เจ้ามาแก้ชงให้ข้าหรือมาแช่งข้ากันแน่

จากนั้นข้าวของที่ซื้อมาได้ก้อยู่บนเกวียนเรียบร้อย เมิ่งลู่เจินแม้จะอายุไม่มาก แต่เพราะต้องพาพี่ชายไปหาหมอบ่อยๆ จึงสามารถขับเกวียนได้ พ้นจากประตูเมืองมาถึงกลางทางเมิ่งหย่งชวนก็เอ่ยปากทันที

"เจ้าเป็นสตรีแบบใดถึงยืนแช่งสามีตนเองห๊ะเสิ่นเยี่ยนฟาง แต่งมาให้ข้าหายป่วยหรือมาให้ข้าตายไวขึ้นกันแน่"

"ข้าเป็นนสตรีจิตใจดี รูปร่างหน้าตางดงาม แหม่เจ้าก็ยังอยู่ดีนี่ ข้าเคยได้ยินคำกล่าวที่ว่า คนบางคนยิ่งแช่งยิ่งอายุยืนนะ เจ้ารียนมาเยอะมิเคยได้ยินบ้างหรอกหรือ เฮ้อดวงเจ้าต่างหากที่อัปมงคล แต่งมาวันแรกก้ไปแม่น้ำเหลืองเสียแล้ว"

เยียนฟางเอ่ยเบาๆในตอนท้าย อย่างไว้อาลัยเสิ่นเยี่ยนฟางคนเดิม

"เจ้าๆๆ เหอะ แล้วข้าวของนี่ไม่ซื้อเยอะเกินไปหรือ อีกอย่างเหตุใดไม่เก็บเงินไว้บ้างใช้จ่ายจนหมด"

"มีเงินก็ต้องใช้สิ ขืนเก็บเอาไว้บ้านใหญ่เจ้าก็มารุมทึ้งไม่เลิก ปลิงยังไม่น่ารังเกียจเท่ากับปู่ย่าเจ้าเลย นี่เมิ่งหย่งชวนหากเจ้าจะกตัญญูข้าไม่ว่านะ แต่อย่าเอาคำว่าผู้อาวุโสและกตัญญูมาใช้กับข้า ปู่กับย่าเจ้า และลุงใหญ่กับป้าสะใภ้เจ้าไม่ได้คลอดข้าออกมา อย่ามารำเริบข้าจะตอกให้หงายหลังเลย"

จากนั้นก็ไม่มีใครเอ่ยอะไรอีก เมิ่งหย่งชวนเผลอหลับ เขาถูกพิษจริงๆไม่อาจถูกลมเย็นได้ แม้ว่าตอนนี้พิษจะเกือบหมดแล้วแต่ยังคงมีอาการ ที่นางเห้นว่าเขาไม่เหมือนคนป่วยเพราะอากาศยังไม่เย็นมากนัก

ผ่านทางเข้าหมู่บ้านเมิ่งอี้ที่เห็นเกวียนวัวที่เต็มไปด้วยข้าวของก็ริษยา เงินนั่นเป็นของครอบครัวเขาหึ เมิ่งอี้จะไปทวงเงินคืน แต่พอเห็นเสิ่นเยี่ยนฟางที่ตอนนี้อาบน้ำเปลี่ยนชุดสะอาดสะอ้าน เกล้าผมเรียบร้อยก็ตะลึงใช้สตรีคนที่มาหาเรื่องเมื่อเช้าหรือ นางงามเพียงนี้จริงๆหรือ

หึเมิ่งหยงชวนเจ้ามีสิทธิ์อันใดได้ครอบรองสาวงาม ก็แค่บัณฑิตโชคร้ายคนนึง แต่งให้ไอ้ขขี้โรคแบบนั้นน่าเสียดาย เสิ่นเยี่ยนฟางคนนี้เขาจะแย่งมาให้ได้ เหมือนที่ท่านพ่อกับท่านแม่ของข้าแย่งทุกอย่างมาจากพ่อแม่ของเจ้า

เสิ่นเยี่ยนฟางมองเห็นเมิ่งอี้ด้วยหางตา หึเข้ามาสิแม่จะจับทุ่มให้หลังหักเลยไอ้หน้าตัวเมีย เจ๊หงุดหงิดนะเว้ยกำลังอยากหาที่ระบายอยู่นะ แต่ไม่มีส่งใดเกิดขึ้นจนกระทั่งเกวียนมาถึงบ้าน ต่างคนต่างช่วยกันขนของลงเรียบร้อย ยังดีที่บ้านทำจากอิฐแข็งแรงไม่น้ย เพียงแต่อยู่ติดเขา ไกลผู้คน มีเพียงรั้วไม้ไผ่ที่ไม่สามารถกันขโมยหรือสัตว์ป่าได้เลย

"เมิ่งหย่งชวน เจ้าไปกับอาเจินซื้อโม่มาให้ข้าหน่อย จะได้เอาเกวียนไปคืนท่านปุ่มผู้นำทีเดียว อ้อขนมสองกล่องนี่เป็นน้ำใจให้บ้านท่านปู่กับบ้านสะใภ้ของเขา ข้าจะปูที่นอนให้พวกเจ้าใหม่ เผื่อมีใครอยากได้ของคนอื่นข้าจะสั่งสอนให้คลานสี่ขากลับบ้านเองเสียเลย"

"เยี่ยนฟาง ต่อไปเรียกข้าท่านพี่ หากเรียกอย่างอื่นข้าจะจัดการเจ้า อย่าลองดีแม้ข้าจะถูกพิษแต่แค่จัดการเจ้าไม่ใช่เรื่องยาก อีกอย่างนอนห้องเดียวกับข้าไม่ต้องปูใหม่ ข้าหนาวสั่นตอนกลางคืนจำต้องมีคนดุแล ใช่ว่ารูปร่างเจ้าน่าอภิรมย์ แต่เจ้าแต่งมาแก้ชงเพื่อให้ข้าหายป่วยก็ควรทำหน้าที่ให้คุ้มค่า"

"เหอะ แป้งถุงนึงกับเงินหนึ่งตำลึง มิหนำซ้ำยังเป็นเงินคนอื่นออกให้ นี่ๆๆ เมิ่งหย่งชวนมีคำกล่าวว่าบัณฑิตล้วนหน้าบาง แต่บัณฑิตหน้าหนานี่ ข้าเพิ่งเคยเจอเจ้านี่แหละอ้อ ยังมีน้องชายที่น่ารังเกียจของเจ้าอีกคน หึ"

เมิ่งหย่งชวนไปกับน้องชายเพื่อไปหาบ้านที่แกะสลักหิน เสิ่นเยี่ยนฟางยื่นปากตามหลัง เหอะ กลัวซะที่ไหนกันรูปร่างเจ๊ทำไมย่ะ ออกจะสบึ้มขนาดนี้

พูดแล้วก็ภูมิใจ ร่างนี้อย่างน้อยก็มีของดีแหละน่า จัดการข้าวของให้เสร็จก่อน บ้านใหญ่ถูกนางตีน่วมไปเมื่อเช้า คงนอนหยอดน้ำข้าวต้มไปอีกเจ็ดแปดวัน บอกแล้วอย่าเล่นกับระบบเจ๊หลิวครูฝึกแห่งหน่วยยอินทรีดำ กล้ามาหาเรื่องอีกจะฝังไว้บนเขาเสียเลยหึ

สองพี่น้องเมิ่งหย่งชวนและเมิ่งลู่เจินที่ยังคับเกวียนเพื่อพากันไปบ้านลุงหกขอซื้อโม่หิน เสิ่นเยียนฟางให้เงินเขาไปยี่สิบตำลึง ไม่รู้ว่าโม่มีราคาแพงเพียงใด แต่ว่าให้นางมานั่งตำนั่งบดถั่วนางคงไม่ไหว พรุ่งนี้จะขึ้นเขาลองหาหินปูนมาเผาดู มีปูนขาวสุกติดในครัวไว้สักหน่อยก็ดี

สองพี่น้องขับเกวียนมาถึงกลางหมู่บ้านก็เจอเข้ากับเมิ่งอี้ที่ยืนจับกลุ่มคุยกับอันธพาลและบุรุษในหมู่บ้านอยู่ห้าหกคน ทันทีที่เห็นเมิ่งหย่งชวน เมิ่งอี้ก็ตรงมาหาเรื่องทันที

"หึ นี่ไอ้ขี้โรคเจ้ามาเสนอหน้าอันใดแถวนี้ ไอ้บัณฑิตขี้แพ้ ทั้งขี้แพ้ทั้งขี้โรคกลับอยากมีเมียสวย ข้าว่าเมียเจ้าน่ะมาให้ข้าช่วยดูแลคงจะดีกว่า ข้าจะทะนุถนอมนางอย่างดีเชียวล่ะ จริงไหมพวกเรา ฮ่าๆๆๆๆ"