บทที่ 9 ล้มเหลว

หยางหมิงเมื่อยอมอภิเษกสมรสเพื่อความมั่นคงของแคว้นแล้ว ครานี้จึงขอทำตามใจปรารถนาแต่งงานกับสตรีที่ตนรัก

                    “ทูลเสด็จพ่อ หม่อมฉันขอพระองค์พระราชทานอนุญาตแต่งซ่งเสวี่ยหนิงท่านหญิงแคว้นฉีเป็นพระชายาพ่ะย่ะค่ะ” หยางหมิงคุกเข่าหน้าโต๊ะทรงอักษร

                    “ข้าจะให้เจ้าแต่งซ่งเสวี่ยหนิงได้เพียงชายารองเท่านั้น ตำแหน่งพระชายาเอกชินอ๋องข้าจะยกให้ซ่งลี่อิง องค์หญิงที่มีฮองเฮาเป็นมารดา” ฮ่องเต้เหว่ยเฉียงรับสั่งอย่างชัดเจน

                    “พระองค์ไม่กลัวนางทำเรื่องอัปยศเช่นพี่สาวหรือพ่ะย่ะค่ะ” หยางหมิงไม่พอใจกับการอภิเษกสมรสครั้งนี้

                    “นางไม่ใช่เหมยหลิง เหตุใดจึงคิดว่านางจะทำเช่นนั้น แต่ถึงแม้นางจะทำมากกว่าเหมยหลิงเจ้าก็ยังคงต้องแต่งกับนาง เจ้าลืมหน้าที่ของบุรุษราชวงศ์แล้วหรือ”

เหว่ยเฉียงเห็นความอยู่รอดของแคว้นมากกว่าความสุขของโอรสตน

          “การอภิเษกสมรสระหว่างแคว้น หากไม่อภิเษกกับองค์หญิงสายตรงอันมีมารดาเป็นฮองเฮา มีพระเชษฐาร่วมอุทรเป็นรัชทายาท การสมรสนี้แคว้นจะได้ประโยชน์ใด” ฮ่องเต้เตือนสติหยางหมิง

          “ไตร่ตรองดูเถิด เจ้าจะละทิ้งหน้าที่ต่อราษฎรเพื่อสตรีนางเดียว หรือจะทำเพื่อแคว้นและได้สตรีที่เจ้าหมายปองไว้ข้างกาย ตำแหน่งนั้นเป็นเพียงเปลือกนอก หากนางรักเจ้าตำแหน่งพระชายารองก็ไม่แตกต่างกัน”

หยางหมิงกำมือแน่น แม้สิ่งที่ฮ่องเต้ตรัสจะเป็นความจริงแต่ใจเขากลับไม่ยอมรับ เขาไม่สามารถอภิเษกกับเสวี่ยหนิงในครั้งแรก แล้วครั้งนี้ยังจะให้นางเป็นเพียงชายารอง เขาละอายใจยิ่งนัก

          “กระหม่อมรับบัญชา” หยางหมิงกล้ำกลืนรับโองการจาก

ฝ่าบาท ด้วยนี่คือหนทางเดียวที่เขาจะได้ครองรักกับเสวี่ยหนิง ได้แต่หวังว่านางจะเข้าใจในสิ่งที่เขาทำ

          “ดี! เช่นนั้นข้าจะส่งสาส์นสู่ขอซ่งลี่อิน และซ่งเสวี่ยหนิง ไปยังแคว้นฉี” เหว่ยเฉียงแม้ตรัสเช่นนั้นกลับกังวลพระทัยไม่น้อย เกรงว่าหย่งเฮ่าสหายร่วมสาบานจะปฏิเสธการสู่ขอนี้

หยางหมิงเมื่อล้มเหลวจากการขอพระราชทานอนุญาตแต่งเสวี่ยหนิงเป็นพระชายาของตนแต่เพียงผู้เดียว จึงละลายใจเกินกว่าจะพบหน้านาง

ได้แต่ให้เย่จินองครักษ์ข้างกาย ไปเชิญหวงจื้อหาวสหายร่วมเรียนมาร่ำสุราปรับทุกข์

          “ท่านอ๋องผู้สูงส่ง มีวันล้มเหลวกับเขาด้วยหรือ”

หวงจื้อหาวท่านโหวน้อยตระกูลหวง บัณฑิตหนุ่มผู้เพียบพร้อมทั้งรูปโฉมและตำแหน่ง เมื่อเปิดประตูห้องส่วนตัวของภัตตาคารเทียนเฟยเข้ามาได้ ก็ไม่รีรอที่จะทำให้อีกฝ่ายเจ็บช้ำน้ำใจในทันที

          “ผู้คนในใต้หล้า ข้าพ่ายแพ้ให้แต่ผู้เดียว” หยางหมิงไม่หันมองผู้มาเยือน ยังคงยกจอกสุราไม่หยุดหย่อน

          “พอเถิด หากใครมาเห็นเข้าจะหัวเราะเยาะเอา” จื้อหาวแย่งจอกสุราออกจากมือหยางหมิง

          “เกรงอันใดเล่า เหล้ากานี้ไม่สามารถทำให้ข้าเมามายได้”

หยางหมิงรินเหล้าลงจอกใบใหม่อีกครั้ง

          จื้อหาวเมื่อรู้ว่าตนคัดค้านไม่ได้ จึงคล้อยตามเสีย

                    “เจ้ากลุ้มใจเรื่องใด” จื้อหาวนั่งลง ถามสหายต่างศักดิ์ด้วยความห่วงใย

                    “ฝ่าบาทจะให้ข้าแต่งลี่อินเป็นพระชายาเอก แทนที่พี่สาวของนาง” หยางหมิงกล่าวจบก็ยกจอกสุราขึ้นดื่ม

                    “แล้วอย่างไร?”

                    “แล้วอย่างไร? นี่เจ้าไม่รู้สึกโกรธแค้นบ้างเลยหรือ การกระทำไร้ยางอายของนางในครานั้น ทำให้น้องสาวของเจ้าต้องเสียใจจนตกเลือดเชียวนะ” หยางหมิงย้ำเรื่องราวในอดีตที่เหมยหลิงเคยก่อ

                    “หากสตรีจากตระกูลหลานรู้จักคุณธรรมหญิงเพียงน้อยนิด ไม่ยั่วยวนรัชทายาท พระชายารัชทายาทก็คงไม่ต้องตกเลือดจนต้องสูญเสียบุตรในครรภ์เช่นนี้” หยางหมิงรื้อฟื้นเรื่องราวในอดีต

                    “แต่องค์หญิงสามอาจจะไม่เหมือนองค์หญิงใหญ่ก็ได้”

จื้อหาวแก้ต่างแทนสตรีที่ตนยังไม่เคยพบหน้า

                    “หึ! ข้าไม่คาดหวังให้นางรู้จักขนบธรรมเนียมหรอก”

หยางหมิงกล่าวอย่างดูแคลน

                    “แล้วเจ้าจะทำเช่นไรเล่า”

                    “ทำเช่นที่เคยทำกับพี่สาวนาง สมรสเพียงในนามก็เท่านั้น” หยางหมิงไม่คิดจะร่วมหอกับสตรีอื่นที่ตนไม่รัก

                    “หากคิดดีแล้วก็แล้วแต่เจ้าเถิด แต่อย่าได้ดึงน้องสาวข้าเข้าไปเกี่ยว เพียงเท่านี้นางก็เกลียดสตรีจากแคว้นฉีมากพอแล้ว”

                    “หากแต่ข้าอยากเตือนเจ้า แม้พวกนางจะเป็นพี่น้องร่วมอุทรแต่ก็ไม่ใช่คนเดียวกัน ข้าได้ยินว่าองค์หญิงสามเย่อหยิง มีคุณธรรมไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้ใด หากแต่มิชอบผู้ใดรังแกเช่นกัน แตกต่างกับองค์หญิงใหญ่โดยสิ้นเชิง เช่นนั้นแล้วการนำความเกลียดชังไปลงกับนางข้าว่าไม่เหมาะสมนัก” จื่อหาวกล่าวเตือนสติชินอ๋อง

                    “หึ! ขอให้นางเป็นดั่งที่เจ้าว่า ไม่เช่นนั้นอย่าหวังจะได้อยู่จวนอ๋องอย่างสุขสบาย” หยางหมิงยังคงมองลี่อินในด้านดีมิได้

          หยางหมิงออกจากภัตตาคารเทียนเฟยด้วยความทุกข์ใจที่หนักอึ้ง สุราหลายกาเมื่อครู่ไม่สามารถช่วยบรรเทาความทุกข์นี้ได้เลย หากแต่เมื่อเขาเดินออกมาได้ไม่นานกลับพบปิงเซียงออกมาจากโรงรับจำนำเยว่ฉี

          ‘เหตุใดสาวใช้ที่ควรดูแลอี้หนิงถึงอยู่ที่นี่ได้’

                    “เย่จิน เจ้าไม่สืบดู” หยางหมิงกำชับองครักษ์ข้างกาย

                    “พ่ะย่ะค่ะ”

          เย่จินเข้าไปในโรงรับจำนำได้ไม่นานก็ออกมารายงานพร้อมเถ้าแก่ร้านเยว่ฉี

                    “ทูลท่านอ๋องเถ้าแก่บอกว่าปิงเซียงนำสิ่งนี้มาจำนำ” เย่จินยื่นหยกขาวสลักคำว่า ซ่งลี่อิน ให้กับท่านอ๋อง

          หยางหมิงพินิจดูหยกเนื้อดีชิ้นนั้นอย่างถี่ถ้วน คำว่า ซ่งลี่อิน บ่งบอกถึงเจ้าของ หยกชิ้นนี้เป็นหยกประจำตัวขององค์หญิงสามลี่อินไม่ผิดแน่

                    “หึ! แม้แต่หยกประจำตัวยังสละทิ้งได้ น่าสนใจดีนี่” หยางหมิงเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

                    “เหตุใดนางนำมาจำนำ” หยางหมิงถามเถ้าแก่ร้าน

                    “ทูลท่านอ๋อง นางบอกที่เรือนมีเด็กป่วยจำต้องใช้เงิน”

                    “นางต้องการเท่าใด”

                    “เพียงสามตำลึงเป็นค่ายาพ่ะย่ะค่ะ” เถ้าแก่ร้านเยว่ฉีทูลความจริง

                    “เช่นนั้นข้าไถ่คืน”

          หยางหมิงนำหยกชิ้นนั้นกลับจวนอ๋อง เขาสงสัยว่าเหตุใดนางกำนัลถึงยอมนำหยกชิ้นนั้นไปขายเพียงต้องการเงินแค่สามตำลึง แล้วเงินที่เขามอบให้เหมยหลิงทุกเดือนนั้นไม่พอหรือไร

                    “เย่จิน เจ้าไปตามปิงเซียงมาพบข้า” หยางหมิงที่นั่งดื่มชาในห้องโถงตำหนักอ๋องกล่าวเสียงเรียบ

                    “พ่ะย่ะค่ะ” เย่จินอยู่กับองค์ชายตั้งแต่เกิด ย่อมรู้ดีว่าเขาต้องการรู้สิ่งใดจากปากนางกำนัล

          ไม่นานปิงเซียงที่มีสีหน้ากังวลก็ตามเย่จินมาพบอ๋องหยางหมิง

                    “ถวายพระพรท่านอ๋อง”

                    “เหตุใดเจ้าถึงมีหยกชิ้นนี้”  หยางหมิงนำหยกออกมาให้นางดู

                    “องค์หญิงสามให้ไว้ก่อนเสด็จกลับแคว้นฉีเพคะ” ปิงเซียงจำหยกชิ้นนั้นได้ดี นางพึ่งนำไปจำนำเป็นค่ายาของท่านหญิงอี้หนิงด้วยตนเอง

                    “นางให้เจ้านำไปจำนำได้หรือ” นี่คือสิ่งที่เขาสงสัย หยกประจำตัวองค์หญิงมีค่ามากมาย เหตุใดจึงยอมให้คนใช้นำไปขายได้ตามอำเภอใจ

                    “เพคะ องค์หญิงตรัสว่าหากจำเป็นให้ขายได้เลย” ปิงเซียงทูลความจริง

                    “เงินเพียงสามตำลึงสำคัญเช่นนั้นเลยหรือ ข้าให้พ่อบ้านมอบเงินสี่ร้อยตำลึงให้พวกเจ้านายบ่าวทุกเดือนไม่ใช่หรือ”

          ปิงเซียงก้มหน้าทันทีเมื่อหยางหมิงถามถึงเงินที่มีจำนวนไม่น้อยสามารถดูแลตำหนักเล็ก ๆ หลังจวนได้อย่างสบาย

                    “พูด!” หยางหมิงขมวดคิ้วแน่น เขาหวังว่าเหมยหลิงจะไม่กระทำเรื่องสิ้นคิดเช่นที่ตนคาดเดา

                    “องค์หญิงใหญ่ใช้เงินส่วนนั้นหมดไปแล้วเพคะ” ปิงเซียงรีบตอบด้วยความหวาดกลัว

                    “หมดแล้ว! คืออย่างไร สินเดิมมากมายนั่นก็หมดไปด้วยหรือ” หยางหมิงรู้ว่านางนำทรัพย์สินมากมายปรนเปรอเหล่าบุรุษใน

หอชายงาม หากแต่ไม่คิดว่าจะมากมายเพียงนี้ ถึงขั้นนำเงินดูแลตำหนักไปใช้จ่าย

                    “เพคะ หมดแล้ว” ปิงเซียงตัวสั่นเทาด้วยความกลัว

                    “เหมยหลิง นะ เหมยหลิง เจ้าหลงใหลบุรุษจนลืมความเป็นมารดาถึงเพียงนี้ได้อย่างไรกัน”

แม้เขาไม่คิดว่านางจะเป็นคนดี แต่ก็ไม่คาดคิดว่าจะไร้ซึ่งความเมตตาต่อธิดาของตนถึงเพียงนี้ ถึงกลับไม่เหลือสิ่งใดไว้ให้ธิดาของตนเลย ทั้งที่นางรู้อยู่เต็มอกว่าเด็กคนนี้ต้องมีชีวิตที่ลำบากแน่แต่กลับไม่เผื่อทางออกไว้ให้

          “ข้าจะให้พ่อบ้านนำเงินอีกร้อยตำลึงไปให้ นี่คงเพียงพอระหว่างรอให้องค์หญิงสามของเจ้าย้ายเข้ามาในจวนอ๋อง”

ปิงเซียงตกใจจนเผลอมองหน้าหยางหมิง เมื่อได้ยินคำตรัสของ

ชินอ๋อง เหตุใดถึงองค์หญิงต้องย้ายเข้ามา

          “อีกไม่นานสาส์นขอแต่งงานคงถึงแคว้นฉีแล้ว รอให้นางมาจัดการเรื่องของหลานนางเอง”