Chapter 38.  เด็กหญิงตัวน้อย

          ซิ่วอิ่งพึมพำกับตนเองแล้วเดินหลับเข้ามาในเรือนของซ่งซีเหมยเป็นจังหวะที่คุณหนูตัวน้อยกับแม่นมเดินกลับมาแล้ว แม่นมซูไม่ค่อยชอบซิ่วอิ่งนัก แต่เพราะนางเป็นหญิงรับใช้ที่ “ผู้มีพระคุณ” ฝากฝังมาให้ดูแล “ซ่งซีเหมย” โดยเฉพาะ ทำให้แม่นมซูไม่กล้าแสดงสีหน้าว่าไม่ชอบนาง

          “แม่นมซูออกไปเถิด ข้าจะดูแลคุณหนูเองเจ้าค่ะ”

          “แต่ว่า...”

          “แม่นม...” ซ่งซีเหมยไม่ชอบอยู่กับซิ่วอิ่งตามลำพังจึงยื่นมือไปเกาะท่อนแขนของแม่นมซูแน่น

          “ไม่ได้เจ้าค่ะ แม่นมซูลืมคำสั่งของแม่นางเมิ่งหลานเสวี่ยนแล้วหรือเจ้าคะ”

          แม่นมซูทำอะไรไม่ได้ เมิ่งหลานเสวี่ยนคือผู้มีพระคุณของคุณหนู หนึ่งปีก่อนอาการของซ่งซีเหมยทรุดหนัก ไม่ว่าหมอจากเมืองหลวงหรือที่ใดก็ไม่อาจรักษานางได้ จู่ๆ ก็มีสตรีนางหนึ่งปรากฏกายพร้อมให้ดื่มยาวิเศษ ทำให้ซ่งซีเหมยแข็งแรงขึ้น ยามนี้เมิ่งหลานเสวี่ยนไม่ได้อยู่ที่นี่ นานๆ จะแวะเวียนมาสักครั้ง จึงให้ซิ่วอิ่งคอยดูแลซ่งซีเหมย แม้คุณหนูจะอาการดีขึ้นแต่นางก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่กระนั้นก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่าคืออะไร

          “คุณหนูไปเถิดเจ้าค่ะ”

          เด็กหญิงตัวน้อยได้แต่ยอมปล่อยมือจากท่อนแขนของแม่นม ซิ่วอิ่งทำหน้าเบื่อหน่าย จับข้อมือเด็กน้อยพาเดินเร็วๆ เข้ามาในห้องแล้วปิดประตู ซ่งซีเหมยเบะปากเหมือนจะร้องไห้ แม้นางจะเห็นงูตัวใหญ่ที่นอนขดบนที่นอนของตนมาหลายครั้ง แต่นางก็หวาดกลัวทุกครั้ง

          “ถ้ายังดื้อนัก ข้าจะจับพี่ชายเจ้ามากินเสีย”

          ซิ่วอิ่งข่มขู่และได้ผล ซ่งซีเหม่ยไม่ร้องไห้ได้แต่เดินไปนั่งข้างงูตัวนั้นที่ค่อยๆ กลายร่างเป็นเด็กหญิงหน้าตาพิมพ์เดียวกัน ซ่งซีเหมยหลับตาไม่กล้าสบตากับคนที่รูปร่างหน้าเดียวกับตนเอง นางได้ยินเสียงหัวเราะข้างหู เด็กน้อยฝืนทำเข้มแข็งเพื่อปกป้องพี่ชายจากงูร้ายตนนี้ เพราะนางสัญญากับเจ้างูนี่ว่าจะไม่บอกเรื่องงูกับผู้ใดไม่ว่าจะเป็นพี่ชายที่นางรักและบิดาที่เจ็บป่วยอยู่ในขณะนี้ เพียงครู่เดียวที่หลับตาลง เด็กน้อยก็ผล็อยหลับไปอย่างไม่รู้ตัว

          เมิ่งหย่าจิ้งที่จำแลงร่างเป็นซ่งซีเหมยกระโดดลงมายืนบนพื้น ปล่อยให้ซิ่วอิ่งจัดท่าทางให้ซ่งซีเหมยตัวจริงได้หลับสบาย นางร่ายมนต์พรางกายไว้จึงไม่มีผู้ใดมองเห็นว่าเด็กน้อยตัวจริงหลับใหลบนเตียง เสร็จแล้วจึงหมุนตัวกลับมาหาผู้เป็นนายแล้วหยิบตลับที่ได้มาจากเมิ่งหลานเสวี่ยนส่งมอบให้เมิ่งหย่าจิ้ง

          “ได้เวลาแล้วรึ” เมิ่งหย่าจิ้งรับตลับมาพลิกดูไปมา ดวงตาเรียวจ้องมองสิ่งที่อยู่ในมือ “ดีเหมือนกัน ข้าไม่ชอบร่างเด็กนี่เลย จะแอบไปหาเหยื่อกินก็แสนลำบาก ใจข้าอยากกลืนกินพี่ชายนางจะแย่แล้ว กล้ามอกเป็นแน่นหนั่นนั้นเย้ายวนข้าเหลือเกิน”

          “องครักษ์ผู้ติดตามท่านหญิงซิ่นฮวาก็น่ากินไม่น้อยเจ้าค่ะ” ซิ่วอิ่งเอ่ยแล้วหัวเราะคิกคัก “ข้าอยากเห็นเขาทุรนทุรายใต้ร่างของข้า”

           “เจ้าจะเอาคนไหนก็เอาไป แต่ซ่งเหว่ยหนานต้องเป็นของข้า ปราณของเขาจะทำให้บรรลุการบำเพ็ญตบะ ไม่แน่ว่าถ้าข้าได้เสพสังวาทกับเขาแล้ว พลังของข้าอาจไม่ด้อยกว่าพี่สาวคนดีของข้าเป็นแน่”

          เมิ่งหย่าจิ้งในร่างของซ่งซีเหมยผสานเสียงหัวเราะกับซิ่วอิ่ง หากไม่เพราะคำสั่งของพี่หญิงใหญ่ นางไม่ต้องจำแลงร่างเป็นเด็กน้อยเช่นนี้แน่ แต่ก็ดีที่นางจำแลงกายเป็นซ่งซีเหมยทำให้ได้ใกล้ชิดซ่งเหว่ยหนานได้มากขึ้น

          ส่วนซิ่นฮวานะหรือ? ผู้หญิงคนนั้นไม่มีค่าอะไรมาต่อกรปีศาจงูอย่างนางได้หรอก นางเป็นเพียงตัวล่อให้พี่สาวของนางได้ดื่มโลหิตมังกรดินก็เท่านั้นเอง!

          โดยปกติซิ่นฮวาไม่ชอบแต่งแต้มสีสันบนใบหน้าหรือแม้กระทั่งเครื่องประดับ แต่ครั้งนี้ปี้เอ๋อร์ช่วยวาดคิ้วขับเน้นดวงตาให้ดูงดงามยิ่งขึ้นและเติมชาดให้ริมฝีปากของนางเด่นขึ้น บนศีรษะประดับปิ่นรูปดอกไม้งดงาม

          “พิธีบวงสรวงวันพรุ่งนี้ น้าปี้เอ๋อร์ไม่ต้องแต่งตัวให้ข้ามากขนาดนี้นะ”

ซิ่นฮวาบ่นพึมพำ แม้ชื่นชอบฝีมือการปรุงแต่งดังเสกสร้างของปี้เอ๋อร์มากเพียงใด แต่นางก็พึงพอใจกับการแต่งกายเรียบง่ายมากกว่า

          “ทราบแล้วเจ้าค่ะ” ปี้เอ๋อร์ยิ้มให้เด็กสาวหน้างอง้ำ “ท่านซ่งเหว่ยหนานจะบอกว่าเป็นเพียงงานเลี้ยงรับรองเล็กๆ แต่บ่าวไม่ยอมให้ผู้อื่นละสายตาจากท่านหญิงเจ้าค่ะ”

          “น้าปี้เอ๋อร์พูดอะไรแปลกพิกล”

          ซิ่นฮวาขมวดคิ้ว ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตรงไปที่บานประตูเพื่อไปที่งานเลี้ยง เมื่อหญิงรับใช้เปิดประตูให้นาง ดวงตากระจ่างใสเห็นองครักษ์หนุ่มยืนประจำตำแหน่งหลังบานประตู สีหน้าของกันอี๋ตื่นตะลึงทำให้หญิงสาวหน้ามุ่ย กัดริมฝีปากตนเองอยู่ครู่หนึ่ง กันอี๋ยังจ้องนางตาไม่กะพริบราวกับต้องสาปให้กลายเป็นหิน นางถอนหายใจหนักหน่วงแล้วหมุนตัวกลับทำท่าจะเดินเข้าไปในห้อง แต่ปี้เอ๋อร์ฉุดข้อมือของหญิงสาวไว้ก่อน

          “ท่านหญิงลืมอะไรหรือเจ้าคะ”

          “ไม่เอาแล้ว ข้าไม่ออกไปทั้งอย่างนี้แล้ว” นางเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ กันอี๋ได้ยินก็ได้สติรีบเอ่ยขึ้นทันที

          “ขออภัยท่านหญิง ข้า...เอ่อ...เพียงแค่...”

          “อะไร!” นางหันกลับมาขึงตาใส่ ด้วยความสูงที่ต่างกัน นางเขย่งปลายเท้าเชิดคางขึ้นจ้องหน้าองครักษ์หนุ่มอย่างท้าทาย การทำเช่นนี้ยิ่งทำให้นางยิ่งดูน่ารักมากยิ่งขึ้นทำให้กันอี๋เป็นฝ่ายหน้าแดงเสียเอง

          “ท่าน...ท่านหญิง...งดงามมาก...จนข้าเสียมารยาทต่อท่านหญิงแล้ว”

          “แล้วปกติข้าดูไม่ได้หรือไรกัน” นางเบ้ปากใส่ ไม่ได้สนใจท่าทางขัดเขินของกันอี๋และไม่เดินกลับไปเปลี่ยนอาภรณ์ชุดใหม่อย่างที่คิดไว้

          “มิใช่เช่นนั้นขอรับ” กันอี๋โอดครวญอยู่ในใจ ปกติเป็นคนพูดไม่เก่งอยู่แล้ว มาเจอท่านหญิงเป็นเช่นนี้เขายิ่งไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี ทำได้แค่หันไปสบตากับ

ปี้เอ๋อร์เพื่อขอความช่วยเหลือ

          “ท่านหญิงอย่าแกล้งกันอี๋อยู่เลย รีบไปเถิดเจ้าค่ะ เป็นแขกมิควรเข้าร่วมงานเลี้ยงสาย”

          “ข้ารู้แล้ว” ซิ่นฮวาย่นจมูกแต่ผินหน้าหันไปแลบลิ้นใส่กันอี๋และหันกลับมาสวมบทบาทท่านหญิงผู้แสนเรียบร้อย ก้าวเดินอย่างสง่างามเข้าไปในบริเวณที่จัดงานเลี้ยงรับรอง

          งานเลี้ยงต้อนรับจัดในสวนดอกไม้ เป็นเวลายามเย็นแต่เมื่อจุดโคมไฟแล้วให้ความรู้สึกงดงามไม่น้อย แม้อยู่ในช่วงภัยแล้งและเจ้าของบ้านออกตัวว่าเป็นเพียงงานเลี้ยงต้อนรับเล็กๆ แต่จัดงานได้อย่างพอเหมาะพอดี ใบหน้าหวานปรากฏรอยยิ้ม

นางเองแอบกังวลว่าเป็นงานเลี้ยงใหญ่โต จะให้นางกินอิ่มมีความสุขได้อย่างไร ในเมื่อชาวเมืองยังอดยากหิวโหยกันอยู่เช่นนั้น ช่วงบ่ายที่ออกไปดูบริเวณจัดปะรำพิธี นางเห็นผู้คนที่หิวโซอยู่มากมาย หัวใจนางยิ่งสะท้อนสั่นไหวด้วยความสงสาร