บทที่ 11 ดูแคลน

ขบวนเจ้าสาวยาวหลายลี้ เหรียญทองมงคลถูกแจกจ่ายตลอดเส้นทางในเมืองซีหนาน หากแต่นั่นก็มิอาจกลบเสียงซุบซิบนินทาในหมู่ชาวบ้านได้

                    “เหตุใดข้าไม่เห็นเจ้าบ่าวเล่า”

                 “ได้ยินมาว่าองค์หญิงสามอยากแต่งเข้าจวนอ๋อง ถึงขั้นขอให้ฝ่าบาทปฏิเสธจดหมายแต่งงานของแคว้นหาน”

                 “พี่สาวกับน้องสาวจะมีสามีคนเดียวกันหรือ น่าขันยิ่ง”

                 “ได้ยินว่าชินอ๋อง มีใจให้กับท่านหญิงเสวี่ยหนิงหากแต่องค์หญิงสามยังคิดแย่งชิง”

          คำพูดเหล่านี้ลี่อินได้ยินทุกคำ แต่นางเลือกที่จะไม่โต้ตอบปล่อยให้คำนินทาเหล่านั้นลอยหายไปตามสายลม

          เย่จินที่อารักขาอยู่ข้างเกี้ยวพระที่นั่งได้ยินคำดูแคลนเหล่านั้นเต็มสองหู เขาจ้องลี่อินที่ยังนั่งนิ่งคล้ายไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น พลันในใจก็เกิดความนับถือกับความอดทนของนาง

          แม้แคว้นฉีและเว่ยจะมีชายแดนติดกัน หากแต่การเดินทางจากเมืองหลวงแคว้นฉีไปยังซู่โจวเมืองหลวงแคว้นเว่ยกลับต้องใช้เวลาถึงสิบวัน ขบวนเจ้าสาวยาวหลายลี้เคลื่อนตัวไปตามถนนที่ทอดยาวมุ่งสู่จวนอ๋อง ถึงกระนั้นก็ยังเป็นที่ขบขันของชาวเมือง การแต่งพระชายาเอกที่เจ้าบ่าวไม่ไปรับเจ้าสาวด้วยตนเองไม่เคยเกิดขึ้น จึงเป็นที่แน่ชัดแล้วว่าพระชายาองค์นี้ไม่เป็นที่ต้องการของชินอ๋อง

                 “ข้าได้ยินมาว่าองค์หญิงสามเป็นน้องสาวร่วมอุทรขององค์หญิงใหญ่ พระชายาองค์แรกของท่านอ๋อง”

                 “เช่นนั้นจะไม่มีนิสัยชอบหลับนอนกับบุรุษอื่นเช่นพี่สาวหรือ”

                 “น่าสงสารท่านอ๋องไม่รู้เวรกรรมใด จึงต้องทำให้มาพบเจอกับสองพี่น้องจากแคว้นฉี”

                 “ได้ข่าวว่าท่านอ๋องมีสตรีในดวงใจอยู่แล้ว จึงแต่งเข้าเป็นชายารอง”

                 “เช่นนั้นองค์หญิงผู้นี้ก็ขวางทางผู้อื่นน่ะสิ”

          เหล่าราษฎรแคว้นเว่ยไม่ต่างจากแคว้นฉี ที่ตัดสินสิ่งที่ตนเองไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หากแต่ลี่อินยังคงนั่งนิ่งจนอี้เฉานางกำนัลคนสนิทอดเดือดดาลแทนมิได้

                    “องค์หญิงอย่าทรงฟังเลยเพคะ คนพวกนี้แค่มีปากก็พูดจ้าเรื่อยเปื่อย”

                    “อย่าห่วง ข้าไม่ได้นำคำพูดของผู้อื่นมาใส่ใจ” เสียงราบเรียบไร้อารมณ์ของสตรีที่อยู่บนเกี้ยว บ่งบอกว่านางไม่ได้โกรธเกรี้ยว

          ขบวนเจ้าสาวหยุดอยู่หน้าจวนอ๋อง คุณเท้าจากวังหลวงนำเจ้าสาวออกจากเกี้ยวพาเสด็จเข้าจวนอ๋องตามประเพณี ภายในจวนอักษรมงคลถูกติดทุกหนแห่ง ผ้าแดงผูกมัดทั่วพื้นที่ แขกเหรื่อมากมายยืนรอเบียดเสียดแน่นห้องโถงบ่งบอกถึงบารมีมากล้นของหยางหมิงอ๋อง ชินอ๋องผู้เก่งทั้งบุ๋นบู๊แห่งแคว้นเว่ย

          หยางหมิงในชุดมงคลสีแดงเพลิง ใบหน้าหล่อเหลาแต่งแต้มด้วยสายตาแสนเย็นชายืนอยู่เบื้องหน้าโต๊ะบูชา พิธีควรดำเนินอย่างเรียบง่ายตามธรรมเนียมเช่นนี้ หากแต่ว่าข้างกายเขากลับมีสตรีอีกนางที่สวมชุดมงคลสีแดงเช่นเดียวกับชุดมงคลของพระชายาเอก แม้มีพัดแสนวิจิตรปิดบังใบหน้าลี่อินก็ยังจำสตรีใต้อาภรณ์มงคลนั้นได้ดี เสวี่ยหนิงช่างใจกล้าแม้แต่ธรรมเนียมการแต่งงานก็ไม่ยึดถือแล้ว ช่างแตกต่างจากสตรีที่อ่อนหวานในสายตาของเสด็จพ่อนางลิบลับ ชายารองที่ควรสวมอาภรณ์สีชมพู และไม่สามารถเข้าร่วมพิธีไหว้ฟ้าดินได้ ทำได้เพียงยกน้ำชาคาราวะชายาเอก บัดนี้กลับกล้ายืนเคียงข้างท่านอ๋องในพิธีอภิเษกสมรส

          สายตาแขกในงานที่มองมายังลี่อินช่างหลากหลายอารมณ์ บ้างก็แฝงไปด้วยความขบขัน บ้างก็ดูแคลน บ้างก็เวทนา แต่กลับมีสายตาแห่งความสาแก่ใจจากพี่น้องร่วมบิดาส่งมาให้นางอย่างไม่คิดปิดบัง

                    เริ่มพิธีไหว้ฟ้าดิน

คุณเท้าจากกรมพิธีการประกาศก้อง เช่นนั้นแล้วพิธีไหว้ฟ้าดินจึงถูกจัดขึ้นผิดหลักประเพณีอย่างนั้น แม้จะเป็นเรื่องน่าอายแต่เสวี่ยหนิงก็พอใจที่ทำให้ทุกคนได้รู้ว่านางที่เกิดจากตาอิ้งต่ำต้อยก็ทัดเทียมกับองค์หญิงของฮองเฮาได้

          พิธีไหว้ฟ้าดินจบลง ลี่อินถูกพาไปยังตำหนักท่านอ๋องตามประเพณี

                    “พระชายานี่มันอะไรกันเพคะ~ เหตุใดท่านอ๋องถึงให้ท่านหญิงเสวี่ยหนิงเข้าพิธีอภิเษกทัดเทียมกับพระองค์ได้”

          อี้เฉาที่เจ็บแค้นแทนลี่อิน โมโหหน้าดำหน้าแดงกล่าวเสียงดังไม่เกรงใครจะได้ยิน

                    “เขาก็เพียงอยากให้ทุกคนรู้ว่าเสวี่ยหนิงถึงจะสำคัญกับเขาที่สุด” ลี่อินกล่าวอย่างไม่ไยดี

                    “พระชายาไม่โกรธหรือ”

                    “ไม่รักแล้วจะโกรธด้วยเรื่องใด ปล่อยให้ท่านอ๋องทำในสิ่งที่เขาปรารถนา ข้าถึงจะมีโอกาสพาอี้หนิงกลับแคว้นฉี” ลี่อินวางพัดลงข้างกาย พลางยืดแขนด้วยความปวดเหมื่อย

                    “ทำเช่นนี้ไม่ได้นะเพคะ ต้องรอให้ท่านอ่อนมาดึงพัดลงตามประเพณี” อี้เฉารีบกล่าวทัดทาน

                    “คือนี้ท่านอ๋องไม่มาหรอก รีบเปลี่ยนชุดให้ข้าเถอะข้าอยากจะพบอี้หนิงแล้ว”

                    “เหตุใดจะไม่มาเล่า นี่คืนเข้าหอนะเพคะ”

          หากแต่ยังไม่ได้รับคำตอบ อี้เฉากลับได้ยินเสียงเย่จินดังขึ้นเสียก่อน

          “ทูลพระชายาเอก คืนนี้ท่านอ๋องจะค้างที่เรือนตะวันตกของพระชายารองพ่ะย่ะค่ะ”

          สิ้นเสียงกราบทูลลี่ อินก็เลิกคิ้วขึ้นมองไปที่อี้เฉาอย่างผู้มีชัย

                    “เห็นหรือไม่ ข้าบอกแล้ว”

                    “เจ้ารีบมาเปลี่ยนชุดให้ข้าเถอะ ไม่รู้นานป่านนี้อี้หนิงจะเป็นอย่างไรบ้าง”

                    “เจ้าค่ะ” อี้เฉารับคำสั่ง นางไม่เข้าใจองค์หญิงของตนที่ไม่รู้สึกโกรธแม้แต่น้อยที่รู้ว่าพระสวามีของตน เลือกที่จะร่วมหอกับชายารองในคืนแต่งานของตัวเอง

                    “ไปตำหนักเล็กหลังจวนกัน” เมื่อผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เรียบร้อย ลี่อินจึงกล่าวชวนอี้เฉาพลางเดินนำหน้าออกจากตำหนักอ๋อง

          เมื่อเดินออกมาจากตำหนักกลับพบเย่จินที่ควรอยู่ข้างกายท่านอ๋อง ยืนอารักขาอยู่ด้านหน้า หากแต่นางเลือกที่จะไม่สนใจหมายจะเดินผ่านเขาไปเงียบ ๆ

                    “พระชายาจะเสด็จที่ใดพ่ะย่ะค่ะ” เย่จินยื่นมือขวางทางนาง

                    “ข้าจะไปตำหนักเล็กหลังจวน”

                    “ขออภัยพระชายา ท่านอ๋องกำชับว่าคืนเข้าหอพระองค์ควรอยู่ในห้องบรรทมตามประเพณี ห้ามออกไปที่ใด”

                    “นี่! ตัวเขาเองกลับไปอยู่ตำหนักเสวี่ยหนิง แล้วห้ามไม่ให้ข้าออกนอกห้อง นี่มันประเพณีแบบไหนกัน” ลี่อินเริ่มไม่พอใจกับการกระทำที่มากเกินไปของหยางหมิง

                    “กระหม่อมเพียงทำตามรับสั่งพ่ะย่ะค่ะ” เย่จินยังคงไม่ปล่อยให้นางไป

                    “แล้วข้าจะไปตำหนักเล็กได้เมื่อใด?” ลี่อินข่มอารมณ์ขุ่นมัว

                    “เมื่อท่านอ๋องทรงอนุญาตพ่ะย่ะค่ะ”

                    “ได้! ตามนั้น หวังว่าหยางมิงอ๋องของเจ้าจะไม่เสียใจ”

สายตาเอาเรื่องมองเย่จินก่อนจะกลับเข้าตำหนัก หากแต่ประโยคหลังนี้กลับทำให้เย่จินรู้สึกกังวลอย่างน่าประหลาด

ด้านหยางหมิงบุรุษผู้องอาจ บัดนี้ยืนอยู่หน้าตำหนักตะวันตกด้วยท่าทางประหม่า

          “หนิงเอ๋อ ข้าเข้าไปได้หรือไม่”

          “เพคะ” เสียงหวานกล่าวอนุญาตจากด้านใน ทำให้หัวใจชายหนุ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ

หยางหมิงก้าวเดินตามจังหวะการเต้นของใจ สายตาจับจ้องอยู่กับสตรีชุดสีแดงฉานที่นั่งคอยบนแท่นบรรทม มือหนาดึงพัดที่ปิดใบหน้างามออก เผยให้เห็นใบหน้าอ่อนหวานที่ถูกแต่งแต้มให้มีเสน่น่าเย้ายวน

จนหยางหมิงเผยยิ้มด้วยความดีใจ

                    “ท่านอ๋อง จะสรงน้ำก่อนหรือไม่” ใบหน้างามเริ่มเอียงอาย

                    “ไม่” เสียงแหบพล่านั้นบ่งบอกถึงความต้องการของเขา

          หยางหมิงบรรจงจูบลงบนริมฝีปากเรียวบาง ริมฝีปากที่เขาเคยได้สัมผัสเมื่อห้าปีก่อน เสวี่ยหนิงหลับตาพริ้มด้วยความต้องการไม่ต่างกัน หากแต่หยางหมิงกลับรู้สึกว่ารสชาติที่เขาได้สัมผัสมันแตกต่าง ร่างสูงผละออกจากเสวี่ยหนิง เขามิอาจฝืนความรู้สึกแปลกปละหลาดที่ก่อตัวขึ้นภายในใจอย่างกะทันหันได้

                    “ท่านอ๋อง.......เป็นอะไรหรือไม่เพคะ” เสวี่ยหนิงลังเลที่จะเอ่ยถาม นางสับสนว่าเหตุใดเขาถึงปล่อยนาง

                    “ข้าขอโทษวันนี้ข้าเมามากไปจึงอยากจะขอพัก เจ้าเตรียมน้ำให้ข้าอาบได้หรือไม่” หยางหมิงหาข้ออ้างไม่ให้นางรู้สึกไม่สบายใจ

                    “เพคะ” แม้สับสนแต่เสวี่ยหนิงก็ทำตามรับสั่งโดยง่าย

          หยามเหม่าของวันถัดมา ตำหนักตะวันตกกลับถูกรบกวนจากลี่อินพระชายาเอกที่พึ่งรับตำแหน่งได้เพียงวันเดียว

                    “เข้าไปไม่ได้นะเพคะ” เจียฮุ่ยนางกำนัลของเสวี่ยหนิงยืนขวางประตูห้องบรรทม

          ลี่อินมองนางกำนัลเบื้องหน้าพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะใช้สองมือผลักจนเจียฮุ่ยเซไปด้านข้าง อี้เฉารีบเข้ามาจับตัวเจียฮุ่ยไว้อย่างรู้งาน ก่อนที่

ลี่อินจะเปิดประห้องบรรทมเสียงดัง ทำเอาบุรุษแลหญิงงามที่หลับใหลสะดุ้งตื่นจากห้วงนิทรา

                    “ท่านอ๋อง หม่อมฉันมาขออนุญาตไปตำหนักเล็กหลังจวน”

ลี่อินที่เห็นว่าทั้งสองไม่ได้เปลือยเปล่า จึงกล้าจ้องมองโดยไม่กระดากอาย

          หยางหมิงยังไม่ทันได้สร่างเมา กำลังไล่อาหารปวดหนึบบนศีรษะตนพลางจ้องไปยังสตรีที่อยู่เบื้องหน้า ไม่ต่างจากเสวี่ยหนิงที่จ้องลี่อินด้วยแววตาแข็งกร้าว

                    “องค์หญิงสามไม่รู้จักมารยาทหรือ” มือหนายังนวดขมับตน

                    “ชินอ๋องไม่รู้ประเพณีการเข้าหอหรือ?”

                    “นี่เจ้า!” เพียงเช้าแรกเขากลับต้องโมโหเสียแล้ว

                    “องค์หญิงลี่อิน หม่อมฉันขออภัยเพคะเป็นหม่อมฉันที่ทำให้ท่านอ๋องไม่ได้เสด็จ........”

                    “เจ้า! หยุดพูด ข้าไม่ได้อยากได้ยินข้อแก้ตัวที่เสแสร้ง” ลี่อินจ้องเสวี่ยหนิงด้วยสายตาคาดโทษ

                    “ลี่อิน เจ้าใช้อำนวจผิดที่แล้วนี่เป็นจวนอ๋องของข้า”

อารมณ์ขุ่นมัวของหยางหมิงทำให้ภายในห้องดูหนาวเหน็บในทันที  หากแต่ลี่อินกลับไม่สนใจใด ๆ

          “หม่อมฉันจะไปตำหนักเล็กได้หรือยังเพคะ” สายตาดื้อรั้นส่งไปยังหยางหมิงอย่างไม่เกรงกลัว