บทที่ 4 เจอกันอีกครา

กลางดึกสายลมพัดอ่อน เหล่าดาราประดับเต็มท้องฟ้าชวนให้ผู้คนต้องแหงนมองความงามยามค่ำคืน หลายตำหนักปิดเงียบเข้าสู่ห้วงนิทราหมดแล้ว หากแต่ตำหนักว่านอันของรัชทายาทห้องอักษรยังคงส่องสว่าง บ่งบอกว่าเจ้าของตำหนักยังคงคร่ำเคร่งกับการอ่านฎีกา เสวี่ยหนิงเมื่อคิดหาหนทางอื่นไม่ได้ จำต้องพึ่งความสามารถขององค์รัชทายาทแล้ว

                    “เสด็จพี่ หม่อมฉันเสวี่ยหนิงขอเข้าไปได้หรือไม่เพคะ”

เสียงหวานของเสวี่ยหนิงทำให้เจ๋อหานนั่งตัวตรง แม้เป็นพี่น้องร่วมบิดาแต่เขากลับมีใจให้นาง ถึงการแต่งงานร่วมสายเลือดไม่ใช่เรื่องร้ายแรง หากแต่เรื่องนี้ยังคงไม่อาจเป็นที่ยอมรับของคนหมู่มาก

          “เข้ามาเถิด”

          “เสด็จพี่ทรงงานอยู่หรือไม่” เมื่อก้าวพ้นธรณีประตูมาได้

เสวี่ยหนิงก็ปิดประตูห้องอย่างรู้งาน

                    “อือ ยังมีฎีกาอีกมาก” เจ๋อหานลุกจากโต๊ะเดินมาหานาง

                    “หม่อมฉันปักสายคาดเอวให้เสด็จพี่ จึงรีบนำมาให้หากช้ากว่านี้เกรงจะไม่มีโอกาสแล้ว” ใบหน้างามดูเศร้าสร้อย

          เจ๋อหานเมื่อได้ยินนางกล่าวเช่นนั้น เขารู้ได้ทันทีว่านางได้รับคำสั่งตามองค์หญิงใหญ่ไปยังแคว้นเว่ยแล้ว ในใจกลับคล้ายมีเข็มนับพันทิ่มแทงจนเจ็บปวด

                    “หนิงเอ๋อ ข้าขอโทษที่ไม่อาจทัดทานเสด็จพ่อได้” เจ๋อหานจับสายคาดเอวเพื่อหวังให้สองมือได้สัมผัสมือเรียวของสตรีที่ตนรัก

                    “จะเป็นความผิดของเสด็จพี่ได้อย่างไร หากฝ่าบาทตรัสแล้วใครจะกล้าขัด” แม้กล่าวเช่นนั้นแต่เสวี่ยหนิงยังคงเศร้าหมอง

                    “เช่นนั้นข้าจะขอร้องเสด็จพี่ ไม่แน่นางอาจจะยินยอมเราสองบอกความจริงนางดีหรือไม่” สายตาคาดหวังของเจ๋อหานส่งมายังนาง

          แต่นั่นกลับทำให้เสวี่ยหนิงตื่นกลัว หากเหมยหลิงรู้เรื่องนี้ไม่ถึงครึ่งชั่วยามทุกคนในวังต้องรู้ และด้วยนิสัยขององค์หญิงใหญ่นางและมารดามิอาจรอดชีวิตในวังแห่งนี้ได้อย่างแน่นอน ความโหดร้ายของเหมยหลิงเป็นที่กล่าวขาน แลไม่แน่ว่าฮ่องเต้จะเห็นชอบกับความรักครั้งนี้ไม่ เช่นนั้นนางจะเสี่ยงไม่ได้เด็ดขาด

                    “เสด็จพี่อย่าได้วู่วาม พระองค์ก็ทรงทราบว่าองค์หญิงใหญ่ไม่โปรดหม่อมฉันและท่านแม่ เกรงว่าเรื่องนี้จะยิ่งทำให้นางกริ้วมากขึ้นเพคะ”

          เจ๋อหานไตร่ตรองตามที่นางกล่าว เรื่องนี้ไม่เกิดจริงด้วยความแค้นของสองครอบครัวพี่สาวตนคงไม่มีวันเห็นชอบ

                    “เช่นนั้น............เจ้ารอข้าได้หรือไม่ เมื่อข้าได้ครองราชย์ข้าจะพาเจ้ากลับมา แลมอบตำแหน่งชายาของข้าให้กับเจ้า” เจ๋อหานกล่าว พลางดึงมือเรียววางแนบอกของตน

          เสวี่ยหนิงไม่พอใจนักกับคำมั่นนี้ของเจ๋อหาน เพราะรัชทายาทไม่ได้สัญญาว่าจะมอบตำแหน่งฮองเฮาให้กับนาง ใบหน้าที่ดูอ่อนหวานจึงแข็งกระด้างขึ้นมาชั่วครู่ ถึงแม้โกรธเกรี้ยวแต่นางจำต้องสะกดมันเอาไว้

                    “อือ หม่อมฉันจะรอ” นางหนิงพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย แต่ในใจของกลับโมโหแทบระเบิด

          เสวี่ยหนิงออกจากห้องอักษรด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ไม่มีสิ่งใดที่เป็นไปตามที่นางต้องการแม้แต่น้อย ท่าทางอ่อนหวานที่แสดงต่อหน้าเจ๋อหานบัดนี้กลับแทนที่ด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยว แววตาเศร้าสร้อยกลับกลายเป็นแข็งกร้าวในทันที

                    “ไร้ประโยชน์ อ่อนแอสิ้นดี” เสวี่ยหนิงก่นด่ารัชทายาทไม่เกรงกลัวผู้ใดจะได้ยิน

          ข่าวการอภิเษกสมรสขององค์หญิงใหญ่และชินอ๋องแคว้นฉี ถูกเล่าขานในหมู่ราษฎรทั่วเมืองหลวง ไม่ต่างจากวังหลังบัดนี้วุ่นวายกับการเตรียมสินเดิมให้สมพระเกียรติองค์หญิงใหญ่แคว้นฉี

                    “ลี่อินเจ้าช่วยแม่ตรวจดูทีว่าของที่เตรียมกับรายการในหนังสือนี่ตรงกันหรือไม่” ฮองเฮายื่นหนังสือรายการสินเดิมให้กับลี่อินตรวจสอบ

                    “เสด็จพี่เล่าเพคะ” ลี่อินที่ถูกตามมาจากตำหนักให้ช่วยตรวจสอบสินเดิมถามหาพี่สาวด้วยความเป็นกังวล

          ฮองเฮาได้แต่เพียงส่ายหน้าเมื่อถูกถามถึงพระธิดาองค์โต หลังจากรู้ว่าต้องแต่งไปแคว้นฉี เหมยหนิงก็ออกไปหาความสำราญยังตำหนักลับนอกวังทุกวี่วัน

                    “หม่อมฉันจะออกไปตามเสด็จพี่ พรุ่งนี้ขบวนรับเจ้าสาวจะถึงเมืองหลวงแล้ว หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไปเกรงว่าแคว้นเว่ยจะไม่พอใจแน่” ลี่อินทูลมารดาพลางวางหนังสือรายการสินเดิมลง

                    “อือ เช่นนั้นแม่ฝากเจ้าด้วย” ฮองเฮาพยักหน้าคล้อยตาม แม้เหมยหลิงจะดื้อด้านและรับมือได้ยาก แต่หากลี่อินเป็นคนจัดการนางก็วางใจได้

          ตำหนักลับของเหมยหลิงตั้งอยู่นอกเมืองหลวงเขาครึ่งลูกนั้นถูกตรวจตราอย่างเข้มงวดจากทหารฝีมือดี หากไม่ได้รับอนุญาตผู้ใดก็ผ่านเข้าไปยังบริเวณตำหนักไม่ได้ แต่ไม่ใช่กับลี่อินนางมายังตำหนักนี้หลายครั้ง แลทุกครั้งเป็นมารดาขอร้อง

          ลี่อินเดินตามเส้นทางที่ทอดยาวมุ่งไปยังตำหนักลับอย่างคุ้นเคย หากแต่ไปถึงสวนห่างจากตัวตำหนักหลายฉื่อ กลับเห็นปิงเซียงยืนเฝ้าอยู่

                    “เหตุใดเจ้าอยู่ที่นี่” ลี่อินถามได้ด้วยความสงสัย

                    “องค์หญิงสาม หม่อมฉัน...” ปิงเซียงหน้าแดงก่ำ ไม่รู้จะใช้คำใดกราบทูลลี่อินดี

          เสียงครางอย่างสุดหฤหรรษ์ในกามารมณ์ของชายหญิง ดังลอยมาจากตัวตำหนัก ทำให้ลี่อินต้องมองตามเสียงนั่นแลรู้ว่าเหตุใดนางกำนัลข้างกายต้องถอยมาคอยปรนนิบัติไกลถึงเพียงนี้ หากแต่ลี่อินไม่ได้หยุดรอการ่วมรักของผู้เป็นพี่สาวให้จบลง นางกลับมุ่งตรงไปยังตำหนักโดยที่ปิงเซียงเองไม่กล้าทูลทัดทาน

          ภายในโถงรับรองบุรุษรูปงามหลายคนอาภรณ์หลุดลุ่ย เผยให้เห็นอกแกร่งอันน่าหลงใหล คุณชายรูปงามเหล่านั้นบ้างก็คุ้นเคยกับองค์หญิงสามอยู่บ้าง ด้วยว่าเคยมาสร้างความสุขให้องค์หญิงใหญ่อยู่หลายครั้ง แต่ไม่มีโอกาสได้เชยชมความงามล่มเมืองขององค์หญิงสาม หากจะเปรียบสตรีเป็นบุปผาลี่อินมักถูกยกให้เป็นราชินีของเหล่าบุปผาโดยไม่ต้องกังขา ใบหน้างดงามราวเทพธิดา ดวงตางดงามราวไข่มุก คิ้วโก่งดังคันศร จมูกได้รูปรับกับริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อ อีกทั้งร่างบอบบางที่มีผิวขาวราวหิมะนี้ยากจะให้บุรุษใดอดใจไหว

                    “องค์หญิงใหญ่กำลังบรรทม องค์หญิงสามรั้งรออยู่ด้านนอกดีหรือไม่ กระหม่อมจะคอยปรนนิบัติพระองค์เอง” บุรุษหน้าหวานที่นางไม่รู้จักชื่อกลับกล้าขวางทาง สายตาจาบจ้วงนั้นจ้องมองนางอย่างไม่คิดปิดบัง

                    “หากเจ้ายังอยากจะใช้ดวงตาคู่นี้อยู่ จงถอยออกไปซะ” ลี่อินไม่ได้หวาดกลัวกับสายตาที่มองมา สายตาแข็งกร้าวที่จ้องบุรุษเบื้องหน้าบ่งบอกว่านางจะทำเช่นที่พูดจริง

                    ชายหนุ่มรูปงามจำต้องถอยให้นาง ด้วยอำนาจที่นางมีสามารถสั่งสังหารเขาได้โดยง่าย แม้องค์หญิงใหญ่ออกตัวก็ใช่ว่าจะปกป้องตนได้

          ภายในห้องบรรทมเสียงครวญครางยังคงไม่หยุดลง แม้มีผ้าม่านขาวหลายชั้นปกปิดเรือนร่างของชายหญิงบนเตียง หากแต่ยังคงเห็นร่างเปลือยเปล่าของชายหญิงสอดประสานกันได้อย่างเลือนราง  ความกล้าของลี่อินหยุดอยู่แค่เพียงประตูหน้าห้องบรรทม

                    “เสด็จพี่ พระองค์ต้องกลับวังแล้ว”

          เสียงหวานที่คุ้นหูทำให้เหมยหลิงต้องหยุดชะงักการกระทำของตนในทันที

                    “เจ้าไม่ต้องห่วง เสร็จกิจแล้วข้าจะกลับไปทันการส่งตัวเจ้าสาวแน่” เหมยหลิงรู้ว่าน้องสาวตนมาด้วยเรื่องอันใด

                    “ชินอ๋องจะเข้าเมืองแล้ว พระองค์คงไม่คิดว่าชินอ๋องผู้บ้าคลั่งจะพึงใจการกระทำนี้ของชายาตนหรอกนะ” ลี่อินยังคงยืนนิ่งหน้าประตู

                    “ต่อไปข้าต้องอยู่แต่ในจวนเน่า ๆ ของชายผู้นั้นแล้ว ให้ข้าเสพสุขอีกนิดไม่ได้หรือไร” เสียงเหมยหลิงเริ่มเจือด้วยความหงุดหงิด

                    “หากครึ่งชั่วยามเสด็จพี่ยังไม่เสด็จออกมา เกรงว่าผู้จะตามมาจะเป็นฝ่าบาท แลบัดนั้นคงสมใจคนตำหนักดอกท้อแน่”

          สิ้นเสียงของลี่อิน เพียงไม่กี่อึดใจประตูห้องบรรทมก็ถูกเปิดออกพร้อมใบหน้าที่บูดบึ้งของเหมยหลิง

                    “กลับ!” นางกล่าวเพียงสั้น ๆ ก่อนเดินนำน้องสาวออกจากตำหนักลับ

          ลี่อินรู้ดีว่าหากต้องการให้พี่สาวกลับไปกับตนการใช้ตำหนักดอกท้อเป็นข้ออ้างมักได้ผลที่สุด ด้วยนางเห็นความเจ็บช้ำของมารดาที่ได้รับจาก

อันหยา สาวใช้ข้างกายที่ตอบแทนความรักของนางด้วยการทอดกายให้ฮ่องเต้นั้นมันมากมายเพียงใด

          รุ่งเช้าขบวนรับตัวเจ้าสาวมาถึงหน้าประตูวังตั้งแต่ยามเหม่า บุรุษในชุดมงคลสีแดงใบหน้าเกลี้ยงเกลาราวเทพเซียนลงจุติ ดวงตาคู่งามดั่งดวงตากวางป่าที่แฝงด้วยความเย็นชา รับกับคิ้วเข้มได้เข้ากันอย่างน่าประหลาด บัดนี้นั่งบนอาชาอย่างองอาจ

          หลิวหลัวหลินแม่นมข้างกายฮองเฮา ประคององค์หญิงใหญ่ในชุดสีแดงชาดที่บัดนี้ถือพัดบังใบหน้างามขึ้นบนเกี้ยวเจ้าสาว หากแต่สายตาของชินอ๋องกลับไม่เหลียวมองชายาของตนเพียงนิด ดวงตาลึกล้ำดังมหาสมุทรกลับทอดยาวไปยังเสวี่ยหนิงที่ยืนอยู่ด้านหลัง สตรีที่เขาหมายอยากให้เป็นพระชายา หากแต่บิดาไม่ยินยอมโดยอ้างความมั่นคงของแคว้น การอภิเษกสมรสกับองค์หญิงสายตรงจะทำให้แคว้นมีความมั่นคง มากกว่าการอภิเษกสมรสกับบุตรตรีของนางกำนัล

          ขบวนเจ้าสาวเคลื่อนออกจากวังหลวง มีเพียงแค่ลี่อินที่เห็นความไม่น่าวางใจของการแต่งงานนี้ ชินอ๋องที่ไม่ยอมเชื่อฟังผู้อื่นเช่นนั้นไม่มีวันที่จะยกย่องสตรีอื่นที่ไม่รักแน่ แลด้วยนิสัยของเหมยหลิงเกรงว่าการแต่งงานนี้จะนำความขัดแย้งมาสู่สองแคว้นเสียมากกว่า