Chapter 39.  งานต้อนรับเล็กๆ

          ดนตรีบรรเลงชวนรื่นรมย์ และมีเพียงซ่งเหว่ยหนานและซ่งซีเหมยสองพี่น้อง ไม่มีขุนนางผู้อื่นอยู่ เว้นแต่บรรดาหญิงรับใช้ที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก ซิ่นฮวาพึงพอใจที่ไม่เห็นผู้อื่น ไม่มีขุนนางใดมาร่วมงานด้วย ไม่เช่นนั้นนางคงทำตัวไม่ถูก ซ่งซีเหมยเห็นซิ่นฮวาเดินเข้ามาแล้ว ร่างเล็กรีบวิ่งเข้ามาจับมือของหญิงสาวให้เดินมานั่งที่ที่จัดไว้

          “ซีเหมยอย่าเสียมารยาท” ซ่งเหว่ยหนานปรามน้องสาว แต่เด็กน้อยกลับหลบหลังหญิงสาว นางเงยหน้าขึ้นมองเขา ใบหน้างดงามประดับรอยยิ้ม ดวงตาคู่นั้นวับวาวดุจดาราบนฟากฟ้า ยิ่งการแต่งกายของนางขับเน้นผิวกายขาวผ่องดุจหิมะแรกแห่งเหมันต์ ทำให้เขาเผลอจ้องมองอย่างหลงใหล ซ่งซีเหมยแกล้งกระแอมไอทำให้เขาได้สติและเชื้อเชิญให้หญิงสาวนั่งลง

          “งานต้อนรับเล็กๆ หวังว่าท่านหญิงจะไม่ถือสา” ซ่งเหว่ยหนานเอ่ยขึ้นแล้วหันไปพยักหน้าเป็นเชิงสั่งให้บรรดาคนรับใช้นำอาหารเข้ามา

          “เป็นเช่นนี้ดีแล้ว” นางยิ้มจากใจจริง มองดูอาหารเลิศรสที่ถูกลำเลียงมาวางตรงหน้า นางหันไปส่งยิ้มให้ซ่งซีเหมย เวลานี้เด็กน้อยร่าเริงสดใสมากไม่เหมือนคนป่วยเลยสักนิด หรือเพราะแสงยามเย็นย้อมผิวเด็กหญิงตัวน้อยไม่ให้ดูซีดเซียวจนเกินไป

          “ซีเหมยเขินอายหากมีผู้อื่นอยู่ที่นี่” ซ่งเหว่ยหนานส่งยิ้มให้น้องสาวที่ย้ายไปนั่งข้างซิ่นฮวา “นางเตรียมการแสดงเพื่อท่านหญิงด้วย”

          “อย่างนั้นรึ” ซิ่นฮวาหันมามองเด็กหญิงตัวน้อยที่สวมอาภรณ์สีแดงสดใส

          ซ่งซีเหมยพยักหน้ารับอย่างเขินอาย นางลุกขึ้นเดินไปลานตรงกลาง มือเล็กยกขึ้นทาบอกพร้อมสูดลมหายใจลึกๆ สองสามครั้งก่อนพยักหน้าส่งสัญญาณ นักดนตรีจึงเปลี่ยนเพลงบรรเลงอย่างรู้หน้าที่ ซ่งซีเหมยร่ายรำแม้ดูขัดเขินและผิดจังหวะไปบ้างในบางครั้ง แต่นางมีความเพียรพยายามตั้งใจนั้นเต็มเปี่ยม ซิ่นฮวา มองตามร่างเล็กที่ร่ายรำอย่างน่ารัก นางมีซิ่นหลิงเป็นแฝดผู้พี่ที่เอาแต่ฝึกยุทธ์และซิ่นสือน้องชายที่ชื่นชอบสิ่งประดิษฐ์แปลกประหลาด แม้นางฝึกบรรเลงกู่เจิงและการร่ายรำแต่ถ้านางมีน้องสาวเล็กๆ น่ารักเช่นนี้ คงมีความสุขมากทีเดียว

          สายตาของซ่งเหว่ยหนานจับจ้องเพียงดวงหน้าของซิ่นฮวา ริมฝีปากสีชาดนั้นคลี่ยิ้มตลอดเวลาและสายตาของนางจ้องมองเพียงซ่งซีเหมย เขายกจอกสุราขึ้นดื่มพลันในอกร้อน เขามีหน้าที่พานางมาที่นี่ เดิมทีได้เห็นสีหน้าท่าทางเย่อหยิ่งเอาแต่ใจ แต่เมื่อได้เห็นนางอยู่กับซ่งซีเหมยแล้ว นางเปิดเผยรอยยิ้มจริงใจไร้สิ่งใดซ่อนเร้น ทว่ากลับทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะ เขาพานางมาเพื่อทำพีธีขอฝนช่วยให้แคว้นหานพ้นภัยแล้งก็จริง แต่สิ่งที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังนั้นเล่า หากนางรู้ความจริง จะยอมรับได้หรือ?

          การแสดงของซ่งซีเหมยจบลง ซิ่นฮวาปรบมือให้พร้อมรอยยิ้ม ซ่งซีเหมยยิ้มเขินมองเลยไปยังพี่ชายที่ปรบมือให้เช่นกัน นางเดินกลับมานั่งที่เดิม หญิงรับใช้รินน้ำชาให้ทันที ซิ่นฮวาเอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วงพร้อมหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนมาซับเหงื่อให้เด็กหญิง

          “ค่อยๆ ดื่มระวังจะสำลักน้ำ”

          “พี่ซิ่นฮวาใจดีเหลือเกิน” ซ่งซีเหมยยิ้มจนดวงตาหยีเล็ก “ไม่เหมือนพี่ชายข้าเลย เอาแต่ทำหน้าบึ้งตึงทั้งวัน”

          “ซีเหมย พี่ได้ยินเจ้าอยู่นะ”

          ซ่งซีเหมยทำหน้าทะเล้น ดื่มน้ำชาอีกอึกใหญ่ ซ่งเหว่ยหนานส่ายหน้าไปมาให้คนรินสุราให้แล้วเขาจึงยกจอกขึ้น

          “จอกนี้แทนคำขอบคุณที่ท่านหญิงยอมเดินทางไกลมาเพื่อราษฎรแคว้นหาน” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมยกจอกสุราขึ้น

          “กล่าวเกินไปแล้ว ข้าเพียงทำเท่าที่พอทำได้” นางยกจอกสุราขึ้นจิบทีละนิด นางเป็นคนคออ่อนจึงไม่กล้าดื่มสุรารสแรง แม้บิดาสอนให้นางดื่มสุราเพื่อมิให้ผู้อื่นมอมสุราได้นั้น แต่นางดื่มได้ไม่มากนัก นอกจาก ‘คีตาบำบัด’ แล้ว เห็นทีว่านางไม่มีความสามารถอื่นใดเลย วรยุทธ์ขั้นต้นก็ไม่เป็น ซิ่นสือที่เป็นน้องชายคนเล็กยังมีความสามารถมากกว่านางเสียอีก ส่วนซิ่นหลิงนั้นแทบไม่ต้องกล่าวถึง ทั้งวรยุทธ์และกำลังภายในยอดเยี่ยมนัก ตลอดจนทักษะการขี่ม้าและศึกษาด้านพิชัยยุทธทะลุปรุโปร่ง

          ซ่งเหว่ยหนานเห็นสีหน้าเหม่อลอยไปชั่วขณะของหญิงสาวจึงอดเอ่ยถามไม่ได้

          “สุรามิถูกปากท่านหญิงรึ?”

          “อ้อ!” นางตื่นจากภวังค์ ทวนสิ่งที่เขาเอ่ยถามแล้วส่ายหน้าไปมา “สุรานี้ข้าชอบมากเป็นสุราเลิศรสยิ่ง รสหวานละมุนนัก ข้าเป็นคนคออ่อนดื่มสุรารสแรงมิได้”

          “เป็นเช่นนี้เอง” ซ่งซีเหมยพูดแทรกขึ้นมาก่อน แต่พอเห็นพี่ชายส่งสายตาตำหนินางแสร้งเป็นก้มหน้ากินของว่างในจานของตนเอง

          “ท่านหญิงไปดูปะรำพิธีมาแล้ว เป็นอย่างไรบ้าง ต้องการอะไรเพิ่มเติมหรือไม่”

          “เรียบร้อยดีทุกอย่าง” นางตอบแล้วจิบสุราอีกครั้ง อาจเป็นสุราผลไม้ทำให้รู้สึกชุ่มคอนางจึงเผลอดื่มไปหลายจอก

          “พี่ซิ่นฮวา” ซ่งซีเหมยเรียกด้วยท่าทีเกรงอกเกรงใจ “ข้าได้ยินว่าพี่สาวเล่นกู่เจิงได้ไพเราะนัก ท่านจะบรรเลงให้ข้าฟังสักเพลงได้หรือไม่”

          “ได้สิ”

          หญิงสาวยิ้มรับคำร้องขอของเด็กน้อย แววตาออดอ้อนนั้นไม่อาจเอ่ยปากปฏิเสธได้ ซ่งซีเหมยสั่งให้คนรับใช้ยกกู่เจิงมา ซิ่นฮวาลุกขึ้นแล้วไปนั่งด้านหลังกู่เจิง นิ้วเรียวงามวางบนเส้นสายกรีดกรายดุจร่ายรำบรรเลงเพลงตราตรึงคนฟังให้อยู่ในภวังค์อย่างหลงใหล

          องครักษ์หนุ่มแม้ได้ยินหญิงสาวบรรเลงกู่เจิงมานับครั้งไม่ถ้วน ทว่าท่วงท่าการบรรเลงของนาง สีหน้าและแววตาของหญิงสาวนั้นชวนหลงใหลและดึงดูดผู้คนยิ่งนัก ในช่วงเวลาต่อมาเสียงขลุ่ยผสานขึ้นรับอย่างพอเหมาะ เขาละสายตาจาก

ซิ่นฮวามองไปทางต้นเสียง ซิ่นฮวาช้อนตาขึ้นมองเสียงขลุ่ยที่เคล้าคลอเสียงกู่เจิงมาจากซ่งเหว่ยหนาน อาจเพราะฤทธิ์สุราที่ดื่มเข้าไปมากแม้มีรสหวานละมุนแต่เมื่อดื่มหลายจอกทำให้นางมึนเมาอยู่ไม่น้อย นางแย้มยิ้มอ่อนหวาน พลันสายกู่เจิงขาดดีดสะบัด นางเอนตัวมาหลบสายกู่เจิงได้ทัน บ่อยครั้งที่นางมักลงน้ำหนักมือพลาดไปทำสายกู่เจิงขาดเช่นนี้

          “เสียดายจัง กู่เจิงนี่เก่าเก็บมานาน ข้าให้คนรับใช้หยิบมาปัดฝุ่นให้พี่สาวลองมือเล่น มิรู้ว่าเส้นสายจะขาดง่ายเช่นนี้” ซ่งซีเหมยทำท่าเขกศีรษะตัวเอง ท่าทางน่าเอ็นดูนัก ต่อมาเด็กน้อยก็อ้าปากหาวแม้จะปิดปากไว้แล้วแต่ไม่อาจซ่อนความง่วงงุนได้มิดชิด

          “มิใช่เช่นนั้น เป็นเพราะข้าไม่ดีเอง” นางลูบกู่เจิงอย่างเบามือเหมือนปลอบประโลมแล้วลุกขึ้นยืน “ข้าดื่มมากไปแล้ว เห็นทีคืนนี้ต้องขอตัวพักผ่อน”

          “เชิญเถิดท่านหญิง” ซ่งเหว่ยหนานเอ่ยแล้วลุกขึ้นเดินมาดูน้องสาวตัวน้อยที่ผล็อยหลับไป เขาช้อนตัวนางอุ้มในวงแขน แม้เหนื่อยล้าจากราชกิจมากมาย แต่ซ่งซีเหมยคือดวงใจของเขา เขายินดีอุ้มน้องสาวไปส่งถึงเรือนของนาง