บทที่ 6 ชินอ๋อง

“เสด็จพี่วางพระทัย เสด็จแม่ท่านพี่เจ๋อหานและข้าสบายดี”

ลี่อินกล่าวพลางไหว้เคารพศพ

                    “เสด็จแม่ฝากปิ่นไม้นี้มาให้พระองค์ด้วย พระนางบอกว่าจะอยู่ข้าง ๆ พี่สาวตลอดไป” น้ำใสร้อนเริ่มไหลอาบดวงหน้าลี่อินอีกครั้ง นางวางปิ่นไม้ในหีบศพของผู้ที่จากไป

                    “ท่านอย่าได้ห่วงอี้หนิง นางเป็นถึงธิดาอ๋องไม่มีใครกล้ารังแกนางแน่” ลี่อินยังคงยืนคุยกับร่างของเหมยหลิงเสมือนางยังคงมีชีวิต

                    “องค์หญิง องค์หญิงสาม ในที่สุดท่านก็มาแล้ว บ่าวได้พบท่านแล้ว” เสียงปิงเซียงกล่าวพร้อมสะอื้นไห้

          ลี่อินหันมองตามเสียงที่ดังมา สายตาหยุดอยู่ที่เด็กน้อยแก้มกลมแดงในอ้อมกอดของปิงเซียง หน้าตาเด็กน้อยละม้ายคลายเสด็จพี่ของตนไม่น้อย ชุดลายดอกโบตั๋นที่นางเคยตัดให้ยังคงอยู่บนร่างเล็กนั่น ทำให้นางรู้แน่ชัดว่าเด็กคนนี้คืออี้นิงหลานสาวของนางเอง

                    “นี่! ถานอี้หนิง ใช่หรือไม่” ร้อยยิ้มบนใบหน้าของลี่อินมาพร้อมกลับน้ำตาที่เอ่อล้น

                    “เพคะ นี่คือท่านหญิงอี้หนิง” ปิงเซียงพยักหน้าตอบทั้งน้ำตา

                    “อี้หนิง มาให้ท่านน้าอุ้มได้หรือไม่” สายตาที่มองเด็กน้อยอย่างเอ็นดูเริ่มพร่ามัว ด้วยดวงเนตรทั้งสองมีหยดน้ำใส่เอ่อล้น

          อี้หนิงแม้อายุเพียงขวบเศษกลับรู้ความไม่น้อย เพียงลี่อินยื่นมือไปหา เจ้าตัวน้อยก็ปีนออกจากอ้อมแขนของปิงเซียง คว้ามมือบางของนางในทันที

                    “เก่งมาก เก่งมากอี้เอ๋อร์ของน้า” ลี่อินดึงเด็กน้อยเข้ามากอด หวังให้ร่างเล็กของเด็กน้อยปลอบโยนความเสียใจของตน ที่บัดนี้เจ็บปวดเกินจะทานทน

          ภาพเบื้องหน้าของปิงเซียงเต็มไปด้วยความโศกเศร้า เด็กอายุเพียงขวบเศษต้องสูญเสียมารดาตั้งแต่ยังไม่รู้ความ กลับได้พบสตรีคนแรกในครอบครัวที่รักนางสุดหัวใจ ภาพน้าหลานที่ปลอบโยนกันนี้จะดีเท่าไหร่กันหากไม่ได้เกิดขึ้นในงานศพของใครสักคน

                    “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” ลี่อินอุ้มอี้หนิงไว้แน่น ก่อนถามคำถามกับปิงเซียงนางกำนัลข้างกายเหมยหลิง

                    “ทูลองค์หญิงสาม คืนนั้นองค์หญิงใหญ่กำลังจะลักลอบออกจากจวนเพคะ” ปิงเซียงก้มหน้าทูลความจริง

          ลี่อินหวั่นใจว่าการหนีออกจากจวนอ๋องของท่านพี่ของตน จะเกี่ยวข้องกับบุรุษอื่นนอกจวน

                    “เสด็จพี่จะไปที่ใด”

                    “หอชายงามเพคะ พระองค์หลงใหลบุรุษรูปงามในหอนั้น”

ปิงเซียงจนใจที่จะปิดบัง

          ลี่อินมองหน้าหลานสาวที่ไร้เดียงสา กำลังเล่นกับปิ่นปักผมของนางด้วยความสงสาร

                    “แล้วอย่างไรต่อ”

                    “ท่านหญิงเสวี่ยหนิงพบเข้า จึงจะไปแจ้งท่านอ๋องแต่องค์หญิงใหญ่ทรงรั้งไว้ก่อน”

                    “องค์หญิงใหญ่คงเกรงว่าเมื่อท่านอ๋องรู้จะลงโทษพระนาง ดังเช่นเหตุการณ์ในอดีต จึงเกิดการต่อสู้กันขึ้นใกล้กลับสระน้ำในสวนเจ้าค่ะ”

                    “แลทั้งสองจึงตกลงไปในน้ำ บ่าวไพร่ไม่มีใครกล้าลงไปช่วย ด้วยเกรงว่าจะทีความผิดโทษฐานแตะต้องพระธิดาของฮ่องเต้ จึงได้แต่แจ้งท่านอ๋อง”

                    “จากนั้นท่านอ๋องจึงมายังสระน้ำ.....”

                    “เขาช่วยเสวี่ยหนิงก่อนจะช่วยเสด็จพี่ใช่หรือไม่” ลี่อินกล่าวขัดปิงเซียง

                    “เพคะ” ปิงเซียงได้แต่หยักหน้าพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

                    “หึ! ช่างดีเสียจริง กล้าช่วยสตรีอื่นก่อนชายาของตน” ลี่อินเจ็บปวดแทนพี่สาวของตน จนเผลอกอดร่างเล็กในอ้อมแขนแน่นขึ้น

                    “แง~.....”

          เสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บของอี้หนิงทำให้ลี่อินรู้สึกตัว ใบหน้าน้อย ๆ มีน้ำตาอาบแก้ม ร่างน้อยสะอื้นไห้ทำให้ลี่อินปวดใจอย่างยิ่ง

                    “โอ๋ โอ๋~ น้าขอโทษนะอี้หนิง เด็กดีไม่เจ็บแล้ว” ลี่อินก้มลงเป่าร่างเล็ก หวังว่าจะให้นางหายเจ็บได้โดยเร็ว

          หากแต่เด็กน้อยเมื่อถูกทำให้เจ็บแล้วก็หวาดกลัว ปีนป่ายออกจากอ้อมกอดของลี่อิน ยื่นมือน้อย ๆ ไปทางปิงเซียง จนลี่อินจนใจยอมคืนนางให้กับพี่เลี้ยงที่ดูแลมาตั้งแต่เกิด สายตาที่เอ่อล้นด้วยหยดน้ำใสเจือด้วยคำขอโทษส่งไปหาเด็กน้อย หากแต่อี้หนิงเด็กเกินกว่าจะเข้าใจความหมาย ใบหน้าน้อย ๆ ยังคงซุกอยู่ในอ้อมแขนของปิงเซียง

                    “แล้วตอนนี้ชินอ๋องอยู่ที่ใด” ลี่อินนึกได้ว่านางมาถึงนานแล้ว แต่กลับไม่พบเจ้าของจวนออกมาต้อนรับเลย

                    “ท่านอ๋อง....น่าจะอยู่...เอ่อ.เรือนท่านหญิงเสวี่ยหนิงเพคะ” สิ้นเสียงของปิงเซียง ลี่อินโกรธจนแทบอดกลั้นไม่อยู่

                    “เหตุใดร่างของพระชายายังอยู่ในจวน ท่านอ๋องยังคงไปหาอดีตคนรักอีก”

                    “ท่านหญิงเสวี่ยหนิงยังคงป่วยหนักจากการจมน้ำเพคะ หมอหลวงยังคงต้องมาดูอาการทุกวัน” ปิงเซียงอธิบายให้กระจ่าง

                    “เช่นนั้นข้าควรไปเยี่ยมนางแทนเสด็จพ่อเสียหน่อย”

          ลี่อินในยามปกติจะยึดเหตุผลเป็นสำคัญ แต่ในยามนี้ยากที่นางจะใช้สติอยู่เหนืออารมณ์ได้ แม้พี่สาวนางจะทำผิดมากเพียงใดแต่บุรุษที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสวามีควรอยู่ไว้ทุกข์ให้กับชายาก่อนมิใช่หรือ

          เรือนรับรองหลังใหญ่ทางทิศตะวันตกของจวนดูโออ่าไม่น้อย หากผู้ที่ไม่รู้อาจจะหลงคิดว่าเป็นเรือนของชายาอีกคนของชินอ๋องได้ สิ่งนี้ยิ่งตอกย้ำความเชื่อของลี่อินมากยิ่งขึ้น

          ภายในเรือนถูกตกแต่งด้วยเครื่องเรือนราคาแพง แจกันบางอันแม้แต่ในตำหนักองค์หญิงของนางยังหามาประดับไม่ได้ นี่ยังไม่รวมการเชิญหมอหลวงมาตรวจสตรีนางหนึ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับตนอีก

                    “ดูท่าพี่เขยของข้าจะเอาใจเสวี่ยหนิงไม่น้อย” ลี่อินพึมพำด้วยสายตาเย้ยหยัน

          เจียฮุ่ยนางกำนัลข้างกายเสวี่ยหนิงมองเห็นลี่อิน ในใจเกิดกลัวไม่น้อย รีบเข้าไปรายงานผู้เป็นนาย

                    “เรียนท่านหญิง องค์หญิงลี่อินมาถึงแล้วเพคะ”

          เสวี่ยอวี่รีบลุกขึ้นนั่งตัวตรงในทันที นางรู้ว่าแคว้นฉีต้องส่งคนมาร่วมพิธีศพองค์หญิงใหญ่แน่ หากแต่ไม่คิดว่าจะเป็นลี่อิน สตรีที่ไม่เกรงกลัวอำนาจของผู้ใด หากนางคิดอยากโต้แย้งแม้ผู้นั้นเป็นฮ่องเต้นางก็มิละเว้น

ดีที่ลี่อินไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับผู้ใด แต่หากนางมาที่นี่เกรงว่าเรื่องจะไม่จบง่าย ๆ

          หยางหมิงสังเกตเห็นแววตาหวาดกลัวของร่างบางที่ยังคงนอนป่วยบนเตียง อกด้านซ้ายก็บีบรัดด้วยความเจ็บปวด

                    “เจ้าไม่ต้องกลัว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้าข้าจะปกป้องเจ้าเอง” แววตาห่วงใยทอดยาวให้กับท่านหญิงผู้อาภัพ

                    “อือ หม่อมฉันเชื่อพระองค์” เสวี่ยหนิงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

                    “ให้นางเข้ามา” หยางหมิงเอ่ยอนุญาต

                    “ลี่อิน คาราวะชินอ๋อง” ลี่อินยอบกายเคารพเขาตามศักดิ์

          หยางหมิงปรายตามองสตรีผู้มาเยือน แม้อาภรณ์ที่นางสวมใส่จะเป็นของบุรุษที่คาดว่าเพื่อให้ง่ายต่อการเดินทาง หากทว่าดวงหน้างดงามนั้นกลับไม่อาจปิดบังความเป็นสตรีของนางได้ ดวงตางดงามราวไข่มุกที่บัดนี้แดงก่ำ บ่งบอกว่านางคงไปไหว้ศพของเหมยหลิงมาแล้ว

                    “องค์หญิงสามตามสบาย โปรดอภัยที่ไม่ได้ไปต้อนรับ” หยางหมิงดึงสายตาของตนกลับ

                    “หม่อมฉันคิดว่าเวลานี้ท่านอ๋องจะโทมนัสจากการจากไปของพระชายาเสียอีก” ลี่อินจ้องมองสตรีที่คุ้นหน้าบนเตียงนอน

                    “ข้าจะรู้สึกเช่นไร ไม่จำเป็นต้องให้องค์หญิงลี่อินทรงกังวล” หยางหมิงยืนขวางตรงหน้าลี่อิน เขาเห็นนางที่จ้องมองเสวี่ยหนิงด้วยสายตาคาดโทษ จึงคิดใช้ร่างกายตนปกป้องเสวี่ยหนิงจากสายตาคู่นี้

          ลี่อินเงยหน้ามองบุรุษตรงหน้าด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ ‘ตัวเขาเป็นถึงชินอ๋อง แต่กลับแสดงออกว่าปกป้องสตรีอื่นชัดเจนเพียงนี้เลยหรือ’