Chapter 42.  ข้าไม่ได้เรียกท่าน   

          “ข้าไม่ได้เรียกท่าน” นางกลั้นเสียงสะอื้น นางไม่รู้ตัวว่าเรียกขานนามของเขาเมื่อใดกัน เสียงหัวเราะในลำคอของเขาทำให้นางหงุดหงิด ยอมเงยหน้าขึ้นจากหมอนเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาโน้มใบหน้าลงมาใกล้จนเส้นผมสีเงินยวงของเขาลงคลอเคลียใบหน้าของนาง

          “เหตุใดดวงตาของเจ้ามีน้ำตาเอ่อคลอเช่นนี้” เขาถามพลางใช้ปลายนิ้วเกลี่ยหยดน้ำใสที่คลอดวงตาคู่งาม

          หญิงสาวอ้าปากเหมือนจะโต้เถียงแล้วเปลี่ยนใจ ปกตินางคิดอย่างไรก็พูดออกไปอย่างนั้น แต่ครั้งนี้นางกลับไม่กล้าพูด ทุกถ้อยคำที่เคยตำหนิเขาอยู่ในใจพลันหายไปหมดสิ้น ฮวงหลงได้กลิ่นสุราปะปนในลมหายใจของหญิงสาว เขาคลี่ยิ้มเอ็นดูช้อนมือประคองศีรษะให้หญิงสาวให้นอนในท่าที่สบาย เกรงว่านางจะหลับไปทั้งที่เอาหน้าซุกหมอน ไยเขาต้องกลายเป็นพี่เลี้ยงเด็กเช่นนี้ แต่ก่อนเขารู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจ เดี๋ยวนี้เขากลับเป็นห่วงกังวลว่านางจะเป็นอะไร เพียงเสียงกระซิบแผ่วเบาของนางเขาก็รีบมาปรากฏตัวในทันที

          บุรุษหนุ่มมองมือเรียวเล็กที่ยื่นมาใช้ปลายนิ้วพันเกี่ยวเส้นผมสีเงินของเขาไว้ นางมักทำเช่นนี้เสมอตั้งแต่นางยังเป็นเด็กน้อยจนเวลานี้นางเติบโตเป็นหญิงสาวที่ครอบครองความงดงามไว้เต็มเปี่ยม

          “ซิ่นฮวา”

          “เหตุใด?” นางเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบาราวคนละเมอ “เหตุใดข้าจึงมองเห็นท่าน...เหตุใดข้ารู้สึกผันผูกกับท่านมาช้านาน เหตุใดสายตาของข้าจึงเฝ้ามองหาเพียงท่าน เหตุใดท่านไม่รักข้าเช่นที่ข้ารักท่าน”

          ถ้อยคำของนางราวกับแส้ที่มองไม่เห็นโบยตีหัวใจของเขาจนปวดร้าวไปหมด ร่างบอบบางกระเถิบกายเข้าหาเขาอย่างไม่รู้ตัว เกยก่ายใบหน้าหนุนแผงอกของเขาต่างหมอน นางซุกหน้าลงกับอกอุ่นของเขา เสียงหัวใจที่แสนคุ้นเคย หยดน้ำจากดวงตาแทรกซึมเนื้อผ้าส่งผ่านความปวดร้าวสู่หัวใจของบุรุษหนุ่มผู้เป็นถึงเทพมังกรดิน

          “เจ้าย่อมรู้มนุษย์กับเทพ มิอาจใช้ชีวิตครองคู่กันได้” เขาพึมพำกับเรือนผมของนาง ในความปวดร้าวที่เกิดขึ้นในอกกลับมีความรุ่มร้อนไม่พอใจที่ได้กลิ่นอายบุรุษอื่นบนตัวนาง

          “ข้าไม่รู้พันปียาวนานเพียงใด ข้าปรารถนาเพียงหนึ่งชาติภพได้ครองคู่กับท่าน” นางเอ่ยแล้วช้อนตามองใบหน้าที่เฝ้ามองตั้งแต่จำความได้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นตัวตนของบุรุษผู้นี้ตราตรึงในความทรงจำของนาง ใบหน้าของเขาโน้มต่ำลงมาใกล้ นางได้สติรีบยกมือข้างหนึ่งปิดปากของเขาไว้ก่อน

          “อย่านะ! อย่าทำให้ข้าหลับ!” นางห้ามเขา ทุกครั้งที่นางสารภาพความในใจกับเขา เขามักร่ายมนตร์ให้นางหลับเสมอ

          มือนุ่มที่ปิดริมฝีปากอยู่นั้นทำให้บุรุษหนุ่มได้สติ ดวงตาของเขาจ้องมองนางและไม่เอ่ยสิ่งใดจนหญิงสาวเป็นฝ่ายหลบตาและซุกหน้าลงกับแผ่นอกของเขาตามเดิม มือน้อยเลื่อนลงจนค่อยๆ ร่วงลงไปข้างตัวพร้อมกับดวงตาของนางที่ปิดสนิทเข้าสู่นิทรารมย์

          เมื่อครู่เขาไม่ได้มีความคิดจะร่ายมนตร์ให้นางหลับ เขาอยากสัมผัสริมฝีปากของนางด้วยริมฝีปากของเขา ปรารถนาจะดื่มด่ำรสหวานจากริมฝีปากช่างตัดพ้อนี่เสียเหลือเกิน

          “ข้าไม่รู้พันปียาวนานเพียงใด ข้าปรารถนาเพียงหนึ่งชาติภพได้ครองคู่กับท่าน”

          มือใหญ่เกลี่ยเส้นผมที่ปรกใบหน้าหญิงสาว มือน้อยของนางยังพันเกี่ยวเส้นผมของเขาไว้

          นางคงไม่รู้ เพียงหนึ่งชาติภพเดียวที่นางปรารถนา กับพันปีที่เหลือของเขาโดยไร้นางนั้นจะเจ็บปวดเพียงใด เหตุที่เขาปิดหัวใจมิให้รักใคร เพราะรู้ตัวเองดีว่าไม่อาจมีชีวิตที่เหลือโดยปราศจากคนที่ตนรักได้เลย

          เงาร่างของบุรุษเจ้าของเส้นผมสีเงินยวงยืนอยู่เหนือยอดสน จันทราดวงกลมโตคล้อยเคลื่อนลงต่ำ ใกล้แล้วที่ดวงตะวันจะโผล่จากโค้งฟ้าเพื่อทำหน้าที่ของตนเอง

          กลิ่นอายของหญิงสาวยังคงวนเวียนอยู่ในลมหายใจของเขา ทำให้เทพมังกรดินทอดถอนใจอย่างอับจนหนทาง เป็นนางที่คอยส่งเสียงเพรียกหาเขาอยู่เสมอ ไม่ว่ายามใดเขาจะรู้สึกเสมอว่าสายตาของนางมีเพียงเขา ช่วงระยะเวลาอายุของนางนั้น เขาหงุดหงิดรำคาญใจที่ตนกลายเป็น ‘พี่เลี้ยงเด็ก’ อย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่เล็กแต่น้อยเขาเป็นฝ่ายตัดรำคาญการซักถามของนางด้วยการกลายร่างเป็นมังกรแล้วยอมให้นางขึ้นขี่หลัง พานางไปในที่ที่นางต้องการเห็น อยู่เป็นเพื่อนนาง แม้เขาไม่ใช่คนช่างเจรจาและไม่ค่อยขยับปากเอ่ยโต้ตอบกับนาง แต่นางไม่แสดงสีหน้าหรือท่าทางไม่พอใจ ยังคงแย้มยิ้มและหัวเราะให้ สายตาของนางคือความคุ้นเคยยาวนานจนเขามิอาจหยั่งรู้ได้ว่านานเพียงใด ในเสี้ยวหนึ่งของความคิดคำนึงเขารู้สึกว่าตนเองเคยพบนางมาก่อน ก่อนหน้าที่จะพบว่านหนิงเหมย-มารดาของซิ่นฮวา การมีนางอยู่จึงเป็นความคุ้นเคยที่แทรกซึมในหัวใจอย่างไม่รู้ตัว

          เสียงถอนหายใจดังขึ้นแผ่วเบาพร้อมกับความรู้สึกเจ็บแปลบในอก

ฮวงหลงต้องยกมือขึ้นกดหน้าอกบริเวณหัวใจตนเอง ทุกครั้งเมื่อเขาเห็นใบหน้าอ่อนหวานหลับใหลไปแล้วจะกลับในทันที แต่ครั้งนี้เขากลับอ้อยอิ่งประคองกอดนางไว้ รอจนน้ำตาของนางเหือดแห้งไปแล้วจึงตัดใจยอมผละจากร่างอุ่นออกมาได้

          นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาเห็นน้ำตาของนาง

          แม้หญิงสาวจะเติบโตท่ามกลางความรักจากบิดามารดาและคนรอบข้าง แต่ชีวิตนางก็ใช่ว่าจะไม่เคยพานพบความทุกข์หรือเจ็บปวด ทว่าเขาไม่เคยเห็นสิ่งใดทำให้นางเศร้าโศกจนหลั่งน้ำตา เขาคือเหตุผลที่ทำให้ดวงตางดงามของนางเปียกชื้น ครั้งแรกที่นางร้องไห้นั้นเพราะเขาไม่ตอบรับการขอแต่งงานของนาง เขาคิดเสมอว่านางยังเด็กเล็กนักมิรู้จักใคร่ครวญหัวใจตนเองให้ดี ทว่าครั้งนี้นางไม่ได้ร่ำร้องออกมาแต่น้ำตาของนางรื้นไหลออกมาอย่างเงียบๆ กลิ่นสุราปะปนในลมหายใจอาจเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้นางเปิดเผยความรู้สึกภายในใจ

          นางรักเขา เขาย่อมรู้ ใช่ว่าเขาไม่เคยรักมนุษย์เสียที่ไหน แต่ความรักในครั้งนั้นเกือบทำให้เขาสูญเสียการควบคุมทำสิ่งผิดพลาดที่ไม่อาจแก้ไขได้ ครั้งนี้ก็เช่นกัน เขาไม่อยากทำผิดพลาดอีก จะว่าไปก็เหมือนตนเองนั้นเห็นแก่ตัว แม้เพียงชาติภพเดียวที่นางร้องขอ แค่ช่วงชีวิตอายุขัยของนาง แต่ชีวิตของเขาเล่า เมื่อนางดับสูญในชาตินี้แล้ว เพียงแค่เวลาสิบเจ็ดปีที่เขารู้จักนาง เขายังปวดใจที่เห็นน้ำตาของนาง หากได้ใช้ชีวิตร่วมกับนางจนนางหมดสิ้นอายุขัย ความผูกพันนั้นจะเป็นยิ่งกว่าใยแมงมุม บางเบาแทบมองไม่เห็นแต่เหนียวแน่นจนสะบั้นมิขาด เมื่อนางจากเขาไปแล้ว เขา...จะอยู่อย่างไร