Chapter 45.  ไม่คาดคิด

          “เกิดอะไรขึ้น” ปี้เอ๋อร์พึมพำอย่างตื่นตระหนกไม่คิดว่าจะได้เจอเรื่องเช่นนี้ เหตุใดผู้คนจึงดูบ้าคลั่งกันขึ้นมา

          “ฝน! พวกเราต้องการฝน!”

          “นังคนหลอกลวง!”

          “พวกเราต้องการฝน!”

          “นังคนหลอกลวง!”

          ซ่งเหว่ยหนานเองก็รู้สึกได้ว่าชาวเมืองเปลี่ยนไป แต่กระนั้นซิ่นฮวาก็ยังไม่หยุดบรรเลงกู่เจิง เขาจำได้ว่าเมื่อครั้งที่ไปตุนหวง นางเล่นกู่เจิงไปเพียงครึ่งก้านธูปฟ้าก็หลั่งฝนลงมาแล้ว เหตุใดนานถึงเพียงนี้ยังไม่มีฝนตกลงมาแม้แต่หยดเดียว

          “ฝน! พวกเราต้องการฝน!”

          “นังคนหลอกลวง!”

          “พวกเราต้องการฝน!”

          “นังคนหลอกลวง!”

          ผู้คนตะโกนด้วยถ้อยคำเดิมซ้ำไปซ้ำมา ทันใดนั้นหินก้อนหนึ่งก็ถูกปาขึ้นไปบนปะรำพิธี! และตามด้วยสิ่งของต่างๆ ที่อยู่ใกล้มือ ชาวบ้านต่างปาก้อนหิน ดิน หรือแม้แต่รองเท้าขาดๆ ใส่ซิ่นฮวาที่ยังไม่ยอมหลุดบรรเลงกู่เจิง

          “กันอี๋!” ปี้เอ๋อร์ร้องสั่ง เห็นท่าไม่ดีแล้วต้องรีบพาท่านหญิงลงมา นางไม่รู้ว่าเกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร องครักษ์หนุ่มกำลังจะกระโจนขึ้นไป ทว่าเขายังช้ากว่าบุรุษอีกคนที่กระโจนขึ้นไปก่อนแล้ว ทำให้กันอี๋ได้แต่ชะงักงันอยู่เช่นนั้น

          แม้เขาจะใช้วิชาตัวเบากระโดดตัวลอยราวกับเหาะเหินมาถึงตัวซิ่นฮวาพร้อมทั้งยื่นมือออกไปแต่ก็ยังช้าเกินไป หินก้อนหนึ่งลอยมากระทบศีรษะของหญิงสาว ทำให้นางชะงักมือแล้วผงะไปด้านหลัง ซ่งเหว่ยหนานคว้าร่างของนางไว้ในอ้อมอกใช้ร่างของตนปกป้องหญิงสาว

          “ซิ่นฮวา”

          เขาเรียกนางแต่ไร้เสียงขานรับ เมื่อก้มมองจึงเห็นสีหน้าตื่นตระหนก มือเรียวสั่นระริกจับที่ลำคอของตนเอง

          “เจ้าเป็นอะไรซิ่นฮวา”

          หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขา รู้สึกเจ็บศีรษะและเหมือนมีบางสิ่งไหลออกมาเปื้อนเปรอะใบหน้า นางยกมือขึ้นแตะ มันไม่ใช่ฝนที่นางเฝ้ารอแต่เป็นเลือดของนางที่หลั่งออกมาเพราะหินก้อนเมื่อครู่

          “บัดซบ!” ซ่งเหว่ยหนานสบถ ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น เขาเคยสัญญากับนางแล้ว เขาเป็นคนให้สัญญากับนางเอง ไม่ว่าจะมีฝนตกหรือไม่ย่อมไม่ใช่ความผิดของนาง แต่เขาไม่คิดว่าชาวเมืองจะทำเช่นนี้ เขาช้อนตัวนางอุ้มขึ้นแนบอก แม้จะโกรธอย่างไรก็มิอาจสั่งลงโทษชาวเมืองที่อดยากและหิวโหยเหล่านั้นได้

          “กอดข้าไว้ ข้าจะอุ้มเจ้าหลบคนเหล่านี้ไปก่อน”

          ซ่งเหว่ยหนานอุ้มร่างที่สั่นระริกแล้วกระโจนแผ่วฝ่าความบ้าคลั่งของผู้คนไปที่รถม้าที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก เป็นรถม้าที่พาซิ่นฮวาออกมาจากตำหนัก เขาเป็นห่วงน้องสาวตัวน้อยแต่เห็นซิ่นฮวาบาดเจ็บจนหลั่งเลือดเช่นนี้เขาก็ไม่อาจทิ้งนางไปได้

          “เจ้ารออยู่นี่ ข้าจะไปรับซีเหมยก่อน และจะให้คนของเจ้าติดตามมา” เขาไม่ไว้ใจให้ผู้อื่นดูแลซ่งซีเหมย เขาไม่ได้ยินเสียงตอบรับใดเข้าใจไปว่านางคงตื่นตระหนกตกใจอยู่ จึงได้แต่หยิบผ้าเช็ดหน้ามากดบาดแผลที่เปิดอยู่เพื่อหยุดเลือดของนางไว้ก่อน

          ซิ่นฮวาอ้าปากแต่ไร้เสียงใดหลุดรอดออกมา นางได้แต่มองซ่งเหว่ยหนานหมุนตัวออกไปจากรถม้า หญิงสาวยกมือขึ้นกุมลำคอของตนเอง

          เสียง...เหตุใด...นางส่งเสียงไม่ได้

          นางเรียกเทพมังกรดินไม่ได้เพราะนางไม่มีเสียง!

          “กลิ่นคาวเลือดสาวพรหมจรรย์นี่ช่างเย้ายวนเสียจริง”

          ซิ่นฮวาสะดุ้งตกใจ นางหันไปทางต้นเสียง ม่านประตูรถม้าเปิดออกพร้อมกับร่างเล็กของซ่งซีเหมย ที่ยามนี้ไม่มีความไร้เดียงสาอีกแล้ว หญิงสาวได้แต่จ้องมองอย่างงุนงงและสับสน เด็กหญิงที่น่าเอ็นดูนั่งลงเบื้องหน้า ยื่นปลายนิ้วมาแตะเลือดที่เปื้อนแก้มของนางแล้วส่งเข้าปากของตนเอง ดวงตาของเด็กน้อยหลับพริ้มชิมรสคาวเลือดราวกับกำลังดื่มสุราเลิศรส

          ‘เจ้าทำอะไร’

          นางขยับปากพูดแต่ไร้เสียง เด็กน้อยหัวเราะเสียงใส ซิ่วอิ่งโผล่หน้าเข้ามาด้วยท่าทีรีบร้อย

          “เร็วเถิดเจ้าค่ะ”

          “ข้ารู้แล้ว”

          เมิ่งหย่าจิ้งในร่างของซ่งซีเหมยยื่นปลายนิ้วไปแตะหน้าผากของซิ่นฮวา หญิงสาวตื่นตระหนกมิทันปัดป้องตนเองก็นั่งงันไป ราวกับร่างทั้งร่างกลายเป็นเพียงตุ๊กตาผ้าไร้เรี่ยวแรงทรงตัวจนทรุดลงไปกองกับพื้น ดวงตาหนักอึ้งแม้จะฝืนเปิดเปลือกตามองแต่นางเห็นเพียงซ่งซีเหมยที่ค่อยๆ เปลี่ยนรูปร่างเป็นหญิงสาวในอาภรณ์สีขาว ใบหน้า ริมฝีปาก และดวงตา มองอย่างไรก็คือซิ่นฮวา

          เมิ่งหย่าจิ้งจำแลงร่างเป็นซิ่นฮวาแล้ว

          เมิ่งหย่าจิ้งก้มมองตัวเองที่กลายร่างเป็นซิ่นฮวาด้วยความพึงพอใจ นางใช้ปลายเท้าเขี่ยร่างซิ่นฮวาที่หมดสติไปแล้ว ริมฝีปากสีชาดคลี่ยิ้ม ลิ้นสีชมพูเลียริมฝีปากตนเองพลางนึกถึงบุรุษหนุ่มที่ตนเองหมายปอง ได้เวลาที่นางจะลิ้มชิมรสซ่งเหว่ยหนานแล้ว!

          ซ่งเหว่ยหนานสาวเท้าก้าวเดินตรงมายังห้องนอนของท่านหญิงซิ่นฮวา เขาชะงักเท้าไปเล็กน้อย สีหน้าเคร่งเครียดดวงตาจ้องมององครักษ์ประจำกายของท่านหญิงยืนขวางประตูไม่ยินยอมให้เขาเข้าไปโดยง่าย

          “หลีกไป!”

          “ขออภัย ข้าน้อยมิอาจเปิดทางให้ได้”

          “ข้าต้องเข้าไปดูนาง นางบาดเจ็บเพราะข้า!”

          “มีท่านหมออยู่ด้านในแล้ว ขอคุณชายซ่งโปรดรอด้านนอก”

          “แต่...”

          “ให้คุณชายซ่งเหว่ยหนานเข้ามาเถิด”

          กันอี๋ได้ยินเสียงหวานใสดังมาจากหลังบานประตู เขาลอบถอนหายใจก่อนจะเบี่ยงตัวหลบให้ซ่งเหว่ยหนานก้าวเท้าเข้าไปในห้อง ท่านหมอออกมาจากหลังฉากกั้นแล้วเห็นซ่งเหว่ยหนานจึงค้อมกายอย่างนอบน้อมแต่ซ่งเหว่ยหนานยกมือห้ามไว้ก่อน

          “ท่านหญิงเป็นอย่างไรบ้าง”

          “บาดแผลเล็กน้อยและตื่นตระหนกเท่านั้นขอรับ” ท่านหมอรายงาน “ข้าน้อยจะเขียนเทียบยาบำรุงร่างกายให้ท่านหญิงพร้อมทั้งยาสมานแผลอย่างดี รับรองว่าไม่ทิ้งร่องรอยแผลเป็นไว้”

          เพียงได้ยินคำว่า ‘แผลเป็น’ มือข้างหนึ่งกำแน่นข่มโทสะที่เดือดพล่าน

ซ่งเหว่ยหนานไม่รอคำอนุญาตก้าวเท้าไปหลังฉากกั้นด้วยใจร้อนรน หญิงสาวนั่งบนเตียงเอนหลังพิงหมอนที่วางซ้อนกันอยู่หัวเตียง หญิงรับใช้ต่างพากันสะดุ้งตกใจ มีเพียงปี้เอ๋อร์ที่เป็นคนรับใช้คนสนิทยืนขวางไว้ด้วยสีหน้าถมึงทึง แต่หญิงสาวกลับ

หัวเราะเบาๆ และเอ่ยขึ้น

          “เจ้าหลบไปเถิด”

          ปี้เอ๋อร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ยอมถอยตามคำสั่งรู้สึกประหลาดใจที่ไม่ได้ยินท่านหญิงเรียกนางว่า ‘น้าปี้เอ๋อร์’

          “ท่านหญิงเป็นอย่างไรบ้าง”

          ซ่งเหว่ยหนานถามพลางโน้มตัวลงมองศีรษะของนางที่มีผ้าพันรอบศีรษะไว้ นางผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจึงไม่เหลือคราบเลือดที่เปื้อนเปรอะอาภรณ์สีขาวที่เขาเห็นในครั้งแรก หญิงสาวส่งยิ้มซีดเซียว มือเรียวแตะศีรษะตนเองทำท่าซวนเซโงนเงน ซ่งเหว่ยหนานรีบประคองนางไว้ ร่างบอบบางเอนเข้าซบอกกว้าง

          “ข้าเวียนศีรษะเหลือเกิน” เสียงหวานเอ่ยอย่างออดอ้อน

          “เช่นนั้นท่านหญิงพักผ่อนก่อนเถิด” บุรุษหนุ่มไม่รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ ประคองร่างบอบบางลงนอนพร้อมดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างของหญิงสาว เขาเงยตัวขึ้นแต่มือเรียวนุ่มคว้ามือของเขาไว้ก่อนทำให้ชายหนุ่มชะงักไป