บทที่ 3 เจ้าสาวต่างแคว้น

“ข้าไม่ยอมรับการแต่งงานนี้แน่” เหมยหลิงกล่าวขัดขืน

          คำตอบของผู้เป็นพี่สาวไม่ได้เกินความคาดหมายของลี่อิน หากแต่อย่างไรงานแต่งงานนี้เหมยหลิงก็ไม่อาจขัดได้แน่ ทั้งลี่อินและฮองเฮาต่างเข้าใจสถานการณ์ดี เพียงแต่ผู้ที่ต้องเป็นเจ้าสาวกลับยังยอมรับไม่ได้

                    “แม่ว่าครั้งนี้เสด็จพ่อเจ้าจะทำดังที่รับสั่งแน่ เจ้าเองก็อยู่แต่ในวังก่อนเถิด” เสวี่ยฉีไม่เห็นด้วยกับการที่พระธิดาจะหลับนอนกับชายไม่เลือกหน้าเช่นนี้ หากแต่ความเคียดแค้นของตนที่มีต่อพระสวามีจึงทำให้นางปล่อยผ่านเรื่ององค์หญิงใหญ่ เพราะอยากทำให้เขาทุกข์ใจเช่นเดียวกับที่นางทุกข์ใจในความมักมากของเขา

                    “เสด็จพ่อห้ามไม่ให้หม่อมฉันออกไป แต่ไม่ได้ห้ามเหล่าบุรุษเข้ามานี่” เหมยหนิงยิ้มอย่างลำพองใจ ก่อนจะทูลลามารดาแล้วกลับตำหนักตน

          ลี่อินมองตามพี่สาวด้วยความเป็นห่วง หากยังเป็นเช่นนี้การแต่งงานไปแคว้นฉีต้องลำบากแน่

          เพียงสองวันหลังจากฮ่องเต้ออกคำสั่งไม่ให้องค์หญิงใหญ่ออกจากวัง ราชทูตแคว้นเว่ยก็อัญเชิญสาส์นสู่ขอทูลเสนอต่อฮ่องเต้แคว้นฉีกลางท้องพระโรง

                    “ข้ายอมรับการสู่ขอนี้ อีกหนึ่งเดือนองค์หญิงใหญ่เหมยหลิงจะเสด็จด้วยขบวนแห่เจ้าสาวสู่แคว้นฉี” หย่งเฮ่าประกาศกลางท้องประโรง เหล่าขุนนางต่างค่อมกายรับบัญชา

          ฮ่องเต้หย่งเฮาเบาพระทัยไม่น้อยที่บัดนี้องค์หญิงใหญ่จะอภิเษกสมรสอย่างสมพระเกียรติ เนื่องด้วยในราชสำนักแคว้นฉีไม่มีตระกูลใดหมายสู่ขอ เพราะการกระทำที่ไม่ต่างจากหญิงนางโลมของนางหากมิใช่เป็นองค์หญิงขุนนางคงนินทากันอย่างเปิดเผย

          แม้ว่าการแต่งงานนี่จะเป็นข่าวดี แต่สำหรับเหมยหลิงกลับเป็นข่าวร้าย เสียงสิ่งของหล่นกระทบพื้นด้วยแรงโทสะภายในตำหนักหนิงอันบ่งบอกถึงความไม่พอใจของเหมยหลิง

                    “หม่อมฉันไม่ยอมรับ หม่อมฉันไม่แต่ง” เหมยหลิงคลุ้มคลั่งคล้ายเสียสติ

          ฮองเฮาเห็นเช่นนั้นก็สงสารพระธิดาองค์โตยิ่งนัก นางได้รับการตามใจตั้งแต่เกิดมีตำแหน่งสูงเหนือโอรสธิดาทุกองค์ของฮ่องเต้เป็นรองเพียง

รัชทายาทเพียงผู้เดียว ไหนเลยจะยอมรับการบีบบังคับนี้ได้ หากแต่การแต่งงานเพื่อความมั่นคงของแคว้นเป็นหน้าที่ของเหล่าเชื้อพระวงศ์ ฮองเฮาจึงมิอาจคัดค้านได้

                    “เช่นนั้นตำแหน่งรัชทายาทของน้องเจ้าก็ยกให้ผู้อื่นเถิด ในเมื่อผู้เป็นพี่สาวเห็นแก่ตนเช่นนี้ ตระกูลของมารดาเจ้าก็ไม่สมควรเกี่ยวข้องกับบัลลังก์ที่ต้องมีความเสียสละ” ฮ่องเต้ที่ยังคงประทับบนเก้าอี้กลางโถงตรัสอย่างไม่ไยดี

          หากแต่คำตรัสของฮ่องเต้ทำให้เหมยหลิงหยุดชะงักในทันที แม้แต่ฮองเฮาเองยังตกพระทัย ที่ฮ่องเต้นำตำแหน่งรัชทายาทแคว้นมาต่อรองเช่นนี้

                    “เสด็จพ่อต้องการขับไล่ลูก ถึงขั้นเอาตำแหน่งของเจ๋อหานมาเป็นเครื่องต่อรองเลยหรือเพคะ” นางแค้นใจแต่ทำสิ่งใดไม่ได้

                    “ข้าทำได้ทุกอย่างหากจะทำให้แคว้นฉีมั่นคง” ฮ่องเต้ตรัสอย่างไร้เยื่อใย

          เหมยหลิงโกรธเกรี้ยวบิดาไม่น้อย เพื่อจะให้นางแต่งงานไปแคว้นเว่ย ถึงขั้นจะปลดน้องชายนางออกจากตำแหน่งรัชทายาท หากแต่นางกลับไม่สามารถแตะต้องฝ่าบาทได้เลย

                    “ได้! หม่อมฉันยอมแต่ง”

          คำกล่าวของนางทำให้ฮองเฮาตกพระทัยไม่น้อย การยินยอมที่ง่ายดายเช่นนี้ของพระธิดานาง ถือว่าเกินคาดไม่น้อย

                    “เหมยหลิง เจ้ายอมรับแล้วจะคืนคำไม่ได้นะ” ฮองเฮาเสวี่ยฉีตรัสพลางปลอบนาง

                    “หม่อมฉันทราบเพคะ” เหมยหลิงจ้องมองมารดาด้วยแววตาจริงจัง

                    “หากแต่หม่อมฉันมีข้อเสนอ หากเสด็จพ่อไม่ยินยอมเช่นนั้นการแต่งงานนี้ก็ถือว่าเป็นโมฆะ”

                    “ว่ามา”

                    “ให้เสวี่ยหนิงเป็นท่านหญิงคอยรับใช้หม่อมฉัน จนกว่า

รัชทายาทจะอภิเษกสมรสและมีทายาท” เหมยหลิงรู้ว่าเสวี่ยหนิงคือลูกคนโปรดของบิดา หากพระองค์ไม่ยินยอมนางก็จะไม่ต้องแต่งงาน แต่หากยินยอมลี่อินก็ไม่ต้องถูกพระราชบิดานำไปเปรียบเทียบกับสตรีมากมารยาอย่างเสวี่ยหนิงอีก และนางจะได้ไม่ไปยั่วยวนรัชทายาทลับหลังเสด็จพ่อได้

          ข้อเสนอของเหมยหลิงทำให้ฮ่องเต้คิดหนักไม่น้อย เพราะเกรงว่า

เสวียหนิงจะถูกเหมยหลิงรังแก แต่ชินอ๋องก็เป็นคนรักของเสวี่ยหนิง เช่นนั้นความปลอดภัยของนางเขาไม่ต้องห่วงแล้ว

                    “ได้ ข้ารับปากเจ้า”

          ‘หากเสวียหนิงยินยอม การเป็นชายารองของชินอ๋องก็ถือว่าสมเกียรตินางแล้ว’ หย่งเฮ่าหาทางออกให้กับธิดาผู้อาภัพของตน

                    “เสวี่ยหนิง! แม่มีข่าวดีจะบอกเจ้า” ตาอิ้งอันหยามารดาของเสวี่ยหนิงรีบร้อนเข้ามาในห้องโถงปีกตะวันตกของตำหนักดอกท้อด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

                    “ฟังจากน้ำเสียงของท่านแม่ คงเป็นเรื่องน่ายินดีไม่น้อย” เสวี่ยหนิงที่กำลังง่วนอยู่กับการปักอักษรคำว่า เจ๋อหาน บนสายคาดเอวกล่าวกับมารดา

                    “เมื่อครู่แม่ไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้มา พระองค์จะให้เจ้าเป็นท่านหญิงรับใช้องค์หญิงใหญ่ในการไปอภิเษกสมรสกับชินอ๋องแคว้นเว่ย” อันหยากล่าวพลางนั่งลงบนตั่ง

          เสวี่ยหนิงที่ได้ยินมารดากล่าว นางหยุดชะงักในทันที มือทั้งสองกำสายคาดเอวนั่นไว้แน่น แววตาฉายแววความโกรธอย่างชัดเจน หากแต่อันหยาที่กำลังดีใจกลับไม่สังเกตเห็น

                    “สวรรค์เข้าข้างเราแล้ว ไม่รู้อะไรดลใจให้เหมยหลิงเลือกเจ้าเป็นท่านหญิงติดตามไปแคว้นฉี เช่นนั้นเจ้าก็จะได้ใกล้ชิดกับชินอ๋องอีกครั้ง ตำแหน่งชายารองต้องเป็นของเจ้าแน่” แววตาคาดหวังของอันหยาแสดงออกมาอย่างไม่ปิดบัง

                    “ชายารอง! ชายารองชินอ๋อง! ข้าไม่ต้องการเพียงเท่านั้น นังเหมยหลิงหญิงเพศยาสารเลว!” เสวี่ยหนิงแผดเสียงร้องดังไม่เกรงกลัวผู้ใดจะได้ยิน

          อันหยาสะดุ้งตกใจกับการกระทำของบุตรี รีบใช้มือปิดปากนางไว้แน่น

                    “เสียงเบาหน่อย เดี๋ยวคนอื่นได้ยินเจ้าและข้าได้ถูกฮองเฮาเล่นงานได้”

                    “ข้าเกลียดนางหนิท่านแม่ นางจงใจแยกข้าออกจาก

รัชทายาท หากไปแคว้นฉีมากสุดก็ได้เพียงตำแหน่งชายารอง หากข้าอยู่นี่โอกาสเป็นฮองเฮาของรัชทายาทเป็นไปได้มาก ท่านไม่อยากแก้แค้นฮองเฮา

หรือไง ที่เป็นต้นเหตุให้โอรสองค์แรกที่เกิดจากท่านกับเสด็จพ่อต้องตายไป”

เสวี่ยหนิงมองมารดาด้วยดวงตาแดงก่ำ หากพี่ชายนางไม่สิ้นชีพตั้งแต่คลอดได้เพียงเดือนเดียว นางกับมารดาคงไม่ต้องมีตำแหน่งต่ำต้อย และอยู่ตำหนักเล็กเท่ารูหนูเช่นนี้ ครั้งนั้นหากฮองเฮาไม่ล้มป่วยจนหมอหลวงต้องไปตรวจอาการกันทั้งหมด พี่ชายของนางคงมีหมอหลวงมารักษาและไม่ต้องตายด้วยอาการไข้หวัดเช่นนั้น

          “อยากแก้แค้นสิ เหตุใดข้าจะไม่อยาก แต่เรื่องที่เจ้าหวังเป็นไปได้ยาก รัชทายาทเจ๋อหานมีใจให้เจ้าแล้วอย่างไรฮองเฮายังอยู่ อีกทั้งขุนนางเหล่านั้นไม่ยอมให้เขาอภิเษกกับเจ้าแน่ แลอีกอย่างเรื่องนี้ใช่ว่าฝ่าบาทจะเห็นด้วย” อันหยากล่าวเตือนสติบุตรีเพียงคนเดียวของนาง

          “เช่นนั้นต้องหาวิธีปฏิเสธไม่ใช่หรือ” เสวี่ยหนิงกล่าวพลางครุ่นคิดหาทางออก

          “เจ้า.....ไม่อยากแต่งกับหยางหมิงหรือ เจ้ารักเขาไม่ใช่หรือ” อันหยาถามหยั่งเชิง

          “ข้ารักเขาหากเขาให้ตำแหน่งชายาเอกกับข้าได้ แต่ตอนนี้ข้ามีโอกาสจะได้เป็นฮองเฮาเหตุใดข้าจะรักรัชทายาทมากกว่าไม่ได้” เสวี่ยหนิงกล่าวอย่างไม่รู้สึกรู้สา

          “เหตุใดสวรรค์ถึงไม่เข้าข้างเราบ้าง เหตุใดคนที่ขัดขวางข้าไม่ตาย ๆ กันให้หมดเสียที!” เมื่อคิดหาทางใดไม่ได้ เสวี่ยหนิงจึงได้แต่ก่นด่าไปทั่ว สิ้นความเป็นท่านหญิงผู้สง่างามของฮ่องเต้หย่งเฮ่า