยิ้มทั้งน้ำตาลูกชายของเธอตื่นขึ้นมาแล้ว"น้ำเหรอเดี๋ยวคุณแม่เอาน้ำให้นะครับ' ดวงตาคู่น้อยมองหน้าเหมราชในระยะใกล้ชิดซึ่งเขาตกใจและแปลกใจทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้มาอยู่ตรงนี้"คุณลุงคุณลุงมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงครับ" เหมราชยกมือลูบ
บทที่ 41 เหมราชไม่ได้ใช้ความรุนแรงอย่างเช่นเคยเขาจับเธอเข้ามาในบ้านก็จริงแต่เป็นการกระทำที่อ่อนโยน เรือนร่างน้อยถูกโอบกอดด้วยแขนหนาทั้งสองข้างด้วยความคิดถึงและความโหยหาของเหมราชมากเกินกว่าจะยับยั้งใจ"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ" มือน้อยทั้งสองทั้งผลักหน้าอกและทุบตีแต่เหมราชไม่ปล่อย เขากระชับกอดแน่นมากกว่าเดิมยิ่งเธอดิ้นแขนหนาทั้งสองยิ่งรัดแน่น"ฉันคิดถึงเธอนะ…คิดถึงเธอกับลูกมากตลอดระยะเวลา 2 ปีที่ผ่านมาฉันตามหาเธอทุกวันอย่าไปไหนนะ" อันนาผลักหน้าอกของเขาออกจนสำเร็จใบหน้าน้อยจ้องมองเพียงไม่นาน ฝ่ามือฟาดตบเข้าที่ใบหน้าของเหมราชสายตาของเขามองกลับมาหาอันนาด้วยแววตาจำนนและยอมทุกอย่าง"ฉันไม่เคยมีความสงสารคุณเลยและฉันก็ไม่ได้สมเพชคุณด้วยแต่ที่ฉันไป ฉันสะใจและรู้สึกดีที่เห็นคุณเป็นแบบนี้เป็นยังไงล่ะลิ้มรสกับความเจ็บปวด" "รู้สึกหมดทุกอย่างแล้วและเจ็บปวดมาเกือบ 2 ปี ฉันไม่รู้หรอกนะว่าผู้ชายข้างนอกเป็นใครหรือว่าเป็นคนใหม่ของเธอจริงๆ ฉันอยากขอโอกาสได้ดูแลลูกได้ใกล้ชิดกับลูกบ้าง" "ผัวใหม่คุณคิดถูกแล้วผู้ชายข้างนอกคือผัวใหม่ของฉันและเขาก็ใจกว้างพอที่ให้ฉันมาคุยกับคนแบบคุณ ที่ฉันมาในวันนี้ฉันต้องการของข
บทที่ 40 เหมราชดีใจมากจนเขาทำอะไรไม่ถูกได้เห็นหน้าลูกชายตัวเล็ก เขาช่างเหมือนกับตัวเองอย่างกับฝาแฝดใบหน้ายิ้มกรุ้มกริ่มกลับบ้านมาด้วยความดีใจ ตลอดระยะเวลา 2 ปี ที่ผ่านมาเหมราชไม่เคยหยุดตามหาอันนากับลูกเลย แต่เขานั้นจนปัญญาแล้วจริงๆ ให้ผู้มีอำนาจช่วยตามก็ไร้วี่เเววที่จะตามหาเธอเจอ จนกระทั่งวันนี้เธอปรากฏตัวอยู่ที่บริษัทของเธอเองและเธอตั้งใจที่จะมาขอบริษัทคืน "นายครับแล้วจะทำยังไงต่อไป" ลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามาใกล้เหมราชเงยหน้ามองลูกน้องคนสนิท เขายกยิ้มด้วยมุมปากหัวใจที่เหี่ยวเฉามา 2 ปี เต็มเริ่มพองโตขึ้นมีความหวังอีกครั้งจนกลายเป็นรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าร้าย"มึงคิดเหรอวะ ว่ากูจะยอมปล่อยเมียกับลูกไปได้อีก กูต้องเอาอันนากลับมาเป็นเมียกูเหมือนเดิมให้ได้" "แล้วนายจะทำยังไงเหรอครับ ดูเหมือนว่าการกลับมาของคุณอันนาครั้งนี้ก็ไม่ได้ง่ายเลยนะครับ และอยู่ๆ ทำไมถึงไปหานายที่บริษัท ถ้าตั้งใจไปขอบริษัทคืนจริงๆ เธอต้องมีข้อต่อรองแต่นี่ดูเหมือนว่าจะไปของ่ายๆ มันต้องมีอะไรสักอย่าง" เหมราชลุกขึ้นจากโซฟามือถือแก้วไวน์กระดกดื่มจนหมดแก้ว ลูกน้องคนสนิทพูดก็ถูกทำไมอยู่ๆ อันนาถึงไปที่บริษัทและตั้งใจเอาลู
บทที่ 392 ปีผ่านไป กาลเวลาหมุนเวียนตามเข็มนาฬิกา วันเวลาที่ผ่านไปนั้นล้วนมีทั้งความสุขและความทุกข์ ทว่าชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งกุมมืออยู่บนโซฟาตลอดระยะเวลา 2 ปี ที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีความสุขเลยสักวัน การรอคอยและตามหานั้นช่างทรมานสำหรับเขาเหลือเกิน มีทุกอย่างยกเว้นความสุขเหมราชใช้ชีวิตไปวันๆ ด้วยความหวังที่จะได้เจอลูกชายและอันนาอีกครั้งเสียงถอนหายใจดังขึ้นชายหนุ่มร่างโตลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานเปิดประตูห้องเดินออกมาพรวดพราดไม่ทันจะได้ตั้งตัว ทว่ามือของเขานั้นจึงคว้าเด็กตัวเล็กที่วิ่งมาด้วยความซุกซนชนกับเขาจนจะล้ม"มือหนาทั้งสองข้างประคองเด็กผู้ชายไว้ เด็กวัยสองขวบที่กำลังวิ่งซุกซนสายตาของเขาจ้องมองหน้าเด็กชายคนนั้นเพียงแค่ไม่นานหัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นรู้สึกหวั่นไหว"ใครเอาลูกมาทำงาน" เหมราชกวาดสายตามองเลขาหน้าห้องตนเองสายตาของเลขามองไปยังด้านข้าง "คุณแม่" มือน้อยของเด็กชายตัวเล็กชี้ไปทางด้านหลัง เขาจึงเงยมอง เหมราชแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเขาลุกขึ้นยืนจับจ้องมองหญิงสาวเดินเข้ามาอย่างสง่า ลมหายใจแผ่วเบาผายออกเบาๆ อันนาเดินเข้ามาใกล้ๆ และเด็กผู้ชายคนนั้นรีบวิ่งเข้าไปหา"อันนา" ยิ่งกว่าฟ้าผ่าลงกลาง
บทที่ 38เหมราชเดินออกมาจากบ้านของคลาสด้วยความว่างเปล่าเขาไม่ได้คำตอบจากแม่ของคลาส แต่รู้อยู่ในใจว่ายังไงต้องเป็นเขาที่ช่วยอันนาหนีไป"มึงส่งคนไปดูทีว่าคลาสไปจังหวัดไหน" ในขณะที่นั่งรถกลับเหมราชสั่งกับลูกน้องคนสนิทให้จัดการส่งคนไปดูว่าคลาสไปอยู่ที่ไหน เขาพยายามทำทุกทางและตามหาทุกที่จนกว่าจะเจอเมียกับลูก "ได้ครับนาย" ใช้เวลาเพียงไม่นานไมถึง 10 นาที ด้วยซ้ำภาพของคลาสและที่อยู่นั้นปรากฏขึ้นบนหน้าจอช่องแชทในไลน์ของมือถือเหมราช คลาสอยู่จังหวัดกำแพงเพชรซึ่งอยู่บ้านพักตากอากาศแต่ไม่ได้อยู่กับอันนาคนที่อยู่ด้วยนั้นคือนิตาเหมราชคิ้วขมวดเข้าหากันทำไมเพื่อนสนิทของตัวเองถึงอยู่กับผู้หญิงฆาตกรที่ฆ่าน้องสาวของเขา"หมายความว่ายังไงวะ…ทำไมคลาสถึงอยู่กับนิตา?"เหมราชเงยหน้าขึ้นมองลูกน้องคนสนิทที่ไร้คำตอบเช่นเคยเขาได้เพียงแต่ส่ายหน้าไปมา"แล้วอันนากับลูกอยู่ไหน" เหมราชไม่ยอมหยุดที่จะตามหาภรรยาและลูกอย่างแน่นอน เขาส่งข้อความไปบอกกับท่านรองให้ช่วยตามหาอันนากับลูกให้เขา ไม่ว่าจะเสียเงินสักเท่าไรเขายอมเสียเพื่อที่จะได้เจอเมียกับลูก มือหนาทั้งสองข้างกุมเข้าหากัน เขานั่งอยู่โซฟากลางบ้านใบหน้าที่เหม่อลอยห
บทที่ 37 เรือนร่างหนาเดินออกมาท่ามกลางฝนตกหนักอย่างไร้เรี่ยวแรงใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลรินออกมาสู้กับสายฝนในแววตาแดงก่ำได้เพียงแต่กำหมัดทุบลงพื้นด้วยความเจ็บปวด เขาได้เห็นหน้าเจ้าตัวเล็กผู้เป็นสายเลือดและดวงใจของเขาเพียงแค่ไม่กี่วัน เธอก็นั้นพาลูกหนีไปจากเขา"อันนาได้โปรดกลับมาเดี๋ยวนี้ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอกับลูกฉันขอโทษได้โปรดกลับมาหาฉัน" เสียงฟ้าที่ผ่าดังเปรี้ยงยังไม่ทำให้เหมราชตกใจหวาดกลัว เขาร้องไห้สู้กับสายฝนระบายความเจ็บปวดนั้นเป็นน้ำตามากมายทุกอย่างที่เคยหวังไว้พังทลายลงสิ้นดี บ้านหลังใหม่กับครอบครัวที่สมบูรณ์แบบอย่างที่หวังนั้นไม่มีอีกต่อไป"กลับมาได้ไหม ฉันอยู่ไม่ได้ขอร้องพาลูกชายของฉันกลับมาเถอะนะ" หลับตาลงก็เห็นเพียงแต่ใบหน้าลูกชายตัวเล็กในอ้อมกอดเขาได้สัมผัสและจับลูกเพียงแค่ 3 วัน เป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่เขานั้นไม่รู้เลยว่าจะต้องเสียลูกกับเธอไปเพื่อนสนิทอย่างคลาสได้เพียงแต่ส่ายหน้าไปมามองเหมราชเจ็บปวดท่ามกลางสายฝน เขาเองก็ไม่รู้ว่าน้องสาวของเขานั้นไปไหนพยายามถามแม่แล้วแต่ก็ไม่รู้"เหมราชมึงทำแบบนี้ร่างกายของมึงจะแย่เอานะ ทำไมไม่เก็บแรงไว้ตามหาลูกกับเมียล่ะ" คลาสทนเห
บทที่ 36 อันนาลืมตาตื่นหลังจากฤทธิ์ยาสลบนั้นหมดฤทธิ์แล้วในช่วงเวลากลางคืน เธอได้ยินเสียงของเด็กน้อยร้องอยู่ด้านข้างดวงใจของเธอที่เคยหดหู่และเจ็บปวดมานานได้ยินเสียงของเด็กน้อยนั้นมันเริ่มกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง ดีใจจนน้ำตาไหล เรือนร่างบางขยับร่างกายเตรียมที่จะลุกขึ้นแต่รู้สึกเจ็บที่หน้าท้องเพราะว่าแผลผ่าตัด"อันนาใจเย็นๆ นะ แผลจะฉีก" คิ้วน้อยขมวดเข้าหากันคนที่พูดขึ้นนั้นคือเขา ผู้ชายใจร้ายที่เธอเกลียดมากที่สุดในชีวิตเขาพุ่งตัวเข้ามาประคองเธอ"มาที่นี่ทำไม" สายตาคู่น้อยกวาดมองด้วยความไม่พอใจน้ำเสียงกระชากพูดใส่เขาอย่างไม่พอยังสะบัดมือออกไม่ให้เขาจับตัวเอง"มาดูแลเมียกับลูกสิอันนา ลูกของเราน่ารักมากๆ เลยนะไม่สิเขาต้องเรียกว่าน่าเกลียดน่าชังมากๆ เลย ดูสิเขาเลี้ยงง่ายด้วย" อันนาเธอได้เพียงแต่มองหน้าเขานิ่งๆ ในครั้งนี้ไม่เหมือนกับทุกๆ ครั้งที่เธอเอ่ยไล่เขาและใช้อารมณ์รุนแรงไม่เขวี้ยงข้าวของใส่เขา อันนาก็มักจะเขวี้ยงข้าวของใส่เขาแต่ในครั้งนี้เธอกลับนิ่งสายตาคู่น้อยหันไปมองลูกตัวเอง "อันนาอยากเห็นลูกใกล้ๆ ใช่ไหมเดี๋ยวฉันขยับลูกเข้าไปใกล้ๆ ให้นะ" เหมราชดีใจจนเนื้อตัวสั่นเขารีบขยับลูกเข้าไปใกล้
บทที่ 35 8 เดือนผ่านไป อันนาเธอขออยู่บ้านพักต่างจังหวัดติดทะเลของป้า เธอและไม่กลับมาที่กรุงเทพฯอีกไม่ติดต่อกับนิตาเพราะยังโกรธในสิ่งที่พ่อของนิตาทำกับพ่อแม่ตัวเอง อันนาอยู่ที่บ้านหลังนี้เพียงคนเดียวแต่มีแม่บ้านคอยแวะเวียนมาทำความสะอาดให้แทบจะทุกวัน อันนาท้องโตมาก คลาสลูกพี่ลูกน้องนั้นแวะเวียนมาบ่อยเพราะว่าพาอันนาไปฝากท้องและในทุกๆ ครั้งที่หมอนัดคลาสจะเป็นคนพาไป ส่วนเหมราชตั้งแต่วันนั้นเขาไม่มาให้เธอเห็นหน้าอีก ความโกรธเบาลงด้วยตามกาลเวลาแต่เธอนั้นยังไม่ลืมสิ่งที่เหมราชกระทำกับเธอได้เลย"อันนาแต่งตัวเสร็จหรือยัง วันนี้หมอนัดแต่เช้านะ" จากเด็กสาวตัวเล็กในวันนั้นกลายเป็นคุณแม่ท้องแก่ที่ท้องใหญ่มากเหมือนกับว่าได้ลูกแฝด แต่หมอดูแล้วเด็กในท้องเป็นเด็กผู้ชายไม่ใช่แฝดเพียงแต่เขาตัวใหญ่และสมบูรณ์มากน้ำหนักจึงเกินเกณฑ์ "เสร็จแล้วค่ะ…วันนี้คุณหมอบอกว่าให้เตรียมข้าวของไปด้วยเพราะว่าใกล้ถึงกำหนดคลอดแล้ว ถ้าเกิดปากมดลูกไม่เปิดคุณหมอจะให้นอนโรงพยาบาลเพื่อที่เตรียมเข้าห้องผ่าตัดในวันพรุ่งนี้" ใบหน้าน้อยฉีกยิ้มให้กับผู้เป็นพี่ชายและสะพายกระเป๋าข้าวของที่ตนเองนั้นเตรียมไว้ออกมาด้วย"วันนี้ทำไมรอยยิ