ก็แค่เล่นละคร ข้าก็ทำได้

เมิ่งซุนที่ตอนนี้เลือดกลบปาก พร้อมกับขี้ฝุ่นเข้าปากก็เอ่ยโวยวาย ไม่นานหัวหน้าหมู่บ้านเมิ่งหลงก็มาถึง เห็นสภาพคนบ้านเมิ่งแล้วก็ถอนหายใจ นี่แหละนะเขาว่ากระต่ายหากจนตรอกก็ยังกัดคนได้ ดูเหมือนสะใภ้เมิ่งคนนี้จะไม่ใช่ลูกพลับนิ่มเสียแล้ว

"ภรรยาอาชวน เจ้าทุบตีพวกเขาเช่นนี้ไม่ถูกนักนะ เหตุใดกันถึงต้องทำร้ายกันเพียงนีเ ตอบข้ามาหน่อย" เสียงร้องไห้ของเมิ่งจื่อดังขึ้นมานางชิงฟ้องก่อน

"ฮือๆๆๆ ท่านปู่หลง นางโสเภณีนี่แย่งปิ่นเงินของข้าเจ้าค่ะ พอข้าไม่ให้นางก็ลงมือทบตีคน นางช่างเป็นสตรีแพศยาเสียงจริงๆ"

เสิ่นเยี่ยนฟางจึงคุกเข่าลงแล้วร้องไห้บ้างสองมือกุมปิ่นเงินไว้แน่นแนบกับหน้าอกตัวเอง สะอื้นตัวโยนร้องไห้จะขาดใจ ชางบ้านที่เพิ่งมาถึง ไม่ได้เห็นเหตุการณ์ก่อนหน้าก็สงสาร ส่วนคนที่มาก่อนกำลังปรับอารมณ์อยู่ เมื่อกี้นางเพิ่งจขะทุบตีไล่เตะคนเองนะ ตอนนี้ร้องไห้เสียงดัง จนเมิ่งหลงหัวหน้าหมู่บ้านต้องเอ่ยถาม

"ภรรยาอาชวน เจ้าอย่าร้องไห้ มีอะไรก็พูดมาเถอะข้ารอฟังเจ้าอยู่ ข้าจะไม่ฟังความข้างเดียวแน่นอน"

"ฮึก ฮึก ท่านผู้นำท่านช่างใจร้ายนัก ฮือๆๆท่านไปสู่ขอข้ามาทำไมกัน ไหนท่านบอกว่าจะหาสามีที่ดีให้ข้าไง ท่านใจร้ายหลอกลวง ฮือๆๆๆ"

กระซิกๆๆฮึกๆๆ เสิ่นเยี่ยนฟางร้องไห้จนตัวโยน เมิ่งหลงกับชาวบ้านถึงกับงงไปเลย หัวหน้าหมู่บ้านหลอกลวงหรือ เขาหลอกลวงอันใดนางกัน

"เจ้าๆๆ นี่ภรรยาอาชวน ข้าไปหลอกลวงอันใดเจ้ากันหึ อย่ามาใส่ความข้านะ พูดมาให้รู้เรื่อง ข้าไปสู่ขอจ้าตามประเพณี สินสอดก็มี ตรงไหนที่ข้าหลอกลวงเจ้า"

"ฮือๆๆ ท่านบอกให้ข้าแต่งงานกับเมิ่งหย่งชวนข้าก็แต่งแล้ว ท่านบอกว่าสามีภรรยาดวงเกื้อหนุนสมพงษ์กันข้าก็เชื่อ แล้วตอนนี้เล่า สามีที่น่าสงสารของข้าไอจนกระอักเลือดออกมากองโต ข้าไร้เงินรักษาข้ามีเพียงปิ่นเงินที่เป็นสินเดิมมารดาแค่อันเดียว ข้าจะเอาไปขายเพื่อพาสามีไปหาหมอ แล้วอย่างไรกันฮือๆๆ เมิ่งจื่อกับสหายของนางกลับยื้อแย่งข้ามา ปิ่นเงินนั่นไม่ใช่แค่เครื่องประดับ แต่มันคือสิ่งที่จะช่วยชีวิตสามีข้าได้ แต่พวกเขากลับบอกว่าจะฝังข้ากับสามีไปพร้อมกัน ฮือๆๆๆ ตอนท่านไปสู่ขอข้าไม่ได้บอกว่าจะให้เราถูกคนรังแกจนตายนี่ ถ้าวันนี้ขายปิ่นไม่ได้พรุ่งนี้คงต้องฝังพวกข้าผัวเมียแล้ว สวรรค์ท่านใจร้ายนัก ท่านพ่อก็ทอดทิ้ง อาหญิงก็ไม่อยากเลี้ยงดู ใส่ความข้าแย่งสามีของนาง สุดท้ายถูกหลอกมาแต่งงานเป็นเพื่อนศพหรือ ท่านโหดร้ายเพียงนี้จริงๆ หากพรุ่งนี้ข้าถูกฝัง ข้าขอสาปแช่งคนที่ทำให้ข้าต้องพบเจอชะตาเช่นนี้จงโชคร้ายอัปมงคลทั้งชีวิต ฮือๆๆๆๆๆๆ"

ชาวบ้านที่ได้ยินต่างก็ตกใจ นางสาปแช่งแบบนี้ได้อย่างไร ทุกคนจึงหันมามองหน้าคนบ้านเมิ่งเป็นตาเดียว จนกระทั่งมีสตรีคนนึงก้าวออกมา

"หัวหน้าหมู่บ้าน ปิ่นเงินนี้เป็นของนางจริงๆ เมื่อวานข้าเป็นคนไปรับนางจากหมู่บ้านของนาง อีกทั้งข้าเป็นคนหวีผมให้นางเอง แปลว่าเมิ่งจื่อแย่งของนางมาจริงๆ"

"ป้าหลี่ถ้าเป็นเช่นนั้น เท่ากับว่าพวกเขาอยากให้อาชวนตายจริงๆงั้นสิ จึงแย่งของที่สามารถช่วยชีวิตคนได้"

"แหม่ที่ดินอาชวนตั้งสามสิบหมู่ใครกันไม่โลภ"

ชาวบ้านเริ่มวิจารย์สนุกปาก เมิ่งอี้ที่เพิ่งกลับมาถึงก็กำหมัดแน่น ไอ้ขี้โรคนั่นยังไม่ตายอีกหรือ

มีมันอยู่เขาก็ไม่มีทางได้เงยหน้า ที่สำนักศึกษาอาจารย์ชื่นชมแต่มัน ขนาดมันเข้าเรียนเมื่อสองปีก่อนเท่านั้น ตามหลังเขาตั้งสี่ปีแต่กลับสอบซิ่วไฉได้ อีกทั้งยังได้อันดับหนึ่งอีกด้วย เมิ่งหลงที่ตอนนี้ปวดหัวยิ่งนักถอนหายใจก่อนจะเอ่ยปาก

"พวกเจ้าเมื่อไหร่จะเลิกก่อปัญหา อาชวนป่วยก็ไม่ใส่ใจ ข้าแต่งภรรยามาให้เขาพวกเจ้าก็กลั่นแกล้งนาง อยากให้ข้าใช้กฎสกุลลงโทษหรือไม่ห๊ะ เมิ่งซูนเจ้ามันตัวดี อายุปูนนี้ไม่สั่งสอนบุตรหลาย ปล่อยให้ทำแต่เรื่องเลวๆ เมิ่งอี้บ้านเจ้าดีหนักหนา เข้าเรียนมาหกปียังสอบผ่านแค่ถงเซิ่ง วันนี้นอกจากคืนปิ่นปักผมให้นางแล้ว พวกเจ้าต้องจ่ายนางเป็นค่ายาอาชวนอีกสิบตำลึง"