มีเงินก็ต้องรีบใช้3

เมื่อได้ของเรียบร้อยเสิ่นเยี่ยนฟางก็ให้สองพี่น้องพาคนงานขนาดไปส่งที่เกวียน แล้วรอที่นั่นนางจะไปซื้อข้าวสารกับธัญพืช แต่ทั้งสองคนอยากไปช่วยนางมากกว่า เมิ่งหย่งชงนอยากรู้ด้วยว่านางเอาเงินมาจากที่ใดกัน จึงต้องตามไปดูให้รู้ชัด

"เถ้าแก่เนี้ย ข้าขอฝากสินค้าไว้ก่อนนะเจ้าคะ อาเจินอยู่ที่นี่ก่อนนะเดี๋ยวพี่สะใภ้กับพี่ชายเจ้ามารับ

"ขอรับพี่สะใภ้ใหญ่ พี่ใหญ่"

จากนั้นทั้งสองคนก็ตรงไปตรอกขายอาหารแห้งทันที เมื่อเดินมาพ้นจากผู้คนเมิ่งหย่งชวนก็เอ่ยปากทันที

"เจ้าไปเอาเงินมาจากที่ใดกัน เมื่อเช้าเจ้าได้มาเพียงสิบตำลึงมิใช่หรือ ปิ่นปักผมมารดาเจ้าขายอย่างไรก็ไม่น่าเกินสามตำลึง เสิ่นเยี่ยนฟางบอกข้ามานะ"

"จะอยากรู้ไปทำไม ข้าหาเงินได้ก็แล้วกันน่า เจ้าอย่าโวยวายเหมือนข้าไปฆ่าคนตายได้หรือไม่ นั่นร้านข้าวสารอยู่ตรงนั้นไปกันเถอะ เดี๋ยวกว่าจะถึงบ้านจำมืดค่ำเสียก่อน"

เสิ่นเยี่ยนฟางซื้อข้าวสารห้าสิบชั่ง แป้งสาลียี่สิบชั่ง เกลือสามชั่ง น้ำตาลห้าชั่ง น้ำตาลแดงสามชั่ง น้ำมันห้าไห นางชอบกินของทอดกับอาหารจานผัด ให้มาต้มผักป่าหรือไม่มีทางย่ะ ก่อนจะถามเมิ่งหย่งชวน

"ท่านพี่ เราจะหาโม่หินได้จากที่ใดเจ้าคะ ข้าอยากได้สักอัน"

"ที่ในหมู่บ้านมีคนแกะสลักหินขายอยู่ ว่าแต่เจ้าจะเอาไปทำอะไรหรือภรรยา"

"ข้ามีสิ่งที่ต้องทำ ในมื่อท่านบอกว่าหาได้งั้นเถ้าแก่ข้าขอซื้อถั่วเหลืองกับถั่วเขียวอย่างละสิบชั่ง ร้านท่านมีเมล็ดพันธ์พืชผักขายหรือไม่เจ้าคะ ข้าต้องการที่ท่านมีตอนนี้"

"อ้อ ข้ามีอยู่สิบกว่าชนิดเจ้าเอาอย่างละจิ้นไหมข้าจะลดราคาให้"

"เจ้าค่ะเอาตามที่ท่านว่าเอ่อเถ้าแก่ร้านเหล็กไปทางใดเจ้าคะ ข้าจะซื้อเครื่องมือเกษตรสักหน่อย"

เมิ่งหย่งชวนที่ได้ยินก้ถอนหายใจ ที่ดินของเขาถูกบ้านใหญ่ยึดไปหมดแล้ว จะเอาที่ไหนมาเพราะปลูกกันเล่า

"ภรรยาเจ้าจะปลูกผักหรือ แต่ว่าข้าไม่มีที่ดินนะเจ้าจะทำอย่างไร"

"อย่าห่วงเลยข้ามีวิธี ท่านพี่ท่านไปรอที่เกวียนดีกว่า เดี๋ยวถูกลมมากเกินไปคงไม่ดีไ

"ไม่ต้องห่วงข้ายังพอเดินเป็นเพื่อนเจ้าได้ หากอากาสไม่เย็นข้าก็ไม่ไอ"

เสิ่นเยี่ยนฟางท้อใจ จะให้เขาไปห่างๆเพราะอีกเดี๋ยวสามคนนั่นต้องมาหานางแน่ๆ เสิ่นเยียนฟางจุงมือเขามาในตรอกก่อนจะผลักเขาเข้าไปด้านใน ล้วงอกเสื้อเอาเงินออกมา แล้วเทใส่ถุงเงินของเขา จากนั้นก็เหลือไว้ในถุงๆละยี่สิบตำลึง เมิ่งหย่งชวนเห็นเงินก็แปลกใจนี่มันมากกว่าสองร้อยตำลึงเชียวนะ

"เสิ่นเยี่ยนฟางเจ้าไปวิ่งราวผู้ใดมากัน เงินมากขนาดนี้เหตุใดเจ้าถึง หึ "

"โว๊ะตาทึ่ม อย่าโวยวายเสียงดังได้ไหม นี่เป็นเงินอาเขยข้า ก็เขาบอกว่าเจ้าขี้โรคแต่งให้เจ้าน่าเสียดายอยากจะรับข้าไปเลี้ยงดู ข้าก็เลยเอาเงินค่าเลี้ยงดูจากเขามาไง คนแบบนั้นเลวยิ่งกว่าอะไรทำไมเจ้าสงสารหรือ"

"อาเขยเจ้าเท่าที่รู้ชอบการพนัน เที่ยวหอนางโลม นิสัยเกียจคร้านไม่ทำงานจะเอาเงินมาจากที่ใดมากมายนัก"

"อาจจะมือขึ้นดวงดีเล่นได้กระมัง ว่าแต่ข้าเองก็มือขึ้นนะ ลองสักสองสามตาดีไหมนะเผื่อได้สักสองสามพันตำลึง เจ้าว่าอย่างไรดี"

"เจ้าอย่าแม้แต่จะคิดเชียว หึ จะไปร้านเหล็กมิใช่หรือ แล้วเอาเงินมาให้ข้าเจ้าคิดว่าปลอดภัย"

"เจ้าเดินสามก้าวไอสองที นอกจากหน้าตาหล่อเหลามีอันใดให้น่าสนใจกัน หน้าตาเจ้าดึงดูดได้แต่สตรีเท่านั้นแหละ เดินห่างๆข้าหน่อย อย่าทำตัวว่ารู้จักกัน"

เสิ่นเยี่ยนฟางเดินออกจากตรอกไปก่อน เมิ่งงหย่งชวนส่ายหน้านางเจ้าเล่ห์เสียจริง แยกกับเมิ่งหย่งชวนแล้วก็ตรงไปซื้อจอบ ซื้อเสียม เสิ่นเยี่ยนฟางถามหาแม่กุญแจ แต่ราคาแพงมากอันละแปดตำลึง นางจึงซื้อมาห้าอันโดยไม่คิด

เงินที่ได้มาต้องเปลี่ยนเป็นข้าวของ จะเหลือหลักฐานไว้ที่ตัวทำไมกันเล่าเสิ่นเยี่ยนฟางออกจากร้านเหล็กก็ให้คนงานของร้านเดินตามไปยังร้านข้าวสาร เมื่อเจอกับเมิ่งหย่งชวนพวกเขาก้ไปยังเกวียนที่จอดอยุ่ เสิ่นเยี่ยนฟางจะไปรับเมิ่งลู่เจิน แต่ระหว่าทางเจอกับมือปราบและอาเขยของนางกับคุณชายทั้งสองมาดักขวางทางอย่างที่คิดจริงๆ

"นังตัวดี เจ้าทำร้ายข้าแล้วขโมยเงินพวกข้าไป เอามาคืนเดี๋ยวนี้ มือปราบจิ้งจับนางเลย นางนี่แหละที่ตีพวกข้า"

จางลี่ที่ปากแตกคิ้วแตกหันไปบอกกับมือปราบประจำตำบล เขาถูกคนทำร้ายหน้าตายับเยิน เขาไม่มีทางยอมแน่ๆ คอยดุเถอะเข้าไปที่คุกเมื่อไหร่ จะเอานางมาปรนนิบัตบนเตียงให้ขาอ่อนเชียว