บทที่ 12 ยื่นข้อเสนอ

หยางหมิงที่ถูกลี่อินกวนอารมณ์ให้ขุ่นมัวแต่เช้า จ้องสายตาดื้อรั้นนั้นของนางเช่นกัน หากแต่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาถูกดวงตาคู่งามราวไข่มุกนั้นล่อลวงให้ตกอยู่ในภวังค์

                    “ตกลงท่านอ๋องจะอนุญาตหรือไม่” ลี่อินขมวดคิ้วแน่น

          เสียงของนางปลุกให้หยางหมิงตื่นจากภวังค์ เขาดึงสายตากลับ

เสมองไปทางอื่นเพื่อกลบเกลื่อนความอับอาย

                    “หากอยากไปก็ไป”

                    “ขอบพระทัยเพคะ” เมื่อได้สิ่งที่ต้องการ นางก็ไม่อยู่ก่อกวนเขาอีก

          หยางหมิงมองตามหลังนาง ‘เพียงอยากไปหลาหลานสาวนางถึงกลับกล้าบุกห้องนอนผู้อื่นเลยหรือ หรือนี่เป็นเพียงข้ออ้างเพื่อตำหนิเขาที่ไม่อยู่ร่วมหอกับนาง’ เขาอดคิดเข้าข้างตนมิได้

          ตำหนักเล็กยังคงเงียบสงบเช่นเดิม หากแต่ต้นหญ้าที่เคยมีในครั้งก่อนบัดนี้ถูกกำจัดออกบ้างแล้ว อีกทั้งฝุ่นเขรอะตามพื้นดูเบาบางลงไม่น้อย

                    “พระชายา” ปิงเซียงดีใจเมื่อเห็นว่าผู้ใดมายังตำหนัก

                    “อี้หนิงเล่า?” ลี่อิงหันมองหาเด็กน้อยที่นางห่วงใย

                    “ยังหลับอยู่เพคะ”

                    “อือ แล้วระหว่างที่ข้ากลับแคว้นฉี ทุกอย่างเรียบร้อยหรือไม่”

ลี่อินกล่าวถาม พลางเดินเข้าห้องนอนเพื่อพบหน้าเด็กน้อยที่บัดนี้หลับปุ๋ยอยู่บนเตียงกว้าง

          “ท่านหญิงป่วยเพคะ หม่อมฉันนำหยกที่พระองค์ทิ้งไว้ให้ไปจำนำเพื่อเอาเงินไปจ้างหมอ” ปิงเซียงละอายใจ

          “แล้วตั๋วเงินก่อนหน้าไม่พอหรือ” ลี่อินสงสัยเงินห้าร้อยตำลึงไม่ใช่น้อย ๆ เหตุใดเพียงไม่นานถึงได้หมดไวนัก

          “หม่อมฉันนำมาซ่อมจวนบางส่วน แลจ้างนางกำนัลสองสามคนมาช่วยดูแลตำหนักเป็นครั้งคราวเพคะ” ปิงเซียงทูลรายละเอียด

          “ท่านอ๋องไม่ยื่นมือช่วยเหลือเลยหรือ”

          “หม่อมฉันไม่กล้าทูลขอ แต่หลังจากที่ท่านอ๋องรู้เรื่องก็ให้พ่อบ้านนำเงินมาให้เพคะ”

          “ถือว่ายังมีคุณธรรมอยู่บ้าง เช่นนี้น่าจะเจรจาง่ายขึ้น” ลี่อินพึมพำพลางไตร่ตรอง

          “พระชายาคิดจะทำสิ่งใด?”

          “ข้าจะขออี้หนิงไปเลี้ยงดูที่ตำหนักชายาเอก เช่นนี้นางจะได้ไม่ต้องสัมผัสอาการหนาวจนล้มป่วยอีก” ลี่อินนั่งลงข้างเตียงพลางใช้มือเรียวสัมผัสแก้มนุ่มอย่างรักใคร่

          ยามเฉินหลังจากป้อนข้าวอี้หนิงเสร็จ ลี่อินจึงพาเด็กน้อยเข้านอนกลางวัน เจ้าก้อนแป้งเลี้ยงง่ายเพียงวางลงบนผ้านุ่มแลลูบหัวให้ก็หลับปุ๋ยอย่างง่ายดาย จากนั้นค่อยหันมากำชับปิงเซียงให้ดูแลเด็กน้อยบนเตียงนอนให้ดี ส่วนตัวนางเองควรรีบจัดการเรื่องอี้หนิงให้เรียบร้อยเสียที

          ลี่อินตรงไปยังตำหนักท่านอ๋อง หน้าห้องอักษรเย่จินยืนอารักขาอยู่ บ่งบอกว่าหยางหมิงยังคงอยู่ด้านใน

                    “ท่านอ๋อง หม่อมฉันลี่อินขอเข้าไปได้หรือไม่เพคะ”

          หากแต่ด้านในกลับไม่มีเสียงใด ๆ ตอบออกมา ลี่อินหันมองเย่จินเพื่อขอคำอธิบาย หากแต่องครักษ์หนุ่มเมื่อเห็นสายตาคาดคั้นเช่นนั้นของพระชายา เขาเองทำได้เพียงมองไม่เห็นสายตานั้นของนางก่อนจะหันมองไปทางอื่น

                    “...................” เมื่อไม่มีเสียงใดเอื้อนเอ่ยออกมาจากคนภายในห้องอักษร ลี่อินจึงได้แต่ยืนอดทนรออยู่เช่นนั้น

                    “เข้ามาได้”

ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วยามน้ำเสียงเย็นชาจึงดังขึ้น ลี่อินก้าวเข้าไปภายในห้อง บุรุษผู้นั้นนั่งอ่านตำราด้วยท่าทีสงบไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองนางเพียงนิด

                    “องค์หญิงสามต้องการสิ่งใด” คำที่เขาใช้เรียกนางช่างเหินห่าง ไม่เหมือนสามีภรรยาใช้เรียกกันแม้แต่น้อย

                    “หม่อมฉันอยากขอเป็นผู้ดูลี่อี้หนิงได้หรือไม่เพคะ”

                    “ตามใจเจ้า” เสียงเรียบตอบขึ้นอย่างไม่ไยดี

                    “เช่นนั้นนางสามารถย้ายมาอยู่ตำหนักพระชายาเอกได้หรือไม่ หม่อมฉันสัญญาว่าจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับท่านและเสวี่ยหนิงอีก”

          ลี่อินเสนอข้อแลกเปลี่ยนที่คาดว่าหยางหมิงจะพึงพอใจ

                    “องค์หญิงสามจะต้องไม่ยุ่งเกี่ยวกับเสวี่ยหนิงและข้านั่นแน่นอนอยู่แล้ว แต่จะให้เด็กคนนั้นมาอยู่ตำหนักพระชายาเอกนั้นข้าไม่อนุญาต”

                    “เช่นนั้นหม่อมฉันยกตำหนักพระชายาเอกให้เสวี่ยหนิง แลกเปลี่ยนกับตำหนักชายารองไว้ดูแลอี้หนิงได้หรือไม่เพคะ” ลี่อินยังไม่คิดยอมแพ้

                    “นี่เป็นความคิดที่ดีนัก”

หยางหมิงพอใจ ทำให้ลี่อินสามารถยิ้มออกที่ในที่สุดการเจรจาทางการทูตของนางก็ประสบความสำเร็จ

          “ข้าจะให้เสวี่ยหนิงย้ายมาอยู่ตำหนักพระชายาเอก ถึงอย่างไรนางก็เป็นเพียงคนเดียวที่จะทำหน้าที่เป็นชายาของข้า”

          “ขอบพระทัยเพคะท่านอ๋อง” ลี่อินยอบกายขอบคุณ

          “เจ้าขอบคุณสิ่งใด” หยางหมิงครานี้ยอมเงยหน้ามองนาง

          “พระองค์จะมอบตำหนักพระชายารองให้ข้าดูแลอี้หนิงไม่ใช่หรือเพคะ” 

          “ข้าบอกตั้งแต่เมื่อไหร่” หยางหมิงยกคิ้วมองนางด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

          “นี่! ท่านหมายความว่าอย่างไร~” เป็นลี่อินที่เริ่มโมโหแทน

          “เจ้าจะดูแลนางข้าไม่ขัด หากแต่นางต้องอยู่ในเรือนเดิมของนางที่เคยอยู่กับมารดา”

          “แต่ที่นั่นอากาศหนาวเหน็บ เด็กจะอยู่ได้อย่างไรกัน”

          “แต่ก่อนตำหนักเล็กสวยงาม และอากาศอบอุ่น เพราะพี่สาวขององค์หญิงเองนำเงินที่ข้ามอบให้ดูแลตำหนักไปปรนเปรอบุรุษอื่นจนหมดสิ้น แล้วเช่นนี้องค์หญิงจะโทษใครได้”

คำพูดของหยางหมิงทำให้ลี่อินตัวชาไปหมด นางมิอาจหาคำโต้แย้งกับบุรุษเบื้องหน้าได้ สถานการณ์ตอนนี้นางเป็นรองทุกด้าน จำต้องข่มอารมณ์โกรธไว้เท่านั้น

          “ได้! หม่อมฉันจะเลี้ยงดูนางในตำหนักเล็กหลังนั้น”

          “ดี ตำหนักเล็กจะได้เงินใช้จ่ายเดือนละหนึ่งพันตำลึงเท่ากับตำหนักของเสวี่ยหนิง” หยางหมิงกล่าวจบก็กลับไปอ่านตำราเช่นเดิม

          “หากองค์หญิงสามไม่มีสิ่งใดจะกล่าวแล้ว ก็รีบกลับไปเก็บของเถอะ” เขาไล่นางกลาย ๆ

          “หม่อมฉันทูลลา”

ลี่อินกลับตำหนักตะวันออกด้วยสีหน้าบึ้งตึง อี้เฉาที่เห็นลี่อินหน้าง้ำมาแต่ไกล จึงรู้ได้ทันทีว่าองค์หญิงสามมิอาจเอาชนะท่านอ๋องได้แน่

          “เป็นอย่างไรบ้างเพคะพระชายา” อี้เฉาทูลถาม

          “เจ้าพานางกำนัลเก็บของเถอะ”

          “เหตุใดต้องเก็บ ท่านอ๋องไล่เราออกจากจวนหรือเพคะ?” อี้เฉาตาโตด้วย พูดเสียงดังความตกใจ

ลี่อินมองหน้านางกำนัลที่อยู่ข้างกายกันมาตั้งแต่ยังเด็ก พร้อมทั้งส่ายหน้าให้กับอาการตีตนไปก่อนไข้ของนาง

          “แค่จะย้ายไปอยู่ตำหนักเล็ก เจ้านี่คิดไปถึงไหน”

          “เหตุใดต้องย้ายไป ท่านอ๋องไม่ยินยอมหรือเพคะ”

          “อือ ข้าสามารถเลี้ยงดูอี้หนิงได้แต่ต้องอยู่ภายในตำหนักเล็กเท่านั้น” ลี่อินกล่าวพลางยกชาขึ้นดื่มดับความโมโหภายในใจ

ภายในครึ่งวันลี่อินย้ายของออกจากตำหนักตะวันออกได้เรียบร้อย หากแต่ระหว่างเดินออกจากตำหนักเล็ก กลับต้องพบเสวี่ยหนิงที่มาสำรวจตำหนักตำหนักตะวันออกเสียก่อน

          “องค์หญิงสาม”

เสวี่ยหนิงยอบกายเคารพนางตามศักดิ์ แม้จะเป็นธิดาของฮ่องเต้

หย่งเฮ่าเช่นเดียวกัน แต่นางกลับมียศที่ต่ำกว่า เพราะมารดาที่เป็นเพียงสาวใช้ของฮองเฮา

          ลี่อินเพียงปรายตามองเสวี่ยหนิงหากไม่คิดจะสนทนาด้วย เตรียมเดินออกจากตรงนั้น

                    “หม่อมฉันขอบพระทัยองค์หญิงที่เมตตา สละตำหนักพระชายาเอกให้หม่อม”

                    “เจ้าชอบก็ดีแล้ว หากแต่คนที่เคยอยู่แต่ตำหนักเล็ก ๆ อย่างเจ้าระวังจะเดินหลงทางเพราะไม่คุ้นชินกับตำหนักที่ใหญ่โตเช่นนี้ล่ะ” ลี่อินรู้ว่าเสวี่ยหนิงต้องการเย้ยหยันนางจึงตอบโต้กลับไป

          คำพูดของลี่อินทำให้เสวี่ยหนิงหน้าชา รอยยิ้มดูแคลนที่นางแสดงออกมาเมื่อครู่เลือนหายไปทันที แม้อยากโต้แย้งแต่ลี่อินกลับเดินหายไปแล้ว นางจึงจำเป็นต้องเก็บความแค้นเคืองนี้ไว้ก่อน