Chapter 40.  ห้ามหัวเราะข้า!

          “ให้ข้าไปส่งน้องซีเหมยด้วยได้หรือไม่” ซิ่นฮวารีบเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นซ่งเหว่ย-หนานอุ้มน้องสาวก้าวออกไปได้สองสามก้าวแล้ว

          ซ่งเหว่ยหนานแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้า ซิ่นฮวาหันมาปี้เอ๋อร์และกันอี๋ แม้ไม่พูดอะไรแต่เข้าใจความหมาย สองผู้ติดตามจึงเดินตามอยู่ห่างๆ

          “ปกติน้องสาวของข้าไม่ค่อยพูดจานัก นอกจากข้ากับแม่นมซูแล้วนางก็ไม่สนิทสนมกับใคร มีท่านหญิงเป็นคนแรกที่นางทำตัวติดท่านหญิงแจเช่นนี้”

          “ซีเหมยเป็นเด็กน่ารัก ใครเห็นย่อมรู้สึกเอ็นดู เจ้าโชคดีมากที่มีน้องสาวน่ารักเช่นนี้” พูดไม่ทันจบประโยคดี นางเผลอสะอึกจึงรีบยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงน่าอับอายนั้น ซ่งเหว่ยหนานที่อยู่ใกล้ได้ยินแล้วอดหัวเราะไม่ได้

          “ห้ามหัวเราะข้า! อึก!”

          “เช่นนั้นท่านหญิงก็ห้ามสะอึกสิ”

          “ข้าห้ามตัวเองได้ที่ไหนล่ะ! อึก!”

          ซ่งเหว่ยหนานถึงกับแหงนหน้าหัวเราะ ทว่าเด็กน้อยที่อุ้มอยู่เงยหน้าขยี้ตามองพี่ชาย ทั้งสามเดินผ่านสระน้ำที่ยามนี้พระจันทร์ดวงกลมโตสะท้อนเงาอยู่บนผิวน้ำราวกับสระน้ำนี้เป็นกระจกบานใหญ่ ซ่งเหว่ยหนานสงสารคนที่สะอึกไม่หยุด เขาอุ้มน้องสาวมาจนถึงห้องของซ่งซีเหมย ส่งตัวเด็กน้อยให้แม่นมอุ้มไปนอน

          ซิ่นฮวาที่ยังสะอึกไม่หยุด ยืนรออยู่ด้านนอกริมสระน้ำ ด้วยเกรงว่าเสียงสะอึกของตนจะทำให้ซ่งซีเหมยตื่นขึ้นมาอีก นางยกมือปิดปากแล้วแต่ยังไม่สามารถหยุดเสียงสะอึกของตนได้ ขณะที่กลุ้มใจกับการสะอึกของตน นางรู้สึกเหมือนถูกผลักจากด้านหลัง หญิงสาวผวาเฮือกดวงตาจ้องมองแผ่นน้ำสงบนิ่งด้านหน้า นึกว่าตนเองจะถูกผลักตกน้ำเป็นแน่ ทว่ามือที่ผลักนางนั้นกลับกระชากนางกลับมาแล้วหมุนตัวให้นางเผชิญหน้ากับคนร้ายที่บังอาจผลักนาง

          “ท่าน!” ซิ่นฮวาขึงตาใส่ ไม่คิดว่าซ่งเหว่ยหนานกล้ากลั่นแกล้งนางเล่นเช่นนี้ ทำให้นางตกใจจนแทบลืมหายใจไปเลยทีเดียว

          ซ่งเหว่ยหนานยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่สนใจท่าทางโมโหของนาง

          “หายสะอึกหรือไม่”

          “เอ๊ะ?”

          นางขมวดคิ้วแล้วตั้งสติทบทวนตัวเอง นาง...หายสะอึกแล้ว

          “ตอนเป็นเด็ก เวลาข้าสะอึกแม่นมจะทำให้ข้าตกใจ พอตกใจแล้วก็หายสะอึกไปเอง” เขายกนิ้วดีดหน้าผากของนางเบาๆ “เจ้าเมามากแล้วจริงๆ”

          “ข้าไม่เมาเสียหน่อย” นางปัดมือของเขาออก เพิ่งตระหนักได้ว่าตนเองยืนใกล้ชายผู้นี้เกินไปจึงขยับตัวออกห่าง และไม่ทันสังเกตว่าเขาพูดกับนางอย่างธรรมดา มิได้เรียกนางว่าท่านหญิง

          “ข้าจะกลับแล้ว”

          “ข้าเดินไปส่ง” เขายื่นมือไปคว้าข้อมือนางไว้ก่อนที่ร่างบอบบางจะรีบก้าวเท้าออกไป

          “ไม่ต้อง ข้าเดินกลับเองได้” หญิงสาวบิดข้อมือตัวเองออก แต่บุรุษตรงหน้าไม่มีท่าทีจะยอมปล่อยข้อมือนาง ซิ่นฮวาจึงได้แต่แหงนหน้าขึงตาใส่อย่างดุดัน

          “ข้ามิใช่ภรรยาเจ้า อย่ามาจับมือเช่นนี้”

          “แล้วถ้าข้าต้องการให้เจ้าเป็นภรรยาข้า...เป็นชายาของข้าล่ะ”

          น้ำเสียงจริงจังไม่ได้หยอกล้อนั้นทำให้ซิ่นฮวาได้สติ จากที่คิดว่าตนเองนั้นเมาสุราอยู่ก็เหมือนสร่างเมาในทันที นางส่ายหน้าไปมาและพยายามบิดข้อมือ

ตัวเองออกจากการเกาะกุม

          “หากเป็นเจ้า ข้ายินดียกย่องเจ้าเป็นภรรยาเอก” เขาอยากรวบนางมากอดแต่รู้ว่าผู้ติดตามทั้งสองยืนมองอยู่ห่างๆ จึงทำได้เพียงแค่จับข้อมือนางไว้เช่นนี้ “เจ้ามิได้หมั้นหมายกับชายใดมิใช่หรือ?”

          “ข้ามีคนที่ข้ารักอยู่แล้ว” นางพูดรัวเร็วจนรู้สึกตกใจอยู่ไม่น้อย ใบหน้าของชายเจ้าของเรือนผมสีเงินยวงผุดขึ้นมาในทันที “ข้ามีคนรักแล้ว”

          “แล้วอย่างไร?” เขาสูดลมหายใจลึก “คนผู้นั้นรักเจ้า จะแต่งเจ้าเป็นภรรยารึ”

          ซิ่นฮวาอ้าปากแต่พูดไม่ออก แน่นอนว่าหัวใจของนางมีเพียงเทพมังกรดิน นางปรารถนาเป็นภรรยาของเขา แต่...นางมิรู้ว่าเทพมังกรดินผู้นั้น...ต้องการเช่นเดียวกับนางหรือไม่ หลายปีมานี้เขาหลบเลี่ยงคำถามนี้เสมอ นางไม่เคยได้คำตอบที่ชัดเจนเลยสักครั้ง

          ท่าทางอึดอัดของหญิงสาวทำให้ซ่งเหว่ยหนานข่มโทสะของตน “ตั้งแต่พบเจ้าครั้งแรก ข้าก็ต้องการเจ้า โดยที่ไม่รู้ว่าเจ้าเป็นใคร ข้าไม่เคยนึกเสียใจที่ล่วงเกินเจ้าเช่นนั้น”

          “ท่าน!” นางไม่รู้จะหาคำพูดใดมาต่อว่าชายหน้าหนาผู้นี้ นางตั้งใจลืมเรื่องนั้นไปแล้ว แต่เขายังกล้าพูดเรื่องนั้นต่อหน้านางอีก แรงบีบที่ข้อมือลดลงแต่กลับเลื่อนมากุมมือนาง ดึงมือข้างนั้นมาทาบกับหน้าอกแกร่งของเขา ปลายนิ้วสัมผัสได้ถึงจังหวะหัวใจที่หนักแน่นและดวงตาดุจรัตติกาลไร้แสงจันทร์จ้องมองนางอย่างรอคอยคำตอบ

          “ปะ..ปล่อย...ปล่อยข้า” นางเรียกสติตนเองไว้แล้วหลบดวงตาคู่นั้น

          “ข้าต้องการคำตอบ”

          “ข้าไม่ได้รักเจ้า”

          “ไม่ได้รักหรือยังไม่เคยเปิดโอกาสให้ใจได้รัก”

          ถ้อยคำของเขาทำให้นางนิ่งงันไป กลายเป็นนางที่หัวใจเต้นรัวด้วยความสับสน

          “ข้าจะไม่ลดตัวให้เจ้าเอาข้าไปเปรียบเทียบกับผู้ใด แต่ข้าอยากให้เจ้าลองทบทวนสิ่งที่ข้าพูดออกไป”

          “ไม่มีอะไรต้องทบทวน” นางพูดเสียงแผ่ว พยายามเหลือเกินที่จะไม่หวั่นไหว “ข้ารักมั่นเพียงชายผู้นั้น”

          ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจ นางพูดไม่จบประโยคดีนัก มือข้างหนึ่งของเขาก็รั้งเอวนางเข้าไปใกล้ชิดร่างสูงของเขามากยิ่งขึ้น ใบหน้าของเขาโน้มลงมาอย่างรวดเร็วแต่นางได้สติเร็วพอที่จะเบือนหน้าหลบได้ทัน ปลายจมูกของเขาฉิวเฉียดผ่านเนียนแก้มไป

          “หากยังไม่ปล่อยข้า ข้าจะเรียกองครักษ์!”

          ซ่งเหว่ยหนานรู้ว่าตนเองเร่งรัดเอาคำตอบเร็วเกินไป เขาสูดลมหายใจลึกซึ่งกลายเป็นสิ่งที่ผิดพลาดเพราะเขาสูดเอากลิ่นอายหอมหวานของหญิงสาวเข้าไปเต็มปอด ร่างกายรุ่มร้อนขึ้นมาอีกระลอกทั้งที่มีสายลมพัดผ่าน เขาจำใจต้องคลายสองมือของตนออกจากร่างเนียนนุ่ม แต่สายตายังทอดมองอย่างอาลัย

          ซิ่นฮวาไร้ถ้อยคำเอื้อนเอ่ย นางหมุนตัวหันหลังให้บุรุษร่างสูงและก้าวออกมา ทว่าเพียงครึ่งก้าวที่ก้าวเดิน เสียงแหบพร่าดังขึ้นจากด้านหลัง

          “ข้าจะรอคำตอบของเจ้า”

          “ข้าตอบท่านไปแล้ว”

          “ไม่...นั่นไม่ใช่คำตอบ”

          หญิงสาวเม้มริมฝีปากเน้นจนกลายเป็นเส้นตรง นางทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด บางทีอาจเพราะร่ำสุรามากไป เมื่อตื่นเช้ามาเขาอาจลืมไปแล้วว่าพูดสิ่งใดกับนางไว้ ใช่แล้ว...มันต้องเป็นอย่างนั้น หญิงสาวเดินยืดตัวตรงเดินมาทางปี้เอ๋อร์และกันอี๋ที่รออยู่แล้ว แม้จะเห็นว่านายของตนใกล้ชิดบุรุษอย่างไม่ควรทำ แต่หญิงสาวไม่ได้เรียกขานขอความช่วยเหลือ ทั้งสองจึงได้แต่เฝ้ามองอย่างเป็นห่วง ซิ่นฮวายื่นมือไปเกาะแขนของปี้เอ๋อร์แน่น คล้ายใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีหมดสิ้นไปแล้ว

          “ท่านหญิง เป็นอะไรหรือไม่เจ้าคะ”

          “คนผู้นั้นรังแกท่านหญิงหรือขอรับ” กันอี๋ขบฟันแน่นจนเป็นสันนูน มือแตะกระบี่หมายจะเข้าไปทำร้ายคนที่ทำให้ท่านหญิงที่เขาต้องปกป้องหน้าซีดเซียวเช่นนี้

          “ไม่...ไม่ใช่” ซิ่นฮวารับรู้ถึงกรุ่นไอโทสะของกันอี๋ นางยื่นมือไปแตะท่อนแขนแข็งแกร่งของเขาเบาๆ “กลับเถิด ข้าคงดื่มสุรามากเกินไป”

          “เจ้าค่ะ”