บทที่ 8 ต่อรอง

พิธีศพของเหมยหลิงจัดอย่างสมพระเกียรติ แม้หยางหมิงจะเกลียดแค้นนางแต่ขบวนพระศพกลับยิ่งใหญ่สมชายาอ๋อง หีบพระศพเคลื่อนไปตามถนนเส้นหลักของซู่โจวมุ่งตรงสู่สุสานหลวงนอกเมือง เหล่านางกำนัลบ่าวไพร่สวมชุดไว้ทุกข์เดินต่อแถวยาวหลายลี้ ชินอ๋องควบม้าอยู่หน้าขบวนด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

          ลี่อินเดินตามขบวนที่ทอดยาว พลางสังเกตเห็นชาวบ้านที่ออกมาดูต่างซุบซิบนินทาพี่สาวของตนสนุกปาก

                 “ได้ข่าวว่าชายาอ๋องผู้นี้มักมากในกามารมณ์”

                 “เห็นผู้ดูแลหอชายงามบอก นางมักปรนเปรอชายหนุ่มคืนละหลาย ๆ คน”

                 “ไม่น่าเชื่อว่านี่จะเป็นองค์หญิงแคว้นฉี น่าละลายจริง ๆ”

                 “สงสารแต่ชินอ๋อง ไม่รู้เวรกรรมใดถึงมาเจอสตรีไร้ยางอายเช่นนี้”

          คำพูดดูแคลนนี้ลี่อินได้ยินทุกถ้อยคำ หากแต่นางทำสิ่งใดไม่ได้ ได้แต่น้อมรับคำพูดเหยียดหยามพวกนั้นเอาไว้

          พิธีศพเสร็จสิ้นแล้วลี่อินจะไม่มีเหตุผลที่จะรั้งอยู่ต่อ หากแต่นางยังจากไปไม่ได้ นางต้องพาอี้หนิงกลับไปแคว้นฉีกับตนด้วย

                    “ท่านอ๋อง ข้าลี่อินขอเข้าไปได้หรือไม่” ลี่อินที่ยืนอยู่หน้าห้องอักษรแจ้งผู้อยู่ด้านใน

                    “เข้ามา” น้ำเสียงเย็นชาดังลอดออกมาจากภายใน

          ลี่อินก้าวเข้าไปด้านใน สายตากลับสะดุดอยู่บนร่างของเสวี่ยหนิงที่บัดนี้กำลังเก็บถ้วยอาหารบนโต๊ะอยู่

                    “เจ้าหายดีได้ทันเวลาจริง” ลี่อินอดไม่ได้ที่จะดูแคลนนาง

                    “ยังไม่หายดีเท่าไหร่ เพียงแค่ค่อยยังชั่วจึงอยากตอบแทนท่านอ๋องที่ช่วยเหลือ” เสวี่ยหนิงกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

                    “เหอะ!” ลี่อินไม่เชื่อนางแม้เพียงนิด หากแต่ไม่อยากสนใจอีก

                    “องค์หญิงต้องการสิ่งใด” หยางหมิงไม่ชอบใจการกระทำที่แข็งกร้าวของนางที่มีต่อเสวี่ยหนิง

                    “หม่อมฉันต้องการพาอี้หนิงกลับแคว้นฉี” ลี่อินไม่อ้อมค้อม

                    “ไม่ได้!” หยางหมิงตอบทันควัน สายตายังคงจ้องมองหนังสือบนโต๊ะอักษร

                    “ท่านจะรั้งนางไว้ด้วยเหตุใด นางไม่ใช่บุตรของท่าน” ลี่อินไม่คิดปิดบังผู้ใด

          หยางหมิงไม่แปลกใจที่นางรู้เรื่องนี้ เกรงว่าปิงเซียงจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้นางฟังแล้ว

                    “เช่นนั้นนางยิ่งต้องอยู่จวนอ๋อง บิดาของนางไม่ยอมรับหากราชสำนักทั้งสองแคว้นรู้เข้าว่าผู้ใดเป็นบิดา องค์หญิงสามรับมือความโกลาหลที่จะเกิดขึ้นได้หรือ” หยางหมิงจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของลี่อิน

          เหตุผลของชินอ๋องฟังขึ้นลี่อินที่รีบร้อน จนลืมคิดถึงผลกระทบที่จะตามมา

                    “เช่นนั้น ท่านจะช่วยยอมให้นางกลับไปแคว้นฉีในฐานะบุตรของท่านได้หรือไม่ เช่นไรแม่ของนางก็ไม่อยู่แล้วการให้นางไปอยู่กับท่านยายคงไม่ใช่เรื่องแปลก” ลี่อินต่อรอง

                    “เหอะ! องค์หญิงสามช่างอารมณ์ขันนัก การทำเช่นนั้นข้าผู้เป็นอ๋องได้ผลประโยชน์ใดกัน”

                    “การรั้งนางไว้ก็รังแต่จะทำให้ท่านเจ็บแค้น แล้วท่านจะทำเพื่อสิ่งใดกัน” ลี่อินรู้สึกขุ่นเคืองบ้างแล้ว

          คำถามของนางกลับไร้การอธิบายของบุรุษที่นั่งนิ่งบนโต๊ะอักษร โดยที่นางไม่อาจคาดเดาความคิดของชายผู้นี้ได้เลย

                    “หากท่านอ๋องยอมให้อี้หนิงกลับไปกับหม่อมฉัน หม่อมฉันให้คำมั่นว่าจะช่วยทูลกับเสด็จพ่อให้ท่านแต่งเสวี่ยหนิงเป็นชายา”

          ประโยคนี้ของลี่อินทำให้เสวี่ยหนิงที่ยืนฟังอยู่เงียบ ๆ ดีใจไม่น้อย ใบหน้าที่มักแต่งแต้มด้วยความโศกเศร้า บัดนี้เกือบปกปิดรอยยิ้มดีใจไม่มิด

                    “เรื่องของจวนอ๋องไม่คิดให้คนนอกช่วยจัดการ” คำพูดของเขาทำให้ลี่อินยืนตัวชาในทันที

                    “อีกอย่างการที่ข้าจะได้เสวี่ยหนิงเป็นชายาหรือไม่ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับองค์หญิง เกรงว่าเจ้าจะสำคัญตัวผิด” แววตาดูแคลนถูกส่งมา หยางหมิงไม่คิดไว้หน้าลี่อินเพียงน้อย

                    “นี่ก็สายแล้วข้าจะให้เย่จินส่งองค์หญิงออกนอกเมือง”

หยางหมิงไล่นางกลาย ๆ

                    “ได้! หม่อมฉันทูลลา” ลี่อินกำมือแน่น การต่อรองนี้กลับเป็นนางที่เสียเปรียบแลต้องอับอายขายขี้หน้า

          ลี่อินกลับไปยังตำหนักเล็กหลังจวน นางไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้

ปิงเซียงไม่รู้สึกหวาดกลัว

                    “องค์หญิงเป็นอย่างไรบ้างเพคะ” ปิงเซียงเมื่อเห็นลี่อินกลับมาก็รีบร้อนอุ้มอี้หนิงวิ่งไปทูลถามนางในทันที

          ลี่อินได้แต่ส่ายหน้า นั่นทำให้ปิงเซียงหวาดกลัวไม่น้อย นางไม่รู้จะเลี้ยงดูท่านหญิงในจวนที่มีแต่ผู้คนรังเกียจได้อย่างไร อีกทั้งสภาพการเป็นอยู่ก็ลำบากเสียยิ่งกว่านางกำนัลในจวนเสียอีก

                    “ปิงเซียงเจ้าอย่าพึ่งกลัว ข้าสัญญาว่าจะกลับมาพาเจ้ากับ

อี้หนิงกลับแคว้นของเราให้ได้” ลี่อินปลอบนางกำนัลอย่างจนใจ

                    “นี่คือเงินที่ข้านำติดตัวมาทั้งหมด เจ้าเก็บไว้ใช้หากรวมกับเงินเดือนละสี่ร้อยตำลึงก็คงช่วยยื้อเวลาออกไปได้บ้าง”

ลี่อินไม่ชอบพกของมีค่าติดตัวมากนัก ครั้งนี้จึงมีตั๋วเงินเพียงห้าร้อยตำลึงให้ปิงเซียงไว้ใช้จ่าย

                    “เจ้าเก็บนี่ไว้ หากจำเป็นก็ขายนำเงินมาเลี้ยงดูอี้หนิงเสีย”

ลี่อินยื่นหยกขาวนวลสลักคำว่าซ่งลี่อินให้กับปิงเซียง พลางสายตาจ้องมองอี้หนิงที่มองนางอยางไร้เดียงสา

                    “อี้หนิงเด็กดี เจ้ารอท่านน้าอยู่ที่นี่น้าสัญญาว่าจะไปไม่นานแล้วจะกลับมารับเจ้า” ลี่อินประทับริมฝีปากลงแก้มอ่อนนุ่มของเด็กน้อย ก่อนจะตัดใจออกจากตำหนักอ๋องมุ่งกลับแคว้นฉี

          ห้าวันหลังจากออกจากแคว้นเว่ย อาชาชั้นดีก็พาลี่อินเข้าสู่เมือง

ซีหนาน แม้จากวังหลวงไปถึงสิบห้าวันแต่ทุกสิ่งยังคงเดิม หากแต่ดวงใจที่หนักอึ้งของนางกลับทำให้ทุกสิ่งรอบตัวพลันดูเศร้าหมองไปด้วย

          ลี่อินมุ่งตรงไปยังตำหนักหนิงอันทันทีที่ก้าวเข้าประตูวัง บัดนี้มีเรื่องราวมากมายที่นางต้องแจ้งพระมารดา

                    “ฮองเฮา องค์หญิงสามกลับมาแล้วเพคะ” เสียงดีใจของแม่นมหลิว ปลุกสตรีที่บัดนี้ผอมแห้งอยู่บนแท่นบรรทมให้ตื่นขึ้น

                    “รีบพานางมา” เสียงเบาแรงดังขึ้นพร้อมกับความพยายามลุกขึ้นนั่งของฮองเฮาเสวี่ยฉี

                    “ถวายพระพรเสด็จแม่”

                    “ลุกขึ้น ๆ” เสียงเบาเอ่ยบอกลี่อิน

                    “เหตุใดเสด็จแม่ถึงเป็นเช่นนี้” น้ำใสอุ่นประดับอยู่บนดวงตาของลี่อิน

                    “ฮองเฮาทรงตรอมพระทัยเพคะ พระนางไม่ยอมเสวยสิ่งใดตั้งแต่องค์หญิงจากไป” แม่นมหลิวทูลความจริง

                    “ได้อย่างไรกัน หากเสด็จแม่เป็นอะไรไปอีกคน หม่อมฉัน เสด็จพี่เจ๋อหานและอี้หนิงจะอยู่อย่างไรเพคะ” ลี่อินนั่งลงข้างแท่นบรรทมสายตาอ้อนวอนส่งมายังมารดาอย่างน่าสงสาร

                    “ได้ ๆ แม่จะไม่ทำแล้ว” เสวี่ยฉีรับปากลี่อินอย่างว่าง่าย

                    “แล้ว...พิธีศพเรียบร้อยดีหรือไม่” เสวี่ยฉีดวงตาแดงก่ำตรัสถามถึงพิธีของบุตรคนแรกของนาง

                    “อือ เรียบร้อยดีเพคะ เสด็จพี่จากไปอย่างสมพระเกียรติ”

ลี่อินปลอบใจพระมารดา หากแต่ว่าเรื่องอี้หนิงจะทำอย่างไร พระนางถึงจะสามารถรับเรื่องราวนี้ไหว

                    “มีสิ่งใดหรือไม่ อย่าคิดปิดบังแม่อีกเลย” เสวี่ยฉีที่เห็นแววตากังวลของธิดาตน นางรู้ได้ทันทีว่าลี่อินกำลังปิดบังนางอยู่

                    “มิกล้าปิดเสด็จแม่ หม่อมฉันรู้ความลับที่ยากจะเชื่อเข้า เสด็จแม่จะรับไหวหรือไม่” ลี่อินกล่าวหยั่งเชิง

                     “เล่ามาเถิด” เสวี่ยฉีกุมมือลี่อินแน่น

                    “เสด็จแม่ อี้หนิงไม่ใช่ธิดาของหยางหมิงอ๋อง หากแต่เป็นธิดาของรัชทายาทถานหย่งเจี๋ย” ลี่อินสัมผัสได้ว่าพระหัตถ์ของฮองเฮาสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่

                    “เสด็จพี่ต้องการเอาชนะเสวี่ยหนิงที่หมายจะเป็นชายา

รัชทายาท จึงฉวยโอกาสตอนที่เขาเมามายร่วมหลับนอน”

                    “เหตุใด เหตุใดกัน ทำไม่เหมยหลิงถึงสิ้นคิดเช่นนั้น” เสวี่ยฉีฮองเฮาไม่อาจกลั่นความโทมนัสได้อีกต่อไป ทรงกันแสงปานจะขาดใจ

          ลี่อินทำสิ่งใดไม่ได้ นางปลอบพระทัยมารดาอยู่เงียบ ๆ นางจำต้องบอกความจริงพระมารดาให้กระจ่าง ดีกว่าให้พระนางคาดเดาสิ่งต่าง ๆ ด้วยพระองค์เอง นั่นจะยิ่งทำให้พระมารดาทรงประชวรหนักกว่าเดิม

                    “แล้วเหตุใดเจ้าไม่พาหลานกลับมาด้วย” เสวี่ยฉีพลันหวนนึกถึงหลานสาวที่น่าสงสารของตน

                    “หม่อมฉันต่อรองกับอ๋องหยางหมิงแล้วเพคะ แต่เขาไม่ยอม” ลี่อินทูลฮองเฮาอย่างจนใจ

                    “แล้วเช่นนี้เราจะทำอย่างไรกันดี อี้หนิง! อี้หนิง!ของข้า” ความโทมนัสของฮองเฮาทำให้พระนางกันแสงอีกครั้ง