บทที่ 10 สาส์นขอแต่งงาน

          พระราชสาส์นขอแต่งงานแคว้นเว่ยถูกส่งมาพร้อมกับพระราชสาส์น

ของแคว้นหานทั้งสองแคว้นล้วนสู่ขอองค์หญิงสามซ่งลี่อิน ทำให้บัดนี้

ราชสำนักแคว้นฉีต้องหารือกันอีกครั้ง

          หย่งเฮ่าฮ่องเต้แคว้นฉีไม่คิดจะยกลี่อินให้กับชินอ๋อง ด้วยแคว้นเว่ย

ขอลี่อินเป็นชายาเอกแลเสวี่ยหนิงเป็นชายารอง การจะให้ธิดาทั้งสองแต่งเข้าจวนอ๋องดูแล้วแคว้นฉีจะขาดทุนมากเกินไป อีกทั้งหากลี่อินแต่งกับรัชทายาทแคว้นหานที่มีอำนาจมากกว่าแคว้นเว่ยและฉี เช่นนี้จะไม่เป็นประโยชน์กว่าหรือ หากแต่บุญคุณที่ฮ่องเต้เหว่ยเฉียงเคยช่วยชีวิตของเขาจากการถูกลอบสังหารเมื่อครายังเป็นรัชทายาท จนทำให้ทั้งสองเป็นสหายร่วมสาบานนี้ไม่รู้จะตอบแทนอย่างไร

          ด้านลี่อินเมื่อรู้ว่ามีราชสาส์นขอแต่งงานจากแคว้นเว่ย ก็รีบเข้าเฝ้าฮองเฮาในทันที

                    “เสด็จแม่ โปรดช่วยรับสั่งกับเสด็จพ่อให้ลูกแต่งไปแคว้นเว่ยด้วยเพคะ” ลี่อินคุกเข่าขอร้อง

                    “เจ้าต้องการไม่หาอี้หนิงใช่หรือไม่” ฮองเฮาที่บัดนี้ใช้

พระธรรมเป็นที่พึ่ง นั่งภาวนาหน้าพระพุทธรูปตรัสพลางลืมตาขึ้นมองนาง

                    “อือ” ลี่อินพยักหน้ารับ

                    “หากแต่แม่กลัว หากเจ้า......” ฮองเฮาเกรงพระธิดาของตนจะจบชีวิตเหมือนผู้เป็นพี่สาว

                    “เสด็จแม่อย่าทรงกังวล หม่อมฉันจะดูแลตัวเองและจะพา

อี้หนิงกลับมาหาพระองค์ให้ได้เพคะ” ลี่อินรู้ว่ามารดาห่วงเรื่องใด

                    “แต่ซ่งเสวี่ยหนิงจะต้องมีสามีร่วมกับเจ้า เจ้าทำใจได้หรือ”

                    “นั่นไม่ใช่สิ่งที่หม่อมฉันกังวลเพคะ” ลี่อินไม่คิดว่าหยางหมิงจะแตะต้องตนเอง บุรุษผู้นั้นไม่ยอมทำให้เสวี่ยหนิงขุ่นเคืองแน่

                    “แล้วเสด็จพ่อจะยอมหรือไม่เพคะ” นางเป็นห่วงว่าฮ่องเต้จะไม่ทรงอนุญาตมากกว่า

                    “ให้เป็นหน้าที่ของแม่เถอะ” ฮองเฮาแววตาเด็ดเดี่ยว ก่อนจะลุกขึ้นจากหน้าพระพุทธรูป เสด็จไปยังตำหนักเฉวียนชิง

          ตำหนักเฉวียนชิงบัดนี้ขุนนางคนสำคัญ ร่วมหารือราชกิจกับฮ่องเต้

ด้วยการสู่องค์หญิงสามของทั้งสองแคว้นล้วนมีผลกับแคว้นฉีทั้งสิ้น

                    “ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันเห็นว่าชินอ๋องเหมาะสมกับองค์หญิงสามมากกว่า ด้วยพระองค์กับฮ่องเต้แคว้นเว่ยเป็นพระสหาย การช่วยเหลือระหว่างแคว้นย่อมมีมากกว่าพ่ะย่ะค่ะ” ใต้เท้าจง เจ้ากรมอาญากราบทูล

                    “หากแต่กระหม่อมเห็นว่าเป็นพระชายาแคว้นหานก็ไม่เลว แม้ฝั่งนั้นมิได้ให้คำมั่นว่าจะได้ตำแหน่งฮองเฮาในอนาคตหรือไม่ แต่ด้วยอำนาจของแคว้นหานก็คุ้มที่จะเสี่ยงพ่ะย่ะค่ะ” ใต้เท้าเฉิน เจ้ากรมกลาโหมออกความเห็นบ้าง

                    “หม่อมฉันขอให้ฝ่าบาทตอบรับสาส์นแต่งงานแคว้นเว่ย”

          ฮองเฮาเสวี่ยฉีกล่าวขัดการหารือของเหล่าขุนนาง

                    “ถึงอย่างไร การแต่งงานขององค์หญิงก็ต้องให้วังหลังเห็นชอบ หม่อมฉันในฐานะแม่ขอให้พระองค์คล้อยตามเพคะ”

          แม้ว่าฮองเฮาจะทูลขออนุญาต หากแต่สายพระเนตรที่จ้องมองฮ่องเต้กลับคล้ายการข่มขู่เสียมากกว่า เหล่าขุนนางต่างรีบถอยออกจากตำหนัก

                    “เหตุใดต้องเป็นแคว้นเว่ย” ฝ่าบาทลุกขึ้นจากโต๊ะอักษร จ้องมองสตรีที่ครั้งหนึ่งเคยอ่อนหวาน

                    “เพราะอี้หนิง ลี่อินต้องการนางคืนเช่นเดียวกับหม่อมฉัน”

                    “ชินอ๋องจะยอมหรือ” ฮ่องเต้รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด ความโศกเศร้าและเจ็บแค้น ทำให้พระองค์ประชวรอยู่หลายวัน

                    “หม่อมฉันเชื่อในตัวลี่อิน ขอฝ่าบาททรงอนุญาต”

                    “หากไม่ยอม เจ้าจะใช้การตายของเหมยหลิงเป็นข้ออ้างทำร้ายอันหยาและเสวี่ยหนิงหรือ?”

          ฮองเฮาไม่ยอมตอบสิ่งใด เพียงยอบกายเคารพแล้วถอยออกจากตำหนักไป

          พิธีอภิเษกสมรสของแคว้นฉีและเว่ยจัดขึ้นอีกครั้ง หากแต่ครานี้เป็น

ลี่อินที่เร่งให้พิธีจัดขึ้นโดยเร็ว จนทำให้ฮ่องเต้ไม่ทรงพอพระทัยด้วยทรงมองว่าไม่สำรวมกิริยา ลี่อินกลับไม่ใส่ใจนางรู้ว่าสิ่งที่นางทำเพื่อสิ่งใดกันแน่ กลับเป็นรัชทายาทเจ๋อหานที่ใส่ใจกับงานอภิเษกสมรสนี้ จากบุรุษผู้สุขุม จิตใจเปี่ยมล้นด้วยความอ่อนโยน บัดนี้กลับร่ำสุราไม่สนราชกิจ อีกทั้งโมโหร้ายจนเหล่านางกำนัลขันทีในตำหนักว่านอันหวาดกลัว นั่นทำให้ลี่อินผิดหวังในตัวพระเชรษฐาไม่น้อย

                    “เสด็จพี่ หม่อมฉันลี่อินขอเข้าไปได้หรือไม่เพคะ”

                    “เข้ามา” น้ำเสียงเมามายดังลอดออกมาจากห้องบรรทม

          ลี่อินก้าวเข้าไปในห้องที่ปิดมืด แม้ยามนี้ข้างนอกจะยามเฉินแล้วแต่ภายในห้องนี้กลับไม่มีแสงสว่างลอดเข้ามาเพียงนิด ลี่อินเปิดหน้าต่างทุกบานที่มีในห้องบรรทมออก แสงที่ส่องเข้ามาทำให้บุรุษที่นั่งอยู่ด้านล่าง

แท่นบรรมทมต้องยกมือขึ้นบังแสงที่ส่องเข้าดวงเนตร

                    “พระองค์ดื่มมากี่วันแล้ว”

ลี่อินมองดูไหเหล้ามากมายที่กองทั่วพื้น หากแต่บุรุษเบื้องหน้ากลับไม่ตอบสิ่งใด

          “เสียพระทัยที่เสวี่ยหนิงต้องแต่งเข้าจวนอ๋องหรือ”

เจ๋อหานเงยหน้ามองลี่อินในทันที ไหเหล้าที่พึ่งเปิดถูกวางลงพื้นด้วยมือที่สั่นเทา

          “เจ้ารู้หรือ?”

          “ไม่ใช่เพียงหม่อมฉัน เสด็จแม่ ท่านพี่เหมยหลิง แม้แต่ฮ่องเต้เองก็ทรงทราบ หากแต่ไม่มีผู้ใดเอ่ยถาม”

เจ๋อหานร่างกายโงนเงนจนต้องใช้แท่นบรรทมรองรับร่าง สิ่งที่ตนคิดว่าปกปิดไว้ดีแล้วกลับถูกผู้อื่นมองเห็นโดยง่าย

          “แล้วเหตุใดไม่มีผู้ใดกล่าวเรื่องนี้กับข้า”

          “เพราะไม่มีผู้ใดยอมรับได้ ท่านมีใจให้น้องต่างมารดาก็เรื่องหนึ่ง ความแค้นของสองครอบครัวทำให้ทุกคนยากจะยอมรับ ส่วนฮ่องเต้เกรงว่าต้องการให้ท่านแต่งงานกับบุตรีของขุนนางใหญ่สักคน”

ลี่อินอธิบายให้พระเชษฐาของตนได้รู้แจ้ง แม้นางจะสงสารในรักที่ไม่สมหวัง หากแต่รักที่ผิดที่ผิดทางนี้ให้มันจบลงจะดีกับเขามากกว่า

                    “หากพระองค์ยังอาลัยอาวรณ์นางอยู่ คืนนี้ท่านก็ดื่มให้เมามายเสีย พรุ่งนี้จงลุกขึ้นกลับมาเป็นเสด็จพี่ที่สุขุม อ่อนโยนของข้าเช่นเดิมได้หรือไม่”

                    “เจ้าไม่เคยมีรัก รู้หรือไม่ว่ามันเจ็บปวดเพียงใด” เจ๋อหานในใจไม่ยอมรับ

                    “หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ แต่หม่อมฉันทราบดีว่าหาก

รัชทายาทของแคว้นหมกมุ่นแต่ความรักชายหญิง ราษฎรจะทนทุกข์เพียงใด”

          คำกล่าวของลี่อินทำให้เจ๋อหานชะงักงัน รัชทายาทมองผู้เป็นน้องสาวด้วยสายตาหลากหลายอารมณ์

                    “เหตุใดเจ้าถึงเข้มแข็งนัก งานแต่งนี้เจ้ารักเขาหรือ” เจ๋อหานนับถือในความเด็ดเดี่ยวของลี่อิง

                    “ไม่รักและไม่เกลียด หากการแต่งงานของหม่อมฉันจะช่วยให้อี้หนิงมีชะตาชีวิตที่ดีขึ้น นั่นก็คุ้มค่า”

          ลี่อินจ้องมองบุรุษเบื้องหน้าที่ยังคงไม่ยอมรับความเป็นจริง แม้ว่านางจะยกราษฎรทั้งแคว้นมาอ้าง แต่ยังมิอาจสู้เสวี่ยหนิงเพียงผู้เดียวได้

                    “พรุ่งนี้หม่อมฉันต้องไปแคว้นเว่ยแล้ว ต่อจากนี้เสด็จแม่จะเหลือเพียงท่านพี่เพียงผู้เดียวที่จะปกป้องพระนางได้ หวังว่าท่านจะได้สติโดยเร็ว” กล่าวจบก็เตรียมจากไป

                    “ช้าก่อน!”

          ลี่อินชะงักฝีเท้าเมื่อเสียงของพระเชษฐาเอ่ยขึ้น

                    “เจ้าคิดว่า เสวี่ยหนิงรักข้าจริงหรือไม่” ดวงตาแดงก่ำของ

รัชทายาทบัดนี้เอ่อล้นด้วยหยดน้ำตา

                    “หากรัก นางคงไม่คิดจะถวายตัวเป็นพระสนมแคว้นเว่ยหรอกเพคะ”

          สิ้นคำตอบของลี่อิน น้ำตาบุรุษไหลอาบแก้มในทันที หัวใจบีบรัดจนแทบหายใจไม่ออก เขารู้มาว่ารัชทายาทแคว้นเว่ยพึงพอใจนาง หากแต่ไม่คิดว่านางเองจะมีใจให้ชายอื่นเช่นกัน

          ยามเหม่า ลี่อินถูกนางกำนัลนับสิบรุมล้อม เครื่องประดับมากมายถูกปักลงบนเส้นผมสีดำขลับ ร่างขาวราวไข่มุกถูกห่อหุ้มด้วยอาภรณ์มงคลสีแดงฉาน ดวงหน้างดงามถูกประทินโฉมให้งามยิ่งขึ้น ริมฝีปากอวบอิ่มบัดนี้ถูกย้อมด้วยชาดสีแดงทับทิม พัดแสนประณีตถูกถือไว้บังใบหน้าราวเทพธิดาของลี่อิน

          ฮองเฮาที่ยังอาวรณ์ธิดากันแสงอยู่ในตำหนัก มิอาจเอื้อนเอ่ยอวยพรธิดา

                    “เสด็จแม่อย่าทรงกันแสงเลยเพคะ หม่อมฉันสัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้ดี และจะพาอี้หนิงกลับมาให้ได้”

          ฮองเฮาตรัสสิ่งใดไม่ออก ได้แต่กอดพระธิดาไว้แน่น พลางพยักหน้ารับคำสัญญาของนาง

แม่นมหลิวนำเสด็จองค์หญิงสามแห่งแคว้นฉีขึ้นเกี้ยวเจ้าสาว เตรียมเคลื่อขบวนออกนอกวัง

          “ลี่อิน” เสียงที่นางคุ้นเคยดังขึ้น

          “เสด็จพี่!” นางแปลกใจไม่น้อยที่เห็นเจ๋อหานออกมาส่งนาง อีกทั้งวันนี้เขากลับมาสุขุมแลอ่อนโยนเช่นเดิม

          “พี่มาส่งเจ้า นับจากนี้ข้าจะอยู่เพื่อท่านแม่ และราษฎรแคว้นฉีเจ้าไม่ต้องกังวล” เจ๋อหานให้คำมั่นกับนาง สายตาที่แน่วแน่ทำให้ลี่อินเชื่อมั่นสุดหัวใจ

          “อือ” นางพยักหน้ารับ ดวงตาร้อนผ่าวจากหยดน้ำใสที่เอ่อล้น

          “หม่อมฉันต้องไปแล้ว” เสียงนั้นยังคงสั่นเครือ

          “อือ รักษาตัวด้วย” เจ๋อหานมองตามเกี้ยวเจ้าสาวแปดคนหามจดสุดสายตา

ขบวนรับเสด็จเจ้าสาวของแคว้นเว่ยรั้งรอที่หน้าประตูวัง หากแต่กลับไม่เห็นชินอ๋องเจ้าบ่าวของพิธีนี้รอรับเจ้าสาวตามประเพณี

          “ทูลองค์หญิง ท่านอ๋องประชวรกะทันหันมิอาจเสด็จมารับพระองค์ด้วยตนเอง จึงส่งกระหม่อมมารับแทน” เย่จินรู้สึกกระดากอายที่ต้องอ้างเหตุผลเช่นนี้

          “ช่างเถิด รีบออกเดินทางเถอะ”

ข้อแก้ตัวน่าขันเช่นนี้มีหรือที่ลี่อินจะคาดเดาไม่ได้ เกรงว่าเวลานี้พระองค์คงอยู่เป็นเพื่อนสตรีในดวงใจแน่