มาแล้วก็ต้องทำใจล่ะมั้ง

ตอนนี้มาอยู่ในร่างนี้แล้ว ต้องรับสภาพให้ได้ก่อนอันดับแรก เด็กหนุ่มอายุยี่สิบที่นอนอยู่ห้องข้างๆชื่อเมิ่งหย่งชวน เป็นสามีหมาดๆเพิ่งแต่งงานกันกับร่างนี้เมื่อวาน ไอ้เด็กนั่นถูกบ้านใหญ่บังคับแยกบ้าน เพราะป่วยต้องใช้เงินรักษาตัว เงินที่พ่อแม่เขาทิ้งไว้ให้ท่านย่าเป็นคนฮุบเอาไปทั้งหมด และไม่ยอมนำมารักษาเขาทั้งที่เป็นเงินพ่อแม่ของเขา

พอเขาไม่สารมารถไปสอบได้เพราะอาการป่วยและต้องรออีกสามปี ซึ่งถึงเวลานั้นคนบ้านเมิ่งมองว่าเขาอายุมากไปอีกทั้งไม่ได้ไปเรียนอาจไม่คุ้มที่ต้องทุ่มเทให้ จึงไม่รักษาและไล่ให้ไปอยู่บ้านเชิงเขา อ้างว่าเขาเป็นโรคร้ายอาจนำมาแพร่คนในบ้าน

แต่กลับอาศัยตำแหน่งซิ่วไฉของเขาละเว้นภาษีที่นาตนเอง รวมถึงจะขายขายสิทธิ์ที่เหลืออีกสี่สิบแปลงเพราะเขาสอบได้อับดับหนึ่งของปีก่อน แต่เมิ่งหย่งชวนไม่ยอมจึงถูกปู่กับย่าขับไล่ออกมาพร้อมน้องชายอายุสิบสาม หลังจากนั้นก็ทำหนังสือแยกบ้านมาให้

ผู้นำหมู่บ้านสงสารเขาสองพี่น้อง เลยอยากหาภรรยาให้มาช่วยดูและพวกเขา จึงเอาดวงของเขาไปให้ซินแสดู ปรากฎว่าดวงของเด็กน้อยเสิ่นเยี่ยนฟางเป็นดวงสมพงษ์ที่สุด ขบวนเจ้าสาวก็แค่ส่งเกวียนกับผู้อาวุโสสี่คนไปรับนางไม่มีชุดแต่งงาน มีผ้าคลุมหน้าผืนเดียวคลุมมาเท่านั้นมาเท่านั้น หลังจากส่งตัวนางเรียบร้อยเมิ่งหย่งชวนนก็เปิดผ้าคลุมหน้าแล้ถอนหายใจ อายุสิบเจ็ดแล้ว แต่อัปลักษณ์เสียจริงๆ ผิวกะดำกระด่าง ผมเผ้าที่มวยไวว้ก็มันเยิ้ม อาเขยนางคิดยังไงถึงอยากจะลวนลามเด็กอัปลักษณ์แบบนี้กัน เขาอดไม่ได้จึงเอ่ยถามไป

"เจ้าอาบน้ำครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่กัน เสิ่นเยี่ยนฟาง"

"ข้า เอ่อข้า ท่านพี่ข้าอาบน้ำครั้งสุดท้ายสิบวันที่แล้วเจ้าค่ะ คือๆว่าข้ามีเสื้อผ้าแค่สองชุด ฝนตกติดกันไม่หยุดข้าซักผ้าไม่ได้เจ้าค่ะ"

"อืม ไปอาบน้ำเสียสระผมด้วย กลิ่นตัวเจ้าเหลือทนจริงๆ ข้าป่วยอยู่ยังต้องมาทนดมอีก เจ้าแต่งเข้ามาช่วยให้ข้าดีขึ้น หรือมาทำให้ข้าตายไวขึ้นกันแน่"

จากนั้นก็ไล่นางไปอาบน้ำ นางได้ชุดใหม่ที่ใส่ไม่ได้แล้วของลูกสาวผู้นำหมู่บ้านเขาให้มาสองชุด นางไม่มีสินเดิมอีกทั้งถูกแต่งมาด้วยสินสอดตำลึงเดียวกับข้าวสารหนึ่งถุง นางมีเพียงปิ่นเงินผีเสื้อเท่านั้นที่เป็นสินเดิมของนาง เป็นของที่มารดานางทิ้งให้ไว้ก่อนตาย และยังมีกำไลอีกสองคู่ที่อาเล็กไม่รู้ว่ามีมันอยู่

เสิ่นเยี่ยนฟางปักเพียงปิ่นอันเดียว ไม่มีชุดแต่งงานมีเพียงชุดที่ใส่ทุกวัน ส่วนกำไลนางเย็บติดกับชายกระโปรงชุดของตนเองเพื่อไม่ให้ใครหาเจอจากนั้นก็ขึ้นเกวียนมาจากหมู่บ้านสี่สิบลี้เพื่อมาแต่งงาน

ตอนกำลังไปตักน้ำที่แม่น้ำมาใส่โอ่งที่บ้านเพื่อใช้อาบน้ำก็เจอกับเมิ่งจื่อ บุตรสาวของเมิ่งหานลุงใหญ่ของเมิ่งหย่งชวน นางเห็นปิ่นเงินที่เสิ่นเยี่ยนฟางปักอยู่ก็ตาโต เข้าตรงมาแย่งชิงทันที ว่ากันว่าเสิ่นเยี่ยนฟางยั่วยวนอาเขย เป็นสตรีแพศยาที่แต่งงานกับไอ้คนใกล้ตายเมิ่งหย่งชวนนั่น อัปลักณษ์แบบนี้ที่ได้สามีก็เพราะอาเล็กของนางอยากถีบหัวส่งนางนี่ไปพ้นๆสามีตัวเอง เรื่องอะไรนางแพศยาชอบยั่วยวนคนอื่นถึงมีปิ่นเงินได้ แต่นางไม่มีกันปิ่นเงินนี้นางวต้องการ พี่ชายขี้โรคนั่นไม่กล้าทำอะไรนางหรอก ถูกไล่ไปแล้วกล้ามีปากเสียงหรือ

"ปิ่นเงินบนหัวเจ้านั่น มันเป็นของข้า เมิ่งหย่งชวนคงขโมยไปให้นางแพศยาที่ชอบยั่วยวนสามีคนอื่นสินะ เอาคืนมานะนังตัวดีเสิ่นเยี่ยนฟาง"

"ไม่ใช่นะ ปิ่นเงินนี่เป็นของมารดาข้าที่นางทิ้งไว้ให้ข้ามันเป็นสินเดิมของข้า อ่ะอย่านะเจ้าห้ามดึงนะ เมิ่งจื่อข้าเป็นพี่สะใภ้เจ้านะ โอ๊ยเจ้าตีข้าหรือ เอาคืนมานะ"

ผวัะ ผ๊ะๆ ทั้งคู่ยื้อแย้งกันจนในที่สุด เมิ่งจื่อที่ตัวโตกว่าก็แย่งปิ่นมาได้ อีกทั้งยังเอาปิ่นเงินปักที่แขนของเสิ่นเยี่ยนฟางจนเลือดไหล จากนั้นก็ใช้เท้าถีบนางลงน้ำ ก่อนจะหัวเราะสะใจ แล้วจากไปพร้อมกับเพื่อนๆของนาง

เมิ่งหย่งชวนเห็นว่านางยังไม่กลับสักทีก็ให้น้องชายไปตามที่ลำธาร แต่กลับได้ยินว่านางพลัดตกน้ำที่แม่น้ำ จากนั้นก็มีชาวบ้านนำร่างนางที่ไม่ได้สติของนางมาที่บ้านของเขา ท่านป้าในหมู่บ้านช่วยกันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ ตกค่ำนางเป็นไข้แต่บ้านใหญ่กลับไม่ยอมตามหมอให้ นี่ยามอู่แล้วบาดแผลที่ถูกปิ่นแทงเริ่มเป็นสีม่วง แต่นางก็ยังไม่ฟื้น